Episode 1 นึกถึงตอนที่ได้เจอ มินซอก โซมี เซฮุน จงแด (เด็กๆทั้ง 4 คน)

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ คิม อุนมี และวันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นเต้นมากๆเลยล่ะค่ะ เพราะว่าฉันจะต้องไปสมัครงานที่บริษัทยักษ์ใหญ่ อย่างบริษัทปาร์คCKกรุ๊ปนั้นเอง ซึ่งมันเป็นบริษัทที่ใครหลายคนต่างก็ใฝ่ฝันที่จะได้เป็นพนักงานที่นี่ เพราะได้เงินเดือนดีโคตรๆอ่ะขอบอก และยังได้โบนัสเยอะอีกต่างหาก ซึ่งมันดีมากก~สำหรับคนที่ต้องดูแลคนอื่นที่เหมือนภาระของตัวเองและต้องเอาตัวเองให้รอด เพื่อที่จะได้ดูแลคนอื่นได้ ซึ่งฉันเชื่อว่าต้องมีคนที่ด่าฉันอยู่แน่นอนว่า "เอาตัวเองไม่รอดแท้ๆ กับสร้างภาระให้กับตัวเองอีก ยัยนี่โง่รึปล่าวเนี่ย" บ้างล่ะ หรือไม่ก็ "เอาเด็กๆพวกนี้มาเป็นภาระให้กับตัวเอง แต่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย เฮ้ออ!! ผู้หญิงคนนี้มีแต่จะทำให้เด็กๆพวกนั้นอดตายเสียมากกว่า ถ้าเด็กๆเหล่านี้ไปอยู่กับบ้านเด็กกำพร้าหน้าจะดีกว่านะ ไม่เป็นภาระให้กับตัวของผู้หญิงคนนั้นเองด้วย และเด็กๆพวกนั้นคงจะได้กินอาหารครบ 5หมู่ รวมถึงได้เรียนหนังสือดีๆ โรงเรียนดีๆอีกต่างหาก เพราะถ้าอยู่กับผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้เรียนหนังสือแน่ๆเลย หน้าสงสารเด็กๆเหล่านั้นแหะ" อ่ะนะ ซึ่งแน่นอนคนพวกนี้ไม่มีวันเข้าใจหรอก เพราะพวกเขาไม่ใช่คนที่ต้องการความช่วยเหลือ เหมือนกับเด็กๆพวกนี้ในตอนที่ฉันเจอพวกเขา

ย้อนกับไปในวันที่ 24 ธันวาคม ปี2015 เวลา00:48น.

ฉันนั้นได้พบกับเด็กๆทั้ง 4 คน ซึ่งพวกเขาเป็นเด็กกำพร้า1และพ่อแม่เสียชีวิต2 ส่วนอีกคนก็หนีออกจากบ้านมา ซึ่งฉันพบพวกเขาระหว่างเดินกลับบ้านหลังจากไปดื่มมากับเพื่อนๆของฉัน ฉันเห็นพวกเขา4คนตัวสั่นเพราะความหนาวเหน็บ พวกเขาไม่มีเสื้อกันหนาวหรือเสื้อผ้าหนาๆที่จะคอยให้ความอบอุ่น มันมีเพียงแค่การกอดเท่านั้น ซึ่งพวกเขากอดกันเพื่อให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ฉันที่เห็นภาพพวกนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เพราะถ้าจะให้ฉันเดินผ่านพวกเขาไปมันก็รู้สึกกลัว กลัวว่าพวกเขาจะถูกใครทำร้ายรึปล่าวหรือจะหนาวจนเป็นไข้มั้ย ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปหาพวกเขาแบบโซซัดโซเซเนื่องจากฉันดื่มเยอะเกินไปอ่ะนะ ฉันจึงเดินเข้าไปถามพวกเขาว่าพ่อแม่อยู่ไหนแล้วทำไมพวกเขาไม่รีบกลับบ้านเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วพวกเขาควรที่จะรีบกลับบ้านไม่งั้นพ่อแม่หรือคนในครอบครัวของพวกเขาจะเป็นห่วงเอา ซึ่งคำตอบที่พวกเขาตอบฉันมาก็คือ

