พันธสัญญารักนายหมาป่า ๒

ฮันน่า/น.อ

ท่านแม่ได้โปรดฟังข้าก่อนเถิด..

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เจ้าจะพูดอะไรก็พูดมา

ฮันน่า/น.อ

ท่านเบลซ...เขา..

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เจ้าจะบอกข้าว่าท่านเบลซคิดร้ายต่อเจ้าอีกใช่ไหม....เลิกอ้างสักที....ฮันน่า..แม่รู้ว่าเจ้าหวังดีแต่ท่านเบลซมีบุญคุณต่อเจ้า...นะ

ฮันน่า/น.อ

ท่านแม่....ผู้มีบุญคุณต้องถึงขั้นฆ่าข้าด้วยเหรอ...

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เจ้าพูดอะไร ฮันน่า...!?

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เจ้าพูดอะไรออกมาเจ้ารู้ตัวไหม..!?

ฮันน่า/น.อ

ข้าพูดความจริงท่านแม่....ขณะที่ข้าเดินทางมาที่นี้ข้าโดนรอบโจมตีข้าเกือบถูกฆ่าแล้ว...

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เจ้าจะบอกว่าท่านเบลซเป็นคนสั่งการงั้นเหรอ!!?...

ฮันน่า/น.อ

ใช่...!

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เลิกพูดเพ้อเจ้อเถอะ..ฮันน่า!

ฮันน่า/น.อ

แต่ท่านแม่....ข้าพูดความจริง..นะ...

โอเรียนน่า/แม่น.อ

อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้ข้าได้ยินอีกออกไปได้แล้ว...!!

ฮันน่า/น.อ

แต่ท่านแม่....

โอเรียนน่า/แม่น.อ

ออกไป!!!!.... //ขึ้นเสียง+ตะคอกใส่

ฮันน่า/น.อ

ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าท่านจะเชื่อข้า....

โอเรียนน่า/แม่น.อ

ได้....แต่ถ้าเจ้ายอมหมั้นหมายกับวัลดัสบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านเบลซข้าก็จะยอมเชื่อเจ้า...

ฮันน่า/น.อ

สุดท้ายท่านก็เอาเรื่องนั้นมาขู่ข้าอีกครั้งหนึ่ง

โอเรียนน่า/แม่น.อ

เพราะแค่เรื่องนี้เท่านั้นเจ้าถึงจะยอมเชื่อฟังคำสั่งของข้าสินะ

ฮันน่า/น.อ

ท่านแม่....ข้าไม่มีวันแต่งและหมั้นกับลูกชายของผู้ชายที่หวังร้ายต่อข้าหรอก...

โอเรียนน่า/แม่น.อ

ฮันน่า!!...//ตบเข้าไปที่หน้า

ฮันน่า/น.อ

//หันตามแรงตบ

เพราะอดทนจนสุดแล้วเธอจึงพลั้งมือตบเข้าไปที่หน้าของฮันน่าเต็มแรง

ฮันน่า/น.อ

//จับแก้มตัวเอง+มองผู้เป็นแม่ด้วยน้ำตา

โอเรียนน่า/แม่น.อ

//หลบหน้าหนี

โอเรียนน่า/แม่น.อ

ครูซมาพานางออกไปซะ...

ครูซ

ครับนายหญิงใหญ่!! //ตอบรับ+รีบเดินเข้ามา

โอเรียนน่า/แม่น.อ

พานางไปขังไว้ในห้องเก็บของเก่าหลังคฤหาสน์ชายป่าอย่าให้นางออกมาจนกว่านางจะสำนึก

ฮันน่า/น.อ

ท่านแม่ทำไมท่านถึง....ข้าเกลียดท่าน!!!! //พูดพร้อมน้ำตาและโกรธเคือง

โอเรียนน่า/แม่น.อ

พาออกไป!!...

ครูซ

ครับ!!ไปเถอะครับคุณหนู //พาฮันน่าออกไป

ฮันน่า/น.อ

//เดินออกไป

ห้องเก็บของเก่าหลังคฤหาสน์ชายป่า

ฮันน่า/น.อ

//เดินเข้าไป

ครูซ

ข้าขอโทษจริงๆคุณหนูเพราะคำสั่งข้าเลี่ยงไม่ได้ //ก้มหัวขอโทษ

ฮันน่า/น.อ

ไม่เป็นไรหรอกเจ้าไปเถอะ...

ครูซ

ครับ.... //ปิดประตูลงกลอน

โคล

คุณหนูเจ้าค่ะ....คุณหนู...ทำไมกันทำไมนายหญิงต้องทำขนาดนี้ด้วย //รีบวิ่งมาหา

ฮันน่า/น.อ

โคลเจ้ากลับไปพักเถอะข้าอยากอยู่เงียบๆสักพัก...

โคล

ข้าจะรอและเฝ้าท่านอยู่ตรงนี้หน้าประตูนี่จนกว่าท่านจะออกมา //นั่งลงตรงหน้าประตู

ฮันน่า/น.อ

ไม่โคลเจ้ากลับไปซะเถอะ!!...

โคล

ไม่ข้าจะเฝ้าท่านตรงนี้..

ฮันน่า/น.อ

โคล...นี่คือคำสั่ง!!.... //ตะคอกใส่

โคล

ก็ได้ค่ะ..

ฮันน่า/น.อ

กลับไปพักเถอะนะเจ้าเองก็ต้องดูแลตัวเองด้วยเช่นกันไปเถอะ

โคล

เจ้าค่ะ.... //ลุกขึ้นเดินออกไป

เวลาเลยผ่านไปสองชั่วโมงจนพลบค่ำแล้วก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตูให้

โคล

//เดินก้มหน้า

เบลซ

ว่าไง....เจ้าหมาน้อย...เจ้านายของเจ้าเป็นไงบ้างสำนึกแล้วหรือยัง

โคล

ต้นเหตุมาจากท่านเพราะท่านคนเดียวทำให้คุณหนูของข้าต้องแตกแยกจากนายหญิงใหญ่เพราะท่านคนเดียว...

เบลซ

หุบปากหมาน้อยของเจ้าไปซะเถอะอยู่เงียบในที่ของเจ้าไปซะถ้าไม่อยากจากเจ้านายของเจ้าไป //เข้าไปใกล้+พูดกระซิบข้างหู

โคล

//ตัวสั่น+กำมือแน่น

เบลซ

//เดินผ่านไป

เบลซพูดขู่โคลให้กลัวแล้วเดินผ่านไป

ตัดไปฝั่งฮันน่า

เธอในตอนนี้ได้แต่นั่งเงียบและนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นแม่ทำกับเธอจนได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านในห้องเก็บของที่เธออยู่

ฮันน่า/น.อ

ใครน่ะ!!?....ใครอยู่ตรงนั้นออกมานะ....

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

//ค่อยๆเดินออกมา

ทันทีที่เธอเรียกออกไปนั้นก็มีหมาป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับเลือดที่หยดลงมาด้วย

ฮันน่า/น.อ

เจ้าคือ...หมาป่าตัวนั้นนี่...!!?

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ข้าทำให้ท่านกลัวรึเปล่า!?...

สิ้นเสียงคำถามของฮันน่าก็มีเสียงหนุ่มอันเคร่งขรึมชวนหลงไหลพูดออกมาจากหมาป่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ฮันน่า/น.อ

จะ....เจ้า....พูดได้ด้วย เหรอ...!!!!??

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ท่านไม่ตกใจหน่อยเหรอ!?...

ฮันน่า/น.อ

ไม่หรอกข้าแปลกใจมาก กว่า!!...

ฮันน่า/น.อ

แล้วอีกอย่างเจ้าก็ช่วยข้าไว้

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ท่านไม่กลัวข้า เหรอ!?..

ฮันน่า/น.อ

ไม่หรอก...😊

ฮันน่า/น.อ

ถึงข้าจะเคยได้ยินที่ท่านปู่ของข้าเล่าให้ฟังว่าหมาป่าสามารถพูดได้เหมือนมนุษย์ก็เถอะแต่ไม่คิดว่าจะมีจริง

ฮันน่า/น.อ

ในตอนที่ข้าฟังครั้งแรกข้าคิดว่าเป็นแค่ตำนานซะอีก..

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

//เลือดหยดลงพื้น

ฮันน่า/น.อ

//เหลือบไปเห็น

ฮันน่า/น.อ

เจ้าบาดเจ็บนี่... เจ้าบาดเจ็บเพราะช่วยข้าตอนนั้นใช่ไหม...

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ตอนนั้นที่ลูกศรธนูพุ่งมาก็....คงจะไปโดนแผลเก่าของข้าด้วยเลยทำให้เป็นแบบนี้..

ฮันน่า/น.อ

ข้าทำแผลให้เจ้าเองรีบเดินเข้ามาสิ

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ข้าว่าไม่ต้องหรอก...

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

แผลข้าสมานเองได้

ฮันน่า/น.อ

ท่านช่วยชีวิตข้า...ข้าก็ต้องช่วยรักษาแผลให้ท่านต่อให้บาดแผลของท่านจะสมานเร็วแค่ไหนมันก็ต้องมีบอบช้ำบ้างสิจริงไหม...

ไบรอันต์/ร่างหมาป่า

ก็ได้....แต่ร่างนี้คงไม่เหมาะต่อการรักษางั้นข้า... //เริ่มกลายร่างเป็นมนุษย์

ฮันน่า/น.อ

😲!!

จากร่างหมาป่าสีดำทมึนกลายเป็นหนุ่มรูปร่างสูงดูเกรงขามและจู่ๆชายหนุ่มร่างอันเปลือยเปล่าผมยาวดูสง่าก็ค่อยๆนั่งลงตรงหน้าของเธอ

ฮันน่า/น.อ

จะ.....เจ้า....กลายเป็นมนุษย์ได้...ด้วยเหรอ...!!?

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

ใช่

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

ข้าทำท่านตกใจรึเปล่า!?

ฮันน่า/น.อ

ไม....ไม่เลย.... //ตอบด้วยความตื่นเต้น

ฮันน่า/น.อ

เอ่อ...จริงสิหันมาซิข้าทำแผลให้ในตัวของข้าก็พกพวกยาและสมุนไพรสำหรับรักษาแผลไว้ด้วยเจ้าไม่ต้องห่วงนะแผลหายสนิทแน่นอน

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

อือ.... //หันข้างชายโครงให้

ฮันน่า/น.อ

//ทำแผลตรงชายโครง

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

//มองฮันน่า

ฮันน่า/น.อ

เจ็บรึเปล่า!?.. //เงยหน้าถาม+มอง

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

//ส่ายหน้าเบาๆ

ฮันน่า/น.อ

//ก้มหน้า+ทำแผลต่อ

เธอใช่แสงจากตะเกียงเล็กๆส่องทำแผลให้กับเขาขณะที่เขาเองก็มองเธอด้วยความหลงใหล

และทันใดนั้นจู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก

ฮันน่า/น.อ

โคล.....เบน!!... //หันกลับไปมอง ไบรอันต์

ฮันน่า/น.อ

(ไปซะแล้วเหรอข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย)

ทันทีที่ประตูเปิดออกหมาป่าตัวนั้นก็ได้หายไปทันที

ด้านนอกในป่า

ไบรอันต์/พ.อ/ร่างมนุษย์

(ท่านพ่อข้าเจอตัวท่านผู้นั้นแล้ว) //รีบวิ่งออกมา

เขาหันกลับไปมองด้วยความอาลัยอาวรณ์เธอผู้นั้นพร้อมกับพูดถึงพ่อของเขา

🎬

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