ไม่ใช่คนดี

ห้องทำงาน

ตอนนี้ผมพาจือมาที่ห้องทำงาน พร้อมกับทายาที่หัวเขา แค่ถลอกนิดหน่อย แต่ถ้าเอยเห็นคงตกใจแน่ๆ

"จือ เวลาอยู่กับแม่ทำอะไรกันบ้าง"ชิงหลงเอ่ยถาม ขณะที่เขาเดินไปที่โต๊ะทำงาน ให้จือนั่งรอที่โซฟา

"อื้ม~ แม่พาพี่ไปเยียน พี่นั่งหลับนอนหลับตลอด คิกคิก"

"ไม่เบื่อหรอ"

"ม่าย"เจ้าตัวกลมส่ายหัวจนผมที่เกาะกันเป็นกลุ่มแตกกระจาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ท่านประธานค่ะ มีเอกสารให้พิจารณาค่ะ"

"เข้ามา"

"ป๊า ทามรายง่ะ ให้พี่ช่วยม้าย"

"หึ ช่วยงาน หรือช่วยยุ่งกันแน่"

"ง่า~~ ป๊าาา"เขาไม่สนใจหญิงสาวตรงหน้าเลย เอาแต่มองเด็กน้อยตัวกลมที่ทำหน้าอ้อนๆ

"มานั่งนี่สิ"พี่จือรีบวิ่งมานั่งบนตักคนเป็นพ่อทันที

"หืม เอกสารนี้มีปัญหา ทำงานกันยังไง"เขาขมวดคิ้วเป็นปม อักษรอะไรก็พิมพ์ตก 

"เอ่อ ข้าวจะเอาไปแก้เดี๋ยวนี้ค่ะ"เธอรีบร้อนจะออกไปอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว ชุดเธอหน่ะ"หล่อนกระตุกยิ้ม แล้วค่อยหันกายมาทางท่านประธาน

"แต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้ จะได้ไม่มีใครมาว่าได้"

"เอ่อค่ะ"อะไรกัน วันนี้หล่อนอุตส่าห์หวังจะได้ขึ้นเตียงกับท่านประธานซักครั้ง ไอ้เด็กหน่้าตาหน้าเกลียดนั่นมันเป็นใคร ลูกท่านประธานหรอ เหอะใครจะเชื่อ กล้ามากนะที่มาแย่งความสนใจของฉันจากท่านประธาน หึ

มหา'ลัย

12:01น.

"เอยกินข้าวนี่ปะ หรือกลับเลย"สงครามถาม

"กลับเลยจ้า คิดถุงลูกมาก"จะเป็นยังไงบ้างนะ

"ให้ไปส่งมั้ย"เพลิงกัลป์

"ไม่เป็งราย ไปเองได้ ไปล่ะ บายยย"เธอเก็บของเสร็จรีบลงมาข้างล่าง เพื่อจะรีบไปหาลูก แต่ปรากฏว่ามีคนมารอเธออยู่แล้ว

"สวัสดีค่ะ คุณฮาน"เธอยกมือไหว้เลขาของชิงหลง

"เอ่อ อย่าไหว้ผมเลยครับ เดี๋ยวอายุผมน่าจะสั้น แหะๆ"

"คุณอายุมากกว่าเอย แล้วพี่จือดื้อมั้ยค่ะ รบกวนคุณชิงหลงหรือเปล่า"

"ไม่เลยครับ ท่านประธานออกจะมีกำลังใจในการทำงานมากกว่า"

"เรารีบไปกันเถอะครับ ท่านน่าจะเตรียมอาหารกลางวันรอแล้ว"

"ค่ะ"

บริษัท

"จือเบื่อหรือเปล่า ออกไปเดินเล่นแถวๆนี้ได้นะ"

"ป๊าใจดี จุ้บ พี่ไม่วิ่งล้มแน่นอน"จากนั้นพี่จือก็ไต่ตัวลงมาจากตักของคนเป็นพ่อ

"อย่าไปไกลนะ"

"ค้าบป้มม"

"พี่เดินเล่นดีฟ่า คิกๆ"เพราะว่าอยู่กับแม่ไม่ค่อยได้ไปไหนจือเลยตื่นเต้นเป็นพิเศษ

"โอ้ยยย"เดินไปได้สักพัก เจ้าตัวกลมก็ชนเข้ากับอะไรสักอย่าง เอ๋ ทำไมป้าหน้าตาคุ้นๆ อ่อคนที่เคยอยู่ในห้องกับป๊าเมื่อกี้นี่

"นี่แก เป็นเด็กทำไมเดินไม่ดูทางห้ะ!!"

