100%

{ มีเนื้อหาที่รุนแรง }

.

.

.

.

.

{ วัน } 24y

.

.

.

.

.

.

.

วันที่ 1 มกราคม ปีพศ. ××××

ไดอารี่ของวัน

จดไดอารี่เนี่ย ต้องเริ่มจากอะไรนะ ต้องเริ่มจาก สวัสดีตัวเองก่อนหรือเปล่า ?

เช่น สวัสดีนะ ปีใหม่แล้ว เราวันเอง ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วนะ ที่เราจะอยู่บนโลกนี้ !! ♡

พอเขียนแบบนี้ลงไปแล้วรู้สึกแย่จัง เหมือนจนหมายลาตายเลย แย่ชะมัด ฮะๆ เอาเป็นว่าจะเริ่มจากการจดไดอารี่แบบคุยกับตัวเองแล้วกัน ฮะๆ รู้สึกแย่นะเนี่ย เหมือนคนจูนิเบียวเลยนะเนี่ย

เราเป็นคนที่ชอบดุตัวเองจังเลยนะ ฮ่าๆๆ ไม่รู้หรอกนะว่าทุกคนเป็นยังไงหรือคิดยังไงกับคนแบบเรา แต่เราคิดว่า เราควรจะระวังทุกอย่าง ทุกการกระทำ เพราะเราคิดว่า ถ้าหากไม่ระวัง มันจะแย่เอา ทั้งเหตุการณ์น่าตลกที่เราพลาอทำอะไรลงไปแบบแปลกๆในวัยเด็ก อ่า มันเหมือนปมด้อยเลยแฮะ ฮ่าๆๆๆ

อยากจะเริ่มเล่าจากตอนที่กำลังจะเริ่มอัพตัวเองเป็นนักศึกษาเลยแล้วกัน เหมือนกับการย้อนอดีตเลย มันก็ดีนะการย้อนคิดถึงอะไรที่มันน่าจดจำ แต่ในตอนนั้น ช่วงแรกๆ ที่เริ่มมีแฟนที่เข้าใจกันและกัน และรักใคร่กันมาก

แต่สุดท้าย มันก็แทบจะไม่มีอะไรเป็นไปได้สมบูรณ์แบบหรอก สุกท้าย พวกเราก็ไปกันไม่รอด ทั้งที่ทีคำสัญญาจากลมปาก จากปากของคนรักกัน ที่มีความเชื่อใจให้กัน จนสุดท้าย คำสัญญาจากลมปาก ก็คือคำสัญญาจากลมปากที่ไม่ได้มีอะไรมายึดติดยึดมั่น ให้ต้องจำเป็นมาทำตามคำสัยญานั้น

พวกเราเลิกกัน แต่ในช่วงที่เรารักกันช่วงแรกๆ เรารักกันมาก จนเริ่มนานวันเข้า ก็กลับกลายเป็นว่า เป็นตัวเราเอง เป็นตัวเราคนเดียว ที่รักเขาข้างเดียว ทุ่มเทเวลาทั้งชีวิตให้เขา ทั้งความรักใคร่ ทั้งความห้วงใย ทั้งอะไรต่างๆที่เราจะพอให้เค้าได้ คนที่เรารัก แม้ว่าจะเขาจะใจร้ายกับเราถึงลนาดไหน แม้ว่าเขาจะอ้างยังไงก็ตาม เพื่อไม่ให้มาพบเจอกับเรา ให้เสียเวลา สำหรับเขาอ่ะนะ ฮ่าๆ แม้ว่าเขาจะทำร้ายเรามากขนาดไหน

สุดท้าย ก็เป็นเราเองที่ยังรักเขาเหมือนเดิม พวกเราเลยมีเซ็กส์กัน เพราะฤกติ์ของแอลกอฮอลล์ด้วยส่วนหนึ่ง ส่วนหนึ่งก็คงเพราะเราวัยรุ่นมักจะมีความหยาก ความอดทนต่ำด้วย จึงทำให้เราพลาดพลั้งไปจนวันนั้น จบลงด้วยการที่เรามีเซ็กส์กัน

