

ZERO TIME

 

ZERO TIME

Ⅰ : ทำความเข้าใจ (1)

— เนื้อหาอาจจะมีคำเกี่ยวกับเลือดหรือความรุนแรงโปรดใช้วิจารณญาณหรือจักรยานในการรับอ่านรับชม !

rude / multiverse

“ทำใจให้สงบ ทำใจให้สงบ ชเวแดอุนนายทำได้”

เด็กหนุ่มชาวเกาหลีวัยมัธยมกล่าวพึมพำเล็กน้อยอยู่บนดาดฟ้าก่อนจะเริ่มปีนรั้วของดาดฟ้าออกไปชมวิวทิวทัศน์ของโซลเมืองสุดแสนจะสงบสุข

ฟ้ามืดค่ำสีดำเข้มเล็กน้อยผสมกับแสงสีหลากหลายภายในเมืองหลวงช่างดูเป็นประกายสวยงามกว่าอะไร ผ่านมาซักพักเมฆาริเริ่มเข้าใกล้สู่สถานแสนสวย

เด็กชายนั่งลงตรงที่พอจะนั่งได้ภายนอกรั้ว แสงตระกายตาของเด็กชายริเริ่มขึ้น

“ว้าว...”

เด็กชายตาลุกวาวด้วยความตื่นเต้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายความสวยงามที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้ก่อนจะส่งเข้าไปในกรุ๊ป

— ชเวแดอุน : -send pictures-

เด็กชายกดคลิกที่ปุ่มส่งภาพ สักครู่ข้อความไฟล์แนบก็ได้ลงไปในกรุ๊ปประจำของเขาทันทีที่กดส่งไป

— ทาทากิโกะ3 : ว้าว! นั่นที่ไหนน่ะ?!

— yoohan : อะไรน่ะ ชเวแดอุนนั่นดาดฟ้าหรอ แดอุนข้ามรั้วกลับมาเดี๋ยวนี้

อย่างน้อยโยฮันก็เป็นห่วงฉัน

— ชเวแดอุน : ขอบคุณที่เป็นห่วงแต่ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ

ขอบคุณ

แต่ไม่เป็นไร

เพราะมันสายไปแล้ว

“คิก ต้องเป็นภาพที่สวยมากแน่ๆ เลย.. ”

ชเวแดอุนยกยิ้มพร้อมหัวเราะเล็กน้อยและลุกขึ้นก่อนจะหันหลังให้กับเมืองโซลและปล่อยตัวไปตามลม ลมพัดปลิวไสวขึ้นร่างของเด็กชายที่ลอยอยู่บนอากาศกำลังตกลงไปข้างล่างจากแนวโน้มถ่วง สิ่งใดกันที่เด็กชายกลัวเขายกยิ้มให้กับดวงดาวทั้งปวงที่โผล่ตระหง่านตระการตาเจิดจ้าใส่ดวงตาของผู้เป็นเจ้าของชื่อชเวแดอุน

“สวยจัง”

คำกล่าวอำลาโลกาถูกเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเหตุใดกันผู้ที่ชีวิตจะดับศูนย์ถึงได้ยิ้มกริ่มเฉกเช่นกับการแสดงถึงความพอใจที่จะได้หลับนิทรา

“เฮือก!”

หนุ่มร่างบางเรือนผมสีขาวใยไหมกล่าวอุทานด้วยความตกใจ และมองไปรอบๆ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

“....?”

ผมอยู่ที่ไหน?

ไม่สิใคร ผมคือใคร

แดอุนคิดก่อนยกมือขึ้นมาด้วยความประหลาดใจก่อนพบสิ่งแปลกประหลาดอย่างมือแขนขาและเรือนเส้นผมสีเงินที่ไม่คุ้นเคย

เดี๋ยว อะไรเนี่ย?

— : สวัสดี ! คุณคือผู้สวมบทบาท โปรดตายสองครั้งเพื่อรับสกิล !

— เพิ่มเติม : คุณคือ ชเวแดอุน ลาสบอสและ [ผู้นำดวงดาวแห่งการทำนายในอนาคต] โปรดเล่นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้ฉากจบที่แท้จริงและสมบูรณ์แบบ!

— คำแนะคำ : โปรดพยายามอย่าจิตตกหรือคิดที่จะหนีจากปัจจุบัน ขอให้สนุกกับเกม ชเวแดอุน !

“บ้าอะไรเนี่ย..”

ผมสถบออกมาอย่างสบสนงนงวยในเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อได้คำตอบก็ไม่รอช้าสำรวจห้องทันทีอย่างตื่นตระหนก

ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบเจอกันสถานที่ที่ไม่รู้จัก พลางเดินหาโทรศัพท์มือถือเหมือนกับตั้งตัวได้แล้ว

แต่ความเป็นจริงมันก็ไม่ใช่

ฉันกลัว

ฉันตื่นตระหนก

ฉันประหลาดใจมากๆ

ฉันไม่เข้าใจ

“....”

