เจ้าตัวเล็ก

"ฮาน เร็วอีก"เสียงของผู้เป็นนายเอ่ยขึ้น

แม้จะดูเหมือนไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก แต่ในใจของเขาคนนี้กลับมัวคิดถึงแต่เด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาตลอดทาง และผู้หญิงคนนีี้ เธอคุ้นตาเขามากแต่จำไม่ได้แล้วว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหน

เส้นทางที่รถวิ่งไปด้วยความเร็วเกือบจะสูงสุด ถนนรอบด้านโดนเคลียร์เรียบร้อยตั้งแต่มีคำสั่งมา

"ป๊า ฮึก พี่หยัก ห ให้ อึก ป๊ากอด"ไม่ไหวแล้ว ฉันทำอะไรลงไป เป็นเพราะฉันพี่จือถึงเป็นแบบนี้

"ฮึก แม่ขอโทษ"เธอกระชับอ้อมโกด อยากให้ลูกรู้ว่าเขายังมีฉัน มีแม่อยู่ข้างๆเจ้าตัวน้อยเสมอ

"เอย แกอย่าร้องไห้ดิ เป็นเด็กขี้แงแบบลูกไปได้"การันต์พยายามเอ่ยปลอบ

"อีกนิดนึงจะถึงโรง'บาลแล้วครับ"เลขาคนสนิทของชิงหลงบอก

โรงพยาบาล NS

ฉันอุ้มพี่จือลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปที่รถเข็นซึ่งมีคนยืนรอรับพี่จืออยู่แล้ว

ห้องฉุกเฉิน

"ฉันขอโทษนะเอย ถ้าฉันไม่ชวนแกมา-"การันต์เอ่ยด้วยแววตาเศร้าสร้อย

"ไม่ใช่ความผิดแกหรอก อย่าคิดมาก"ใช่ ไม่ใช่ความผิดนายสักนิด ฉันนี่แหละผิดเอง ถ้าฉันหันไปมองลูก สนใจลูกสักนิดก็คงไม่เป็นแบบนี้

"เด็กเป็นยังไงบ้างครับ"ฮานที่เอารถไปสถานที่จอดรถเลยมาทีหลัง เอ่ยถามถึงเจ้าตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง

"หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ"ฉันตอบ

"คุณดูหน้าคุ้นๆหรือเปล่าครับ เราเคยเจอกันที่ไหนมั้ย"ฮานพยายามนึก ว่าเคยเจอเธอที่ไหน

"..."ชิงหลงที่ลงมาจากรถพร้อมกัน เขามองเธอกับเด็กคนนั้นตลอด มันคุ้นแบบที่ฮานบอกแค่ไม่แน่ใจว่าเคยเจอที่ไหน แต่ว่าทำไม เด็กคนนั้นถึงหน้าตาเหมือนเขาตอนเด็กๆไม่มีผิด

ลุก อยู่ๆก็มีความคิดแบบนี้ขึ้นมา

"ไม่หรอกค่ะ คนอย่างฉันกับคนแบบคุณจะเจอกันได้ยังไง"ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อที่ฉันพูดมั้ย แต่แววตาของคุณชิงหลงที่มองพี่จือนั้น มันดูสงสัย สับสนไปหมด คนเป็นพ่อลูกคงซื่อถึงกันได้มั้ง ความคิดฉันมันตลกชะมัด

30นาที

"เอยกินไรมั้ย ที่บ้านไอ้รันต์ก็ไม่ได้แตะอะไรเลย"เพลิงกัลป์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

"อะไรก็ได้ ขอบใจนะ"ขวัญเอย

"คุณชิงหลงล่ะ เอาอะไรมั้ย"สงครามอาสาถามขึ้น

"อืม อะไรก็ได้"เนื่องจากที่บ้านคุณพรรนิดาเขาแทบไม่ได้แตะอะไรมากจนถึงตอนนี้ มันทำให้ท้องว่างๆของเขาประท้วงขึ้นมา

"หลานออกมาแล้วโทรบอกด้วยนะ เดี๋ยวพวกเรา4คนมา อยู่กับเขา จะอึดอัดมั้ย ให้อยู่เป็นเพื่อนมั้ย"ฐานทัพเอ่ยถามเพื่อนสาว

