บทที่ 1 เกาะลึกลับ [1/2]

ย้อนเวลากลับไปในยุคโบราณก่อนประวัติศาสตร์มีเกาะที่มีชื่อว่าเซอร์ซีอยู่หากไกลจากแผ่นดินใหญ่นับพันไมล์ มองโดยผิวเผินเป็นเกาะเล็กดูไม่สามารถอยู่ใช้ชีวิตได้แต่ภายในเกาะนั้นมีสิ่งมีชีวิตมีพิษมากมายและสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ มีคนเคยพูดไว้ว่าหากได้เข้าไปเหยียบบนเกาะเซอร์ซีแล้วจะไม่สามารถกลับออกมาได้เพราะอะไรนั้นก็ไม่มีใครบอกได้เป็นแค่เรื่องเล่าเท่านั้น แต่หากลองมองเข้าไปในเกาะนั้นดีๆ ภายในป่าลึกมีหมอกควันหนาปกคลุมจนไม่สามารถมองเข้าไปได้มีแผ่นดินอีกแห่งอยู่การจะเข้าไปได้นั้นจะต้องมีคนในพื้นที่พาเข้าไป หากเดินเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าจะถูกคลื่นพลังงานบ้างอย่างพลักออกมา เมื่อเดินเข้าไปได้แล้วนั้นจะมีป่าอีกแห่งที่ให้อารม์เดินเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านอากาศบริสุทธิ์มีดอกไม้ต้นไม้ที่ไม่เคยเห็นมากมายอยู่รายล้อมเมื่อเดินตามเส้นทางไปเรื่อยๆจะเจอเมืองขนาดใหญ่และผู้คนที่ธรรมดาแต่ดูไม่ธรรมดาอยู่นั้น

“เจ้าว่าผู้คนที่อยู่นอกเกาะพวกเขาจะคิดว่ายังไงกับพวกเรา”เด็กหนุ่มได้เอ่ยถามเพื่อนสนิทของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ข้าก็ไม่รู้”

“นี่น่ะเหรอคนที่จะเป็นจอมเวทย์อันดับหนึ่งของอาณาจักรเรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้”

“ลาร์ซถ้าเจ้าสงสัยนักก็ออกจากเกาะแล้วไปพาคนพวกนั้นมา”เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมชี้นิ้วออกไปนอกเกาะ

“ถ้าข้าทำได้ก็คงทำแล้ว ข้ายังใช้เวทย์เคลื่อนย้ายไม่เสถียร”

“แน่นอนสิ ตอนอาจารย์สอนเจ้าก็เอาแต่เล่นไม่ตั้งใจเรียน ชาตินี้เจ้าก็ใช้เวทต์เคลื่อนย้ายไม่ได้หรอก”

“อีดิธ! นี่เจ้าดูถูกข้าหรอ!”ลาร์ซลุกขึ้นยืนชี้หน้าอีกฝ่ายและวิ่งไล่ตีเขา

เด็กหนุ่มทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ภายในเกาะตั้งแต่เกิดไม่เคยออกไปแม้แต่ก้าวเดียวการจะออกไปได้นั้นต้องมีความสามารถมากมายทั้งด้านกายภาพและการใช้เวทตย์ คนธรรมดาทั่วไปไม่อาจออกไปได้ต้องถูกคัดเลือกจากราชาทั้งสองเมือง คือ อนาสตาเซียเมืองตะวันออกเป็นที่ๆผู้คนใช้ชีวิตธรรมชาติสวยงานแต่ทาเดียเมืองตะวันตกนั้นต่างออกไปเป็นที่ๆไม่ควรย่างกายเข้าไปมีปีศาจมากมายพร้อมจะกัดกินผู้คนที่เดินผ่านเข้าและในเมืองนั้นมีราชาค่อยดูแลไม่ให้เหล่าปีศาจออกเพ่นพ่าน

“พรุ่งนี้มีเรียนของอาจารย์ไคล์ด้วยนะ เจ้าได้ไปฝึกวิชาดาบที่อาจาร์ยสั่งหรือยัง”ชำเลืองมองอีดิธ

