ราชินิปริศนา

ณ เมืองๆหนึ่งท่ามกลางใจกลางเมืองลมเย็นพัดผ่านมาทำให้ฉันที่นั่งอยู่บนชิงช้า

รู้สึกเย็นสบาย สวัสดีค่ะ^o^ ฉันชื่อ

เกรสอยู่ปี1

(คิดซะว่าเป็นดวงตาสีกาแล็คซี่เอาละกัน)

ชีวิตของฉันก็"ไม่ธรรมดา"เพราะฉันมี

ดวงตาสีกาแล็คซี่ตอนแรกๆครูก็หาว่า

ฉันใส่คอนแท็กเรนนะ(-_-)แต่ประเด็น

ก็คือฉันไม่ได้ใส่ไง😑

(หรือว่าตอนเด็กแม่ฉันยัดคอนแท็กเรนใส่ตาฉันวะ??O__O)~เห้อ~😑

...:~เกรส~รอนานมั่ย?พอดีไปซื้อ

ไอติมมาน่ะ^^

นี่คือโรจน์เค้าหน้าตาเหมือนผู้ชาย

เลยล่ะ(แต่เค้าเป็นผู้หญิง)และเป็น

"แฟน"ของฉันด้วย☺

โรจน์:โอ๋~ ไม่โกรธน้าาา~

เกรส:อะไรไม่ได้โกรธซักหน่อย

อ๋อ!หลับตาสิเกรสมีอะไรจะให้

โรจน์ทำตามที่ฉันบอก ฉันร่วงมือเค้าไปในกระเป๋ากางเกงในนั้นมีสร้อยคอคู่มัน

เป็นคอรูปหัวใจสีดำและขาว

ฉันสะกิดให้โรจน์ลืมตา เค้าดูงงกับสร้อยคอเอามากๆ ฉันขำกับสีหน้า

ของเค้าก่อนจะสวมสร้อยคอให้เค้า

เค้าขยี้หัวฉันเบาๆด้วยความหมั่นไส้

โรจน์:แล้วคิดยังไงถึงซื้อให้เค้าอ่ะ?

เกรส:ก็ไม่ได้คิดอะไรนึ เพื่อเกรสตายไปจะได้ระลึก😄

โรจน์:เดี๋ยวเถอะพูดอะไรออกมาน่ะ?

ไม่คิดบ้างเลย😑//ดีดหน้าผาก

เกรส:ง้าาาา~เจ็บอ่ะแค่พูดเล่นๆเอง😩

โรจน์:ไม่ได้!เดี๋ยวเค้าตีก้นเลยนึ หึ! อ้าว!

ไอวิน!//ตั้งท่าจะวิ่ง

เกรส:เดี๋ยวๆๆจะไปไหนน่ะ

โรจน์:ไปหาเพื่อนเก่าอ่ะ ไม่เจอกันนานมาก ขอไปหาได้มั้ย?^^

เกรส:อืมๆก็ดะ (-__-)

โรจน์รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

^^^~ปรื้น!~^^^

เกรส:โรจน์!รีบวิ่งข้ามถนนไปสิ!!

โรจน์:อ๊ะ//สะดุดล้ม

ฉันที่เห็นอย่างนั้นก็ตกใจมาก

ทำยังไงดีๆฉันต้องรีบเข้าไปช่วยแล้ว

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาโรจน์ พอดีกับที่

โรจน์พยุงตัวเองขึ้น ฉันรีบวิ่งไปดัน

โรจน์ให้ออกมาจากตรงนั้น โดยไม่

สังเกตว่ามีรถพุ่งเข้ามาหาฉัน

...~ปรื้นๆ~ ตึ่ง!?...

โรจน์:เกรสอย่าหลับตานะ!ได้โปรด!

ทำใจดีๆเอาไว้นะ//ร้องไห้

มาถึงช่วงเวลานี้ฉันแทบจะพูดไม่ได้แล้ว

ฉันได้เเต่ซบตาคนที่ฉันรัก และทุกอย่างมันก็เบลอไปหมด

มาถึงวินาทีนี้แล้วสินะ...?

มาถึงช่วงเวลานี้แล้วสินะ...?

ที่ฉันจะต้อง..."ตาย"

...:!!!!

ที่นี่ที่ไหนเนี่ยทำไมน่ากลัวจัง?

นรกอย่างงั้นหรอ? ฉันมองไปรอบๆที่ที่

ฉันอยู่และก็มาตกใจกับเงาซะท้อนของตัวเองในน้ำ(คนบ้าอะไรกลัวเงาตัวเอง?)

ตึก!โอ้ยยย!อะไรตกใส่หัวฉันวะ??

...หนังสือหรอ ทำไมน่ากลัวจัง

ฟู่!!กริ๊ดดดดดด!!

มีปีศาสตัวนึงโผล่ขึ้นมาจากน้ำในตอนนี้

ฉันกลัวมาก แต่ถ้าขืนกลัวอยู่อย่างนี้

ไอ้ปีศาสเวณนี่มันต้องง่าบหัวฉันเเน่

ฉันจึงวิ่ง!วิ่งๆๆๆ!!รันๆๆ!!

^^^~ผลัก~!!^^^

ตายห่าแล้วฉันสะดุดขี้มด😱

ปีศาส://คำราม

...?:นี่... เจ้าปีศาส แกกล้าทำร้าย

เด็กผู้หญิงอย่างงั้นได้อย่างไร?//ย.ช.

ปีศาส://กลัวจนหนีไป

...?:เจ้าไม่ต้องกลัวนะ...นี่...สลบไปแล้ว

...

..

.

