เกิดใหม่ทั้งทีทำไมต้องเป็นตัวร้ายล่ะ
ตอนที่:1คำบอกรัก
*คำเตือน!!!ตอนนี้มีเนื้อหาที่รุนแรงมีเกี่ยวข้องกับความตrยและการบูลลี่(หากไม่สดวกข้ามไปอ่านอีกตอนเลยนะคะ)*
ด้วยตัวคนเดียว...ตั้งแต่เด็ก
อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
คือความรักจากคนที่ฉันเรียกว่า"ครอบครัว"
ถึงแม้พวกเขาจะทำให้ฉันรู้สึกดีมีความสุข
แต่ฉันก็ต้องสู้ด้วยตัวคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวอยู่ดี
ดาจอง
ฮึก!เจ็บนะ!ซูมินเธอพลักฉันทำไม!?/ร้องไห้
หลิง ซูมิน
เงียบไปเลย!ใยคนไม่มีพ่อแม่!
หลิง ซูมิน
แล้วอย่ามาเรียกชื่อฉันนะ!
ดาจอง
ฉันไม่มีพ่อแม่แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ!?
หลิง ซูมิน
เงียบนะ!!!/ตีดาจอง
หลิง ซูมิน
หึ!ไปฟ้องครูของเธอสิ!ครูบ้านเด็กกำพร้านั่นน่ะ!/หัวเราะ
ดาจอง
ฮึก!ฮือฮืออ!/ร้องไห้
หลิง ซูมิน
อุ๊ยตายย~ใครกันเนี่ย?
หลิง ซูมิน
ใช่ดาจองคนไม่มีพ่อแม่รึเปล่านะ~
หลิง ซูมิน
ฮ่าฮ่าฮ่า!/หัวเราะ
ดาจอง
ทำตัวเป็นเด็กไปได้...
หลิง ซูมิน
น่ะ-...นี่แก!!!กล้าเถียงฉันเหรอห๊ะ!!
ดาจอง
ทำไมจะไม่ได้?เธอไม่ใช่พ่อแม่ฉันนี่!(ไม่อยากเงียบอีกแล้วนะ!)
หลิง ซูมิน
นังนี่!/กระชากผมดาจอง
ผู้ชาย
2:อย่าเลย!ลืมไปแล้วเหรอนั่นน่ะหลายผู้อำนวยการเลยนะ!
ผู้หญิง
1:แล้วเห็นว่าเป็นตระกูลที่โหดร้ายมากเลยดาจองรอดมาได่ถึงขนาดนี้ถือว่าโชคดีมากเลยนะ
ดาจอง
นังบ้าเอ๊ย.../ผะงาบปาก
หลิง ซูมิน
แก!!!!/โกรธหนัก
ผู้หญิง
1:คิกๆหลานผู้อำนวยการที่สูงส่งโดนเด็กกำพร้าผลักจมโคลนเลยเหรอเนี่ย/หัวเราะ
ผู้หญิง
2:ชู่!เดี๋ยวก็โดนเก็บหรอกอย่าลืมสิ!
ผู้ชาย
1:ดาจองถือว่าเก่งพอควรเลยนะรอดมาขนาดนี้แถมโต้กลับอีก
หลิง ซูมิน
จะรอดซักแค่ไหนกันเชียว.../กัดฟัน
ครู
อะไรกันพูดเหมือนจะย้ายไปต่างจังหวัดยังไงหยั่งงั้นแหละ/หัวเราะ
ครู
รักเหมือนกันนะจ๊ะ/ลูบหัว
ดาจอง
(ทำไมวันนี้ไม่ขอให้ซื้อขนมมาฝากนะ?)
ดาจอง
(คนเยอะจัง)/อยู่หลังสุดใกล้แม่นํ้า
สถานีรถไฟอยู่เหนือแม่นํ้านะคะ
ดาจอง
(จะไปยังไงล่ะเนี่ย)/เบียดๆ
ดาจอง
(ร่วงลงแม่นํ้างั้นเหรอ!?)
ดาจอง
(แต่...มันสูงมากเลยนะ!!!)
ดาจอง
(ฉันยังไม่อยากตrย!!)
ดาจอง
(แม้ชีวิตจะบัดซบแค่ไหนก็เถอะ!)
แอด
เนื้อเรื่องการเรียบเรียงอาจไม่เหมือนเดิมนะคะ!
แอด
หากมีอะไรติดขัดสามารถบอกแอดได้นะคะะ
Comments