ความรักและรอยกัดที่ไม่สามารถระบายได้
รักห้องศิลปะ
ห้องศิลปะ "ส่วนตัว" ของคาสึ
คาสึ
ผู้ชายในรูปคุ้นๆแฮะเหมือนเคยเจอ..
หวา
//เค๊าะประตู ขอโทษนะครับมีใครอยู่ไหมครับ
คาสึ
อ้ะ- ครับ ผมอยู่เข้ามาได้เลย
หวา
ครับขออนุญาตนะครับ //เปิดประตูเดินเข้ามา
คาสึ ได้เห็นใบหน้าของหนุ่มคนนั้นก็ตกใจ
คาสึ
แต่แปลกจำหน้านายได้แม่นมาก
คาสึ
ผมเลยเอามาวาดหน่ะครับ
หวา
ครูของคุณใช้ให้ผมเอาข้าวขึ้นมาให้
คาสึ
ผมชื่อ คาสึ นะครับอยู่ปี3
หวา
งั้นผมไปก่อนนะครับ //วางอาหารไว้บนโต๊ะ
แม่ของคาสึ
ทำไมไม่รู้จักกลับบ้านห้ะ? คาสึ //ตะโกนด่าคาสึ
คาสึ
ผมต้องทำงานส่งแข่งขันแล้วก็เลย-
แม่ของคาสึ
ไม่ต้องพูดมาก //แม่ของคาสึพูดตัด
แม่ของคาสึ
แค่รูปวาดปัญญาอ่อนของแกจะไปทำอะไรกินได้!?
แม่ของคาสึ
//แม่เริ่มโกรธและทุบตีคาสึ
คาสึ
โอ้ย- แม่ครับ //คาสึร้องด้วยความเจ็บปวด
หวา
//เข้ามาดูเพราะเสียงดังจนไปถึงห้องสมุด
หวา
ผมควรเข้าไปห้ามมั้ยนะ//พูดในใจ
แม่ยังคงทุบตีคาสึ หวาทนไม่ได้เพราะเสียงดังจึงเข้าไปขัด
หวา
ช่วยเบาๆหน่อยได้มั้ยครับ //ทำหน้าโหด
แม่ของคาสึ
//แม่ของคาสึตกใจ
แม่ของคาสึ
ขอโทษนะคะ พอดีลูกฉันมันไม่เอาไหน
หวา
คุณแม่ไม่ควรส่งเสียงดังเอะอะไปทั่วโรงเรียนนะครับ
แม่ของคาสึ
หนอยไอเด็กนี่! //พูดในใจและเดินปึงปังออกไป
ในห้องศิลปะ มีชาย2คนสุดใจเกเร
อยู่ด้วยกันและบรรยากาศค่อนข้างดี
คาสึ
นั่นไม่ใช่แม่พี่หรอก..
คาสึ
เขารับพี่มาเลี้ยงเพื่อมีเด็กเอาไว้อวดคนอื่นน่ะว่าลูกตัวเองดีอย่างนู้นอย่างนี้
คาสึ
ใช้พี่เหมือนหุ่นยนเลย😅
หวา
น่าสงสารนะครับพี่เนี่ย
คาสึ
ยังไงพี่ก็ขอบคุณหวาจริงๆนะ
คาสึค่อยๆเดินไปหาหวา และหยิบมือของหวาขึ้นมา
คาสึ
ต่อไปนี้ หวา อยู่กับพี่ได้มั้ย ...
เพราะทั้ง2ไม่มีเพื่อนเลยจึงได้มาเจอกันเรื่องราวต่อไป
Comments