ระบายอารม

อา~ จะเริ่มจากไหนดีนะงั้นจะเริ่มแนะนำตัวก่อนนะ

เรา ชื่อ :เปา

อายุ:13

ม.1

ปกติเราก็เป็นเด็กติดเกมคนนึงที่อยู่แต่บ้านจนวันนึงเราไปโรงเรียนแล้ววันนั้นเพื่อนๆหันมาหาเราแล้วชวนเราไปเล่นด้วยนี่ทำให้เรามีความสุขมากเลยนะเพราะปกติเราไม่ค่อยเป็นคนที่ถูกยอมรับอยู่แล้วรู้ว่าทำไม ฉันถึงมายอมเป็นเพื่อนกับเรา เราไม่มีอะไรดีเลยนะ คุณรู้ไหม ?มีพบก็ต้องมีจาก พยายามกลั้นน้ำตาใน ปัจฉิมเราตั้งใจจะไม่ร้องไห้แต่แล้วเราก็สามารถกลั้นได้ แต่แล้ว พอเรากลับบ้านมา เราไม่รู้ว่าน้ำตามันไหลมาตอนไหน อยู่ในห้องเรียน ไปโรงเรียน ไม่รู้เลยว่าว่าเราจะจากเพื่อนเราไปกันตอนไหน ไกล้ปัจฉิมกันแล้ว เหมือนมันเป็นเรื่องปกติ แล้วพอปัจฉิมจริงๆเราก็พึ่งรู้ว่าคำว่าเพื่อนมันหายากและล้ำค่ามากเพื่อนบางคนก็แยกย้ายกันไปอยู่ที่อื่น ย้ายโรงเรียนไปที่ที่ดีดีกว่านี้ เราเข้าใจนะ อยากฝากคำนี้ไว้กับเพื่อน จะห่างกัน ก็อย่าลืมกันนะ เพื่อน😟❤

เป็นสิ่งที่มีค่ามากๆในชีวิตของเราแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเจอกันตอนไหน

ปัจฉิมคือจุดที่ทำให้เราเศร้ามากเมื่อถึงวันนี้วันปัจฉิม

และก็เป็นจุดที่แยกย้ายกันไปเติบโต

อย่าลืมกันนะ เรากลัวคำว่าคำนี้มากที่สุด หลังจากนี้เราก็จะไม่มี ไม่ได้ยินคำว่าขอยืมปากกาหน่อย ขอยืมลิควิดหน่อย ซ้อนมอเตอร์ไซค์ป่ะ พอลอกการบ้านหน่อย ขอยืมตังค์หน่อยดิ กลับบ้านด้วยกันไหม เดินด้วยดิอย่าทิ้งกันดิ เนี่ย คำๆนี้ หลังจากเปิดเทอม ก็จะไม่ได้ยินคำนี้จากเพื่อนคนเดิมอีกแล้ว

ต่อมาก็ต่อด้วยเรื่องปัญหา(พี่น้อง)

คือเราเป็นพี่คนโตเรามีน้องหนึ่งคนเรา ถ้าปกติเขาจะรักน้องมากกว่าใช่ไหม

นั่นแหละความรำเอียงพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน พี่จะทำอะไรก็ผิดทุกอย่างต้องยอมน้องทุกอย่างเสียสละของที่เรารักทุกอย่าง ให้น้อง มาตลอดก็แค่พูดว่า อยากไดแม่ก็จะให้น้องทุกอย่าง รู้สึกเลยป้ารักลูกไม่เท่ากัน เราทำอะไรเราก็เป็นฝ่ายผิดอยู่เสมอ แล้วพอน้องทำของของเราพังก็จะบอกว่ายอมๆน้องไปเถอะ

นี่ไงคำว่าลำเอียงของพ่อกับแม่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download