“ข้าไปฝึกเท่าที่ได้มาแล้ว“

“งั้นเหรอ เจ้าว่า-”ลาร์ซยังพูดไม่ทันจบอีดิธก็ได้พูดแทรกขึ้นมา

“ถึงจะยังไม่คร่องมากแต่ข้ามั่นใจว่าเอาชนะเจ้าได้สบายๆ”

“ทำไมเจ้าถึงมั่นใจนัก ข้าอาจจะเก่งกว่าเจ้าก็ได้ ในรายชื่อของนักเรียนที่เก่งที่สุดหนึ่งร้อยคนก็มีชื่อข้าอยู่นะ!”

“งั้นข้าจะรอดูว่าเจ้าจะชนะข้าได้มั้ย”หลังจากอีดิธพูดเสร็จก็มุ่งหน้าเดินเข้าไปในตัวเมืองอย่างรวดเร็ว

“เจ้ารอดูข้าได้เลย”รีบเดินตามไปพร้อมทุบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ

“อีดิธ…”ลาร์ซหยุดพูดกลางคันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนจะเอ่ยต่อว่า“ถ้าเราได้เป็นผู้ถูกเลือกแล้วเราจะออกไปนอกเกาะได้มั้ย”

“มันต้องได้อยู่แล้ว ผู้ถูกเลือกรุ่นก่อนๆก็บอกว่าได้ออกไปผจญมามาก”

“แต่พวกเขาออกไปทีไรกว่าจะกลับมาก็เป็นอาทิตย์เลยนะ”

“อืมแล้วทำไม”

“ออกไปตั้งนานแต่พอกลับมาก็ให้แต่คำตอบเดิมๆ สิ่งที่เรียกว่าเรือบ้างกับผู้คนที่ขับเรือ น้ำรอบเกาะที่้เรียกว่าทะเล ให้คำตอบกับเหล่าพลเรือนแต่เรื่องเดิมๆ น้ำเยอะมากมองออกไปก็มีแต่น้ำไกลสุดลูกหูลูกตา”

“ถ้าเจ้าสงสัยนักก็ออกไปสำรวจเองเถอะ ข้ากลับบ้านละไว้เจอกันที่สถาบัน”หลังจากอีดิธพูดเสร็จก็หันหลังเดินกลับบ้านทันทีไม่แม้แต่จะฟังคำตอบจากลาร์ซ

“ถ้าเจ้าว่าแบบนั้น ไว้เราออกไปนอกเกาะด้วยกันนะ”ลาร์ซตะโกนบอกอีดิธก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านของตนไป

เมื่อลาร์ซถึงบ้านของตนก็เริ่มฝึกพิเศษทันทีนั่นคือการฝึกวิชาดาบต่อด้วยการฝึกการย้ายมวลสารลาร์ซใช้เวลาในการฝึกไปหลายชั่วโมง

“ลาร์ซถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว”มีเสียงเรียกดังออกมาจากภายในตัวบ้าน ลาร์ซที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินเข้าไปทันที

“ท่านแม่…”

“ว่าไงจ้ะ”

“ท่านเคยมีความคิดที่อยากลองออกไปนอกเกาะบ้างมั้ย”

“ไม่อยู่แล้ว เราจะออกไปทำไมในเมื่อตอนนี้เราใช้ชีวิตมีความสุขดี”แม่ของลาร์ซก็ตอบมาเพียงสั้นๆด้วยเสีบงเรียบเฉย

“ข้าอยากออกไป”

“ทำไมถึงอยากออกไป”พ่อของลาร์ซเอ่ยถามทันที

“ข้าแค่สงสัยอะไรในหลายๆอย่างแค่นั้นเอง พวกท่านไม่สงสัยบ้างหรือ”