"พี่แค่มองไม่เห็น"ใช่ อยู่ๆป้าก็มาจากไหนไม่รู้ พี่จะเห็นได้ไง

"อ่อ คิอว่าเด็กที่ไหน เด็กที่อยู่กับท่านประธานนี่เอง แม่แกเป็นนักต้มตุ๋นหรอ ก็น่าจะใช่นะ คงหลอกท่านประธาน ว่าแกเป็นลูกเขาสินะ ร้ายไม่เบา"คนที่ยืนอยู่ข้างท่านประธานควรเป็นฉัน ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้

"ป้าบ่นใยอ่าาา"พี่สงสัย ทำไมป้าพูดคนเดียว งง

"นี่แก ฉันพูดกับแกนั่นแหละ"

"แม่พี่สอนไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า"แต่เอ๊ะ เมื่อกี้พี่พูดไผแล้ว แม่ต้องดุพี่อีกแน่ๆ ฮือ ไปหาป๊าดีกว่า

"นี่แก จะหนีไปไหน ไอ้เด็กไม่มีมารยาท"ไม่ว่าเปล่า หล่อนคว้าเอาแขนป้อมๆนั้นมาจับ สีผิวพี่จือสีขาว แค่จับนิดๆก็แดงแต่นี่หล่อนกับกำแขนพี่จือไว้อย่างแรงจนเจ้าตัวกลมหนิ่วหน้า

"โอ้ย พี่เจ็บ ฮึก"

"สำออย อย่าคิดว่าเป็นเด็กแล้วฉันจะใจดีนะ ไหนแม่แกมันเป็นใคร ถึงได้เอาแกมาหลอกท่านประธานได้"

"ฮึก ฮืออ"เจ้าตัวกลมพยายามดีดดิ้นหนีมือของเจ้าหล่อนแต่ก็หนีไม่พ้น ดีดดิ้นไปมาขณะที่ดิ้นอยู่นั้น หล่อนก็ปล่อยมือจากพี่จือ จนเจ้าตัวกลมล้มหัวไปกระแทกกับขอบกระถางต้นไม้ตรงนั้น

"พี่จือ/นายน้อย!!"ขวัญเอยกับฮานเดินมาเห็นฉากเมื่อกี้พอดิบพอดี อารมณ์ของเธอตอนนี้ มันเกินmaxความอดทนของเธอแล้ว

"ฮือออออ แม่จ๋าา"ขวัญเอยรีบวิ่งไปหาลูกชายของตัวเองทันที ถึงหัวจะไม่แตก แต่หัวก็โนเป็นลูกมะนาว 

"อ่อแกนี่เองที่เป็นแม่ของเด็กนั่น มาแล้วหรอ หืมยังเรียนอยู่นี่นา แต่มาก็ดี ฟังไว้นะท่านประธานนะ เขาไม่ชอบผู้หญิงจืดๆแบบเธอหรอก แค่มองหน้าก็หมดอารมณ์แล้วหึ"หล่อนแสยะยิ้ม ให้มันรู้ไปสิ เธอเป็นถึงลูกสาวของคุณทรงเกียรติ หุ้นส่วนของบริษัทนี้เลยนะ 

"ฉันก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอเหมือนกัน"ชิงหลงนั่งรอจือไปเดินเล่นนานผิดปกติ เลยเดินออกมาตามไม่คิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้ขึ้น เขาเหลือบมองจือบนอ้อมแขนขวัญเอย เจ้าตัวกลมสะอึกสะอื้นอย่างน่่าสงสาร แขนที่เป็นไปด้วยรอยแดงลายมือ ไหนจะหัวอีก อารมณ์หัวอกของคนเป็นพ่อ มันทำให้เขารู้สึกโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ฮานถอนหุ้นของคุณทรงเกียรติ จับผู้หญิงคนนี้ไว้ ฉันจะรอเซ็นใบลาออก"กล่าวเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปหาเอยที่เหมือนจะโกรธมากไม่แพ้กัน

