จากนวนิยายกลายเป็นเรื่องจริง

ตอนที่1(ประวัตินิดนึง)

นาม:คาสึโอะ ฮารุกะ อายุ521ปี เพศชาย เทพผู้พิทักษ์สัตว์(มีความสามารถอีกเยอะเลยรออ่านได้นะครับ)

ประวัติ:ได้สูญเสียพ่อแม่อันเป็นที่รักไปจากสงครามโลกที่3เหลือเพียงพี่ชายที่ยังคอยอยู่ดูแลแถมพวกเขาทั้งสองยังโดนไล่ออกจากตระกูลอีกด้วยฮารุกะได้รับการยอมรับจากเทพสององค์มีเทพที่คอยคุ้มครองป่าไม้(พวกสัตว์ในป่าด้วยนะครับ)และเทพพายุหิมะ

ลักษณนิสัย:เป็นคนเฮฮาลั้นลา ติดตลก ซึนเล็กน้อย

เป็นคนที่ชอบคิดเล็กคิดน้อย(คิดมาก) ใจดี รักสัตว์สุดๆ ไม่ชอบที่เสียงดัง

งานอดิเรกเวลาว่าง:ชอบเขียนหนังสือเล่าเรื่องของตนเองหรือแต่งนวนิยาย

สิ่งที่ชอบ:ชอบคนที่ไม่เหยียดหยามผู้อื่นยามลำบาก ชอบงูกับแมวและกระต่ายมากๆ อาหารที่ชอบคือข้าวปั้น จุดที่สงบ หนังสือ

สิ่งที่ไม่ชอบ:เกลียดคนที่ชอบดูถูกคนอื่น กลัวแมลง

ข้อดี:เป็นคนที่รักเด็กอารมณ์ดีมากใหัอภัยคนอื่นได้เสมอชอบช่วยเหลือคนที่ลำบากปลอบคนเก่ง

ข้อเสีย:เป็นอะไรไม่ค่อยบอกคนอื่นชอบห่วงคนอื่นมากกว่าตนเองถึงแม้ว่าตนเองจะแตกสลายมากก็ตาม

นาม:คาสึโอะ มาสึกิ อายุ539ปี เพศชาย เป็นเทพปกครองร่วมกับน้องชาย(คาสึโอะ ฮารุกะ)

ประวัติ:ได้สูญเสียพ่อกับแม่ไปเนื่องจากสงครามโลกครั้งที่สามแถมยังสูญเสียสหายไปต่อหน้าต่อตาเพราะการโดนเทพพญางูหักหลังแทงเขาจากข้างหลังในตอนที่กำลังคอยช่วยเหลือตัวของมาสึกิที่กำลังบาดเจ็บอยู่ทำให้เขามีความโกรธตัวเองที่คอยเป็นภาระจนสหายของตนต้องตาย

ลักษณะนิสัย:น่ารัก เย็นชากับคนที่ไม่รู้จัก ใจดี รักครอบครัว ตอนโกรธจะน่ากลัวมากเพราะไม่สามารถควบคุมตนเองได้

งานอดิเรกเวลาว่าง:ชอบอ่านหนังสือเงียบๆบนต้นไม้

สิ่งที่ชอบ:ชอบคนที่มีนิสัยอ่อนโยนไม่เหยียดหยามผู้อื่น ชอบกระรอก หนังสือ

สิ่งที่ไม่ชอบ:เกลียดคนที่ชอบดูถูกคนอื่น ไม่ชอบคนขี้โกหก

ข้อดี:ชอบให้อภัยผู้กระทำผิดมีนิสัยที่อ่อนโยนรักครอบครัวหรือพวกพ้องของตนเองมาก

ข้อเสีย:เวลาโดนทำร้ายความรู้สึกจะจมดิ่งมากจนสติหลุดไปเลยยิ่งการที่เห็นพวกพ้องไปต่อหน้าต่อตายิ่งสติหลุดหนักกว่าเดิม

นาม: อุโรกิ คางุระ อายุ510ปี เพศชาย ได้รับการยอมรับจากจอมมารและเทพแห่งสายลม

ประวัติ:สูญเสียครูผู้ฝึกสอน(เทพแห่งสายลมที่จะให้คางุระเป็นผู้สืบทอด) ไปต่อหน้าต่อตาทำให้เป็นปมภายในใจมาจนถึงปัจจุบันแต่ยังคงอยากมีชีวิตต่อเพราะต้องคอยดูแลพ่อกับแม่และน้องชายทำให้ยังมีชีวิตคอยดูแลครอบครัวตนเองและเหล่ามนุษย์

ลักษณะนิสัย:เป็นคนยิ้มยากยิ้มให้แค่บางคน(ยิ้มตอนเผลอบางครั้ง) รักสัตว์ ถ้ามีคนรักจะหวงเป็นพิเศษ ใจดี

อ่อนโยน

งานอดิเรกเวลาว่าง:จะคอยดูแลพวกผู้คนที่เดือดร้อน(คอยช่วยผู้คนตอนโดนทำร้ายหรือเกิดอันตราย)

สิ่งที่ชอบ:ชอบคนที่คอยดูแลคนอื่นคอยช่วยเลือคนอื่น กระต่าย ต้นไม้

สิ่งที่ไม่ชอบ:ไม่ชอบคนที่เอาเรื่องของตัวเองก่อนค่อยเอาเรื่องคนอื่น คนที่ชอบหลอกลวง

ข้อดี:ชอบช่วยเหลือคนอื่นยามลำบากอ่อนโยนแบบไร้ขีดจำกัด

ข้อเสีย:มักเป็นห่วงคนอื่นมากจนเกินไปถึงแม้ว่าตัวเองจะสภาพดูไม่ได้ก็ยังไม่สนใจตนเองอยู่ดี

...ประวัติของน้องขายถูกเก็บเป็นความลับเพราะยังเป็นเด็กทำให้ไม่ถูกเปิดเผยหรือพูดถึง...

...[ปัจจุบัน]...

"ที่นี่สงบจริงๆนะ"[ลูบหัวหมาป่า]

"ถ้าหากไม่มีเรื่องเกิดขึ้นน่ะสงบแน่ๆ"[อ่านหนังสืออยู่บนต้นไม้]

...ทั้งสองคุยกันไปคุยกันมาก็มีเสียงดังมากจากทางอีกฟากที่อยู่ตรงข้ามกับทั้งคู่ทั้งสองคนจึงรีบวิ่งไปดูทันทีเพราะกลัวว่าจะมีมนุษย์ที่เดินมาหาของไปทำอาหารโดนทำร้าย...

"อย่าคิดที่จะแตะต้องน้องชายของข้าเชียวนะ"[ยืนบังสึรุกิ]

"น้องชายของท่านล้ำเขตแดนมาที่ท่านเทพสองคนปกครองข้าจำเป็นต้องจับไป"[พูดขึ้น]

"เรื่องแค่นี้เอง"[ตอบกลับด้วยความใจเย็นพร้อมกับเป็นห่วงน้องชายไปด้วย]

"เอาล่ะพอได้แล้ว"[เดินไปห้ามทั้งสองฝ่าย]

"ท่านฮารุกะ"[ก้มหัวให้กับฮารุกะทันทีที่เห็น]

"ไม่จำเป็นต้องมากพิธี"[สั่งห้ามหมาป่าที่กำลังก้มหัวให้ตนเอง]

"ข้าทราบเรื่องที่น้องชายของท่านล้ำเขตแดนแล้ว"

"ถ้าน้องชายของท่านต้องการวิ่งเล่นในป่าของข้าก็ตามสบายเลยขอเพียงแต่อย่าทำร้ายสัตว์ป่าภายในนี้"

"ท่านพี่นี่ใช่พี่สะใภ้หรือป่าว"[เดินออกมาดูฮารุกะ]

"เอ๋....ข้าเป็นผู้ชายนะข้าจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าได้อย่างไร"[ย่อตัวลงมาพูดกับสึรุกิ]

"ท่านคือพี่สะใภ้ของข้าก็พูดมาเถอะอย่าโกหกข้าเลย"[เดินมาหาฮารุกะ]

"นี่สึรุกิออกมาเร็วนั่นไม่ใช่พี่สะใภ้นะ"[🤦]

...ในขณะที่คางุระห้ามสึรุกิก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะสึรุกิได้พูดคุยกับฮารุกะอย่างถูกคอแถมยังให้ฮารุกะอุ้มเขาอีกต่างหากทำให้คางุระมีความเอือมระอากับน้องชายตัวเองที่ตอนช่วงแรกเห็นคนอื่นเป็นสิ่งที่แย่ๆแต่ตอนนี้สึรุกิมองว่าฮารุกะเป็นพี่สะใภ้นี่สิ...

