ฉันเกิดใหม่เป็นสาวตาบอดในดาบพิฆาตอสูร
ย่ามเริมรมย์(แก้ไข)
มาชิโกะ
ดอกฮิกังสีน้ำเงิน 21 ดอก
เหลือเพียงแค่สีครามอันมืดหม่น
ของผกาที่ลวงตาแย้มผลินั้น
งามฉายในค่ำคืนที่พลันละลาย
พระจันทร์สีแดงถูกแต่งแต้มด้วยสีเงิน
ฝ่าพายุคล้ายกำลังกลิ้งไป
เติบโตแม้ว่าจะสะดุดเท่าไร
กอดไว้ ความเจ็บช้ำ ความโกรธแค้นภายในใจ
กอดไว้ซึ่งแสงพร่างพราย
หากไม่ใช่คนที่ถูกเลือกสรรก็จะเลือกด้วยตัวเอง
ร้องตะโกนให้สุดเสียง พ้นราตรีค่ำคืนนี้ไป
แม้น้ำตาร่วงโรยเท่าไร ให้กังวานก้อง
จนสะท้อนยังหนใด ที่มันสุดแสนไกล
เสียงที่ร้องออกมานั้น ต้องร้องเพื่อส่งไปถึงใคร ?
เป็นเรื่องไม่แน่นอน ย่อมไม่แน่ใจ
แม้รู้สึกถึงความมืดมิดเสียมากมาย
แม้ไม่หลุดพ้นต้องดิ้นรนอีกเพียงไหน
กระจายดังก้องไป เพลงนี้
ร่ายรำผู้เดียวเป็นพันค่ำคืน
เพื่อคลายปมที่ได้ผูกมัดเอาไว้
อันสีแดงชาดมันดูจืดจางเหลือใจ
ทลายซึ่งความฉูดฉาดเสียพังลงไป
ต่อให้วันหน้าจะยากเย็นเท่าไหร่
เลือกความภูมิใจไว้ดีกว่าคำพูดใด
เพียงแค่ไปตามแสงของความฝันภายในใจ
ที่เธอวาดไว้มากมาย
เธอคงไม่ได้มาไกลเช่นนี้
และจบด้วยการวิ่งหนี ไปหรอกใช่ไหม?
หากไม่ใช่คนที่ถูกเลือกสรร
ก็จะเลือกด้วยตัวเอง
ร้องตะโกนให้สุดเสียง
เหมือนผกาที่โหมด้วยไฟ
แสงนี้ส่องให้ความมืดมลาย
แม้คำตอบของโลกแห่งนี้
จะคลุมเครือ ไม่แจ่มชัดเท่าไร
นับราตรีที่ผ่านพ้น
และวาดยามอรุณมากมาย
ฉันนี้ร้องและเปล่งเสียงที่ชัดเจนไป
แม้โศกานี้ฝังอยู่ลึกสักเท่าไร
แม้ปลายทางนี้จะอยู่สูงสักเพียงไหน
จมมันให้มลาย ก้องไป
ในทางด้านย่ามเริงรมย์ ( ให้ภาพมันอธิบาย)
มาชิโกะ
สงสัยต้องส่งยาไปอีก
Comments