เด็กคนที่ 1 "ผมหนีออกจากบ้านมาน่ะครับ ดังนั้น ผมไม่มีบ้านให้กลับไปแล้วล่ะ และผมก็ไม่อยากกลับบ้านด้วย เพราะพ่อแม่ของผมเขาเป็นพวกเหล้าเมายาน่ะครับ ผมกลัวว่าถ้าผมกลับไปจะถูกพวกท่านถุบตีเอาเท่านั้นน่ะครับ"

เด็กคนที่ 2 "คือว่า...พ..พ่อ..แม่ของหนูพวก..ข..เขา..อ..เอ่อ...คือว่า...พ..พวกเขา...เ..อิ่ม.."

เด็กคนที่ 3 "ผมหนีออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าครับเพราะที่นั้นพวกเขาไม่ได้ดูแลเราอย่างดีพวกเขาเอาเราไปใช้แรงงานแถมกดขี่ข่มเหงพวกเราอีกด้วย ผมเลยหนีออกมาครับ"

เด็กคนที่ 4 "พ่อแม่ของพวกเราสองคนเสียเพราะอุบัติเหตุรถยนตร์น่ะ ดังนั้นคุณอย่าพูดเรื่องพ่อแม่ของพวกเราให้น้องสาวของฉันได้ยินจะดีกว่านะ พอดีว่าเธอเป็นคนอ่อนไหวง่ายน่ะ ฉันกลัวเธอจะร้องไห้"