เวลาเราไปตี้กันเข้าผับเข้าบาร์ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่มันทั้งหงุดหงิดและเครียด ทุกครั้งที่เรามักจะขอให้นิคเป็นคนมาส่งเรา ถ้าหากอยากรู้ว่านิคเป็นครายยย ก็ แฟนเราเองเนี่ยแหละ ถึงปัจจุบันจะเป็นแฟนเก่าไปแล้วก็เหอะ ฮ่าๆๆ ก็แฟนในช่วงนั้นอ่ะนะ เขาก็มักจะยอมแล้วก็มาส่งเราแบบไม่ค่อยจะอารมณ์ดีเท่าไหร่ เขาคงเริ่มจะเบื่อเราแล้วแหละมั้งนะ ฮ่าๆๆ

และก็เป็นทุกครั้งที่เราถูกทิ้งไว้ตลอด แปลกจังเลยนะ ทุกครั้งที่เราถูกทิ้งเอาไว้เนี่ย มัดจะมีฝนตกหนักตลอดเลย มันแย่มาก แย่สุดๆ เพราะเรากลัวเสียงฟ้าร้องสุดๆไปเลย ถึงแม้เราจะกลัวมากแล้วเศร้ามากขนาดไหน เราก็ยังคงรักเขานั่นแหละ..

มีช่วงหนึ่งนะที่เราในช่วงหลังๆมาที่ถูกทำร้ายแบบนั้น ทั้งร่างกายและจิตใจ เราก็คิดว่า ทำไมเรายังทนอยู่กับเขาต่อไปอีกล่ะ เพราะหน้าตาหรอ ฐานะการเงินหรอ ก็ไม่นะ คงเพราะรัก รักมาก อาการแบบนี้ คล้ายๆโซมาคินส์เลยนะ ไอ่อาการที่ว่า ชอบการถูกทำร้ายน่ะ แม้ว่าจะถูกทำร้ายขนาดไหน หรือยิ่งถูกทำแบบนั้นมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ดันยิ่งรักมากเท่านั้น ยิ่งชอบมากขึ้น เป็นอาการที่แอบน่ากลัวอยู่นะเนี่ย -.-

เราที่คิดแบบนั้นตลอดมา ก็ยังไม่คลายความคิดแบบนั้น ช่วงที่เราถูกทำร้ายตลอดมา เราก็มักจะเหม่อลอยเสมอๆ เราถูกทำร้ายหนักมากเข้าทุกวัน ทุกวันๆๆ ทุกวันจริงๆ

แต่เราก็รั้งที่จะไม่ไปโรงพยาบาล เรื่องแบบนี้น่ะ เราเล่าให้เพื่อนสนิทฟังกันตลอดๆเลยนะ แม้ว่าพวกเขาจะบอกให้แจ้งตำรวจยังไง แต่สุดท้ายอ่ะนะ คนแบบเราก็ไม่กล้าที่จะทำ เพียงเราะว่าเรารัก รักมากๆ

ออ้ ถ้าพูดถึงว่า ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลรักษา ก็ไปได้นะ แต่ไม่ใช่เพราะว่าห่วงว่านิคจะติดคุก เรื่องแบบนั้นก็คิดอยู่ส่วนหนึ่งนะ แต่ว่าอ่ะ เราอ่ะ ที่เราไม่ยอมไปโรงพยาบาล เพียงเพราะว่าเราไม่ชอบที่คนเยอะๆเป็นทุนเดิมอยู่แล้วอ่ะนะ แล้วเราก็เกลียดโรงพยาบาลด้วย เกลียดมากๆ ทุกคนที่สนิทกับเรารู้ดี

หว่า ถ้ารู้ว่าการจดไดอารี่คุยกับตัวเองแบบนี้มันจะรู้สึกผ่อนคลายกับตัวเองขนาดนี้แล้ว แล้วทั้งยังระบายทุกอย่างออกมาได้โดยที่ไม่ต้องคอยคิดถึงอารมณ์ของอีกฝ่ายเลย ว่าเขาจะคิดยังไง ว่าเขาจะชอบหรอ ที่เรามาระบายแบบนี้ ว่าเขาจะรับฟังหรอ ที่เรามาระบายแบบนี้ ว่าเขาจะรังเกียจเรามั้ย

มันผ่อนคลายได้ดีจริงๆ ทั้งยังเป็นการอยู่กับตัวเองไปด้วย ได้ใช้เวลากับตัวเองได้มากขึ้น

