ตอนที่ 2 ออกค้นหา

ผู้สร้างได้ทำอะไรบางอย่างกับสิ่งแปลกปลอมที่เกิดจากความผิดพลาดของตนเองจนเกือบทำให้โลกถึงการอวสานตุ๊กตาที่เธอสร้างเป็นเพียงภาชนะที่ว่างเปล่าเมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอมมันจึงทำลายทุกๆสิ่งที่ขวางหน้าเดิมทีมันถูกสร้างมาเพื่อที่จะให้กระจัดภัยร้ายที่กำลังเกิดขึ้นกับโลกแห่งนี้

แต่เมื่อมันไม่มีจิตใจนึกคิดถึงทำให้ตัวมันทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าเพื่อการนั้นผู้สร้างจึงได้ค้นหาภาชนะหรือตัวตนวิญญาณของใครสักคนที่สามารถนำเข้ามาอยู่ในภาชนะเพื่อให้ภาชนะของเธอนั้นมีจิตนึกคิดเหมือนกับมนุษย์เมื่อดวงจิตประสานเข้ากับภาชนะจากนั้นเธอได้ตั้งค่าให้มันรีเซ็ตเข้าสู่โหมดหลับไหลเพื่อให้โลกที่ถูกทำลายไปเกินกว่าครึ่งนั้นเกิดการวิวัฒนาการซ่อมแซมตนเอง

ผู้สร้างก่อนหน้านั้นตัวเธอได้ควบคุมการแก้ไขปัญหาอยู่ห่างๆเธอค้นหาดวงจิตที่จะนำมาใส่ภาชนะยางร้อนรนมีหนึ่งหมื่น ดวงจิตที่พึ่งสละร่างมาใหม่ๆแต่ก็ไม่สามารถที่จะประสานเข้ากันได้ มันไม่ง่ายเลยแต่มีดวงจิตหนึ่งที่แปลกประหลาดไปเกินกว่าใครๆมันเป็นสีแดงเข้มเรืองรองอยู่อีกโลกที่แสนห่างไกลผู้สร้างจึงได้เชื้อเชิญนำมาใส่เข้ากับภาชนะที่เธอถือครองอยู่มันได้ผลและกำลังดูดทรัพย์ประสานเข้ากับภาชนะพผู้สร้างได้ตั้งชื่อเผ่าพันธุ์อุบัตินี้ว่า โภชินเลี่ยนเป็นการสลักไว้ในดวงจิตและวิญญาณ

เมื่อการหลอมรวมเสร็จสมบูรณ์สายตาของลิเทียร์เริ่มพร่ามัวเข้าสู่การหลับไหล

นับจากนี้เธอจะไม่ได้ตื่นอีกนานแสนนานเหล่าผู้กล้าเมื่อเห็นถึงความผิดปกติของลิเทียที่เริ่มมีอาการเหมือนคนอ่อนแรงควบคุมการทรงตัวไม่อยู่รอยสะเปะสะปะไปมาเหมือนคนกำลังเมา

ไม่นานร่างของเธอก็ลอยดิ่งตกลงสู่พื้นเบื้องล่างทุกคนต่างอยู่ในอาการงุนงงกำลังคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

พวกเขาต่างติดตามลงไปในจุดที่เธอตกในขณะนั้นเทพบางตนที่ติดตามมาหมาดๆเขาได้คิดจะทำการกำจัดเธอทิ้งในขณะที่มีโอกาส

แต่กลับกลายเป็นว่าที่น่าแปลกกว่านั้นกลับเป็นจอมปีศาจเองที่เป็นผู้ห้ามปรามพวกเทพแทนจากนั้นการต่อล้อต่อเถียงจึงเกิดขึ้นแต่กระนั้นก็เกิดขึ้นเพียงไม่นานก็ได้ข้อสรุป

พวกเขาเกรงว่าตัวตนแห่งหายนะตัวนี้จะลุกตื่นขึ้นมาอีกครั้งจึงได้ข้อสรุปเป็นเอกฉันท์ว่าให้ทำการผนึกมันไว้ที่ไหนสักที่มีเพียงสถานที่เดียวที่สามารถปกปิดกับขังมัน ไว้เป็นระยะเวลานานได้ถึงพันปีโดยที่ผนึกของพวกเขาไม่เสื่อมคลาย