นี่ที่ไหนอีกละเนี่ยคฤหาสหรอ? จริงสิ!ต้อนนั้นฉันสลบไปนี่นา ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนหันไปเห็นหนังสือที่ตกใส่หัวฉันไปเมื่อตะกี้...อืม...ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว อ่านหน่อยดีกว่า ในหนังสือเขียนเอาไว้ว่า..."หากท่านผู้ใดได้เข้ามาในโลกเวทมนต์แห่งนี้ผมขอแสดง

ความยินดีด้วยเพราะคุณสามารถที่จะเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้และตอนนี้คุณได้อยู่ในร่างหญิงสาวที่มีชื่อว่าซายูโกะ โทรินางเป็นคนไร้เวทมนต์จงทำให้นางมีเวทมนต์ และโค่น คิซึมิ คายูมะให้ได้"

หืม?ใครคิซึมิ ใครคูยามะวะ? ฉันนั่ง งง

บนเตียงนอนอยู่ซักพัก สรุปฉันตายเพราะถูกรถชนและก็มาเกิดในโลกนี้

ใช่มะ?okเข้าใจละ(-__-)~แอ๊ด~

...?:ว่าไงตื่นแล้วหรอ?

ผู้หญิงผมยาวสีดำ ดวงตา

สีเขียว[หน้าตาออกร้ายนิดนึง]

โทริ:คุณเป็นใคร?

...?:งั่นข้าขอแนะนำตัว ข้าชื่ออาชิโนะ

คิเมะยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชื่ออะไร?

โทริ:ฉันชื่อ...ซายูโกะ โทริ

คิเมะ:จงโค้งคำนับให้กับราชินีมังกรซะ

โทริ:ถวายความเคารพค่ะ(นี่กูต้องเล่นตามน้ำใช่มั้ย?)

คิเมะ:เจ้าอายุเท่าไหร่?

โทริ:...19...

คิเมะ:เจ้ายินดีที่จะมาเป็นบุตรบุญธรรม

ของข้าหรือไม่?

โทริ:ปะ...เป็นก็ได้ค่ะ

คิเมะ:งั่นก็ดีแต่...ก่อนอื่นข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีเวทมนต์อะไรบ้าง

ฮื่อ~ถามอย่างนี่ฉันไปต่อไม่เป็นนะ ฉัน-

ตาย-แน่ ฮือ~ตัวเองก็ตายไปจากคนที่รัก หนำซ้ำมาเจอราชินีมังกรนี่อีก

กระซิกๆ🥲~ครืน~กริ๊ดดดอยู่ดีๆก็มีแสงอะไรไม่รู้สีม่วงๆออกมาจากตัวฉัน

คิเมะ:ว้าว! ข้าไม่เคยเห็นเวทมนต์พรรค์

นั้นมาก่อนเลย

โทริ:ชะ...ใช่มั้ยล่ะคะ

คิเมะ:ไปทานข้าวกันเถอะข้าหิวแล้ว

โทริ:คะ...ค่ะ

คิเมะพาฉันมายังห้องรับแขก ซึ่งมีโต๊ะ

ยาวๆ คิเมะวางมือลงบนโต๊ะและมีอาหารมากมายโผล่ขึ้นมา ฉันตักอาหาร

ที่คิดว่ากินได้เข้าปาก ระหว่างที่กินอยู่

ฉันก็สังเกตเห็นรูปถ่ายใหญ่ๆรูปหนึ่ง

ในนั้นมีคุณคิเมะและมีเด็กผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วย

โทริ:นั่นใครหรอคะ?

คิเมะ:ลูกของข้าเองน่ะ เค้าหายตัวไป

โทริ:เอ๊ะ?

คิเมะ:มีผู้ชายคน1ที่ข้าชอบ วันนึงข้าได้

แต่งงานกับเค้า พวกเรามีบุตรอยู่ด้วยกัน

1องค์ข้าตั้งชื่อให้ว่า"คิสึ"วันนึงเค้า

หายไปและข้าก็ได้มารู้ทีหลังว่าผู้ชาย

ได้วางแผนกับสาวใช้ว่าจะพาคิสึไปทิ้ง

และยังวางแผนอีกว่าพวกเค้าจะแต่งงาน

กัน ฉันจึงสังหารพวกเค้า จนถึงป่านี้ก็ยัง

หาคิสึไม่เจอ

โทริ:ขอโทษที่ถามอะไรแบบนั้นนะคะ

ฉันก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด คิเมะส่งยิ้มให้เหมือนรู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจถามแต่

แววตาของเค้าแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันก็บอกไม่ถูก

คิเมะ:ทานเสร็จแล้วเดี๋ยวข้าพาไปเข้านอนนะ

โทริ:ค่ะ

คิเมะพาฉันมายังห้องนอนที่สวยกว่าเมื่อกี้มาก(แต่มันโทนสีดำอ่ะo^o)

คิเมะ:เข้านอนได้แล้วนะ...หวังว่าเจ้าจะหลับสบายในห้องนอนของคิสึ

อีกแล้ว...แววตาเเบบนั้นอีกแล้ว ฉันมานั่งจ่ำอ้าวอยู่บนเตียงนอน พรางคิดว่า

ป่านี้โรจน์จะเป็นยังไงบ้าง ฉันหยิบสร้อยคอคู่ของฉัน ซึ่งเป็นสีขาวขึ้นมา

ซึ่งมันยังมีคราบเลือดของฉันอยู่

โทริ:ไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะเสียใจ

ขนาดไหน แต่ขอให้รู้ว่าฉันรักเธอเสมอ

//ร้องไห้+กอดสร้อยคอ//

...ทำไมชีวิตของฉันต้องเป็นเเบบนี้ด้วย?...

........................

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***