บ่น

ทุกคนคือแอดไม่เข้าใจ

เนี่ย

ไม่มีใครต้องการอาหารหรอಥ⁠‿⁠ಥ

อาจจะนับว่าเป็นโชคดีที่คนเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องทานอาหารได้นานถึง 3 สัปดาห์ หรือหากมีร่างกายแข็งแรงเป็นทุนเดิม อาจอยู่ได้ถึง 1-1.5 เดือน เมื่อร่างกายของเราขาดอาหาร ร่างกายของเราจะพยายามเข้าสู่กระบวนการยื้อเวลาในการยืดชีวิต โดยพยายามดึงเอาพลังงานสำรองในร่างกายออกมาใช้ ในช่วงเวลาปกติ ร่างกายจะดึงพลังงานจากคาร์โบไฮเดรตมาเป็นพลังงานในการใช้ชีวิตประจำวัน เพราะเป็นพลังงานที่ ย่อยง่าย ใช้ง่าย และดูดซึมเข้าร่างกายได้ง่าย และรวดเร็วที่สุด หลังจากที่ถูกย่อยให้อยู่ในโมเลกุลของน้ำตาลกลูโคส น้ำตาลส่วนเกินจะถูกเก็บเอาไว้ในตับ และกล้ามเนื้อในรูปของไกลโคเจน แต่เมื่อเป็นพลังงานที่ย่อยง่าย ดูดซึมง่าย มันก็จะหมดไปได้ง่ายเช่นกัน โดยจะใช้เวลาเพียง 6 ชั่วโมงเท่านั้น ซึ่งอาจทำให้ร่างกายรู้สึกหิวอีกครั้ง หากร่างกายของเรายังขาดอาหารอย่างต่อเนื่องไปอีก 72 ชั่วโมง หรือ 3 วัน ร่างกายจะเริ่มดึงพลังงานจากกรดไขมันมาใช้แทน ในระหว่างที่ร่างกายดึงกรดไขมันมาใช้ กรดไขมันจะเปลี่ยนเป็นสารที่เรียกว่า คีโตน ซึ่งเกิดขึ้นที่ตับ จากนั้นจึงถูกส่งไปยังหัวใจ สมอง และเนื้อเยื่อในร่างกายต่างๆ เพื่อใช้เป็นแหล่งพลังงานในร่างกายต่อไป หากเวลาผ่านไปอีก 3 วัน กรดไขมันจะถูกทำมาใช้เป็นพลังงานจนหมด ร่างกายจะดึงเอาพลังงานจากโปรตีนมาใช้ ซึ่งเป็นแหล่งพลังงานแหล่งสุดท้ายที่มีอยู่ โปรตีนเหล่านี้อยู่ในกล้ามเนื้อ กระดูก ผิวหนัง และเส้นผม โปรตีนในร่างกายจะถูกย่อยแล้วกลายเป็นกรดอะมิโน เพื่อดูดซึมเข้าสู่กระแสเลือด แล้วจึงจะถูกเปลี่ยนเป็นกลูโคสอีกครั้งที่ตับ ทำให้สมองของเรายังทำงานอยู่ได้ และเมื่อร่างกายดึงเอาโปรตีนมาใช้ มวลกล้ามเนื้อต่างๆ ในร่างกายจึงจะค่อยๆ ลีบเล็ก แบนลงไปเรื่อยๆ ทำให้ร่างกายซูบผอม อ่อนเพลีย และถ้ายังขาดอาหารต่อไป ร่างกายจะไม่มีพลังงานอะไรให้ออกมาใช้เพื่อดำรงชีวิต จนเสียชีวิตได้ในที่สุด

เข้าใจนะ

เพราะฉะนั้นก็กินไปซะ

กินรูปอาหารเข้าไปเลย

กะ....