สถานที่แห่งนั้นคือปากสะดือแห่งขุมนรกเป็นสถานที่ที่บีบอัดไปด้วยช่องว่างของมิติที่บิดเบี้ยวรุนแรงหากใครหลงเข้าไปมีหวังได้แก่ตายภายในนั้นอย่างแน่นอนพวกเขาจะทำการผนึกโซ่ตรวนแห่งการลงทัณฑ์พร้อมกับบาเรียขั้นพิเศษบีบอัดซ้อนทับเป็นหลายๆชั้นจากนั้นพวกเขาจึงได้ส่งร่างของลิเทีย ล่องลอยเข้าไปยังปากสะดือแห่งขุมนรกแห่งนั้น

หลังจากเสร็จสิ้นการผนึกทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเผ่าพันธุ์ของตนเองเหตุการณ์ถูกเล่าขานจากปากผู้ร่วมเหตุการณ์บางคนโอ้อวดตนเองจนเกินจริงเพื่อหวังผลบางอย่างจากเผ่าพันธุ์ของพวกเขา

กาลเวลาผ่านพ้นไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นจริงก็กลับกลายเป็นแค่นิทานปรัมปรา

……………

ห้าพันปีผ่านพ้นไป พื้นที่ถูกทำลายซ่อมแซมตนเองจนกลายเป็นป่าเขียวขจีอุดมสมบูรณ์ ผู้คนหลงลืมอดีตมีเพียงบางเผ่าพันธุ์ที่ยังจดจำเหตุการณ์ทำลายล้างในครั้งนั้นได้ดี

นาวาไฮษ์ สวรรค์ที่ถูกสร้างอยู่บนพื้นดินในหุบเขารกร้าอันเป็นสถานที่ที่เคยถูก จอมทำลายล้างกวดล้างไปจนสิ้น นั่นคือนามที่สิ่งมีชีวิตบนโลกแห่งนี้ขนานนามให้มันไม่มีความนึกคิดไม่รู้จักคำว่าสงสารไม่พูดคุยไม่เจรจาใดๆสิ่งที่มันทำคือทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ภายใต้ส่วนลึกของหุบเขาลึกลงไปใต้พื้นดินมิติทับซ้อนมากมายได้หายไปอย่างปริศนามีเพียงโซ่ตรวนขนาดใหญ่ห้อยรถยนต์ระยางจนเหมือนกับใยของแมงมุม

ภายใต้ความมืดมิดลึกลงไปยังจุดสิ้นสุดของโซ่ตรวนที่กำลังพันธนาการบางสิ่งไว้อย่างแน่นหนา

ภายในส่วนลึกของหุบเขาบรรยากาศที่ทั้งมืดแล้วก็ชื้นแฉะ จากฝนที่ชะล้างลงมาเป็นเวลานาน

ตัวตนแห่งหายนะที่ผู้สร้างได้รังสรรค์จากความผิดพลาดของตนเองบัดนี้ตัวของมันได้หลอมรวมเข้ากับภาชนะตัวนี้โดยสมบูรณ์แล้วดวงจิตที่หลับไหลมาเป็นเวลานานเริ่มรู้สึกตัวเหยียดกายหันมองรอบตัว

"ลิเทีย" บิดขี้เกียจเป็นครั้งแรกเหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากการนอน เธอยังคงมองและสงสัยกับโซ่ที่พันธนาการรอบตัวเธอภาพเหตุการณ์ที่ถูกบันทึกในอดีตหลอมรวมเข้ากับความทรงจำของเธอทั้งหมด.

มันคือภาพของการฆ่าล้างบางโดยฝ่ายเดียวนั่นคือสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้จอมทำลายล้าง

อดีตพนักงานไอทีกับต้องมาตายเพราะเดินตกท่อนั่นคือภาพสุดท้ายที่เธอจำได้มีเพียงคำถามเดียวที่คิดออกมาได้ในตอนนี้ นี่ตัวฉันมาทำอะไรอยู่ในสถานที่แบบนี้กันละเนี่ย

หากคิดทบทวนอีกทีบางทีกลุ่มคนเหล่านั้นอาจจะมายับยั้งตัวเธอก็ได้ การที่เธอถูกโซ่ตรวนเช่นนี้น่าจะถูกจับขังตอนที่เธอเริ่มเข้าสู่สภาวะหลับไหล