"พี่ชายมีน้องชายหรือป่าว"[ถามฮารุกะด้วยความสงสัย]

"ข้าไม่มีน้องชายหรอกมีแต่พี่ชาย"[พูดไปพร้อมกับเดินไปเดินมาเพื่อใหสึรุกิหลับ]

"ข้าขอนอนก่อนนะข้าง่วงมากเลย"[หลับคาอกของฮารุกะ]

"หลับไปแล้วแฮะ"[ลูบหัวสึรุกิพร้อมกับเดินไปหาคางุระ]

"พี่นี่..กล่อมเด็กนอนเก่งเหมือนกันนะ"[เดินมาดูน้องชายตนเอง"

"ปกติมนุษย์ที่หลงป่าส่วนใหญ่จะเป็นเด็กพวกเขาชอบร้องไห้น่ะข้าเลยต้องปลอบเด็กบ่อยๆ"

"เอาล่ะข้าพึ่งมาเกิดอะไรขึ้นฮารุกะ"

"ไม่มีอะไรหรอกแค่พวกคุณหมาป่ากลัวว่าพวกเราจะไม่พอใจเลยจะไล่สองคนนี้ที่ล้ำเขตแดนมาน่ะสิ"

"ข้าว่าเจ้ารีบคืนเด็กนั่นแหละออกมาห่างๆจากสองคนนั้นดีกว่านะ"[มองหน้าคางุระด้วยความกลัว]

"ท่านพี่ทำไมท่านดูกลัวล่ะสองคนนี้เป็นอะไรงั้นหรอ?"[มองมาสึกิด้วยความสงสัยและงงว่าเกิดอะไรขึ้น]

"ก็คนที่อยู่ข้างหลังของเจ้าน่ะเป็นผู้สืบทอดของจอมมารไงล่ะ!"[ตะโกนออกไปเพื่อบอกกล่าวกับฮารุกะ]

...เมื่อฮารุกะได้ยินอย่างนั้นก็หันไปมองคางุระทันทีถึงแม้ว่าคางุระจะโดนเปิดเผยความลับไปแล้วก็ยังคงนิ่งไม่มีท่าทีตกใจอะไรทำให้ฮารุกะไม่ได้สงสัยอะไรมากมายแต่ก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด...

"แต่เขาไม่อันตรายเลยนะท่านพี่"[ให้สึรุกิแนบอกตนเองไว้]

"แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่อันตรายภายในอนาคตข้างหน้า"

"ได้เป็นผู้สืบทอดเผ่ามารแล้วอย่างไรแค่มีจิตใจตามที่ตัวเองกำหนดก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้!"

"แล้วแต่เจ้าก็แล้วกันอย่าหาว่าข้าไม่เตือน"[หายตัวออกไป]

"ข้าต้องขอโทษแทนพี่ข้าที่เสียมารยาทด้วย"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"เพื่อเป็นการไถ่โทษข้ายอมรับคำขอจากเจ้าหนึ่งอย่าง"

...คางุระที่พยายามจะปฏิเสธข้อเสนอของฮารุกะเพราะมันไม่ใช่ความผิดร้ายแรงอะไรก็ไม่สามรถปฏิเสธได้เพราะฮารุกะไม่ยอมจึงได้ครุ่นคิดซักพัก...

"งั้น....พี่ตามข้ามา"[พาฮารุกะไปที่ไหนซักที่นึง]

...เมื่อทั้งคู่เดินมาซักพักก็ถึงแล้วฮารุกะเริ่มเอะใจเล็กน้อยที่มีป้ายประจำตระกูลฮารุกะได้คิดและสรุปออกมาว่าคงอยากพามาเจอบ้านที่พักอาศัยด้วยกันกับสึรุกิ...

