"ระวังนะ! "
พิมสากำลังจะล้มตรงบันได แต่เจ้าชายรีบคว้ามือของเธอไว้ได้
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"
"ขอบใจนายมาก แต่มันจะไม่เป็นแบบนี้ถ้านายไม่มายุ่งกับฉันก่อน"
"คู่หมั้นของฉัน ทำไมถึงได้เหมือนม้าดีดกะโหลกแบบนี้"
"ใครคู่หมั้นนาย ห๊ะ!"
"ว่าแต่ เธอฝันอะไร ถึงได้ตกใจขนาดนั้น"
"เห็นหวยงวดนี้มั้ง จะบ้าหรอ"
"เธอไปนอนได้แล้ว"
"นาย คือ...ฉัน...กลัวอะ นายมานอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"ไม่กลัวฉันแล้วหรอ"
"นั้นฉันนอนคนเดียวได้ นายไม่ต้องมายุ่ง"
"ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกกับเธอ"
"นายมีเรื่องอะไร"
"ฉันจะเดินทางไปช่วยพ่อและแม่ของฉันที่อาณาจักรชินโต ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่"
"ฉันว่านายทำได้นะ ไปนอนเถอะ"
พิมสาเข้าห้องนอน แต่เจ้าชายจินกิยังสงสัยว่าทำไมพิมสาถึงเปลี่ยนไป"
3สัปดาห์ถัดมา
"รีฮาฉันฝากดูแลพิมสาด้วยนะ ฉันจะรีบกลับมา"
"นางยังหลับอยู่ เดี๋ยวหม่อมฉันจะดูแลนางให้ดีที่สุด"
"ที่รัก เค้าคงคิดถึงที่รักมากๆเลยแหละ"
"มินโฮ ถามจริงเถอะ จะเล่นตลอดเลยหรอไง"
"วันนี้เค้าจริงจังนะ"
"โชคดีนะทุกคน"
"ถ้าต้องการกองพลเสริม ส่งข่าวมาบอกได้เลย"
(ที่จริงแล้ว พิมสาเธอได้ยินที่ทุกคนพูด แต่เธอเก็บไปร้องไห้อยู่คนเดียว)
หลังจากที่เจ้าชายออกเดินทางไปได้ซักพัก
"ฉันคิดถึงเธอนะ แต่เธอคิดถึงฉันไหมเยริน"
(เยรินคือชื่อของพิมสาเมื่อตอนเป็นเจ้าหญิง)
"พิมสา! ทานข้าวเช้าได้แล้ว"
"ฉันกินไม่ลงนะ รีฮา !"
"เป็นห่วงเจ้าชายจินกิหรอ"
"จะบ้าหรอใครจะไปห่วงตาบ้านั่น"
"ปากไม่ตรงกับใจเลยจริงๆ"
"ทานเข้าไปเถอะค่ะ เพื่อลูกค่ะ"
"1เดือนแล้วสินะ "
"อยากรู้จังเลยค่ะว่าหญิงหรือชาย"
"จะหญิงหรือชายฉันก็รักหมด"
"ไม่คิดจะให้เด็กรู้จักพ่อของตัวเองหน่อยหรอคะ"
"ฉันเลี้ยงเองได้ "
"แล้วแต่เลยค่ะ ฉันไม่อยากยุ่ง"
"ว่าแต่ทางไปอาณาจักรชินโต มันไปทางไหน"
"ก็วันหลังฉันจะพาไป"
"ไปวันนี้ไม่ได้หรอ"
"อืม....ก็ได้ค่ะ"
ตอนเย็น ณ สวนสาธารณะ
"เธอพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน"
"ก็พามาทางเข้าของอาณาจักรไง"
"ตรงไหนเนี่ย"
"เธอลองหลับตาแล้วใช้ตาสีทองของเธอดู"
"ฉันจะลอง"
ทันใดนั้นเอง เธอก็เห็นประตูโบราณอยู่ตรงหน้าของเธอ
"ฉันพาเธอมาแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ"
"โอเค กลับก็ได้"
หลังจากกลับมา
"รีฮา ฉันขอบคุณเธอมากเลยนะ",
"ไม่เป็นไรหรอก มันคือหน้าที่"
("นายจะเป็นอย่างไรบ้างนะ จินกิ ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องลูกกับนายเลย")
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 28
Comments