ฉันเอง.. คนที่หน้าตาดีขะหนาดนี้ เป็นของคุณนะ

ทันทีที่ชูชูได้ยินเสียงร้องของสามีก็สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา รีบลุกไปยังต้นเสียงพอไปดูก็เจอชายล่างสูงใหญ่หุ่นดีอย่างกับนายแบบอยู่หน้าประตูห้องน้ำทำท่าตื่นตกใจ ชูชูเองก็ตกใจไม่แพ้กัน

"นี่คุณเป็นใคร" ชายคนนั้นก็มองมาที่ซูซูแล้วถามว่า

"นี่ผมเป็นใคร"ชูชูก็ถามกลับไป "คุณเป็นใคร"ชายคนนั้นก็ถามกับอีกที "ผมเป็นใคร"

ชูชูถาม "คุณมาได้ยังไง? มาตอนไหน? มามาทำไม? มาขโมยของหรอ? โจรขึ้นบ้านหรอที่รัก ที่รักคุณอยู่ไหน? มีขโมยขึ้นบ้าน ใครก็ไม่รู้ ช่วยด้วย ที่รัก"

ชายคนนั้นตอบเสียงดังกว่าเดิม "ผมอยู่นี่" พูดแล้วก็ทำท่าเดินเข้าไปหาชูชู แต่ชูชูกลับถอยหลังพร้อมกับร้องเรียกหาสามี

"ที่รักคุณอยู่ไหน?ช่วยฉันที" แต่ชายหนุ่มก็เดินหน้าต่อไปกอดชูชูไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาจนซูซูกระดิกไม่ได้ เขาค่อยๆพูดด้วยเสียงที่เบาลงนิดหน่อยแต่ก็ร้อนรนในที

"เดี๋ยวผมเอง ใจเย็นก่อนที่รัก ผมเองขโมยที่ไหนจะหน้าตาดีขนาดนี้"

ทำให้ชูชูหยุดนิ่งแล้วค่อยๆตั้งสติ ตอนนี้หน้าของซูซูก็แนบชิดกับอกแข็งแกร่งของชายหนุ่มตรงหน้าแล้วค่อยๆถามเสียงเบาลง เย็นลง

"คุณเป็นใคร" ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็ตอบซ้ำๆหลายครั้ง "ผมเองหลัวเหยาสามีคุณไง ที่รักคุณใจเย็นก่อนนะ คุณอาจจะยังไม่เชื่อเพราะผมเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่เราค่อยๆคุยกันนะ"

ทั้งสองที่กอดกันอยู่หน้าห้องน้ำก็ค่อยๆสงบลงไม่แพ้กัน พยายามตั้งสติตัวเองให้ได้มากที่สุดเพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วชูชูก็เหมือนจะรู้สึกว่าขมับของเธอไปโดนอะไรแข็งๆเหมือนกับจี้สร้อยคอ ชูชูตั้งสติตัวเองแล้วค่อยผละจากชายหนุ่มออกแล้วเดินอ้อมไปที่ห้องน้ำเพื่อไปดูว่าสามีของตนเองอยู่ในนั้นหรือเปล่า แล้วก็หันมาบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าว่า

"ไม่มีใครเลย"

ชายหนุ่มก็มองหน้า "ก็ใช่ไง ผมอยู่ตรงนี้"

พอทั้งสองตั้งสติได้แล้วชูชูมานั่งกอดเข่าที่โต๊ะกินข้าวดูห่างเหินเพราะซูซูยัง หวาดระแวงอยู่ มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถามออกไปว่า

"ฉันจะแน่ใจได้ยังไงวันนี้คือคุณเอ่อ..คือสามีฉันน่ะ"

ชายหนุ่มตรงหน้าคิดอยู่พักนึงเหมือนจะทำใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แล้วและหน้าตาตอนนี้ก็คือหงุดหงิดกับเรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้สาเหตุแต่ก็เล่าประวัติของชูชู ให้ฟังอย่างละเอียด "คุณคือซูซูภรรยาของหลัวเหยาซึ่งก็คือ ผมเอง คุณเกิดวันที่ 15/8/1995แต่งงานกันวันที่11/1/2023มาถึงตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันมาปีกว่าแล้วเรารู้จักกันครั้งแรกเพราะเรียนอยู่ห้องเดียวกันตอนมัธยมปลายปีที่ 4 เราตกลงคบกันตอนเราอยู่ปีสุดท้ายแล้วก็คบกันมาจากนั้นจนได้แต่งงานกันคุณเป็นผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมชื่อดังของเมืองนี้ซึ่งก็คือรีเวอร์แกรนด์ คุณทำงานที่นั่นมา 5 ปีแล้ว…..คุณรักผมมากซึ่งผมก็รักคุณมากเหมือนกัน ถึงแม้ว่าช่วงนี้คุณจะติดนิยายเกินไปหน่อยจนร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะนิยายที่คุณอ่าน" หลัวเหยาสาธยายประวัติของภรรยาออกมาชะครบถ้วนไม่มีตกหล่นจนทำให้ชูชูอึ้งกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าและในสมองก็วิ้งๆถามตัวเองว่า 'มันจริงหรอ มันเป็นไปได้ยังไงหรอ มันเกิดอะไรขึ้น เขาใช้ครีมบำรุงผิวยี่ห้อไหนเนี่ยทำให้หน้าตาหล่อขึ้นได้ขะหนาดนี้เลยหรอ..' ทั้งยังเบลอๆไปกับคำพูดมากมายที่อยู่ในหัวตัวเองจนสุดท้ายก็ต้องบอกว่า

"พอแล้ว ฉันรู้แล้วว่าคุณคือสามีฉัน แต่ตอบคำถามฉันได้ไหมมันเกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปขณาดนี้ภายในค่ำคืนเดียว" ซึ่งหลัวเหยาก็ทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็ได้แต่อ้าปากค้างเพราะหาคำตอบไม่ได้สุดท้ายก็บอกไปว่า

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วคุณล่ะคิดว่าไง หน้าตาเปลี่ยนแปลงไปแบบนี้แล้วผมจะอยู่ยังไงทุกคนจะมองผมยังไง"

เขากลุ้มใจกับการที่จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงชูชูก็ขัดขึ้น "เดี๋ยวๆ คุณก็ไม่ได้แย่นะ แถมหล่อขึ้นอีกต่างหาก ฉันว่ามันก็ดีออกฉันชอบ" หลัวเหยามองมาที่เธอรู้ว่าชูชูกำลังแหย่เขาเล่น

"นี่ ผมรู้ว่าคุณรักผม แต่ถ้าคุณจะรักในแบบที่ผมเป็นอย่างนี้ ผมก็กลัวว่าคุณจะลืมผมในแบบเดิมแล้วถ้าหากว่าวันนึงผมกลับไปเหมือนเดิม คุณก็อาจจะไม่ชอบผมแล้วก็ได้"

ชูชูขัดขึ้น "เดี๋ยวก่อนคุณพ่อรูปหล่อ ใจเย็นก่อนคุณอาจจะกลับคืนสู่ร่างเดิมในรุ่งเช้าพรุ่งนี้ก็ได้ ไม่แน่นะหากคุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วคุณอาจจะคิดถึงรูปลักษณ์ที่สุดแสนเพอร์เฟคแบบนี้ก็ได้"

หลังเยา ตอบแบบแกล้งไปว่า

"งั้นคุณชอบแบบนี้มากกว่าไหมล่ะ" พูดไปก็ทำทีจะเข้าใกล้ชูชูขึ้นทีละนิดทีละนิด ชูชูรับรู้ถึงแรงกดดันก็เลยลุกขึ้นจากเก้าอี้

"ฉันต้องไปทำงานแล้วฉันไปเตรียมตัวก่อน"

