ดอกไม้งามใต้ร่มไม้

"ต่อให้เวลาของเจ้าจะมากเพียงใด เจ้าก็มิสามารถเพิ่มเวลาให้โลกได้ โลกจะเปลี่ยนไปแบบที่เจ้านึกไม่ออก การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็ว ความสุข? ความทุกข์? ความโดดเดี่ยว? ความทะเยอทะยาน? หรือความรัก? มันจะสั้นยิ่ง เจ้ารักษาเวลาได้ แต่เจ้ามิอาจรักษาใครไว้ได้ เจ้าแน่ใจที่จะรับพรข้อนี้งั้นหรือ"

"ข้าน้อยน้อมรับ"

"แล้วเจ้าจะเสียใจทีหลังที่เลือกพรข้อนี้ เจ้าคงไม่ใช่นักปราชญ์ที่ฉลาดที่สุดสะแล้ว"

.....

1080 years have passed

(ข้าคิดถูกแล้วใช่หรือ ไม่ใช้ว่าข้าจะอยู่กับพวกเจ้าตลอดไปงั้นหรือ ใยเวลาถึงสั้นยิ่ง 80ปี ข้ายังรู้สึกเพียง10ปีเท่านั้น "ราฟาร์" ข้าน่าจะรู้จักเจ้าให้มากกว่านี้")

รอยยิ้มนั้นช่างงดงาม ฉันหน่ะ อยากจะเห็นรอยยิ้มนั้นทุกวันจังเลยนะ..

ข้ารู้จักเขามาทั้งชีวิตของเขา แต่ข้ากลับจำใบหน้าอันงดงามนั้นไม่ได้เสียแล้ว ถึงแม้ข้าจะจำคน คนนั้นไม่ได้

แต่เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้ข้าโหยหา. "ว่าแต่...ตัวของข้าสูง158ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วนะ อ๋อ! น่าจะสัก1พันปีที่แล้วนะ

ไม่สูงขึ้นมาสักนิด ตั้งแต่ได้รับพรจากเทพธิดา แต่ช่างเถิดความสูงของข้าไม่ได้มีผลต่อการมีอยู่ของข้าสักนิด ว่าแต่..

ข้ามีอยู่ไปเพื่ออะไรกัน?"

" ดอกไม้ที่งดงามแต่เหี่ยวเฉาเพราะขาดแสงชี้ทาง

ใยแสงถึงไม่ส่องลงมาเลยสักนิด ข้าจะ ข้าจะช่วยเจ้าเองเจ้าดอกไม้งาม "

สาวน้อยนักปราชญ์ลงมือตัดกิ่งไม้ใหญ่เพื่อให้แสงนั้นส่องลงไปหาดอกไม้เพียงดอกเดียวนั้น แต่ถึงจะตัดเพียงใดต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านใหญ่ไพศาลกลับไม่หมดสักที

" เจ้าเป็นแค่ต้นไม้ใยจึงพื้นที่ยิ่งใหญ่กว่าจิตใจของมนุษย์

แม้ทำดีเป็นร้อยครั้งพันครั้งแต่ความผิดแค่ครั้งเดียวกลับทำให้ลืมความดีทั้งหมดที่เคยทำ เวลาช่างยิ่งใหญ่หาค่าไม่ได้ใยสิ่งมีชีวิตที่ต้องพึ่งพาเวลาถึงได้คับแคบยิ่งนัก"

คิดถึงเจ้าจัง"ราฟาร์"

ข้าน่ะ อยากให้เจ้าเห็นต้นไม้ต้นนี้จัง ราฟาร์ เจ้าได้ยินมั้ย

หึ ฮื้อ..ฮือ.. เจ้าบ้าสมองกลวงเอ๊ย เจ้าน่ะแข็งแกร่งสุดๆ เจ้ากวาดล้างปีศาจ ฆ่าจอมมาร ช่วยเหลือผู้คน เจ้าไม่สมควรพ่ายแพ้กับสิ่งไร้ค่าเยี่ยงนี้ เวลา หากข้ามอบมันให้เจ้า เจ้าจะยังอยากอยู่กับข้าหรือไม่ ข้าอยากจะอยู่กับเจ้าให้นานกว่านี้ใยเจ้าต้องสิ้นด้วยเวลาเยี่ยงนี้

"เสียใจหล่ะสิท่า"

"..?..." "นั่นผู้ใด?" "ใช่เทพธิดาหรือไม่?"

"เจ้าเด็กน้อย 1พันปีเจ้ายังอ่อนต่อโลก"

"ท่านต้องการอะไร?"

"ข้าไม่ต้องการอะไรจากเจ้า เจ้าต่างหากต้องการอะไรจากเวลา?"

....

"ข้า..ข้าอยากจะ..ให้เวลามันกลับไปเป็นเช่นเดิม.."

"เจ้าเปลี่ยนอะไรไม่ได้ แม้กระทั่งเวลา"

"ต..แต่ถ้าท่านย้อนกลับไปตอนที่ข้ากำลังจะขอพรนั่นอาจเปลี่ยนได้"

"เซเรียเอ๋ย.. เวลายืดหดได้ เวลาสามารถหยุดหรือเร่งให้เร็วได้ แต่เจ้าจะย้อนเวลาไม่ได้ เวลาจะมีค่าอะไรหากมันหมุนทวนเข็มนาฬิกา มันก็ไม่ต่างกับนาฬิกาที่พังแล้ว"

"...." ท่านบอกข้าทีข้าควรทำเยี่ยงไร?

"เจ้าควรยอมรับเวลาที่เสียไป ถึงเจ้าจะเปลี่ยนอดีตไม่ได้แต่เจ้าสามารถเปลี่ยนอนาคตได้นะ เซเรีย.."

ข้าวเข้าใจแล้ว

"ข้าต้องการให้ท่าน ถอนพร อมตะออก"

" เจ้าแน่ใจนะ?"

"ข้าน้อยน้อมรับ"

"งั้นต่อจากนี้เจ้าจงใช้ชีวิตต่อไปเยี่ยงมนุษย์ทั่วไป"

"นั่นคงควรจะเป็นพรที่ข้าควรขอตั้งแต่แรก"

"

"ลาก่อน เจ้าจะเจอข้าหลังเจ้าตาย"

"ฉันตายงั้นเหรอ เป็นคำที่ พึ่งเคยได้ยินครั้งแรก.."

65 years later

เซเรียออกเดินทางค้นหาเหตุผลของการมีชีวิตอยู่

"65ปีแล้วหรอ ช่างเนินนานเสียจริงๆ ผิวของเราก็หย่อนยานลงไปมากต่างจาก65ปีที่แล้วลิบลับเลย นี่สินะการเป็นมนุษย์น่ะ แต่ถึงข้าจะมีเวลาอีก3พัน3หมื่นปี แต่ข้าก็คงจะเข้าใจสิ่งที่เรียกว่าโลกได้แค่40% ข้าจะกลับไปหาต้นำม้ต้นนั้นที่มีดอกไม้อยู่.."

"หืม ดอกไม้นี่ยังอยู่อีกหรอ แต่ต้นไม้ใหญ่นั่น หายไปไหนแล้ว ข้าเห็นแค่ตอแห้งๆตอหนึ่ง ช่างน่าเวทนายิ่ง

แต่ดอกไม้นั่น ดูงดงามเมื่อต้องกับแสงแดดจังเลยนะ

บางครั้งเราต้องสละสิ่งที่มีค่าเพื่อให้ตนนั้นอยู่รอดต่อไป

ข้าเดินทางร่วม1245ปีเพื่อค้นหาของการมีอยู่ของข้า

แต่ข้าก็หาไม่เจอทั้งที่สิ่งที่ค้นหามันก็อยู่กับข้าตลอด

ตอนนี้ข้ารู้แล้วหล่ะ สิ่งที่ข้าต้องการจริงๆไม่ใช่เวลาหรือชีวิตอมตะ แต่มันคือเจ้าอย่างไรหล่ะ (ราฟาร์) เจ้าคือเหตุผลที่ข้ามีชีวิตอยู่ นี่เป็นวาระสุดท้ายของข้า ข้าน่ะอยากจะนอนตายอยู่ใกล้ๆหลุมศพของเจ้า ถ้าเป็นไปได้ข้าหน่ะก็อยากจะเห็นใบหน้าอันงดงามของเจ้าเช่นกัน.."

"เทพธิดา.. ท่าน นั่นท่านใช่มั้ย?" "ข้าตายแล้วงั้นหรือ"

"การตายไม่ใช่จุดจบเจ้าเด็กน้อย..ผู้กล้าของเจ้ากำลังรอเจ้าอยู่..."

"ร..ราฟาร์..."

"มันคือจุดเริ่มต้น..โลกคือบททดสอบ และเจ้าสอบผ่าน

นั่นคือรางวัลของผู้ผ่านการทดสอบ..ไปสิ"

"ขอบคุณท่านมาก ถ้าไม่มีท่านข้าคงจมอยู่กับเวลาแน่ๆ"

"ข้าไม่ได้ช่วยเจ้าเลย..เจ้าต่างหากที่ช่วยตัวเอง จงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับของล้ำค่าของเจ้า นั่นคือรางวัล"

...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***