รักใสๆของสองหนุ่มโรงเรียนชายล้วน
เปิดเทอม
เย็นวันหนึ่งของโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง
มีนักเลงม.ปลายปี2กำลังทำร้ายรุ่นน้องม.ปลายปี1อยู่
รีนุ(นายเอก)
ผมผิดอะไรเล่า!!...
นักเลง
นี่นายไม่รู้เหรอเมื่อเช้านายมาพูดกับฉันตอน...
มีรุ่นพี่ม.ปลายปี2ที่บังเอิญมาทิ้งขยะพอดี
ซาโตมิ(พระเอก)
อะ..เสียงอะไรน่ะ
ซาโตมิ(พระเอก)
เหมือนเสียงของคนห้องบีเลย
ซาโตมิ(พระเอก)
และเสียง...รุ่นน้อง??
ซาโตมิ(พระเอก)
เห้ย!? ไอคนห้องบีมันกำลังแกล้งรุ่นน้องผมแดงอยู่นี่//คิดในใจ
ซาโตมิ(พระเอก)
คงต้องไปช่วยละ
ซาโตมิจึงโทรหาคุณครูให้มาช่วย
รีนุ(นายเอก)
ผมเจ็บนะ...!!
ซาโตมิ(พระเอก)
คุณครูก็ช้าจัง..คงต้องไปช่วยเองละ//คิดในใจ
นักเลง
นายมันเด็กห้องเอนี่!?
ซาโตมิ(พระเอก)
โทษทีนะฉันเองก็ไม่ได้อยากมาชกต่อยกับนายหรอกนะ
ซาโตมิ(พระเอก)
แต่นายดันเอาเวลาช่วงเย็นมาแกล้งรุ่นน้องแบบนี้
ซาโตมิ(พระเอก)
ฉันก็ทนดูไม่ได้หรอกนะ
ครูประจำชั้น
ซาโตมิคุงขอโทษที่ครูช้านะพอดีครูติดงานน่ะ
ซาโตมิที่สู้กับนักเลงและจับมัดนักเลงไว้แล้ว
ซาโตมิ(พระเอก)
ครูนี่ช้าทุกครั้งเลยนะ
ครูประจำชั้น
ขอโทษจริงๆน่า^^;
ซาโตมิ(พระเอก)
นี่น้องโอเครึเปล่า
ซาโตมิจับไหล่น้องให้หันมานิดนึงเพราะจะดูว่าโอเคไหม
ซาโตมิ(พระเอก)
หน้าตาน่ารักแหะ..//คิดในใจ
รีนุ(นายเอก)
ผ..ผมโอเคนะครับ
รีนุ(นายเอก)
ขอบคุณนะครับรุ่นพี่
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
เป็นอะไรรึเปล่า!?
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
บาดเจ็บเยอะไหม!?
ครูประจำชั้น
โคลอนคุงรีบพาเค้าไปโรงพยาบาลสิ
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ปะไปกัน
รีนุ(นายเอก)
ไว้เจอกันใหม่นะครับรุ่นพี่
ซาโตมิ(พระเอก)
อืม ดูแลตัวเองดีๆล่ะ
โคลอนจึงพารีนุไปโรงพยาบาล
ครูประจำชั้น
นั้นครูพาเจ้าพวกนักเลงพวกนี้ไปก่อนนะ
คุณครูก็เดินออกไปพร้อมเอาพวกนักเลงไปด้วย
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
นั้นผมไปก่อนนะครับ
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
ขอบคุณที่ช่วยเพื่อนผมนะครับ
ซาโตมิ(พระเอก)
ว่าแต่รุ่นน้องผมแดงเมื่อกี้ชื่ออะไรเหรอ
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
ชื่อ รีนุ ครับ
ซาโตมิ(พระเอก)
รีนุ...งั้นเหรอ
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
นั้นผมไปล่ะ
รีนุ(นายเอก)
ถึงโรงเรียนละ..
รีนุซึ่งพึ่งลงจากรถไฟไฟฟ้า
ซาโตมิที่โผดมาเอามือกอดคอรีนุ
รีนุ(นายเอก)
รุ่นพี่ซาโตมิ!!?..
ซาโตมิ(พระเอก)
มาเช้าจังน่าา
รีนุ(นายเอก)
ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามเรียกผมว่ารีนุจัง..