“จะไปมีเวลาสงสัยได้อย่างไร ข้ากับแม่เจ้าเอาเวลาไปทำมาหากินหมดแล้ว”พ่อของลาร์ซกล่าวออกด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง“ถ้าเจ้าอยากออกไปนักก็ไปตั้งใจเรียนซะ”

“ท่านให้ข้าไปหรือ”น้ำเสียงของลาร์ตื่นเต้นเขาไม่คิดว่าท่านพ่อจะอนุญาตให้เขาใช้ชีวิตแบบที่เขาต้องการ

“เจ้าโตแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ข้าไม่ก้าวก่ายชีวิตเจ้า”

“ท่านพูดจริงหรือ ข้ารักท่านทั้งสอง”ระหว่างที่พูดไปนั้นลาร์ซก็กระโดดกอดพ่อและแม่ของตนเขาไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อน

เมื่อกลางคืนมาถึงคือช่วงเวลาที่พระจันทร์อยู่เหนือท้องฟ้าตรงกลางหัวพอดีลาร์ซได้เดินออกไปข้างนอกหมู่บ้านของตน เดินไปเรื่อยๆจนไปเจอเข้ากับอีดิธ

“เจ้าออกมาทำอะไร”

“ออกมาฝึกเวทต์ เจ้าล่ะออกมาทำไม”

“ข้าออกมาเดินเล่น ไหนๆเจ้าก็ออกมาฝึกแล้วช่วยสอนข้าบ้างสิ”

“ข้าไม่สอน แต่จะแสดงให้เจ้าดู จำแล้วนำไปใช้”

“อ่า ก็ได้…”

ลาร์ซดูการแสดงที่อีดิธแสดงให้ตนดูทั้งการใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหรือการใช้เวทต์ต่างๆโดยเฉพาะเวทย์มืดที่ยากจะควบคุมและการใช้วิชาดาบของอีดิธก็ไม่แพ้กัน

“เป็นไง”อีดิธยิ้มกว้าง“ทำไมถึงไม่ตอบข้าล่ะ ข้าทำเจ้าอึ้งจนพูดไม่ออกเลยเหรอ”

“ทำไมล่ะ…ทำไมเจ้าถึงฝึกเวทย์มืดล่ะ มันเป็นเวทย์ไม่ดีนี้”ลาร์ซพูดเสียงสั่นระหว่างนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้น ก้าวท้าวไปด้านหลังอย่างช้าๆ

“เจ้าดูกลัวข้านะ ข้าไม่ได้ฝึกจริงจังซะหน่อย แค่ฝึกเฉยๆไม่ต้องกลัวหรอกน่า”เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาลาร์ซ

“เห้ยๆๆ อย่าเข้ามาเจ้าใช้อีดิธตัวจริงหรือเปล่า”

“ข้าต้องถามเจ้ามากกว่า อยู่ๆมาถามอะไรแบบนี้ แน่นอนว่าข้าตัวคือตัวจริง”ระหว่างที่อีดิธพูดไปนั้นเขาเริ่มอารมณ์เสียแล้วที่อยู่ๆเพื่อนของตนมาสงสัยตัวเองแบบนี้“เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ…”

“พิสูจน์สิ”

อีดิธก็ได้เล่าเรื่องราวในอดีตมากมายที่เคยไปไหนมาไหนกับลาร์ซ

“พอแล้ว แล้วเจ้าฝึกเวทต์มืดทำไม มันควบคุมยากอาจารย์ที่สถาบันก็บอกพวกเราอยู่”

“เมื่อวานข้าไปเจอหมอดูท่านนึง เขาดูดวงให้ข้าแล้วบอกข้าว่า ข้าควรฝึกไว้ก็ดีฝึกไว้ป้องกันตัวเพราะในภายภาคหน้าข้าจะเจอกับเหตุการณ์ร้ายแรงมากมาย”

“เจ้าเชื่อหมอดูคนนั้นหรือ”

“อืม”เขาพยักหน้าตอบพร้อมกับฝึกเวทต์ต่อ

“ข้าออกไปก่อนนะ”ลาร์ซโบกมือลาแล้วเดินจากไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***