บทนำ

มันจะดีแค่ไหนหากคุณสามารถสร้างโลกในอุดมคติขึ้นมาได้ด้วยสองมือของตนเองจะดีแค่ไหนหากมีเพียงแค่คนดีๆเปี่ยมด้วยศีลธรรมไม่มีคนชั่วมาทำให้โลกอันบริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อนแต่หากการจะทำแบบนั้นได้หมายความว่าคุณต้องขจัดคนชั่วให้สิ้นซากด้วยการพรากชีวิตของพวกเขาไปคุณยังจะเลือกทำเช่นนั้นอยู่หรือไม่กลุ่มคนร้ายที่มีแนวคิดเช่นนั้นได้ท้าทายทั้งกฎหมายและศีลธรรมด้วยการส่งไวรัสสังหารสูตรอันตรายทางคอมพิวเตอร์ให้ฆ่าคนที่พวกเขาเห็นสมควรว่าต้องถูกกำจัดพร้อมกับประกาศว่าจะสร้างความบริสุทธิ์ในปีแนวทางอย่างที่พวกเขาแสวงหาแม้คนทั่วไปจะมองว่าบรรดาเหยื่อที่ตกเป็นเป้าหมายล้วนได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมแต่สำหรับผู้หมวดอีฟดัลลัสการกระทำเช่นนี้เป็นที่ยอมรับไม่ได้เธอจึงต้องออกมาเรียกร้องความยุติธรรมให้กับผู้ตายและล่าตัวคนที่ใช้อุดมการณ์แบบศาลเตี้ยคร่าชีวิตผู้อื่นมารับโทษทัณฑ์ให้จงได้ความร้อนคือฆาตกรเดือนกรกฎาคมขยับกล้ามเนื้ออันชุ่มโชคไปด้วยเหงื่อตามองไปยังจุดหมายและเตะนิวยอร์กลงอ่างควันฉุนอันร้อนอุของฤดูร้อนบางคนเอาตัวรอดได้ด้วยการหลบหนีไปยังบ้านริมทะเลที่พวกเขาสามารถนั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆพร้อมรับลมทะเลระหว่างทำธุรกิจผ่าน เทเล-ลิงค์บางคนตุนเสบียงไว้เพียบแล้วนั่งหลบอยู่ภายในบ้านเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นๆเหมือนเป็นชนเผ่าซึ่งตกอยู่ภายใต้การล้อมโจมตีแต่คนส่วนใหญ่แค่ดำเนินชีวิตต่อไปเฉยๆเมื่อระดับความชื้นและอุณหภูมิพุ่งขึ้นไปถึงหลักร้อย(หน่วยองศาฟาเรนไฮต์)และไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดอารมณ์ทั้งหลายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดอย่าระงับกลิ่นตัวเริ่มใช้ไม่ได้ผลส่วนเรื่องจุกจิกกวนใจทั้งหลายก็ผลักดันแม้กระทั่งคนที่มีจิตใจอ่อนโยนที่สุดให้หันไปหาความรุนแรงแผนกฉุกเฉินของศูนย์การแพทย์แออัดไปด้วยทหารผู้บาดเจ็บในฤดูร้อนปีค.ศ 2059มีหลายคนที่ปกติแล้วคงไม่ทำอะไรมากไปกว่าฝ่าฝืนกฎจราจรถ้าว่าตอนนี้อยู่ในสถานีตำรวจหรือโดนขังอยู่ในกรงและต้องจำใจโทรเรียกทนายให้มาอธิบายว่าทำไมพวกเขาถึงพยายามบีบคอเพื่อนร่วมงานหรือผักคนแปลกหน้าให้ลงไปนอนใต้ล้อรถแท็กซี่ของบริษัทแรปิดตามปกตินั้นเมื่อใจเย็นลงผู้คนเหล่านี้ก็จะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้นพวกเขาได้แต่ยีนหรือนั่งด้วยความน่าซื่อบื้อแก้มงุนงงๆราวกับพึ่งหลุดออกจากภวังค์แต่ลูอี้เค.