ಠ⁠ ⁠೧⁠ ⁠ಠ

มารยาทไทย เป็นสิ่งหนึ่งซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงความเป็น ไทยไม่ว่าจะเป็น การไหว้การพูดจา วิธีการเรียกคนอื่น ๆ ในสังคม เช่น เราเรียกแม่ค้า ขายส้มตำว่า ป้า แสดงให้เห็นถึงเอกลักษณ์ของ คนไทยที่ไม่สามารถหาได้ในชาติอื่นๆ และสังคม ที่ใกล้ชิดของคนไทย นอกจากนั้นมารยาทไทย ยังครอบคลุมถึงกริยา วาจาต่าง ๆ เช่น การยืน การเดิน การนั่ง การนอน การรับของส่งของ การทำความเคารพ การแสดงกริยาอาการการรับประทานอาหาร การให้และรับบริการการทักทาย การสนทนา การใช้คำพูด การฟัง การใช้เครื่องมือสื่อสาร รวมทั้งการประพฤติ ปฏิบัติในพิธีการต่าง ๆ ปัจจุบันด้วยพิษของโลกาภิวัตน์และโลกของการแข่งขันและการทำงานให้ทันกับการเปลี่ยนแปลงของสังคม ที่แย่งเวลาในการที่จะ ปลูกฝังสิ่งดีงามเหล่านี้ไป เกิดการหลงลืมคำว่า ” มารยาท “ และได้เกิดการทำสิ่งต่าง ๆ ที่ยึดตนเอง เป็นหลักโดยไม่ได้คำนึงถึงคนในสังคมรอบข้างว่า เขาจะรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่ตนเองกระทำ กล่าวง่าย ๆ ว่า ” ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา เพราะไม่ใช่เรื่อง ของเรา เรื่องของเรา คือเราต้องสบาย ต้องได้ ไม่ต้องเสีย หรือต้องสำเร็จ “ จึงทำให้สังคม เกิดความสับสนว่า ” สิ่งใดควรทำและสิ่งใด ไม่ควรทำ “ ” สิ่งใดเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม “ ”สิ่งใดถูกกาลเทศะหรือไม่ถูกกาลเทศะ“ บางคน ก็กล่าวไปจนถึงการมีสมบัติผู้ดี จึงทำให้เกิด ความขัดแย้งกันในสังคม ความอคติต่อกัน ทำลายบรรยากาศดี ๆ ของการอยู่ร่วมกันใน สังคม ทำให้สังคมรอบข้างไม่น่าอยู่ แต่ถ้า ทุกคนหันมาปรับปรุงบรรยากาศที่ดีในสังคม ตั้งแต่หน่วยเล็กจนถึงหน่วยใหญ่ที่สุด จะทำให้สังคมนั้น ๆ น่าอยู่มากขึ้น จะพบกับความถอ้ยที่ถอ้ยอาศัยน้ำใจที่เอื้ออาทรกันและกัน การช่วยกัน ร่วมมือกันทำงาน และเกิดความสุขในการอยู่ ร่วมกันในครอบครัวและการทำงาน ดังนั้น มาช่วยกันทำสิ่งที่หายไปนั้น กลับคนืมาสู่สังคมไทยกันเถอะ นั่นคือ ” มารยาท ทางสังคม “ ที่ดูเหมือนสิ่งที่ดูเล็กน้อย แต่มี ความสำคัญที่ทำให้ครอบครัว หน่วยงาน และสังคมเราน่าอยู่ เพราะบุคคลเรานอกจากจะมีความสามารถในเชิงการทำงานที่ดีเยี่ยมแล้วยังต้องรู้จักรักษากริยามารยาท และจะต้อง รู้จักการสมาคมกับผู้อื่นจึงจะเป็นบุคคลที่มีเสนห่์ เพิ่มความสนใจให้กับผู้พบเห็น จึงนับได้ว่าบุคคล ผู้นั้นเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จ ในการดำเนินชีวิตประจำวันและในการทำงาน เพราะ คนมีมารยาทันั้นไม่ได้วัดกันที่คุณจบวุฒิอะไรมา หรือมีดีกรีระดับใดหรือมีตำแหน่งหน้าที่อะไร หรือมาจากวงคต์ระกลูไหน