เรย์ขาขี้บนกับนายท่านขี้เเก่ง เจ้าหมาน้อย

ไบอั่น

ไอ้เจ้าบ้าเอ้ยชั่งร้ายกาจจริงเลยนะ

ไบอั่น

ไหนบอกว่าจะให้อยู่ในคฤหาสน์ไงที่ไหนได้ให้ฉันออกมาอยู่ข้างนอกคฤหาสน์ได้เนี่ย😡

ไบอั่น

รับไม่ได้...รับไม่ได้อย่างเเรง

ไบอั่น

ไอ้เจ้าบ้าก็ไม่ส่งคนใช้มาช่วยฉันเลย ฉันนะน้า...เกียดเจ้าบ้านั่นที่สุดเลย

ตัดไปที่เรย์ราเเละเอริกา

เอริกา

มันจะดีหรอค่าที่ไม่ส่งใครไปช่วยเขาเลย

เรย์รา

ได้ดูเจ้านั้นทำเเบบนั้นก็สนุกเหมือนกัน

เรย์รา

ถือว่าให้เจ้านั้นได้ทำอะไรเป็นบ้างไม่ใช่ว่าจะให้คนใช้ทำให้ตลอด

เอริกา

ค่า

2ชัวโมงต่อมา

ไบอั่น

ในที่สุดก็เสร็จ เหลือเเต่เอาเสื้อผ้าใสตู้เสื้อผ้าเเค่นั้น//จับไม้กวาดเเละหายใจเเรง

1ชัวโมงผ่านไป

ไบอั่น

เสร็จแล้วเหนื่อยมาก//นอนลงบนเตียงเเล้วมองเพดานเเล้วพูด: ทำไมชีวิตของฉันถึงเป็นเเบบนี้กันนะโชคชะตาเล่นตลกอะไรกันฉันกันเเน่เนี่ยทำไมยัยแม่มดนั้นไม่ติดหนี้เจ้านั้นชีวิตฉันก็คงดีกว่านี้เเท้ๆพ่อก็อีกคนเห็นดีเห็นงามกันยัยแม่มดนั้นอีกฉันละเหนื่อยกับชีวิตที่เป็นเเบบนี้ที่จริงฉันตายไปได้ก็ยังดีกว่าชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้

เอริกา

//เปิดประตูเข้ามา:นายท่านเรียกให้ไปกินข้าวค่า

ไบอั่น

//ลุกขึ้นมาจากเตียง:ก็ได้เดียวไป

เรย์รา

//เห็นไบอั่นเดินเข้ามาที่ห้องอาหาร:มาเเล้วหรอเจ้าหมาน้อยมาช้าจริงจริงเลยน้าาาในฉันหรอตั้งนานนั่งลงสิเจ้าหมาน้อยของฉัน

เรย์รา

อ๋าปากสิ//ตักปลาหมึกกำลังจะปอนไบอั่น

ไบอั่น

อ้าาาาาาาาา//อ๋าปาก

เรย์รา

//หันช่อนที่ตักปลาหมึกกลับไปทางปากของตัวเอง