This Time I Will Keep It ผมต้องเลิกชอบคุณจะดีที่สุด

หลังจากที่คิดและนึกถึงความรู้สึกของตนเองก็เข้ามาในห้อง

นายเอก(วาจูฮาง)

//เดินมานั่งที่โต๊ะ

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

นี่มึงเป็นอะไรรึป่าว

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

ทำไมสีหน้ามึงเป็นแบบแย่ๆไม่ค่อยจะดีเลย

นายเอก(วาจูฮาง)

อืม..มันเห็นได้ชัดขนาดนั่นเลยหรอ

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

ก็อือ ใช่

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

เป็นไรอะ บอกมา

นายเอก(วาจูฮาง)

ป่าวหรอกไม่มีไร

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

ไม่ได้บอกกูมา กูเพื่อนมึงนะ

นายเอก(วาจูฮาง)

อือ ก็ได้

นายเอก(วาจูฮาง)

//เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังและพร้อมกับบอกความรู้สึกที่มี//

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

มึงกังวล สังคมของเขามากเลยหรอ

นายเอก(วาจูฮาง)

อือ ก็คนขอบข้างคนแตกต่างจากคนอย่างกูแบบสิ้นคิด

นายเอก(วาจูฮาง)

กูกลัวว่ากูจะกลายเป็นที่หน้าอับอาย ต่อคนที่เขารู้จักเพราะเขาทั่งดีแถบทุกอย่าง

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

ก็จริงอยู่หรอก แต่มึงก็ชอบเขาไม่ใช่หรอ?

นายเอก(วาจูฮาง)

ก็ ใช่ไง

นายเอก(วาจูฮาง)

แล้ว?

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

มึงก็คบกับเขาไปเลยสิไม่ต้องไปแคร์คนขอบข้างของเขา ขอแค่ตัวมึงเอง

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

มีความสุขกับเขาก็พอนิ

นายเอก(วาจูฮาง)

?..มึงคิดแบบนั้นหรอ

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

ใช่

อาจารย์เข้าคลาส

ตัดมาหลังจากเลิกคลาสเรียน

นายเอก(วาจูฮาง)

//เดินออกมาที่หน้ามหาวิทยาลัย

นายเอก(วาจูฮาง)

//ยืนรอรถเมล์อยู่

เพื่อนสนิทนายเอก(เมจือ)

บ่าย!นะมึง ไว้เจอกัน//ตะโกนขึ้น//

นายเอก(วาจูฮาง)

อือเค บ่าย!

นายเอก(วาจูฮาง)

//มองเวลาในโทรศัพท์

จู่ๆมีคนมาสกิดข้างหลังนายเอก

นายเอก(วาจูฮาง)

เอ๊ะ..//หันหลังไปเจอกับพระเอก//

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

จะกลับแล้วหรอ

นายเอก(วาจูฮาง)

ซะ..ใช่ทำไมหรอมีอะไรรึป่าว

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

ไหนคุณบอกจะให้ที่ติดต่อกับผมไว้ไง

นายเอก(วาจูฮาง)

งั้นแลกวีแชทกัน โอเครไหม?

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

ได้ครับ

เมื่อแลกวีแชมกันเสร็จเรียบร้อย

รถเมล์มา

นายเอก(วาจูฮาง)

อะ..งั้นผมกลับก่อนนะ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

โอเค ครับ~

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

บ่ายๆครับ//ยิ้ม พลางโบกมือบ่ายๆนายเอก//

นายเอก(วาจูฮาง)

ครับ…บ่ายครับ

หลังจากถึงบ้าน

พระเอกและนายเอกไม่ได้คุยอะไรกันจนถึง

เวลา 20:21 นาที

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

มักครับ!

นายเอก(วาจูฮาง)

//อ่านหนังสือ หันไปมองโทรศัพท์!

นายเอก(วาจูฮาง)

เอ๋~~ เขาทักมาหรอเนี่ย

นายเอก(วาจูฮาง)

ครับ

นายเอก(วาจูฮาง)

ทักครับ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

คุณกำลังทำอะไรอยู่หรอครับ

นายเอก(วาจูฮาง)

กำลังอ่านหนังสือน่ะ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

อ่อ ขอโทษด้วยครับที่ทักมารบกวน

นายเอก(วาจูฮาง)

ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อ่านแล้วพอดี

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

ครับ ผมคิดถึงคุณจัง

นายเอก(วาจูฮาง)

ห๊ะ!..เอ่อครับ อ่อครับผม

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

คุณไม่คิดถึงผมหรอ~

นายเอก(วาจูฮาง)

มะ..ไม่นะครับ//คือความจริงที่นายเอกไม่ได้คิดถึง//

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

อืม..ผมเสียใจจัง

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

คุณจะนอนรึยังครับ?

นายเอก(วาจูฮาง)

เดี๋ยวก็จะนอนแล้วครับ

นายเอก(วาจูฮาง)

งั้นผมไปนอนก่อนครับ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

อ้าว

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

งั้นก็ได้ครับ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

ฝันดีนะค้าบบ~

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

//ส่งอิโมจิหัวใจและดอกไม้

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

💗💐

นายเอก(วาจูฮาง)

ครับ

นายเอก(วาจูฮาง)

เห้อออ//ถอนหายใจ//

นายเอก(วาจูฮาง)

//หลังจากที่เพื่อนบอกมาแบบนี้เรากลับคิดอีกแบบและพยายามที่จะตัดใจไม่ชอบเขาปล่อยเขาให้ชอบแทน แต่ก็..//

นายเอก(วาจูฮาง)

//เหมือนว่าจะยากแหะ แต่เราทำได้น่า//

นายเอก(วาจูฮาง)

นอนดีกว่า

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

ทำไมอยู่ๆเขาก็ดูเหมือนจะห่างเหินเราเลยทำไมเหมือนเขาจะไม่สนใจเราแล้วอะ

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

//นอย//

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

เอ๊ะ..ผมจะยังนึกถึงเขาแบบนี้อยู่ทำไหมนะ!?

พระเอก(เฉินซือเหนียน)

เห้อ ช่างเถอะ นอนดีกว่าวะ

ตัด!

แอดนะฮะ

แอดจะพยายามเพิ่มตอนใหม่เรื่อยๆนะคะ

แอดนะฮะ

เนื้อเรื่องกำลังจะค่อยๆ เข้มข้นไปเรื่อยเรื่อยน้าา

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