EP.00

"สวัสดีค่ะหนูชื่อเพลงเด็กหญิงวัย17ปีบ้านหนูมีกันอยู่4คนค่ะ มีพ่อมีแม่และน้องสาว ด้วยความเป็นลูกคนโตพ่อแม่ก็จะเข้มงวดเป็นพิเศษและความเข้มงวดของพ่อแม่ทำให้หนูกดดันตัวเองมีอะไรก็เก็บไว้คนเดียวไม่กล้าที่จะบอกใครและเรื่องราวของหนูจะเป็นยังไงเรามาติดตามชมกันเลยค่ะ"

**07:00น**.

"เพลงลงมาทานข้าว"

"ค่ะแม่"

ฉันรีบลงไปทานข้าวแต่เดินไม่ทันระวังก็ดันไปชนกับน้องสาวที่กำลังออกมาจากห้อง

"โอ๊ย!!หนูเจ็บนะพี่เพลง"

"พี่ไม่ทันระวังอ่ะพี่ขอโทษ"

"แม่!!!"

น้องร้องไห้ด้วยความเจ็บแต่ฉันคิดว่ามันไม่เจ็บขนาดนั้น

"พลอยเป็นอะไรลูก"

แม่รีบขึ้นมาดูน้องด้วยความเป็นห่วงฉันยังไม่ทันพูดอะไรแม่ก็ต่อว่าฉัน"

"ทำไมเดินไม่ดู เห็นมั้ยทำน้องเจ็บจนน้องร้องไห้เนี้ย!"

แม่ทำฉันอึ้งฉันแค่ไม่ทันระวังทำไมต้องต่อว่าฉันขนาดนี้ทำไมไม่โทษน้องบ้างที่ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือเดินไม่ดูทาง

"แม่หนูไม่ได้ตั้งใจ"

"ทำไมแม่โทษน้องอ่ะแม่มาโทษหนูทำไม น้องเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่มือถือเดินไม่ดูทาง"

"มีอะไรกัน"

"พ่อพี่เพลงเดินชนหนู"

"เพลงทำไมเดินไม่ดูเลย"

"น้องแหละเดินไม่ดูก้มหน้าก้มตาเล่นแต่มือถือ"

"แกจะว่าน้องผิดหรอ"

"หรือไม่จริงอ่ะ!"

ฉันตอบออกไปด้วยความโมโห้และพ่อก็เดินมาตบหน้าฉันอย่างเต็มแรง ฉันอึ้งกับกานกระทำของพ่อและแม่ก็จับไม้แขวนเสื้อมาตีขาฉัน

"โอ๊ยแม่หนูเจ็บ!!"

ฉันรีบวิ่งออกจากตรงนั้นและเดินเข้าห้องไป ฉันปิดประตูเสียงดัง ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ต้องโกรธฉันขนาดนี้

"กูผิดไรวะทำไมวะแม่ง!! น้องแม่เดินไม่ดูเอง"

ฉันร้องไห้ความเจ็บปวดและน้อยใจที่พ่อกับแม่เอาใจแต่น้องส่วนฉันโดนทำร้ายร่างกายและจิตใจบางวันฉันก็คิดว่าฉันเกิดมาทำไมเกิดมาเพื่ออะไร ทำไมฉันไม่ตายไปซะจะได้หมดเวรหมดกรรมกับครอบครัวที่รักลูกไม่เท่ากันฉันอยากหนีไปให้ใกล้แสนใกล้แต่ฉันก็ทำไม่ได้ฉันเหนื่อยฉันท้อชีวิตมันมืดดับไปหมดการใช้ชีวิตแต่ละวันมันเหนื่อยมากจนฉันไม่อยากทำอะไรตอนเด็กฉันกลัวความตายแต่ตอนนี้ฉับกลับโหยหามัน...ฉันบอกกับตัวเองทุกครั้งว่าซักวันมันจะต้องผ่านไปให้ได้แต่มันก็จมดิ่งลงไปและไม่สามารถขึ้นได้ฉันต้องฮีลใจตัวเองฉันต้องหาอะไรทำเพื่อให้ฉันไม่คิดฟุ้งซ่านและไม่คิดทำร้ายตัวเอง...เด็กน้อยคนนึงที่ต้องมาแบกความคิดของคนอื่นแบกรับภาระพวกเขาไม่คิดเห็นใจฉันบ้างหรอ พ่อแม่เคยมองฉันเป็นลูกมั้ย? เคยถามมั้ยว่าการเรียนเป็นยังไง เหนื่อยมั้ย แค่คำไม่กี่คำมันยากมากหรอที่จะถามฉัน...ฉันแค่ต้องการคนเข้าใจฉันอยู่ข้างๆฉันในวันที่ฉันไม่เหลือใคร...ฉันทำใจอยู่ซักพักก่อนที่ฉันจะจับกุญแจรถและเปิดประตูห้องเดินลงไปชั้นล่าง

"จะไปไหน!"

พ่อถามฉันแต่ฉันกลับเงียบไม่ตอบอะไรพ่อเลย

"ไม่ได้ยินหรอ ห๊ะ!"

"ได้ยินแต่ไม่อยากตอบ!"

"ฉันเป็นพ่อแก เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยก็ต้องตอบ"

"พ่อเคยมองหนูเป็นลูกด้วยหรอ?"

"แกเป็นลูกแกไม่มีสิทธิ์มายอกย้อนฉัน"

"ทุกคนเกิดมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกันหมด!!"

พอฉันพูดจบฉันก็เดินออกจากบ้าน ฉันสตาร์ทรถและขับออกไปด้วยความเร็ว80 ฉันตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาบเพื่อไปพบแพทย์

**รอชมตอนต่อไป**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***