"เจ้าเป็นอะไรหรือป่าวยานิบิหน้าเจ้าดูซีดๆน่ะ"มอง
"ข้าไม่เป็นไร..."เเค๊กๆ
"เจ้าป่วยงั้นหรอ...ให้ข้าพาเจ้าไปส่งทีห้องดีใหม"
"ขอบใจน่ะเเต่ข้าไม่เป็นไร..จริงๆ..."
"เฮ้อ...เจ้านี่น่ะ...ชอบทำให้คนอื่นๆเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยยานิบิ"
"ขะ...ข้าขอโทษ..."
"ยานิบิ...เจ้าไม่ผิดน่ะ...อย่าขอโทษข้าน่ะ...ข้ารู้สึกไม่ดี"
"เจ้าช่างใจดีกับข้าเหลือเกิน"
"ไม่เป็นไรน่ะ..."
"ขอบใจเจ้ามาก"
เสียงจานเเตกดังมาจากกลางห้องอาหาร
เพล้ง! เเตกละเอียด
"นี้เจ้าดินไม่ดูทางเลยหรือไงฮ่ะ!"ขมวดคิ้ว
"ขะ...ข้าไม่ได้ตั้งใจ...ขะ...ข้าขอโทษ!!"
"หนอยอีนางนี่!"ง้างมือเตรียมตบ
"ข้าต้องไปช่วยนาง!"
"อย่าเลย..เดียวเราจะเจ็บตัวเอาน่ะ!"
"ยานิบิมากับข้า...."
"ห่ะ?...อะไรกันทำไมข้าต้องไปด้วยล่ะ?"
"เจ้าเห็นใหม...มีชายอื่นๆมองเราอยู่.."
"เอิม...เเล้วอย่างไรเล้า!"
"เราก็ต้องโชว์ให้เห็นถึงความกล้าหาญไง!"
"ข้าไม่เอาด้วยหรอก!..น่ากลัวจะตายไป"
"เเล้วเเต่เจ้าเเต่ว่า..."ดึงยานิบิไป
"ปล่อยข้าน่ะ!..ข้าไม่ไป!!"
"หยุดก่อนขุนนางเซียงยากุน"
"นั้นใครรู้ชื้อข้าได้อย่าไรกัน"หันไป
"ข้าก็นึกว่าใครเจ้านี้เอง...ขุนนางที่ได้รับคำชมมากมายจากผู้คนหลากหลานคน"มองเหยียด
"เซโยนา..ไปกันเถอะ"
"ขุนนางเซียงยากุนจำข้าได้ด้วยงั้นรึไม่ธรรมดาจริงๆ"
"ขอบใจ..."
"เจ้าเห็นนางนี่ใหม?....มันเดินชนข้าทำให้เสื้อของข้าเปื้อนหมดเลย รู้ใหมว่ามันราคาเท่าไหร่ สามพันหยวนเชียวนะ"
"สะ...สามพันหยวน!"หันซ้ายหันขวา
"ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...ได้โปรดยกโทษให้ข้าเถอะน่ะ!!!"
"นี้เเปลว่าเจ้าจะไม่ชดใช้สิ่งที่เจ้าทำงั้นรึ!?"
"เปล่าน่ะค่ะ!"
"ในเมื่อเจ้าไม่ชดใช้คงต้องใช้กำลังกันสักหน่อย!"
"อย่าเเตะตัวข้าน่ะ!...ออกไป!"พลัก
"อ๊ะ....!เเรงเยอะยิ่งนัก!"
"พอก่อน!"
"หื้อ...หื้อ..หืออ"น้ำตาไหล่ไม่หยุด
"นางนี้มันเเสดง!"
"เจ้าไม่คิดจะปล่อยวางบ้างหรอ?"
"รู้ใหมว่าผู้อื่นเค้ามองเจ้าอย่างไร?เจ้าเคยนึกถึงภาพลักษณ์เจ้าเองบ้างใหม?"
"นี่เซโยนาข้าว่าเราไปกันเถอะน่ะ"
"ข้าจะช่วยให้เจ้าทั้ง2ฝ่ายเสมอกันเอง"
"อย่างไร?"
"เออ...อะไรน่ะค่ะ?"
"นี่เจ้าทำได้อย่างไรกันน่ะ!"
"จริงสิเรารีบๆไปผับผ้า‚ตำยาต่อเถอะน่ะ"
"อืมๆ"
ข้าจะค่อยๆเรียนรู้จากเจ้าทีละนิดน่ะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments