ตอนที่1

เชื่อไหมในโลกนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอนเช่นเดียวกับชีวิตฉันสูญเสียคุณพ่อและคุณแม่ไปตั้งแต่อายุ 5ขวบ ฉันจำได้ดีคนที่ฆ่า ไม่สิ สิ่งที่ฆ่าพวกท่านไม่ใช่มนุษย์!!!

แต่เป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่าสิบเท่า!มันตราตรึงใจฉันมาตลอดรูปร่างของมันตัวสูงเกือบ2เมตร ตาสีแดงกล่ำ เขี้ยวโค้งยาว ลำตัวสีดำ มีเขายาวและแหลมคมดุจคมมีด เล็บยาว หน้าตาน่าเกลียดมีแผลผุผองเต็มไปหมด

ฉันจำได้กลางดึกที่เงียบสงัด กลับมีเสียงร้องโหยหวนไปทั่วเมืองจนชวนขนหัวลุกบวกกับแสงไฟอันน้อยนิดในเมืองจึงทำให้ทวีคูณความน่ากลัวขึ้นไปอีกแต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้คุณพ่อกับคุณแม่ออกจากบ้านไปดูแล้วกำชับกับฉันให้อยู่ในบ้านใครเรียกก็ห้ามออกมาเด็ดขาด ฉันไม่รู้เลยว่านั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พูดคุยกับพวกท่านเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆก่อนที่พวกท่านจะจากไปด้วยกงเล็บของปีศาจนั้น ก่อนที่รถโรงพยาบาลจะมาพวกท่านก็สิ้นใจไม่มีใครฟังสิ่งที่ฉันพยายามจะบอก

ตอนนี้ฉันอายุได้13ปีแล้ว ฉันมาชนบทอาศัยอยู่กับคุณปู่อยู่ได้ด้วยทรัพย์สินของคุณปู่ และฉันก็พยายามหาเงินเองด้วยการแปลนิยายได้รับเงินก็พอสมควรอย่างน้อยที่สุดก็สองหมื่นอัป

อ๋อ!ลืมไปฉันชื่อ นเรนทร์ แต่คุณปู่เปลี่ยนเป็น

ซูซาน

ปัจจุบันฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่3เพราะฉันเข้าก่อนเกณฑ์

แต่มีเหตุจำเป็นที่ฉันต้องลาออกเพราะคุณปู่ได้เสียชีวิตแล้ว

ฉันต้องย้ายไปอยู่กับคุณป้าอีกเมืองหนึ่งแต่ก่อนที่คุณปู่จะเสีย ท่านได้สอนอะไรฉันมากมายไม่ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้ ตำนานศาสตร์เวทมนตร์ที่คนอื่นคิดว่าไม่มีอยู่จริง การเอาชีวิตรอดในป่าหรือสถานการณ์ต่างไป

ตอนเด็กๆคุณปู่มักจะบอกฉันเสมอว่าไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็จงยิ้มสู้ไว้

หลังจากฉันมาถึงชนบทคุณป้าให้ฉันไปอยู่บ้านแยกในป่าคุณป้าไม่ชอบหน้าฉันไม่ส่งฉันเรียน

แต่ส่งลูกสาวท่านแทนด้วยมรดกที่คุณปู่ทิ้งให้ฉัน

"เฮ้อออ เอาไงดีฉันบ้านรกส่ะด้วย😅 หนักเลยทีนี้"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาเบา

หลังจากฉันทำสะอาดเสร็จก็ปาไปดึกแล้ว

"หิวอ่ะ ทำไงดีอาหารก็ไม่มี"

"ล่าสัตว์ก็ได้ว่ะ"

"อาวุธล่ะ ชิบล่ะ😅 ต้องนั้งทำธนู บัดซบบบบบบบ!!!!

คนหิวนะโว้ยยยยย🙀"

24:50น.

"เสร็จล่ะ😺รอดล่ะตู"

"หมูป่าสักตัว อื้มมม เข้าป่าลึกแน่เลย"

ผ่านไปสักพัก

"อ่าาาาา อิ่มมม ส่วนที่เหลือใส่เกลือเก็บไว้กินดีก่า

แม่ลูกคู่นั้นไม่ส่งไรมาเลย(ตบปลิวส่ะ)

อีกฝั่ง

ป้าริน :ใครนินทาอะ ฮัดชิ้ว อะเจ้ย ฮัดชิ้วขี้มูกไหล

อมยิ้ม:อะไรคะแม่ ใครนินทา ว่าแต่นังเด็กนั้นจะทำไงดีคะ

ป้าริน:ปล่อยไว้

ตัดกลับ✂️

แกร้กๆๆๆๆ

"เสียงไรอ่ะ " ฉันบ่นกับตัวเอง

"ใครอ่ะ ตอบมา"

"กลัวเป็นนะเว้ยย"

"อึก เทอนั้นแหละเป็นใคร"

"เอ้า หนูถามคุณมึงนะโว้ยไหงถามคุณกูกลับล่ะคะ"

"ถ้าจะพูดงี้หางเสียงก็ทิ้งไปเหอะ"ชายปริศนาตอบ

"งี้ก็มี😅เอาตามสบายเลย"

"นายชื่อไร"

"ชุน''คนปริศนาตอบ

"อายุล่ะ"

(ถ้าตอบพันปียัยนี้ตกใจตายแน่) ในใจของชุน

"อื้มมม 19 ปี เทออะ"ผมถามกลับ

"ซูซาน ค่ะคุณลุง"

"เหอะๆเทออายุเท่าไหร่"

"13ค่ะ ลุง"

"ลุงโดนอะไรมาอะ"ฉันถาม

"กับดักนายพราน"ผมแกล้งๆตอบไป ถ้าบอกว่าปีศาจทำร้ายมาเกรงจะตกใจ

เอาล่ะผมจะเเนะนำตัวละนะ ผมชื่อ ชุน ยุธภศักดิ์

เป็นผู้พิพากษา อื้มมม คล้ายกับผู้พิทักษ์ที่ปกป้องโลกจากปีศาจ

จะถามสินะ ผู้พิทักษ์คืออะไร

ผู้พิทักษ์คือคนที่มีพลังเหนือธรรมชาติ โดยเทพเจ้าจะมอบมาแก่ผู้ถูกเลือกเพื่อให้ปกป้องมนุษย์อีกทอดเพราะเทพเจ้าไม่สามารถปกป้องมนุษย์ออกนอกหน้าได้ ถ้าถามว่าผู้พิพากษา กับ ผู้พิทักษ์ต่างกันยังไงผู้พิพากษาคือ ลูกครึ่งเทพเจ้า ผู้มีพลังสูงสุด

เอาล่ะเข้าเรื่อง

"เจ็บ เบาๆหน่อยสิยัยบ้า"

"เอ้าา มันก็ต้องเจ็บม่ะทำแผล ไม่ได้ทำสปา"นั้นมันเถียงผม

โฮ้กกกกก

"เสียงไรอ่ะ " ฉันจะออกไปดูแต่ถูกผู้ชายคนที่มาห้ามไว้ แบ้วสั่งให้ฉันล็อกบ้าน เหอะๆ😬มีหรออีนี่จะไม่ฟังห่วงชีวิตคะ😅

"เสียงไรอ่ะลุง ヽ((◎д◎))ゝ "ฉันถาม

"พูดไปจะเชื่อป่ะ มันคือปีศาจ"

"เชื่อ"

เอาจริงดิยัยเด็กนี่เชื่อง่ายเกิ๊นO_o

"ไม่เคยอ่านหนังสือศาสตร์แห่งคาถาส่ะะด้วย"ผมพูดเบาๆ

"ลุง บ่นไร"

"เฮ้อออ"

ถ้าจะออกไปสู้ก็ได้แต่ตอนนี้พลังถูกสกัดซวยกว่านี้มีอีกมั้ย

"เฮ ษราซาอัสนีวสันต์เทพา โปรดปกป้องชีวิตข้าด้วย"

"!!!!!!!! (☉｡☉)!"ตกใจครับผมยัยนี้รู้คาถา

อ้ากกกกกกกก

เสียงไอ้ปีศาจนั้นโหยหวนคับ

ยัยเด็กนี้รู้คาถาได้ไง

"ปู่สอนมา อย่าตกใจรู้นิดหน่อย"ดีนะฟังที่ปู่สอน

"เทอเป็นใครกันแน่!!!!!"

"เป็นเด็กค่ะ"

มีเวลามากวน

แต่ยัยเด็กนี่เป็นของผมครับผมเจอก่อนผมขอเลยล่ะกัน

"นี่ เทอขอโทษนะ"

"ลุงขอโทษอะไร"

"!!!!!!!!!"ใช่ครับตามสเต็ปการลักพาตัวทำให้เด็กนี่สลบ

ไม่รู้ผมเจอผมได้

อีกฝั่ง

"ท่านผู้พิพากษามาแล้ว"นานาคนสนิทของชุนพูดขึ้น

"เอ้อ ท่าน นานา นายท่านอุ้มใครมาหรอคับ"คนที่มารอรับชุนพูดขึ้น

(ยัยนั้นเป็นใคร บังอาจนายท่านไม่เคยแตะผู้หญิงคนใดมาก่อนแต่เธอกลับ !!! )ในใจนานา

"นายท่านนี่ใครหรอคะ"ทันทีที่ชุนก้าวมาถึงนานาจึงรีบถาม

"ว่าไงดีล่ะ เด็กใหม่โรงเรียนเรา"

นานา:นายท่านแต่เทอ!!!!

"เทออย่าขัดคำสั่งฉัน"

"ฟอเรสท์พาเทอไปห้องฉัน"

ครับ เจ้าของชื่อขานตอบ

"ส่วนเทอ นานาเทอตามฉันมา"

"คะ ท่าน"

✂️

"อื้มมม ตื้อเลย "

"ที่นี่ที่ไหน"

"ฟื้นล่ะออ" เสียงปริศนา

"ใคร"

"ฉันเอง เทอจำไม่ได้รึไง"ผมตอบเทอไป

"ชุน ที่นี่ที่ไหนพาฉันมาทำอะไรที่นี้"

"จะ กลับ"

"ไม่"ชุนตอบขรึมๆ

น่ากลัวอ่ะ ฉันพึ่งรู้ว่าคนตรงหน้าน่ากลัวขนาดนี้

เขาดูสุขุมสุดๆ

เอาไงดีฉัน

"คุณจะเอาไงกับฉัน"

"อยู่ที่นี่กับฉัน"

"ไม่คะ"

อยู่ๆเขาก็ทำหน้าโหด ยอมรับคะกลัว

"ม่ะ ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วคะ⊙﹏⊙"

อะไรดลใจอะไรฉันให้ตอบแบบนี้เนี่ย

ชิหายตัวโตๆ

1ปีผ่านไปโดยไวแสง

ฉันซูซาน อายุ14ปีแล้วไม่เชื่อก็ต้องเชื่อฉันอยู่กับคนที่ลักพาตัวฉันมา1ปีเต็มแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***