อ่า นี่ก็ดึกมากแล้ว อยากจะเล่าบางอย่างจัง กันไว้เผื่อลืมบ้างก็ดีแฮะ

วันนี้เราเกิดอาการไอรุนแรงแล้วมีเลือดเคลอะออกมาด้วยเพื่อนๆเราที่เห็นแบบนั้นในเหตุการณ์ด้วย ก็รีบหามเราส่งโรงพยาบาลเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ ดีใจมากจัง ที่มีเพื่อนที่ดีและห่วงใยเราถึงขนาดนี้ อ่า ถ้าจะให้คิดนะ ก็ดันมาคิดถึงตอนช่วงม.ต้นเลยเนี่ย ที่เราถูกเพื่อนหักหลังแล้วก็กลั่นแกล้งต่างๆนาๆ แปลกนะเนี่ยที่เรายังอุส่าดันทุรังและยังรักษาเกรดไว้ได้เนี่ย ฮ่าๆ ถ้ารักษาเอาไว้ไม่ได้เราก็คงจะโดนซ้อมอีกอ่ะนะฮ่าๆๆ อ่าว ไหงล่ะมาพูดเรื่องนี้ล่ะเนี่ย เอ๊ะ ไม่ใช่พูดสิ เขียนนี่นา

สุดท้ายเราก็ได้ไปตรวจอาการต่างๆอดไรกับคุณหมอขวัญ เป็นคุณหมอคนเดียวอ่ะนะ ที่เราไว้ใจ อีกส่วนก็คงเพราะเป็นคนรู้จักกันด้วย ตอนนั้นเราอยู่กันแค่สองคนแหละ เธอเป็นคนที่สวยมากเลยนะ เป็นหมอที่เก่งมากๆ สวยมากๆเลย มีผมสีเทาอมน้ำตาลอ่อนๆ ชอบแต่งตัว แบบ จะว่ายังไงดีนะ ง่ายๆก็คงจะแบบ สไตน์เจ๊ น่าจะดีมั้ยนะ

สมัยเรียนพี่เขา อ่า เขาเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนอ่ะนะ เป็นบัญนารักณ์ในโรงเรียนอีกด้วย มักจะไปสิงอยู่ห้องสมุดบ่อยๆ

กลับมาที่เรื่องของอาการดีกว่า เราเป็นมะเร็งระยะที่สองน่ะ ดีนะที่มาโรงพยาบาลทันอ่ะนะ

แต่ถึงใบตรวจที่ถูกต้องจะออกมาเป็นระยะที่สอง แต่ความจริงแล้วเราขอให้พี่ขวัญน่ะ แปลงใบตรวจให้แหละ แม้ว่ามันจะออกมาว่าเราอยู่ได้อีกตั้งหนึ่งปี แถมยังเป็นปีนี้ปีสุดท้ายแล้วอีกด้วย

แต่ความจริงแล้วเราเป็นระยะสุดท้ายอ่ะนะ ฮ่าๆๆ น่าขำตรงไหนเนี่ย ว่ามั้ยนะ ฮะๆ

อยู่อีกได้แค่ครึ่งปีน่ะ จริงๆแล้ว แล้วก็ยังมีอีกเรื่องนะ ที่เรายังไม่ได้บอกใคร เราท้องด้วยแหละ นานแล้สด้วยนะ อันที่ตริง เราเลิกกับนิคแค่ไม่กี่เดือนนี้เอง น่าจะครึ่งปีแล้วอ่ะนะ ของปีที่แล้วอ่า

อ่า น่าคิดถึงเนอะ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ยกเว้นแต่ว่าตอนที่ถูกทำร้ายจิตใจอ่ะนะ ฮะๆ...

จะว่าไปแล้ว นี่ก็ใกล้กำหนดคลอดแล้วหล่ะมั้งอ่ะนะ ที่จะได้คลอดเด็กๆ แต่ว่า เราไม่ได้บอกใครด้วยล่ะ แอบแสบนะเนี่ยเรา ฮ่าๆ

อ่า เริ่มดึกแล้ว ซินก็มาไล่เราให้ไปนอนแล้วด้วย เธอยังถามอีกด้วยว่าจดไดอารี่เป็นยังไงมั่ง เธอก็ถูไถหาข้ออ้างอยากจะมาอ่านไดอารี่นี้อ่ะนะ แต่ซินเธอก็เข้าใจ ว่าไดอารี่มันเป็นของส่วนตัวด้วย ที่จะบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ตัวเองฟัง ใช้เวลากับตัวเองเพียงนิดหน่อย เธอไม่ได้เซ้าซี้มากน่ะนะ หส่า มาไล่เราไปนอนอีกแล้ว อ่า จบไดอารี่ของวันนี้นะ

ฝันดีนะวัน

good night to me.

^^^Man.^^^

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

...TBC....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***