หรือมีฐานะอย่างไร แต่วัดกันที่บคุลกิภาพของบุคคลที่แสดงออกมา โดยท่วงทีกริยามารยาทที่แสดงออกมาแล้ว บุคคลอื่นรอบข้างเขารับได้หรือไม่ได้ บุคคล ที่มีกริยามารยาทดีจะมีโอกาสได้รับความนิยม ชมชอบและชื่นชมจากบุคคลรอบข้าง แต่ถ้า บุคคลนั้นมีตำแหน่งหน้าที่สูง เป็นผู้บังคับบัญชา หรือมีความเก่งในหน้าที่การงาน แต่ไร้มารยาท ทางสังคม บุคคลนั้นก็ไม่น่าชื่นชมหรือน่านับถือ เพราะบุคคลนั้น ยังไม่รู้ว่าอะไรควรทำและไม่ ควรทำยังนึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตน หรือยึดตนเองหรือที่เรียกว่า ” อัตตา “ เป็นหลัก ยังไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่น ลืมมองดูคนอื่นที่อยู่ รอบข้างว่า ทุกคนมีความสำคัญในสังคมไม่ว่า เขาจะอยู่ในฐานะใดในสังคมก็ตาม เขาก็มี ความเป็นมนุษย์เช่นเดี่ยวกัน จึงควรให้เกียรติ ไม่ว่าเขาจะมีฐานะด้อยกว่าตนก็ตาม หลายครั้ง ที่บุคคลเราเมื่อมีฐานะ มีหน้ามีตาในสังคมหรือมีอำนาจขึ้นมา มักจะลืมนึกถึงคนอื่นที่เขามี ความเป็นมนุษย์เช่นตนเอง ที่มีความรู้สึกและมีความต้องการเช่นกัน แต่กลับแสดงอำนาจหรือมีกริยาที่แสดงท่าทีขีม่คนอื่นเพื่อให้เขาดดู้อยกว่า ตนเอง ซึ่งดูเหมือนจะดีที่สร้างสถานการณ์ที่เหนอืกว่าบุคคลอื่นแตส่งิที่ทำไปนั้น กลับติดลบ เพราะสิ่งที่ทำไปไม่ได้ใจคนที่เห็น หรือคนที่ถูก กระทำ และบางครั้งกลับกลายเป็นการเอาคืน จึงทำให้บรรยากาศดี ๆ ที่จะทำให้การอยู่ร่วมกัน อย่างมีความสุขหายไป และถ้าเป็นหน่วยงาน ที่ต้องทำงานร่วมกันด้วยแล้ว ความร่วมมือในการทำงานจะหายไป ผลงานที่ได้อาจไม่ประสบ ความสำเร็จอย่างที่ควรจะเป็น บางครั้งดูเหมือน ประสบความสำเร็จดี แต่ถ้ามองลึกลงไปใน รายละเอียดแล้วจริง ๆ อาจไม่ได้ประสบความสำเร็จจริง ๆ ก็ได้เพราะคนอาจทำให้ด้วยหน้าที่ตามความจำเป็น หรือทำให้เพราะกลัวอำนาจ ของผู้มีอำนาจหน้าที่เหนอืกว่า แต่ไม่ได้ใส่ใจกับงานที่ต้องทำ สิ่งที่ออกมาจึงไม่ได้มีประสิทธิภาพ อย่างที่ควรจะเป็น เป็นการทำให้ผ่าน ๆ หรือพ้น ๆ ตัวไปเท่านั้น และเมื่อวงจรนี้ยังคงอยู่ ไม่มีการปรับปรุง ผลกระทบที่สะสมนั้นสุกหง่อม ก็จะแสดง ออกมา และวันนั้นการแก้ไขก็จะยากขึ้น ส่งผลร้าย ต่อตนเอง คนรอบข้าง หน่วยงาน และสังคมที่อยู่ แต่กไมี่มอะไรที่สายเกินไปีที่เราจะหนักลับมาและเอาใจใส่กับคนรอบข้างอย่างจริงใจ ด้วยมารยาท ทางสังคมที่ดีงามให้แก่กันและกัน จะทำให้สิ่งที่ดี ๆ กลับมาสู่สังคมเรามากยิ่งขึ้น เกิดความรัก และความสามัคคีกันในสังคม

😤

งอน?

ไม่สนไม่ง้อ

//ขนลุกซู่

(น่ากลัวว่ะ)

{เห้ยมึง กูต้องง้อมันด้วยอะไรวะมันถึงจะหายงอน}

{สัส}

{อ่ะ เอาไป}//เอาเงินให้

⊙⁠.⁠☉

{ก็ได้}

ฟิล์ม

อ่ะ ให้

แถม

หายงอนยัง