ผู้หญิงหลงยุค
⚠️คำเตือนจากผู้เขียน⚠️
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง ทุกอย่างในเนื้อเรื่องเป็นสิ่งสมมุติขึ้น เพื่อความสมจริงไม่ว่าจะเป็นชื่อตัวละคร เหตุการณ์ สถานที่ อาชีพ และเนื้อหา ผู้เขียนไม่มีเจตนาล่วงเกินผู้ใด ขอได้โปรดอ่านเพื่อความบันเทิง และเพื่อความสุขของท่าน หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ผู้เขียนกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ห้ามคัดลอกเนื้อหาและห้ามนำบทความส่วนใดส่วนหนึ่งของ นิยายในคลังของซากิระไปเผยแพร่เด็ดขาด สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537
ไม่อนุญาติให้คัดลอกเนื้อหาหรือดัดแปลงใดๆทั้งสิ้น หากพบเห็นจะดำเนินการตามกฎหมายทันที อย่างไม่มีข้อยกเว้น
...----------------...
บทที่1/พบเจอ
"ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!"
ในขณะที่ฉันยืนเอ๋ออยู่นั้นก็ได้ยิ่นเสียงคนตะโกนเรียกอะไรรู้
"แม่นางออกมาเร็วเข้า"ชาวบ้านแถวนั้นก็ต่างกันเรียกฉันแต่ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
ขณะเดียวกันองค์ชายก็ควบม้ามาทางฉันใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนฉันหันไป...
"เอ้ยยยยยย~"ฉันจะหลบแต่มันไม่ทันเสียแล้วเพราะฉันได้ไปจูบพื้นเรียบร้อยแล้ว
"แม่นางท่านเป็นอะไรหรือไม่"หลังจากลงจากหลังม้าแล้วข้าก็รีบมาดูแม่นางผู้นี้ว่าเป็นอะไรหรือไม่
"นี่นายขี้ม้ายังไงไม่ดูทางเอาเสียเลย"ฉันเอ่ยต่อว่าคนตรงหน้า(ถึงจะหล่อก็เถอะ)
"แม่นางพูดอันใดข้าไม่เข้าใจ"ก็ข้าไม่เข้าใจแม่นางผู้นี้เลยจริงๆและก็ภาษาที่แปลกๆนั้นอีก
"ฉันพูดภาษาคนอยู่นะไม่เข้าใจหรอ"ฉันหงุดหงิดที่เขาไม่เข้าใจที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ฉันก็พูดแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย(ผู้แต่ง:นั้นบ้านมึงขาาา)
"ส่ายหัว"เพราะข้าไม่เข้าใจจริงๆ
เห้อ'งั้นก็ต่างคนต่างไปก็แล้วกันนะ'ฉันลุกขึ้นออกจากพื้นและกำลังจะเดินไปแต่...
รีบคว้าปลายเสื้อของแม่นางเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปไกล
หัน'มีอะไร'ฉันหันไปมองคนที่ดึงปลายเสื้ของฉันไว้
งง'แต่ถามไปเรื่อย'ไม่ทราบว่าแม่นางชื่ออันใด"
'เยว่เฟย'บุตรสาวของท่านแม่ทัพกู๋เฟย
"เลือกถามได้ยัง"ฉันถามคนตรงหน้าว่าปล่อยฉันไปได้หรือยัง
'ข้าชื่อ หยวนหาญ'บุตรชายของฮ่องเต้จ๋งหยวน
ฉันมองคนตรงหน้าแบบไม่เข้าใจแต่ว่านะตอนไหนจะปล่อยฉันไปเสียที!!!!!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments