ฝนที่โปรยปราย

ในป่าลึก

"มึงฝนกำลังจะตกแล้วว่ะ"วริศ มองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์ คิ้วขมวดเข้าหากันพลางหันไปบอกเพื่อน

ตอนนี้ท้องฟ้ามีเมฆดำก้อนใหญ่ลอยปกคลุมไปทั่วบริเวณ

ถ้าเป็นแบบนี้ฝนจะต้องตกลงมาห่าใหญ่แน่ๆ ข้างนอกก็ลมแรงเสียจนวริศกลัวว่าต้นไม้ใหญ่จะหักโค่นลงมา

"แม่งไม่น่ามาเลยว่ะ"รพี ยีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดจนผมยุ่งไปหมด

"ถ้ามีสัญญาณโทรศัพท์ก็ดีดิ จะได้โทรเรียกให้คนมาช่วย"เทียนหอม ผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มบ่นพลางมองโทรศัพท์ตัวเอง

"มึงพูดแบบนี้มาสิบรอบแล้วนะ อิหอม"วริศ มองเพื่อนที่นั่งข้างหลังแบบเอือมๆ

คนอะไรจะพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุดหย่อนได้ขนาดนี้ กูล่ะเหนื่อยแทน

"พวกมึงๆ ไปหลบฝนที่นั่นกัน"รพีชี้ไปที่คฤหาสน์หลังหนึ่งบนภูเขา วริศกับเทียนหอมเลยมองตาม

"มันจะดีหรอมึง"วริศถาม เขาไม่ค่อยอยากจะไปที่นั่นเท่าไหร่

"ไปเถอะฝนจะตกแล้วเนี่ย กูกลัวพายุ"เทียนหอมตัดสินใจให้

"ตามนั้นแหละ ฝนหยุดค่อยหาทางกลับ"รพีเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงและนั่งมองทาง

พวกเราเลยขับรถตรงไปที่คฤหาสน์หลังนั้น พอมาถึงหน้าคฤหาสน์ฝนก็เทลงมาทันที

พวกเขาเลยต้องวิ่งลงจากรถเข้าไปหลบฝนภายในคฤหาสน์

ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปก็ได้ทำการเคาะประตูก่อนแล้ว แต่ก็ไม่มีคนออกมาเปิดให้หรือตอบรับอะไรเลย

พวกเขาเลยถือวิสาสะเข้าไปข้างใน ดีที่คฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้ล็อกประตูเอาไว้ พวกเขาเลยเข้าไปได้ง่ายๆ

อยู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นที่หน้าคฤหาสน์พวกเขาเลยต้องเดินออกมาดู

ถ้าเป็นเจ้าของบ้านพวกเขาจะได้ขออนุญาต แต่ถ้าไม่ใช่ก็ค่อยว่ากัน

"เหี้ยๆๆ"ผู้หญิงคนนึงวิ่งลงมาจากรถพร้อมเพื่อนๆของเธอ

"กูไม่อยากเปียก!"แล้วรถอีกหนึ่งคันก็เข้ามาจอด พร้อมเสียงโวยวายของคนจำนวนมาก

"จะแห้งมั้ยวะเนี่ย"ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

"มึงอย่าพึ่งโวยวาย ขอเจ้าของบ้านเขาก่อน"ผู้ชายอีกคนพูดขึ้น

"เจ้าของที่นี่หรอ?"เทียนหอมทำหน้างง

"พวกเธอไม่ใช่เจ้าของที่นี่หรอ?"อีกคนเดินเข้ามาถาม

"ก็ไม่ใช่น่ะสิ"วริศตอบ

"แล้วที่นี่ไม่มีคนอยู่หรอ"ผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาถาม

"ตอนพวกเรามาถึงก็ไม่มีใครอยู่นะ"รพีเป็นคนตอบ

"งั้นพวกเราก็เข้าไปเถอะ"ผู้ชายคนหนึ่งพูดก่อนจะเดินนำเข้าไปข้างในคฤหาสน์

ในคฤหาสน์

"พวกนายชื่ออะไรกันหรอ"ผู้หญิงคนนึงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาถามขึ้น

"ฉันชื่อเทียนหอม วริศ แล้วก็รพี พวกเรา3คนเป็นเพื่อนกัน"เทียนหอมเป็นคนแนะนำ

"ฉันจุรีภรณ์ นั่นชลธิชา อัคนี นฤดล"จุรีภรณ์หรือจูนยิ้มน้อยๆส่งให้ทุกคนในห้อง

"มินตรา นรัญญา อัตนินท์ ปาริฉัตร กูคนาอินทร์"พูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"ฝนไม่มีท่าจะหยุดตกเลย คืนนี้พวกเรานอนที่นี่แหละ คงไม่มีใครว่าหรอกมั้ง"นรัญญาพูดขึ้นสายตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่

ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหาที่นอน ดีที่ที่นี่เป็นคฤหาสน์ไม่งั้นอาจจะมีที่นอนไม่พอ

-มินตรา-

เนื่องจากที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์จึงทำให้ไม่สามารถติดต่อสื่อสารกันได้ เลยได้แต่นั่งเบื่ออยู่ในห้อง

มินตรามองสำรวจรอบๆห้อง ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้เธอก็ยังไม่ได้สำรวจให้ครบทุกที่เลย เธอเลยคิดว่าจะเริ่มสำรวจห้องที่ตัวเองอยู่เป็นการฆ่าเวลา

มินตราลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกดู ข้างในไม่มีอะไรเลยเป็นตู้ไม้ขนาดใหญ่เปล่าๆ

มินตราเลยปิดตู้ลงแล้วก็เดินไปที่ห้องน้ำ ภายในห้องน้ำก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

นอกจากรอยดำตรงผนังห้องน้ำด้านในที่เป็นส่วนให้อาบน้ำ

มินตราคิดว่ามันคือศิลปะที่เจ้าของอยากทำให้มันดูเหมือนรอยไหม้จริงๆ

มินตราเลยเดินออกมาจากห้องน้ำ เดินไปเปิดผ้าม่านออก

ข้างนอกยังคงมีฝนตกหนักเหมือนเดิมทำให้มองไม่เห็นข้างนอก

มองอยู่สักพักก็ปิดผ้าม่านไว้เหมือนเดิม

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องของเธอดังขึ้นเรียกความสนใจของเธอ

มินตราเลยเดินไปเปิดประตูออก แต่ก็ไม่เจอใครมีเพียงเสื้อผ้าที่วางไว้ตรงพื้นหน้าประตูเท่านั้น

มินตราเลยหยิบชุดขึ้นมาแล้วปิดประตูล็อกห้องให้เรียบร้อย

มินตราคลี่ชุดออกดูมันเป็นชุดเดรสแขนยาวสีขาวเรียบๆ พอเอามาทาบตัวดูก็รู้ว่ามันคลุมเข่า

ก็อกๆ

มินตรามองไปที่ประตูอีกครั้งเมื่อมีเสียงเคาะอีก

เธอวางชุดลงแล้วรีบเดินออกไปเปิดประตู แต่ก็ไม่เจอใครเหมือนเดิม

เธอมองห้องอื่นๆทั้งซ้ายและขวา ทางซ้ายไม่มีเสื้อผ้าวางไว้แล้ว แต่ทางขวายังคงมีเสื้อผ้าอยู่

ไม่นานนักก็มีคนเปิดประตูห้องออกมาหยิบชุดเข้าไป

ทุกคนต่างมองหาคนที่นำชัดมาวางไว้ให้ แต่เมื่อไม่เห็นคนคนนั้นเลยกลับเข้าห้องไป

มินตราปิดประตูลงอีกครั้งกลับเข้ามาในห้องพร้อมชุดและกล่องขนาดกลางหนึ่งใบ

ชุดนี้เป็นชุดเดรสสีขาวเรียบๆเหมือนชุดแรก เพียงแต่เป็นแขนสั้น

ภายในกล่องมีอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำใส่อยู่ และมีซับในต่างๆหลายชุด เธอคิดว่าคงจะหยิบใส่เกินหรือมันมีอยู่แล้ว

มินตราเลือกชุดเดรสแขนสั้นใส่นอน เธอมองรอบห้องก่อนจะเข้านอน

หลังจากที่ทุกคนหลับนอกห้องมีชุดขาววางไว้หน้าประตูทุกห้อง

ในห้องห้องหนึ่ง

"พี่รองกับน้องห้าช้าจังเลย"หญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในชุดเดรสสีดำเปิดไหล่พูดขึ้น

"นั่นสิ จะเป็นห่วงดีมั้ยเนี่ย"ชายหนุ่มเสื้อเชิตสีดำแขนยาว กางเกงสแลคสีดำพูดขึ้นพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

"พี่รองกับน้องห้ามาช้าแบบนี้ พี่ใหญ่จะทำโทษมั้ยคะ"หญิงสาวถามอย่างนึกสนุก

"ไม่พี่ใหญ่ของคฤหาสน์ตอบสั้นๆ แล้วจิบไวน์ที่ถืออยู่ในมือ

"ไม่สนุกเลย"หญิงสาวหน้างอ

"น้องสี่อยากทำอะไรก็ทำ พี่ให้สิทธิ์น้อง"พี่ใหญ่พูดก่อนจะเดินออกไป

"น้องสี่ พี่ขอสิทธิ์นั้นได้มั้ย"ชายอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยพูดขึ้นพลางมองน้องเล็กของตน

"เสียใจด้วยนะคะพี่สาม น้องคงให้ไม่ได้"พูดจบก็เดินอยู่ออกไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งพี่สามของตนไว้ภายในห้องนั้นคนเดียว

-พี่สาม-

ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกยังคงมีฝนตกอย่างหนักและลมแรงอยู่

นึกถึงใบหน้าคนที่ยังเดินทางมาไม่ถึง น้องห้าเวลาน่ารักก็น่ารัก จริงจังก็จริงจัง

แต่คนที่เขาอยากเจอมากที่สุดคือพี่รอง พี่รองเวลาสุขุมก็สุขุม เวลาอบอุ่นก็อบอุ่น

เป็นคนมีเหตุผลและค่อนข้างรอบคอบมากทีเดียว

คิดไปคิดมาก็ดันเผลอยิ้มนิดๆแบบไม่รู้ตัว แต่รอยยิ้มก็พลันจางหายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น วันที่เขายังจำได้ไม่เคยลืม ถ้าเกิดว่าตอนนั้น...

ชายหนุ่มสลัดความคิดเหล่านั้นออกจากหัวแล้วให้ความสนใจกับอย่างอื่นมากกว่าความทรงจำนั้น

ชายหนุ่มมองนอกหน้าต่างสักพักก็เดินออกจากห้องไป ร่างของเขากลืนหายไปในความมืด

•

โอเคค่า แบบว่าไรท์งง5555 เหนือสิ่งอื่นใดตัวละครที่เหลือจะตามมาทีหลังนะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***