ชเวแดอุนยื่นมือหยิบที่โทรศัพท์มือถือเคสสีดำอย่างไม่เกรงใจเช่นนั้นคงรู้แล้วว่านั่นน่าจะเป็นสิ่งของของเขา

「 จำเป็นต้องมีรหัสผ่านเพื่อเปิดหน้าจอ 」

“...ดูยุ่งยากจัง”

ชเวแดอุนยกมือที่จับโทรศัพท์ออกมาข้างหนึ่งพลางเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่เข้าใจก่อนจะริเริ่มหัวข้อต่อไปที่จะทำเนื่องจากสิ่งแรกที่คิดได้พังทลายลงไปเนื่องจากเขาไม่รู้รหัสผ่านหน้าจอ

ชเวแดอุนวางโทรศัพท์ไว้ที่บนฟอร์นิเจอร์สีขาวแข็งเล็กน้อยกลับไปเดิมของมัน ชเวแดอุนเริ่มเดินไปเปิดประตูของห้องที่ตนเองยืนอยู่

มันเปิดได้!

ชเวแดอุนย่างกรายออกมาจากห้องเข้าสู่ห้องโถงที่ประดับด้วยภาพราคาแพงและกระจกที่เรียงกันจนดูสวยงาม ชเวแดอุนเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอกระจกลามิเนตขนาดยาวที่ติดไว้เรียงยาวให้เห็นสวนดอกไม้สีสวยที่ตั้งตระหง่านอยู่ภายในทุ่งหญ้าสีเขียวขจียามใดที่มองแล้วช่างน่าหลงใหล ก่อนจะจมไปกับสวนแห่งภาพวาดก็ได้มีเสียงแรกที่ชเวแดอุนได้ยินหลังจากที่มาที่นี่ยกเว้นเสียงของเจ้าของร่างกายคนเก่านี้

“พี่ออกมาได้ยังไง...?”

เด็กชายร่างสูงสวมชุดสูทสีดำเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ไม่ทันใดที่ชเวแดอุนจะได้ตอบเขาก็ยกยิ้มให้ชเวแดอุนดั่งเหมือนไม่ได้เจอกันมาแสนนาน เด็กชายผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีอัญมณีบลูเซอร์คอนวิ่งเข้าไปกอดชเวแดอุนอย่างสนิทชิดเชื้อทาง

ชเวแดอุนที่คิดว่าคนคนนี้คือพี่น้องก็ไม่ได้คิดอะไรมากเลยปล่อยให้เขากอดไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักเพราะคิดว่ามันปกติแต่ก็คิดขึ้นมาว่าควรถามอะไรเขาเสียหน่อย

ทางฝ่ายตรงข้ามประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อชเวแดอุนยอมให้กอดแต่โดยดีแต่ก็ไม่ได้ทำท่าทีโอเวอร์อะไรมากเพียงแต่แสยะยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ไม่นานนักเขาก็ปล่อยพันธนาการของเขาทั้งสองออก ชเวแดอุนเริ่มถาม

“จริงสิคือฉันหัวกระแทกพื้นนิดหน่อยน่ะ พอจะรู้มั้ยว่ารหัสมือถือของฉันคืออะไร..แฮะแฮะแฮะ”

ชเวแดอุนขำแห้งเล็กน้อยเนื่องจากเขาไม่รู้แม้กระทั่งลักษณะนิสัยของผู้เป็นเจ้าของร่างเลยแม้แต่น้อยจึงกุเรื่องขึ้นมาอย่างเลือกไม่ได้นัก

คู่สนทนาชะงักเล็กน้อยก่อนกล่าว

“เอ๋ เจ็บรึเปล่าครับ เป็นอะไรรึเปล่า ผมเป็นห่วงอยู่นะ” เขากล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยและเป็นห่วงก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของชเวแดอุน

“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ..ฉันไม่เป็นไรแล้วรหัสผ่าน...”

“งั้นเอามาให้ผมหน่อยได้มั้ยผมจะเปิดให้นะครับ ตรงนี้มีเครื่องดักฟังเดี๋ยวเราจะโดนตรวจค้นข้อมูลได้นะ”

ตรวจค้นข้อมูล?

“อา...อืม”

อาฮะ แบบนี้คงจะเป็นลูกคุณหนูที่ถูกกดดันและจับตามองสินะ เชื่อเขาเลย

“พี่จำทางกลับห้องตัวเองได้รึเปล่า?”

“ทำไมฉันจะจำไม่ได้...”

“ก็พี่เคยให้ผมพากลับห้องตั้งนานแล้วนี่”