ตอนที่5...ไม่อยากเห็นหน้า

หลังจากวันนั้น

ฉันก็แอบมาร้านนี้อยู่บ่อยๆก็มานั่งคนเดียวนั่นแหละ มาดูเขาร้องเพลง พอเขาร้องเพลงเสร็จฉันก็จะกลับบ้าน

แรกๆอาแก้วก็ว่าแหละ แต่หลังๆไม่ค่อยว่าอะไรละ

อาแก้วจะไม่จู้จี้กับชีวิตฉันอยู่แล้ว เขาจะให้ฉันใช้ชีวิตด้วยตัวเองในโลกกว้างแห่งนี้ได้โดยที่ไม่พึ่งพาใคร

และก็ต้องเอาตัวรอดได้ด้วย มันก็เป็นแบบนี้เหมือนทุกๆวัน มานั่งมองเขา

แต่ก็ไม่ได้อะไรกับเขานะ ก็แค่อยากเห็นเวลาเขาร้องเพลง ก็แค่นั้น..

อาแก้ว

: ข้าวผัด..

ข้าวผัด

: คะ?

อาแก้ว

: อาว่าจะซื้อรถให้หนูซักคัน

ข้าวผัด

: คะ? หนูขับไม่เป็นหรอกค่ะอา

อาแก้ว

: มันจะได้ไม่ลำบากเวลาไปไหนมาไหน แท็กซี่มันก็ใช่ว่าจะปลอดภัยทุกคัน ข่าวก็ออกจะมีให้เห็นบ่อยๆนะ

ก็อยู่ที่นี่มาหลายเดือนแล้ว คงจะชินทางหมดแล้วล่ะ..

ข้าวผัด

: งั้น.. เอามอไซค์ได้มั้ยคะ หนูขี่เป็น..

อาแก้ว

: ห้ะ?

ข้าวผัด

: ก็หนูขับรถยนต์ไม่เป็น

อาแก้ว

: อ่ะ.. มอไซค์ก็ยังดี จะได้ขับไปมหาลัยด้วยจะเอารุ่นไหน เลือกมาให้น้าดูนะ

ข้าวผัด

: ค่ะ..

ก็นั่นแหละ

ได้มอเตอร์ไซด์มาคันหนึ่ง ก็เป็นมอไซค์สไตล์บิ๊กไบค์ แต่ไม่ได้คันใหญ่มากอะไร

ฉันก็แค่ผู้หญิง แล้วก็ไม่ได้สูงอะไรมากมายด้วย ได้มาก็ต้องขับมาเรียน

วันแรกขับเข้ามา คนมองกันเต็มไปหมด มองอะไรกันล่ะ ก็แค่ผู้หญิงขับมอไซค์ แปลกตรงไหนอยู่บ้านนอกฉันแว๊นกว่านี้เยอะเลยนะ

แทค

: ขะ.. ขะ.. ข้าวผัด?

ฉันถอดหมวกกันน็อคออก

ก็เห็นคนที่กำลังเรียกยืนอยู่ตรงหน้า หลังจากนั้นฉันก็ลงจากรถ..

ข้าวผัด

: เฮ้ออ..

“หู้ย..

เท่ห์ชิบหายเลย น้องข้าวผัด”

ข้าวผัด

: หื้อๆ

หัวเราะแห้งๆไปให้

แล้วก็เดินออกมาจากตรงนั้นดีกว่า คนก็มองกันเต็ม และที่สำคัญ ผู้ชายคนนั้นเขาก็ลงจากรถมาพอดีด้วย

