เมื่อฉันเป็นทายาทมุซัน ดาบพิฆาตอสูร
เสียง
ฮิกัน//นางเอก
(น่าจะขึ้นถูกนะ)
เสียงเอนมุ:อ้าว..ท่านฮิกันน
ฮิกัน//นางเอก
(เสียงเอนมุ...)
ฮิกัน//นางเอก
(อย่าบอกนะว่าได้อยู่บนรถไฟนี้แล้วอ่ะ)
เสียงเอนมุ:ท่านมาขึ้นรถไฟของข้าเช่นนี้ข้าก็ลำบากใจเป็นนะ
เสียงเอนมุ:ก็แค่เนี้ยจะกลืนกินรถไฟรางนี้ไปให้หมดรวมถึงคนข้างในด้วย
เสียงเอนมุ:หากท่านไม่อยู่คนนี้ข้าคงต้องระมัดระวังให้ดีไม่กินท่านเข้าไปใช่ไหม
ฮิกัน//นางเอก
นายคงรู้นะว่าถ้ากินฉันจะเป็นยังไง
เสียงเอนมุ:รู้อยู่แล้ว~ถึงบอกว่าลำบากใจยังไงล่ะท่าน~
ฮิกัน//นางเอก
งั้นก็ไม่ต้องกินสิ
ฮิกัน//นางเอก
ปล่อยพวกเขาไปซะ
เสียงเอนมุ:เอ๋~ทำไมท่านพูดเช่นนี้เล่า~
เสียงเอนมุ:หากอสูรไม่กินมนุษย์แล้วจะกินอะไรกลิ่นอสูรด้วยกันเองอย่างนั้นหรือ~
เสียงเอนมุ:อย่างนั้นคงน่าขันสิ้นดี~พวกเราคงไม่ต่างอะไรจากพวกมนุษย์ที่กลัวอสูรอย่างพวกเราแต่ก็ทำร้ายกันเองใช่ไหมท่าน~
ฮิกัน//นางเอก
อย่างอื่นก็มีให้กิน
ฮิกัน//นางเอก
อาหารของมนุษย์ก็อร่อยนะ
ฮิกัน//นางเอก
ลองกินสิอร่อย
เสียงเอนมุ:อาหารของมนุษย์ก็ทำมาจากสัตว์อีกทีสุดท้ายแล้วมนุษย์ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากอสูรอย่างพวกเรา
เสียงเอนมุ:เพราะยังไงแล้วพวกมนุษย์ก็เป็นอสูรของพวกสัตว์ทั้งหลายนั้นอยู่ดี~
ฮิกัน//นางเอก
หวานเปรี้ยวอร่อยจะตาย
เสียงเอนมุ:หากท่านยังพูดเช่นนี้ข้าคงต้องบอกท่านผู้นั้นแล้วนะ~
เสียงเอนมุ:ความฝันอันแสนหวาน~
Comments