Great Battle For Survival เริ่มต้นเกมเอาตัวรอด

.......

.....

...

เช้าอันสดใส

ยูคาตะ

//ตื่นขึ้นจากการหลับบนเตียงอย่างสะลึมสะลือ

ยูคาตะ

//เปิดดูนาฬิกา

7:50 น.

ยูคาตะ

อะไรกัน..จะสายแล้วนะเนี่ย//รีบลุกขึ้นแต่งตัวโดยไม่อาบน้ำอย่างลนราน

เวลาต่อมา ณ โรงเรียน ในเวลา 8:30 ห้องเรียนปีสองห้องA

ซากุระ คิเลน

ยูคาตะ มาสายจังเลยนะ นายเนี่ย

ยูคาตะ

ก็ฉันตื่นสายนี้นะ

ซากุระ คิเลน

ไม่ไหวเลยนะคนอย่างนายเนี่ย เอาแหละเพือไม่ให้นายมาสายเดียวฉันจะไปปลุกนายทุกเช้าเลยเป็นไง

ยูคาตะ

ไม่เป็นไรๆฉันนะปลุกอยากนะ

ซากุระ คิเลน

ห๊าาา!!!// ก้มลงมองไกลๆด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ยูคาตะ

ไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนี้น่า

ซากุระ คิเลน

ถึงนายจะไม่ให้ฉันไปปลุกแต่ฉันนะ ก็จะไปปลุกนายอยู่ดี

ยูคาตะ

(ถึงพูดอะไรไปซากุระก็ไม่สนใจสินะ )

ซากุระ คิเลน

ทำหน้าแบบนั้นกำลังคิดอะไรอยู่กันฮะ ยูคาตะ

ยูคาตะ

เปล่านี้ เธอจะมาปลุกก็มาเถอะนะ

ซากุระ คิเลน

จริงเหรอ นายอนุญาตแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนคำหละ

ยูคาตะ

แน่นอนสิ

หลังเลิกเรียน 15:30 น.

ยูคาตะ

เลิกเรียนซักที่ เอาแหละกลับไปบ้านดีกว่า

ซากุระ คิเลน

นี้ยูคาตะ ช่วยไปกับฉันหน่อยสิ //เดินมาจับมือด้านหลัง

ยูคาตะ

มีอะไรงั้นเหรอ

ซากุระ คิเลน

เอาเถอะน่าตามมาสิ

หลังอาคารเรียน ในเวลาต่อมา

ซากุระ คิเลน

ฉะ....ฉันมีเรื่องอยากจะบอกกับนายมาตลอดเลยนะ

ยูคาตะ

อะไรงั้นเหรอ เรื่องที่ว่า

ซากุระ คิเลน

คือฉัน....ชอบนายนะยูคาตะ ช่วยครบกับฉันที่เถอะ ฉันคิดมาดีแล้ว เพราะงั้นช่วยรับความรู้ถึงของฉันไปด้วยเถอะ

ยูคาตะ

ขอโทษด้วยนะ ซากุระ แต่ฉันนะไม่ได้ชอบเธอหรอกนะเพราะงั้นฉันรับมันเอาไว้ไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยจริงๆ

ซากุระ คิเลน

//ยื่นนิ่งน้ำตาไหล

ซากุระ คิเลน

งั้นเหรอๆ ฉันนี่มันไม่น่าพูดเรื่องนี่ออกไปเลย รู้สึกปวดใจมากเลยแฮะ //ยิ้มทั้งน้ำตา

ยูคาตะ

ฉันหวังว่าเธอจะยอมเข้าใจนะซากุระ //เดินออกมา

หลังจากที่ยูคาตะเดินออกไปแล้ว

ซากุระ คิเลน

//ทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นและร้องออกมา

หลังจากนั้น เวลาก็ได้ร่วงเลยผ่านไป 20:30 น.

แส่งประหลาดตกลงมาจากฟากฟ้า มุ่งตรงใสโดยตรงกลางห้องของยูคาตะ

ยูคาตะ

เกิดอะไรขึ้น //แตกตืนเพราะแส่งอันแสบตา

ยูคาตะ

อย๊าก..!!!// อยู่ๆก็ปวดหัวจนสลบลงไป

ณ ที่แห่งหนึ่ง ที่ถูกปกคลุ้มไปด้วยสีม่วง

ยูคาตะ

//ตื่นขึ้นจากการหลับใหล

ภูติส่งสาร

ยินดีต้อนรับสู่ เดอะราส เกมเอาชีวิตรอด สุดท้าทาย ผู้เล่นหมายเลข 40

ยูคาตะ

//หลันไปมอง

ยูคาตะ

กะ...กระต่ายพูดได้ //ตกใจ

ภูติส่งสาร

หวัดดี ฉันคือภูติส่งสาร

ยูคาตะ

เอ๊ะ..!! อะไรกันที่นี้ บรรยากาศสีม่วงชวนขนลุกเนี่ยมันอ่ะไร รู้สึกแย่เป็นบ้า //มองโดยรอบ

ภูติส่งสาร

นี้ๆนายฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย

ภูติส่งสาร

ไม่สนใจกันเลยแฮะ //กระโดดใช้เท้าถีบหน้าจนกระเด็นไปเล็กน้อย

ยูคาตะ

อะไรของเจ้ากระต่ายประหลาดเนี้ยอยู่ก็มาถีบกันซะได้

ภูติส่งสาร

ฟังให้ดี นายคือผู้เล่น เกมนี้และฉันมีหน้าที่มาเป็นคู่หูของนาย ในตอนนี้นายนะคือหนึ่งในผู้เล่นทั้งสองพันคน ที่ถูกอัญเชิญมาจากโลกเดียวกันกับนาย

ยูคาตะ

อะไรๆๆ หน้าสนุกดีออก

ภูติส่งสาร

ไม่ใช้แค่นั้น ถ้านายตายที่โลกนี้ ก็เท่ากับว่านายตายไปจริงไปยังไงหละ และอีกอย่างนายต้องเอาตัวรอดให้ได้ไม่ว่าจะเป็นวิธีใหนก็ตาม เพื่อชีวิตของนายและคำของสามของของนาย

ยูคาตะ

อะไรกัน ...ถ้าตายจริงๆหละใครจะรับผิดชอบกันหละฮะ

ภูติส่งสาร

ไม่มี

ยูคาตะ

พูดอะไรไรความรับผิดชอบแบบนี้ฮะ

ภูติส่งสาร

เอาเถอะ ถ้าไม่อยากตายก็แค่ชนะให้ได้ก็สิ้นเรื่อง แต่ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ขอบอก

ยูคาตะ

ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ฉันหมายถึงว่าถ้าฉันตายแล้ว อากาเนะที่อยู่โลกนั้นจะรู้ไหม

ภูติส่งสาร

แน่นอนว่าไม่ มีใครคนอืนที่ไม่ได้ถูกอัญเชิญมา จะรับรู้ได้