แต่โซ่เพียงแค่นี้ทำอะไรเธอไม่ได้หรอกในความทรงจำของร่างนี้ไหลเข้าสู่สมองของเธอหมดแล้วมันคือต้นเหตุของทุกอย่างที่ทำให้เธอถูกโซ่พันธนาการรอบตัวระโยงระยางแบบนี้ไปหมด มันน่าจะถูกทำขึ้นด้วยสสารที่แตกต่างการจะใช้พลังของร่างนี้เป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง หากมีระบบควบคุมเหมือนคำสั่งของซอฟต์แวร์คงจะเป็นตัวช่วยที่ดี

ซึ่งมันอาจเป็นไปได้ถ้าจะทำเช่นนั้น ฉะนั้นแล้วมีสิ่งเดียวคือต้องค้นหามัน ในโลกแห่งนี้มีความเป็นไปได้ทั้งนั้น

ในความคิดของเธอดูเหมือนว่าโซ่พวกนี้ปลายทางของมันน่าจะยึดติดกับผนังของที่ไหนสักที่ หากดึงมันออกแรงๆโซ่พวกนี้คงไม่ขาดง่ายๆแต่จะเป็นผนังถ้ำพวกนี้ที่จะถล่มลงมาทับตัวเธอแทน

…………..

คิดเช่นนั้นก็คงต้องจินตนาการแล้วว่าโซ่พวกนี้จะทำให้มันขาดได้ยังไงไม่นานสิ่งที่เธอคิดอยู่ก็บังเกิดผลขึ้นทันทีโซ่เหล่านี้เริ่มขาดกระจุยกระจายเหมือนกับด่าย พลังของ เจ้าร่างนี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวถ้าหากเธอคิดจะระเบิดหัวใครสักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันคงจะระเบิดทันที

แม้แต่เธอเองยังรู้สึกหวาดกลัวกับพลังของร่างนี้โซ่ขนาดใหญ่ต่างร่วมตกลงมาเหมือนกับท่อนไม้ใหญ่มันกลองพะเนินทับถมกันอยู่ก้นหลุมลึกในที่สุดร่างกายก็เป็นอิสระจากสิ่งที่พันธนาการ

เมื่อเธอหันมองยังเบื้องบนซึ่งนั่นเป็นเพียงแค่จุดเล็กๆที่แสงลอดผ่านกับการใต้หลุมลึกนี้กลับดูโอ่งโถงยังบอกไม่ถูกแสดงว่าจุดที่เธอถูกจองจำอยู่นี้เป็นสถานที่ที่ลึกที่สุดเลยก็ว่าได้

เฮ้อแล้วจะออกไปยังไงล่ะเนี่ยมันไม่ง่ายเลยในความคิดของเธอจำได้ว่าตัวเองนั้นลอยอยู่

ท่ามกลางบรรดาเผ่าต่างๆแล้วถ้าคิดจะบินขึ้นไปล่ะ นั่นสินะตัวอย่างจากสิ่งที่บังเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้บางทีคงต้องตั้งสติแล้วลองจินตนาการ แต่จะทำอย่างนั้นได้คงจะต้องทำสติให้มั่นคงมิเช่นนั้นการบินในครั้งนี้คงจะเป็นไปด้วยความยากลำบาก

ไม่นานตัวของเธอก็ลอยขึ้นตามสิ่งที่คิดจากที่ช้าๆก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเร็วขึ้นเรื่อยๆตามสิ่งที่

จินตนาการจุดแสงขนาดเล็กค่อยๆขยายใหญ่เห็นชัดมากยิ่งขึ้นไม่นานเธอก็โผล่พ้นปากหลุมลึกทิวทัศน์ของเบื้องบนเขียวขจีเต็มไปด้วยป่าไม้ส่วนโรคหัวลูกตาความอุดมสมบูรณ์ที่หาได้ยากในโลกที่เธอจากมา

นี่เราจะไปทางไหนดีนะรอบตัวของเธอเต็มไปด้วยพื้นที่สีเขียวงั้นไปทางนี้ก็แล้วกัน ทิศตะวันออกมันคือเส้นทางที่เธอหันมองไปทุกครั้งเมื่อคิดถึงใครบางคนที่เลี้ยงดูเธอมา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่อยู่แล้วเหลือเพียงตัวเธอที่ยังหวนคิดถึงกลิ่นอายเก่าๆ .....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***