ใช่แล้ว หลัวเหยาก็คิดออกพอดีเขาเองก็ต้องไปทำงานเหมือนกันเลยถามไปว่า

"แล้วผมจะไปทำงานทำแบบนี้หรอ" ชูชูหันกลับมา

"ลาหยุด ถ้าฉันเป็นคุณ ฉ็นจะลองเป็นคนอื่นสักวัน ..แต่อย่านอกลู่นอกทางนะขอเตือนไว้ก่อน"

แล้วก็เดินจากไป หลัวเหยาพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่าสุดท้ายก็ตัดสินใจว่าวันนี้จะลากิจด่วนเพราะถ้าขืนไปแบบนี้ก็ทำงานไม่ได้อยู่ดีพรุ่งนี้ค่อยไป (555 ฝันไปเถอะ)

ชูชูอยู่ที่ทำงานถึงแม้จะออกมาทั้งอย่างนั้นแต่ในสมองก็คิดแต่เรื่องสามีเพราะยังยอมรับไม่ได้ คิดไปคิดมาก็นึกถึงจี้สร้อยคอที่ชายหนุ่มคนนั้นสวมใส่อยู่เป็นเหมือนทับทิมสีแดงห้อยเชือกสีดำ เหมือนไม่เคยเห็นมาก่อนแต่ก็คุ้นอย่างประหลาด จนครึ่งค่อนวันคิดแล้วคิดอีกและนั่งทำงานเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนลูกน้องนั่งซุบซิบกัน"วันนี้หัวหน้าดูแปลกไปนะ ทะเลาะกับสามีหรือเปล่านะ"....

ในคอนโดที่สองสามีภรรยาอาศัยอยู่ หลัวเหยาที่อยู่บ้านเขานั่งมองกระจกและหาคำตอบของคำถามเดิมซ้ำๆแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลยในมือก็ถือสร้อยคอที่ติดมาตอนรู้สึกตัว แต่ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย จ้องกระจกจนเบื่อแล้วเขาก็เล่นกับหน้าตาใหม่ที่สวรรค์สร้างมาให้ เปลี่ยนทรงผมที เปลี่ยนเสื้อผ้าที ดูดีไปซะทุกแบบ

" หรือว่าสวรรค์ส้างให้เรามาเป็นนายแบบวะ หรือเราจะออกไปเดินเล่น เช็กเรตติ้ง เช็กเรตติ้ง 🎵🎶 จะมีคนมองไหม"

คิดแล้วก็ขำตัวเองเกิดมาพึ่งเคยหล่อ ไหมๆวันนี้ก็ลาหยุดอยู่บ้านจนเบื่อแล้วเลยออกไปซื้อของกินเล่นข้างนอก ด้วยเสื้อคอกลม over size กางเกงขาสั้นทำมะดา ใส่แว่นดำด้วย แปลกตาก็ที่ชงผมหางม้ายาว (ทุกคนนนน.. หล่อมากกกก..)

พอลงจากลิฟท์ถึงชั้นล่างก็เดินไปตามเส้นทางปกติแต่พิเศษคือทุกทีที่ผ่านไปล้วนมีคนมองตามเป็นแถวเหมือนว่าคำถามเดียวที่อยู่ในใจของผู้คนที่มองมายังชายหนุ่มคือ 'หล่อจังเลย หล่อแบบนี้ซื้อได้ที่ไหน เอากลับบ้านได้ไหม หรือว่าเขาเป็นพระเอกหนังหรืออย่างไร' เป็นคำถามที่ทุกคนไม่ได้ถามออกไปแต่ก็ทำเอาปากอ้าตาค้างมองตามไป

หลัวเหยากลับบ้านมาพร้อมกับของกินเล่นเต็มมือ แล้ววางไว้ที่โต๊ะ ในหัวคิดเล่นสนุก ' จะดีแค่ไหน เรากลายเป็นคนหล่อ เท่ perfect ขะหนาดนี้ ต้องใช้ให้คุ้ม พรุ่งนี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม 5555'

ในหัวก็โลดแล่นด้วยแผนการที่จะทำ ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***