"ฉันอยู่ได้ ไปหาอะไรรองท้องกันเถอะ"ไม่นะ เฮ้อ จะทำยังไงดีละทีนี้

"เอ่อ ผมขอไปด้วยครับ"ฮานเอ่ย

"อ้อ ได้ครับ"การันต์ตอบ

"..."อยู่ในอาการเดด แอร์ ทำไมถึงฉันได้อยู่กับเขาสองคนละ

"ขอบคุณมากนะคะ ที่มาส่งเอยกับลูก"ถึงจะกลัวที่เขาจะเอาลูกไป แต่เขายังไม่รู้ซักหน่อย ว่าพี่จือเป็็็นลูกเขา ฉันรู้ว่าความลับไม่มีในโลก แต่่่ขอทีเถอะพระเจ้า  อย่่าใจร้้ายพรากเราแม่ลูกเลย

"..."คุณจะเงียบแบบนี้ไม่ได้

"อืม"กำลังอยู่ในโหมดประหยัดคำพูดใช่มั้ยค่ะ ตอบ! ก็ได้แต่คิดในใจนี่แหละ

"ลูกเธอ?"คิดจะถามก็ถามให้ฉันเข้าใจหน่อยสิค่ะ หึ้ย

"ค่ะ ลูกชายเอยเอง"ลูกคุณด้วย ต่อท้ายประโยคในใจ

"พ่อเด็กล่ะ"ตรงประเด็นไปแล้ว

"เอ่อ คือ-"ฉันจะตอบยังไงดี

แอ๊ดดด

"หมอค่ะ เด็กเป็นยังไงบ้างค่ะ"คุณหมอออกจากห้องมาพอดี

"เด็กมีอาการแพ้อย่างรุนแรง แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว หมออยากให้คุณแม่เรื่องอาหารการกินสักนิด คอยสังเกตเขาด้วยว่าแพ้อะไรมั้ย"เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดเมื่อรู้ว่าพี่จือปลอดภัยแล้ว

"ขอบคุณคุณหมอมากๆเลยนะคะ"ฉันขอบคุณหมอเสร็จ นางพยาบาลก็เดินออกมาพร้อมกับบอกให้พี่จือพักดูอาการก่อนสัก2วัน จากนั้นฉันก็โทรหาเพลิงกัลป์ พร้อมกับไปรอที้ห้องพัก

ห้องพักฟื้นผู้ป่วย

"หื้ม ทำไมเป็นห้องVIPล่ะค่ะ เอยไม่มีปัญญาจ่ายหรอกค่ะ ย้ายไปห้องรวมเถอะค่ะ"จริงๆนะ ห้องแบบนี้คืนหนึ่งก็หลายตังค์มากๆ ฉันไม่มีปัญญาจ่ายหรอก

"คือคุณชิงหลงจ่ายให้แล้วครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีธุระ"ฮานพูดเสร็จก็หันหลังไปไม่หันมามองเธออีกเลย คุณชิงหลงกลับตั้งแต่เพื่อนของเธอกลับมาแล้ว กลัับพร้อมข้าวกล่องที่เพืื่อนเธอซื้้อมาให้ ผู้ชายใส่สูทมืือนึงถือข้าวกล่อง เท่ดีไม่่่่่เบานะ

"แม่จ๋า ฮืออออ"พี่จือตื่นแล้ว ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าตัวน้อยทันที

อีกด้านหนึ่ง

"ฮาน"ชิงหลงเอ่ยเสียงเรียบ

"ครับ"คงจะให้สืบประวัติของเธอคนนั้นกับเด็กคนนั้นแน่ๆ

"ฉันอยากรู้เรื่องของเด็กคนนั้น"นั่นไง  ไม่ซื้อหวยถูกแบบนี้บ้างว่ะ

"ท่านครับ ผมนึกอะไรบางอย่างออก"ฮาน

"เด็กคนนั้นหน้าตาเหมือนท่านตอนเด็ก ราวกับฝาแฝดเลยนะครับ"ใช่ เด็กน้อยคนนั้น

"อืม เหมือนจริงๆนั่นแหละ"โอ้ว ไม่ปฏิเสธด้วย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***