"ฮือ แม่จ๋า พ่อจ๋า"เจ้าตัวกลมทั้งสะอื้น ทั้งสั่น พี่กลัว ป้านิสัยไม่ดี 

"ป๊าอยู่นี้ อยู่นี้แล้ว เด็กดี"

"นี่คุณจะถอนหุ้นกับคุณพ่อเพราะไอ้เด็กนี่หรอค่ะ"เธอตะโกนลั่น

"หุบปาก อย่ามาเรียกลูกชายฉันแบบนี้"รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทำให้คนที่อยู่ใกล้ไม่กล้าแม้จะหายใจ

"คุณชิงหลงค่ะ ฝากลูกหน่อยค่ะ"เอยส่งลูกให้ชิงหลงอุ้มอย่างเบามือ

เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาหล่อน เธอผ่านอะไรมาเยอะมากมายเหลือเกิน ประสบการณ์ต่างๆล้วนสอนให้ข้อคิด เธอยอมกระทั่งให้คนอื่นดูถูกเธอ แต่ไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องลูกเธอได้ ครั้งหนึ่งเธอยอมอดเพื่อให้ลูกได้อิ่ม แล้วทำไมๆๆๆ ลูกชายที่แสนบริสุทธิ์ของเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอไม่เคยทำให้ลูกต้องเจ็บเลยสักครั้ง 

อั่ก

"นี่สำหรับที่เธอทำลูกฉันเจ็บ"เธอต่อยเข้าที่เข้าหน้าของเจ้าหล่อน

"นี่แก ล...เลือดดด"เลือดกำเดาไหลย้อยมาทางจมูก

พลั่ก

"นี่สำหรับที่เธอว่าลูกฉัน"เธอถีบเข้าที่หน้าท้องของหล่อน

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

"โอ้ย เจ็บ อีบ้า ปล่อยฉันนะ"เธอตบหน้าเจ้าหล่อนรัว จนแดงเลือดซิบไหลออกนิดๆ เธอชอบไว้เล็บครั้งนี้มันก็ทำประโยชน์ให้เธอเป็นอย่างดี

"อย่าเสนอหน้ามาอีก!!"เธอเดินไปหาพนักงานคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น

"เอยขอยืมรองเท้าหน่อยได้มั้ยค่ะ"เธอเอ่ยขอยืมรองเท้าที่ส้นแหลม และเหมือนจะหนักน่าดู

"เอ่อ ค่ะ"เธอรีบถอดรองเท้าให้อย่างรวดเร็ว

พอได้รองเท้าเธอเดินกลับมาหาหล่อนที่นอนกองกับพื้นอยู่ เธอเดินไปคร่อมตัวหล่อนจิกหัวหล่อนขึ้นมาจากนั้นก็เอารองเท้าที่พึ่งยืมมาตบเข้าที่หน้าหล่อนอย่างจัง

เธอไม่เคยโกรธใครจนฟิวส์ขาดขนาดนี้ แต่พอเห็นลูกเป็นแผลเห็นลูกเจ็บมันอดไม่ได้จริงๆ

"ฮึก ป...ป๊า ฮึกแม่"

"ครับเด็กดี ไปกันเถอะครับ"เธอไม่โกรธชิงหลง เพราะไม่มีใครคาดว่าลูกเธอจะโดนทำร้ายแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอโกรธผู้หญิงคนนั้น 

พอเข้ามาในห้องฉันก็ประคบหัวที่โนของพี่จือทันที โดยมีชิงหลงมองอยู่ไม่ไกล เขาทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด

"เอยไม่โกรธพี่หรอกค่ะ ตอนนี้เอยแค่โกรธผู้หญิงคนนั้น จัดการให้ไปไกลๆยิ่งดี เอยก็ไม่ใช่คนดีอะไร"ผมเชื่อครับ//ฮาน

"ขอโทษที่ดูลูก-"

"อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ทุกคนเคยผิดพลาดมาก่อน พี่เองก็คงเคยและผ่านมาแล้ว ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่มานั่งอยู่บนจุดนี้"

"ป๊า โอ๋ๆนา"หึตัวเองเจ็บแท้ๆยังมาโอ๋คนอืื่นอีก

"ครับ"

"รักป๊า รักแม่จ๋าที่สุก"ป๊าป็รัก/แม่ก็รัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***