ค็อกเบิร์ดรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรทำไมถึงทำและวิธีที่เขาตั้งใจจะทำมันต่อไปเขาเป็นพ่อค้ายาเสพติดรายย่อยผู้เริ่มจากการเลิกขายโซนเนอร์กับแจ็คเพื่อเพิ่มสัดส่วนกำไรให้ตนเองลูอี้จึงลดโซนเนอร์ลุงจากนั้นก็ผสมหญ้าแห้งที่ได้มาจากสวนสาธารณะของเมืองเข้าไปส่วนแจ็คก็ผสมกับผงฟูที่ซื้อเหมาเป็นถังใหญ่ลูกค้าเป้าหมายของเขาคือเด็กจากชนชั้นกลางอายุระหว่าง 10-12 ซึ่งเรียนใน 3 โรงเรียนประจำเขตใกล้อพาร์ทเม้นท์ในย่าน โลเวอรผ์ อีสต์ ไซด์ของเขาการทำแบบนี้ช่วยประหยัดเวลาเดินทางกับค่าใช่จ่ายเขาสนใจคนฉันกลางมากกว่าคนจนมักมีวงศาคณาญาติคอยหาสินค้าให้อยู่แล้วส่วนคนรวยก็จับกินหญ้าและผงฟูได้เร็วเกินไปอายุของกลุ่มเป้าหมายจึงเหมาะกับหลักเหตุและผลของลูอี้เขาพูดเสมอว่าถ้าล่อเด็กพวกนี้ให้ติดได้ตั้งแต่วัยละอ่อนก็จะได้ลูกค้าไปตลอดชีวิตความเชื่อนี้ยังไม่ได้รับการพิสูจน์อย่างจริงจังเนื่องจากลูอี้ยังต้องคอยรักษาความสัมพันธ์ทางธุรกิจกับบรรดาลูกค้าไปจนถึงวันจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายกระนั้นลูอี้ก็ทำธุรกิจนี้อย่างเอาจริงเอาจังทุกคืนตอนที่ลูกค้าผู้มีศักดายศภาพทั้งหลายกำลังนั่งทำการบ้านเขาก็ทำการบ้านของตัวเองเช่นกันรูอี้ภูมิใจกับการทำบัญชีของตนถ้าไปทำงานเป็นคนทำบัญชีในบริษัทขนาดกลางและก็เขาจะได้รายได้ต่อปีมากกว่าการขายยาเสพติดเสียอีกแต่รูอี้เป็นคนประเภทที่รู้สึกว่าคนจริงย่อมทำงานเพื่อตัวเองระยะหลังมานี้ถ้าเขามีอาการคุณเคืองอาการหงุดหงิดนิดหน่อยและทุรนทุรายตงิดๆหลังจากนั่งทำโปรแกรมทางธุรกิจบุญเครื่องคอมพิวเตอร์มือ 3 ได้ซัก 1 ชั่วโมงเขาจะโทษว่าเป็นเพราะอากาศร้อนไหนจะอาการปวดหัวปวดหัวชนิดเลวร้ายที่แม้แต่สินค้าของเขาเองก็บรรเทาไม่ได้รูอี้ต้องหยุดงานถึง 3 วันเพราะความปวดกลายเป็นจุดศูนย์กลางในรูปของเขาเขาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเดี่ยวที่รกกรุงรังของตนเองโดยนั่งกลัดกลุ้มท่ามกลางความร้อนพร้อมทั้งเปิดเพลงดังลั่นเพื่อกบพายุบ้าคลั่งในศีรษะใครสักคนจะต้องชดใช้สำหรับเรื่องนี้นั่นคือทั้งหมดที่เขารู้ใครสักคนไอ้คนดูแลตึกสันหลังยาวไม่ยอมซ่อมเครื่องควบคุมอุณหภูมิสักทีลูอี้คิดพร้อมกับโทสะซึ่งทวีมากยิ่งขึ้นในขณะที่ดวงตาแดงก่ำคว้านมองกวาดไปตามตัวเลขบนจอเขาใส่แค่กางเกงในและนั่งอยู่ข้างหน้าต่างบานเดียวที่เปิดไว้ในอพาร์ทเม้นท์ห้องเดียวไม่มีสายลมพัดมาแม้แต่น้อยมีแต่เสียงอึกทึกสยดสยองจากถนนทั้งเสียงตะโกนเสียงแตรเสียงล้อรถที่บดเบียดกับทางเท้าที่เล่นจากเครื่องเสียงรุ่นเก่ากึ่งให้ดังขึ้นเพื่อกบเสียงอึกระทึกรวมไปถึงเพื่อเอาชนะอาการปวดเลือดไหลออกจากจมูกแต่เขาไม่ทันสังเกตรูปหน้าผากด้วยขวดเหล้าต้มเองบรรจุน้ำอุ่นเขาอยากมีปืนซักกระบอกถ้ามีปืนล่ะก็เขาจะโน้มตัวออกไปนอกหน้าต่างเฮงซวยนี่แล้วยิงมันทั้งช่วงตึกเลยพฤติกรรมดุเดือดรุนแรงของลูอี้ทำให้เขาเตะลูกค้าที่เบี้ยวเงินด้วงจากแอร์บอร์ดมาแล้วถ้าว่าตอนนี้ภาพของความตายกับการร้างผางทำลายช่วยเติมเชื้อไฟให้เขาในเวลาที่เขากำลังเหงื่อแตกคลั่กท่วมสมุดบัญชีและความโกรธเบ่งบานในสมองราวกับกุหลาบสีดำใบหน้าของลูอี้ซีดเผือดเหงื่อหยดเป็นสายไหลลงจากผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงไปบนแก้มตอบๆหูอื้อแถมยังรู้สึกเหมือนมีก้อนไขมันมากมายมหาศาลโครงเครงอยู่ในท้องความร้อนกำลังทำให้เขาป่วยรูอี้คิดทั้งป่วยทั้งเสียเงินสมควรจะถลกหนังให้คนดูแลตึกเป็นการเอาคืนสมควรจริงๆมือทั้งสองข้างสันระลึกขณะที่จ้องหน้าจอเขาได้แต่จ้องมันไม่อาจรับสายตาออกมาได้เลยรูอี้เห็นภาพตัวเองเดินไปที่หน้าตาปีนออกไปยืนบนขอบผนังตึกจากนั้นก็ทุกข์กำปั้นใส่อากาศร้อนอบอ้าวเสียงอึกระทึกรวมถึงผู้คนที่อยู่เบื้องล่างปืนที่อยู่ในมือทั้งสองข้างกราดยิงแจกจ่ายความตายกับความย่อยยับขณะที่เขาตะคอกใส่พวกนั้นก่อนจะตะโกนและตะเบ็งเสียงระหว่างกระโดดลงไปเท้าทั้งสองข้างแต่พื้นแล้ว...เสียงทุบประตูทำให้รูอี้หมุนตัวกลับเขาปีนกลับเข้าไปทางหน้าต่างพร้อมกับแยกเขี้ยวยิงฟัน''ไอ้เวรรูอี้ เค.!เบาเสียงเพลงลงหน่อยสิ!'' ''ไปลงนรกซะ''รูอี้พึมพำพร้อมเงื้อไม้เบสบอลที่มักติดมือไปแถวสนามเด็กเล่นเพื่อแทรกซึมเข้าไปในกลุ่มลูกค้าผู้มียศยภาพ''ไปลงนรก ไปลงนรก ลงนรกกันซะให้หมด'' ''ได้ยินหรือเปล่าวะ ปัดโธ่!" "เออ ได้ยิน"มีเด็กแหลมน้ำเหล็กแหลมอันใหญ่เจาะเข้าไปในสมองเค้าต้องเอามันออกเมื่อเสียงตะคอกเบาลงดูอี้จึงวางไม้เบสบอลลงเพื่อทิ้งผมตัวเองถึงอย่างนั้นเสียงทุกประตูก็ยังไม่ยอมหยุด"ซูสกำลังจะเรียกตำรวจได้ยินหรือเปล่าลูอี้ถ้าแกไม่เบาเสียงซูสจะโทรเรียกตำรวจ"แต่ละคำสลับกับเสียงกำปั้นที่ทุบกับประตูทั้งเสียงเพลงเสียงทุบเสียงตะโกนและเหล็กแหลมล้วนตอกโคมๆอยู่ในหัวเหงื่อไหลอาบร่างรูอี้หยิบไม้เบสบอลขึ้นมาอีกครั้งเขาเปิดประตูและหวด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***