เมื่อฉันได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากเด็กๆ ฉันจึงถามพวกเขาไปว่า พวกเขาจะยินดีไปอยู่กับฉันมั้ย แต่บ้านของฉันนั้นไม่ได้รวยมาก แต่ก็พอมีเงินเก็บและไม่ได้มีกินมีใช้มากพอที่จะดูแลพวกเขาทั้งหมดหรอกนะ แต่อย่างน้อยฉันก็คงจะให้ที่พักพิงกับพวกเขาได้บ้าง ดังนั้นพวกเขายินดีจะไปอยู่กับฉันมั้ย ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาอ้ำๆอึ่งๆเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจะสามารถเชื่อใจฉันที่เป็นคนแปลหน้าได้รึปล่าว ก่อนที่เด็กคนที่ 4 จะพูดว่า "เราจะเชื่อใจเธอได้หรอ?" ฉันจึงตอบพวกเขาไปว่า "พวกเธอไม่ต้องเชื่อใจฉันก็ได้ แค่ไปอยู่กับฉันจนกว่าจะหมดฤดูหนาวก็ได้เพราะพวกเธอจะได้ไม่ต้องหนาวแบบนี้ไงล่ะ แค่ให้คิดว่าฉันคือที่พักพิงของพวกเธอหรือบ้านของพวกเธอก็ได้" หลังจากฉันตอบพวกเขาไปแบบนั้น พวกเขาก็ยังไม่เชื่อใจฉันร้อยเปอร์เซ็นต์และยังอ้ำๆอึ่งๆอยู่ แต่หลังผ่านไป10น.พวกเขาก็คิดว่ามันคงดีกว่าที่จะอยู่แบบไม่มีที่พักพิงล่ะนะเพราะข้างนอกนี้มันอากาศหนาวมาก มันอาจทำให้พวกเขาหนาวตายก็ได้ พวกเขาจึงตกลงไปกับฉัน แต่ว่าหลังจากเดินมาได้แค่25นาที ฉันก็อ้วกแตกเพราะดื่มหนักไป ซึ่งมันเป็นโชคดีที่ฉันมาถึงหน้าบ้านก่อนแล้ว ซึ่งฉันก็ได้กลายไปเนภาระของพวกเขา 4 คนในทันที พวกเขาทั้ง 4 จึงช่วยกันพยุงฉันเข้าบ้าน ก่อนจะปิดประตูและก็ล็อกกอน เพื่อกันขโมยจะเข้ามาขโมยของในบ้านฉันอ่ะนะ ซึ่งพวกเขาพยุงฉันมาที่ห้องนอนและก็จับฉันถอดรองเท้า เช็ดอ้วกที่เลอะบนเสื้อผ้าของฉันและรวมไปถึงเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันด้วย ทั้งๆที่พวกเขาเป็นเด็กแต่กับดูแลฉันได้ดีกว่าผู้ใหญ่ด้วยกันอีกนะเนี่ยและหลังจากนั้น ในตอนเช้า ฉันก็เห็นตัวเองนอนอยู่กับเด็กๆเหล่านั้น ซึ่งแน่นอนพวกเขาเหนื่อยจากเมื่อคืนฉันจึงเลือกที่จะยังไม่ไปปลุกพวกเขา ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะลุกออกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำและเตรียมอาหารให้พวกเขากินก่อนที่ฉันจะไปปลุกพวกเขามากินข้าวและวันนี้ฉันจะพาพวกเขาไปซื้อเสื้อผ้ากัน เพราะพวกเขานั้นไม่สมควรที่จะใส่เสื้อผ้าซ้ำๆกันแบบนี้ทุกวันหรอกนะ และอีกอย่างนี่มันก็ฤดูหนาวพวกเขาคงหนาวกัน ดังนั้นฉันจึงพาพวกเขาไปซื้อเสื้อกันหนาวหรืออะไรที่ให้ความอบอุ่นกับพวกเขาอ่ะนะ และพวกเราก็ใช้ระยะเวลาในการปรับตัวกันนานพอสมควรประมาณ4เดือนได้ ซึ่งกว่าพวกเขาจะตัดสินใจอยู่กับฉันนั้น มันก็ทำให้พวกเราเจออันตรายมามากพอสมควรเลย แต่นั้นก็ทำให้เราเชื่อใจกันมากขึ้น จากที่ไม่เคยเชื่อใจกันมาก่อน ก็กลายเป็นเริ่มเชื่อใจกันทีละนิดทีละหน่อยจนตอนนี้พวกเขาทั้ง 4 คนแถบจะเชื่อใจฉันร้อยเปอร์เซ็นเพราะพวกเขายังเด็ก จึงเชื่อใจคนอื่นง่ายอยู่อ่ะ และคนที่เป็นคนอื่นก็คือฉันเอง55 แต่ก็เอาเหอะเพราะตอนนี้พวกเขาก็เห็นฉันเหมือนเป็นแม่แท้ๆของพวกเขาแล้วว~ ซึ่งฉันก็ยินดีที่จะเป็นแม่ของพวกเขาและยินดีรับพวกเขามาเป็นลูกบุญธรรมอ่ะนะและถ้าย้อนกลับมาถึงเหตุการณ์อันตรายที่ฉันบอกกันว่าเราต้องเจอกับมัน ซึ่งเหตุการณ์นี้คือ เหตุการณ์ตอนที่ฉันรู้ว่าบ้านเด็กกำพร้าxxxxนั้นไม่ดีและแย่ เลวมากแค่ไหนถึงไก้ทำกับเด็กตัวเล็กๆแบบนี้ได้ลงคอ ฉันก็ได้หาข้อมูล หลักฐานมา เพื่อที่จะได้เอาผิดกับที่นั้น จนเหตุการณ์ในตอนนั้นจบลง แล้วนี่ก็ผ่านมาแล้ว4ปี ฉันก็ได้ใช้ชีวิตกับเด็กเหล่านั้นมาตั้ง4ปีกับอีก4เดือนและ24วันนั้นเองง~^^ ซึ่งวันนี้คือวันที่ฉันจะไปสัมภาษณ์งาน เพื่อที่จะได้ดูแลเด็กน้อยของฉันได้ อ่อ..ใช่ ลืมบอกไปเด็กๆทั้ง 4 คนนั้นพวกเขามีชื่อว่า คิม มินซอก,คิม โซมี,คิม เซฮุน,คิม จงแด ซึ่งพวกเขาใช้นามสกุลคิมของฉันด้วยล่ะ

(เฮ้ออ!! พอมานั่งอ่านทบทวนเองอีกรวบก็งง ว่าเราแต่งไรของเราว่ะ อ่านเองงเองซะงั้น \=3\=)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***