ตอนที่2..เสียมารยาท

        ผมยังคงจ้องมองไปทางบันได เธอยกมือขึ้นมาเท้าคางกับราวบันไดมองมาทางผมเช่นกัน

        "มาก็ดีละ ลงมานี่ พ่อจะแนะนำให้รู้จักกับ แฟนใหม่พ่อ"  พ่อ? นั่นก็ลูกงั้นหรอ

แล้วที่รัก? งงไปหมดแล้ว

        "จริงจังจริงๆแล้วงั้นหรอ ถามหน่อย ถ้าไม่ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาลงไป"

        "ที่รัก อย่าเสียมารยาท"  นี่คือบทสนทนาของพ่อกับลูกหรอ

ทำไมตัวลูกสาวถึงดูยังไงก็ร้ายแบบนี้

        "อ่ะๆ โอเคๆ ลงก็ได้" เธอก็ยอมลงมาแต่โดยดี และก็เดินไปนั่งลงที่โซฟา

ทั้งๆที่ทุกคนเค้าก็ยังยืนกันอยู่ โคตรเสียมารยาท เลี้ยงมายังไงวะ!

        "เฮ้อ..นี่น้าวดี เค้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของพ่อ"

แม่ผมก็คงได้แต่ยิ้มไปให้เธอ

        "หึๆ ดีใจด้วยนะคะ ที่เจอคนที่มายืนอยู่แทนแม่ซะที"  เธอแสยะยิ้มไปทางพ่อของเธอ

        "และ.. น้าวดี เสียใจด้วยนะคะ ไม่น่ามาเลือกอยู่กับผู้ชายแบบนี้เลย"

เหมือนเธอ จะเหน็บแนมไปทางพ่อของเธอซะมากกว่านะ

เพราะเธอก็ไม่ได้มองหน้าแม่ของผมเลย

        "ที่รัก!!"  พ่อของเธอถึงกับตะคอใส่เธอไป

        "หนูบอกพ่อกี่ครั้งแล้ว คนที่จะเรียกชื่อนี้ได้ มีแค่แม่เท่านั้น พ่อก็ไม่มีสิทธิ์"

        "พ่อเรียกแบบนี้มาตั้งแต่แกเกิดแล้วเหมือนกัน

พ่อก็บอกไปหลายครั้งแล้วหนิ"

        "หึ! โอเค ไม่มีอะไรแล้วใช่มะ งั้นขอตัวนะคะ" พูดจบ

เธอก็เดินหันหลังให้ทุกคนออกไป

        "ยังไม่ได้แนะนำพี่เค้าเลยนะ ทีรัก" เธอไม่มองหน้าผมเลยสักนิด

        "ไม่ได้อยากรู้จัก ถ้าอยู่ไปนานๆก็รู้จักกันเองนั้นแหละ

อยู่ให้รอดก็แล้วกัน" เธอพูดเอาไว้อีกแค่นั้น มันทำให้ผมสงสัยอยู่หลายอย่าง

ผมเลยหันกลับมามองคนที่เป็นพ่อของเธออีกครั้ง เพราะคำพูดของเธอแต่ละคำ เหมือนเธอจะไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกับพ่อของเธอเลย

        ผมย้ายตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องที่เค้าคนนั้นบอกว่านี่คือห้องนอนของผม

มีคนพาผมมาที่นี่ ไม่ต้องยกกระเป๋า

เดินเข้ามาตัวเปล่าพร้อมกับเป้ของผมใบนึงแค่นั้น ตอนนี้ผมยืนอยู่กลางห้อง

และกำลังหมุนตัวเองให้มองไปรอบๆห้อง สาบานว่านี่ห้องนอน ผมใช้แค่นอน  ต้องมีพื้นที่กว้างขนาดนี้เลยงั้นหรอ เฮ้อ..

โคตรจะไม่ชิน ชีวิตที่ไม่ได้สุขสบายมาตั้งแต่เด็ก แต่มาตอนนี้ จะทำอะไร

ก็มีแต่คนทำให้ตลอดเวลา ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมลูกสาวบ้านนี้ ถึงไม่มีมารยาทขนาดนี้

ก็คงจะถูกเลี้ยงมาผิดๆแบบนี้ และก็คงจะโดนตามใจแบบนี้มาตั้งแต่เกิดเช่นกัน

        "เชี่ยย!! มีคอนเสิร์ตรึไงวะ!!"  ผมพึ่งจะล้มตัวลงนอน และก็พึ่งจะข่มตาให้หลับ

เพราะเหนื่อยและเพลียมากกับการเดินทาง และเก็บของมาอยู่ที่นี่ แต่อยู่ๆ

ทั่วทั้งห้องของผม มันก็มีเสียงเพลงเล็ดรอดเข้ามา ต้องเปิดดังขนาดไหน

มันถึงเข้ามาในนี้ได้กันวะ และผม ก็ต้องดีดตัวเองให้ลุกขึ้น

และก็เดินตรงไปที่ระเบียง ห้องข้างๆสินะ และคนที่มันยืนอยู่ตรงระเบียงนี้

มันก็ไม่ใช่ใคร นี่สูบบุหรี่ด้วยงั้นหรอ แล้วอยู่ๆ เธอก็หันมามองทางผม

ดูเธอจะตกใจนิดๆ

        "เหี้ย!!"  ผมถึงกับคิ้มขมวดขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ด่าหรืออะไร เธอปาบุหรี่ลงกับพื้นแล้วก็เดินเข้าห้องไป

พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง แต่ทำไมสิ่งที่เห็นเมื่อกี้ มันทำผมแปลกใจ

ผมเห็นเธอร้องไห้..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***