ตอนที่2

เหลือบมองทันทีแต่ก็ต้องตกใจหายเมื่อหนึ่งในกลุ่มคนหล่อๆนั้น มายืนชิดกับหลับฉันจนเสียวสันหลังวาบ แต่พอมองใกล้ๆแล้วก็หล่อแต่ก็น่ากลัวสายตาเย็นชาดูเอาเรื่องจ้องมองมาที่ฉัน

"จะมองอีกนานไหม" เขาถามฉันน้ำเสียงเย็นเรียบดูน่าขนลุกน่ากลัวซะมัด แต่สงใสฉันเผลอจ้องหน้าเขานานไปหน่อยเลยถาม แต่เขาจะเดินเข้ามาชิดหลังฉันแบบนี้กันทำไม

"เออ มิทราบว่ามีธุระอะไรหรือป่าวค่ะ" ฉันถามน้ำเสียงเรียบเหมือนที่เขาทำแต่ทำไงได้เพราะฉันกวน*นเก่ง

"ผมสิต้องถามคุณ มีธุระอะไรทำไมต้องนินทากลุ่มผมด้วย" เขาพูดแบบเเสยะยิ้มแบบน่ากลัว

"ก็แค่กล่าวถึงแต่ไม่ได้นินทา มันเป็นเรื่องจริงหรือป่าวล่ะค่ะ" กวนมากวนกลับไม่โกง

"นี่เธอ!!!!" เขาพูดด้วยอารมไม่ค่อยดีนักแต่บอกเลยว่าลมออกหูและค่ะ

"ถ้าไม่มีธุระอะไร คุณมาทางไหนเชิญกลับไปทางนั้นด้วยนะค่ะ เชิญค่ะ" คำพูดชวนยั่วอารมโมโหนี่แทบทำให้ความดันขึ้นทันที

ผมแปลกใจมากทั้งที่แทบไม่มีใครกล้านินทากลุ่มพวกผมแต่เธอคนนี้พูดแบบไม่คิดอะไรเลยทั้งพูดจายั่วโมโหผมอีก เธอคงไม่กลัวใครเลยจริงๆ ผมเป็นคนรักในศักศรีมาก ผมไม่ยอมเธอง่ายๆแน่ คิดจะมาเล่นกับผมคิดน้อยไปละ

จากที่ผมโกรธเธอมากจนดึงแขนเธอให้ลุกจากโต๊ะหินอ่อนไปที่ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่มากเท่าไหร่

"นี่นายจะทำอะไรหน่ะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!" เขาลากฉันมาที่ที่ไม่ค่อยมีคน ฉันพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหว ถึงหน้าจะหวานแต่โครตโหตเลย

"เธอพูดมาหัดคิดไว้บ้างนะว่ากำลังสู้กับใคร" เขาพูดเหมือนว่าจะสั่งสอนฉัน

"........" ฉันเงียบไม่ตอบโต้อะไรทั้นที่ตัวเขาแนบชิดกับตัวฉันจนหายใจไม่ออก เขาพามาที่ซอกตึกที่มันแคบมาก

"ทำไมไม่ปากดีอีกหละ" เขาพูดเหมือนประชต

"ปล่อยฉันมันใกล้เวลารับน้องแล้วนะ" ฉันพยายามหาเหตุผลสมเหตุสมผลมาเพื่อให้เขาปล่อยฉันเสียที แต่ติดนิสัยของฉันมันชอบอ่อยไปทั่วจะให้ทำไงได้เลยไม่ได้ขัดขืนสุดชีวิต

"อย่าดื้อน่า ฉันรู้ว่าเธอหนะชอบแบบนี้" ก็คงจะจริงแหละมีแต่คนนินทาฉันทั่วมหาลัย

"ปล่อยฉันได้ละ" ฉันพูดพร้อมทำหน้ารำคาญ

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอ จนกว่าเธอจะโดนฉันทำโทษ แต่ว่าไปแล้วเธอก็ตรงสเป็คฉันเลยละห่ะฉันนี้นะตรงสเป็คเขา

"เปรี้ยว น่ารัก ขี้อ่อย...." เขาพูอะไรหนะแต่ต่อนนี้มือเขาโอบเอวฉันไว้อยู่ โอ้ยยยยฉันจะบ้าตาย

"นี่นายจะทำอะไรหนะ" เขาเอามือเชยคางฉันและ..........

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่1

บทต่อไป