รีนุพูดไปด้วยพร้อมกับมือซาโตมิออกจากคอตัวเอง
รีนุ(นายเอก)
ผมไม่ได้อยากให้ตัวเองเหมือนผู้หญิงซะหน่อย
รีนุ(นายเอก)
รีบไปกันเถอะครับ
รีนุรีบเดินนำหน้าไปก่อนเลย
ซาโตมิ(พระเอก)
รีนุจังเนี้ยน่าาา
ซาโตมิ(พระเอก)
น่ารักจังน่า~
รีนุ(นายเอก)
ผมไม่ได้ดีใจเลยนะ
ซาโตมิ(พระเอก)
ลืมไปนายไม่อยากให้นายเหมือนผญ.สินะ
ซาโตมิ(พระเอก)
นั้นบอกว่าน่ารักภายในตัวนายได้ไหมละ
รีนุ(นายเอก)
ไม่ดีกว่าครับ
ซาโตมิ(พระเอก)
ถือว่าไม่ปฏิเสธนะ
ระหว่างเก็บรองเท้าเพื่อเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับเดินในอาคาร
ซาโตมิ(พระเอก)
นี่ๆรีนุจัง
รีนุ(นายเอก)
เฮ้อ..ว่าไงครับ
ซาโตมิ(พระเอก)
ช่วงนี้นายอ่านหนังสือไรบ้างอะ
รีนุ(นายเอก)
ทำไมจู่ๆรุ่นพี่ถึงถามล่ะครับ...?
ซาโตมิ(พระเอก)
แค่อยากรู้น่ะ
รีนุ(นายเอก)
เออ...ผมค่อนข้างอ่านมังงะเกี่ยวกับอนิเมะอยู่น่ะครับ
รีนุ(นายเอก)
ถึงส่วนใหญ่ผมจะนั่งดูมากกว่าอ่านเอาเองน่ะครับ
ซาโตมิ(พระเอก)
อ่านมังงะเรื่องอะไรอะ??
ซาโตมิ(พระเอก)
ขอลองอ่านได้ไหม
ซาโตมิ(พระเอก)
พอดีฉันก็อยากลองอ่านมังงะแบบเดียวกับนายดูน่ะ
รีนุ(นายเอก)
อะ!!ให้ยืมครับ!
รีนุยื่นหนังสือมังงะให้พร้อมใส่ถุงปิดไว้ด้วย
ซาโตมิ(พระเอก)
ทำไมต้องปิดไว้ด้วย?
รีนุ(นายเอก)
ช่างมันเถอะครับ
รีนุ(นายเอก)
ต้องอ่านที่บ้านเท่านั้นนะครับ
รีนุ(นายเอก)
ห้ามอ่านที่โรงเรียนเด็ดขาดนะครับ!!
ซาโตมิ(พระเอก)
รู้แล้วน่าๆ
ซาโตมิ(พระเอก)
อะ ฉันต้องไปละ
ซาโตมิ(พระเอก)
ไว้เจอกันนะรีนุจัง
รีนุ(นายเอก)
ไว้เจอกันครับรุ่นพี่ซาโตมิ
ทั้งคู่เดินไปห้องของตัวเอง
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
รีนุคุงมาแล้วเหรอ
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
มาช้ากว่าปกตินิดนึงนะ
รีนุ(นายเอก)
พอดีตื่นสายไปนิดหน่อยน่ะ
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ช่างเถอะๆๆ
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ว่าแต่รุ่นพี่ที่ผมชมพูเค้า..
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
รุ่นพี่เค้าชื่อ รุ่นพี่ซาโตมิ นะ
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
นั้นแหละๆ
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
เห็นสนิทกับนายมากเลยน่าา
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
เค้าอยู่ม.ปลายปีไหนเหรอ
รีนุ(นายเอก)
ม.ปลายปี2น่ะ(ม.5)
รีนุ(นายเอก)
ห่างกับพวกเราปีหนึ่งอะนะ
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
ว่าแต่พวกนายทำการบ้านมาเปล่า
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ฉัน...
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ยังอะ!!??!?
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ขอลอกหน่อยTT
โคลอน(เพื่อนพอ.นอ.)
ขอบคุณ~
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
ว่าแต่วันนี้คุณครูมาช้าจังนะ
ครูประจำชั้น
มาแล้วนักเรียนของครู...
รูท(เพื่อนพอ.นอ.)
ดูเหมือนคุณครูจะวิ่งมานะ
ครูประจำชั้น
พอดีมีประชุมคุณครูเรื่องงานโรงเรียนที่จะจัดกันน่ะ
รีนุ(นายเอก)
งานโรงเรียน??
ครูประจำชั้น
เดี๋ยวครูเล่าให้ฟัง
คุณครูก็เล่าเรื่องที่ไปประชุมคณะคุณครูมาให้นักเรียนทั้งห้องฟัง
Comments