พรหมลิขิตรึเปล่านะ เราเจอกันบ่อยเกินไป.. บางทีฉันก็ชอบคิดอะไรไปเอง

แทค

: เดี๋ยวๆ.. รอด้วยดิรีบไปไหนล่ะ

ข้าวผัด

: ไปเรียนมันสายแล้ว จะตามมาทำไม

แทค

: ใจแข็งจังวะ จีบมาหลายเดือนแล้วนะเนี้ย

ข้าวผัด

: โอ้ยย.. วุ่นวาย ไม่ต้องตามมา จะขึ้นเรียนแล้ว

แทค

: หึๆ

ฉันตรงไปห้องเรียนทันที

ไม่รอใครมันทั้งนั่นแหละ ก็เห็นแหละว่าเพื่อนๆนั่งอยู่ข้างล่าง

แต่ไม่อยากจะแวะแล้ว พอพวกมันเห็นฉัน มันก็ตามขึ้นมากัน

เคธี่

: รีบขึ้นมาทำไม เหลือเวลาอีกเป็นครึ่งชั่วโมงนะ

ข้าวผัด

: แล้วพวกมึงจะรีบขึ้นมาทำไมล่ะ

เคธี่

: แหม.. หนีได้หนีไปเถอะมึง

ข้าวผัด

: เฮ้อ.. ทำไม? อยากให้กูมีผัวขนาดนั้นเลยหรอถามจริง

เคธี่

: มึง.. พี่แทคก็ออกจะงานดี

ข้าวผัด

: มึงจะดูผู้ชายแค่หน้าตาไม่ได้ ยิ่งหล่อๆงี้ มีหรอจะไม่มีใคร

เคธี่

: เออ.. ก็จริงนะมึง แต่ไม่หรอกถ้าเค้ามีแฟน ก็คงจะเห็นตามบ้างแหละ

นี่ไม่เห็นจะมีเลยนะ..

ข้าวผัด

: จ้ะ.. รีบก็ไปก่อนเลยนะ กูไม่รีบ กูจะมีผัวตอนอายุ 30

เคธี่

: อ๊ายย.. อินี่.. เสียดายของ มีแล้วไม่ใช้ เอามาให้กูมะ..

ข้าวผัด

: มดลูกนะจ๊ะ ไม่ใช่ขนม ยกให้กันได้ด้วยหรอ?

เคธี่

: ค่ะ!!

มันก็เหมือนๆเดิมเหมือนทุกๆวัน

ที่เลิกเรียนเสร็จก็ไปทำงานที่โรงแรม พอกลับก็แต่งตัวออกจากบ้านแบบนี้ทุกวัน

ไม่รู้ว่าฉันมานั่งดูเขาร้องเพลงแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ เขาจะสังเกตบ้างมั้ย ว่าฉันมาดูเขาทุกวันแบบนี้

แต่วันนี้เขาไม่มาหรอจะสามทุ่มแล้วนะ ทำไมเขาถึงยังไม่ขึ้นร้องล่ะ?

ข้าวผัด

: พี่คะ..

“ครับ..

ว่าไงน้อง?”

ข้าวผัด

: วันนี้นักร้อง..

“คงจะหมายถึงไอ้เอซ..

วันนี้มันไม่ขึ้นน้อง ไม่ต้องรอหรอก กลับบ้านก็ได้นะ มันไม่มา..”

ข้าวผัด

: อ๋อ.. หรอคะ ขอบคุณนะคะ..

ทำไมวันนี้ไม่ขึ้นนะ มีอะไรรึเปล่า ไม่มาด้วย เป็นอะไรรึเปล่านะ เฮ้อ..

กลับบ้านก็ได้วะ แล้วก็เรียกเช็คบิล กลับบ้านดีกว่า

ข้าวผัด

: เอ้า.. กุญแจรถก็ไม่หยิบมาด้วย อิข้าวเอ้ย..

ก็ต้องได้เดินกล้บเข้ามาเอาอีก..

โอ้ย.. เดินถึงรถแล้วจริงๆเลย ความขี้ลืมนี้นะ

“อ่าว..”

ข้าวผัด

: หึ!

“เห้ย..น้องอย่าเข้าใจผิดนะ พี่ไม่ได้ไล่ลูกค้านะ แต่ไอ้เอซมัน..”

ข้าวผัด

: ค่ะ.. เข้าใจ ขอตัวนะคะ

ทำไมต้องโกหกว่าไม่ขึ้นด้วย

ทั้งๆที่ตัวเองก็อยู่บนเวทีแล้วตอนนี้ ไม่ชอบขี้หน้าฉันขนาดนั้นเลยรึไง

ไม่ชอบที่ฉันตามอยู่แบบนี้สินะ คงรำคาญกันมากสินะ ถึงกับต้องบอกให้คนมาไล่ฉันกลับ

อยู่มหาลัยก็แทบจะไม่มองหน้า ถึงจะไม่รู้จักกันก็เถอะ แต่ก็ต้องจำกันได้มั้ย

ฉันก็มานั่งดูเขาทุกวัน.. โอเค จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกเลย.. ไอ้ผู้ชายใจร้าย!

นับตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว

ฉันก็ไม่ไปที่ร้านนั้นอีกเลย ในเมื่อไม่อยากเห็นหน้า ฉันก็จะไม่ให้เขาได้เห็นเหมือนกัน

เกรซ

: เป็นอะไร ทำไมเวลาพี่เอซมาแกต้องหนีด้วย ทุกทีเห็นจ้องเค้าอย่างกะอยากจะกินเค้างั้นน่ะ

ข้าวผัด

: ก็เปล่า.. ไม่อยากเห็นหน้า

เกรซ

: ห๊ะ?

ข้าวผัด

: ตกใจทำไม?

เกรซ

: ก่อนหน้านี้ ไม่ใช่แบบนี้

ข้าวผัด

: หรอ? ไม่รู้สิ

เกรซ

: แต่คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย

ข้าวผัด

: เออ..

จะไม่ยุ่งอีก

ไม่ยุ่งอีกเลย เชอะ! คิดว่าหล่อมากมั้ง หล่อตายแหละ

ข้าวผัดจะไม่ยุ่ง ไม่ยุ่งก็คือไม่ยุ่งจริงๆ

เกรซ

: ทำไม? วันนี้พี่เอซมากินข้าวที่นี่ได้วะ

ฉันก็หันไปทางซ้าย  ไม่มีใคร หันไปทางขวาอีกที ก็เจออิเกย์คนนี้ยืนอยู่

ข้าวผัด

: มึงถามใคร?

เกรซ

: อินี่.. ก็อยู่กันสองคน

ข้าวผัด

: กูจะรู้มะ ไม่รู้โว้ย.. ไม่อยากรู้ด้วย แล้วก็ไม่ต้องไปสนใจไป.. ซื้อข้าว

พวกมันไปหมดแล้วเนี้ย

เกรซ

: เออ.. เกรี้ยวกราด อินี่..

ซื้อข้าวเสร็จก็มานั่งกินข้าว

ฉันก็ไม่ได้สนใจเขาหรอก จะไม่สนใจ ก็คือไม่สนใจแล้ว

เคธี่

: พี่เอซเค้ามองมาทางนี้รึเปล่ามึง?

เกรซ

: กูก็ว่างั้นแหละ เห็นจ้องตั้งแต่เราเดินเข้ามาแล้วนะ นี่อิข้าว ไปทำอะไรไว้ ทำไมพี่เค้าต้องจ้องขนาดนั้น?

ข้าวผัด

: ไร้สาระ เค้ามองอะไรอยู่รึเปล่า

เคธี่

: ไม่แล้วล่ะ เค้ามองมึงนั่นแหละ

ข้าวผัด

: มองทำเหี้..

เกรซ

: นี่ๆหยุดเลยนะ ตบปากนะ ผู้หญิงบ้าอะไร พูดจาไม่เพราะ

ข้าวผัด

: กินข้าว! จะได้รีบไป คุยอยู่นั่น

เกรซ

: เออ!

ก็รีบกินจนเสร็จ

เสร็จแล้วฉันก็ว่าจะเดินออกมาก่อน แต่อิพวกนี้ก็จะให้รอ แล้วก็กินช้ามากกก..

ข้าวผัด

: กูไปเข้าห้องน้ำรอนะงั้น

เคธี่

: เออ.. เชิญค่ะ อย่าหนีไปก่อนนะ รู้กูตบนะ เข้าห้องน้ำเสร็จมาหากูตรงนี้ด้วย

ข้าวผัด

: เออ!

ฉันก็เดินมาเข้าห้องน้ำที่โรงอาหารนั่นแหละ..

ไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้นนานๆเงยหน้าขึ้นมาก็เจอคนจ้องหน้า มันไม่โอเค

ข้าวผัด

: ขอทางด้วยค่ะ..

“เดี๋ยว.. นี่หรอ อิข้าวผัด!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***