"อ้าวคางุระกลับมาแล้วหรอลูก"[เสียงอันนุ่มนวลได้เอ่ยขึ้น]

"ข้ากลับมาแล้ว"

"เอ๊ะแล้วพาใครมาด้วยล่ะแล้วทำไมสึรุกิถึงได้ไปนอนอยู่ตรงหน้าอกของชายคนนั้นได้"

"ไว้ข้าจะเล่าให้ท่านผู้เอาวุโสฟังพาสึรุกิไปนอนดีๆก่อนจะดีกว่า"

...เมื่อทั้งหมดเข้ามาในบ้านในขณะที่ฮารุกะจะให้สึรุกิ...

...นอนสึรุกิก็ไม่ยอมปล่อยเขาทำให้ต้องคอยอุ้มสึรุกิในระหว่างที่สนทนาไปด้วย...

"เรื่องมันเป็นแบบนี้เองสินะ"

"ว่าแต่เจ้าน่ะเป็นใครงั้นหรอ"

"ข้าชื่อคาสึโอะ ฮารุกะ "

"คาสึโอะ ฮารุกะงั้นหรอชื่อนี้คุ้นๆนะนี่เจ้าได้รับการยอมรับจากเทพทั้งสององค์หรือเปล่า"

...ฮารุกะไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าหงึกๆหงักๆให้รู้ว่าเป็นเขาเองเมื่อมาริโอะได้รับรู้อย่างนั้นก็ค่อนข้างรู้สึกสบายใจขึ้นที่ฮารุกะไม่ใช่คนอันตรายอะไร...

"พี่ชาย..."สลึมสลือตื่น

"ข..ข้าทำให้เจ้าตื่นหรือป่าวโทษทีนะ"[ให้สึรุกินั่งที่ตักของตนเอง]

"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยว่าแต่ที่นี่ที่ไหนงั้นหรอ"

"บ้านของเจ้าไงจะไปนั่งกับผู้อาวุโสเทพเซียนหรือป่าว"

"ไม่หรอกข้าจะนั่งกับพี่ชาย"

"ท่านแม่ข้าจะเอาพี่ชายคนนี้เป็นพี่สะใภ้"

"น..นี่ใจเย็นก่อนสิเจ้าต้องใจเย็นและฟังข้าซักนิดข้าพึ่งจะรู้จักพวกเจ้าได้ล่ะมั้งเนี่ยอย่ารีบนักสิTT"

"ไม่หรอกเจ้ากับครอบครัวข้าน่ะรู้จักกันมาตั้งแต่เจ้ายังไม่เกิดด้วยซ้ำไป"

...เมื่อฮารุกะกับคางุระได้ยินอย่างนั้นก็เกิดความสงสัยมาริโอะจึงเล่าเรื่องของสมัยก่อนให้ฟังว่าพ่อกับแม่ของฮารุกะเป็นสหายกับมาริโอะและคากางิตั้งแต่ยังเด็กแล้วแต่เพราะต้องช่วยมาริโอะกับคากางิในสงครามพ่อกับแม่ของฮารุกะก็ได้สิ้นใจไปเพราะการปกป้องสหายของตนเองในตอนนั้นฮารุกะอายุเพียง12ปีเท่านั้น...

"ข้าไม่รู้เรื่องนี้เลยท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ได้บอกเรื่องของท่านให้กับข้ารู้เลย"

"อันนี้ข้าเองก็ไม่มั่นใจ"

"ในเมื่อตอนนี้พวกเจ้าเหลือกันอยู่สองคนก็ดูแลกันและกันดีๆล่ะ"

"ขอบคุณผู้อาวุโสที่เล่าเรื่องให้ข้าได้ฟัง"

"นี่ก็มืดแล้วนะข้าว่าเจ้าอาจจะกลับไปไม่ได้นะเวลามืดของที่นี่น่ะผีเยอะ"

"แต่ข้าต้องกลับไปดูแลสัตว์ป่าที่นั่นน่ะสิข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก"

"งั้นข้าจะให้สายลมไปส่งพี่ละกันนะ"

"ดีเลย😆"

"พี่ชายจะไปแล้วหรอ"

"ข้าต้องไปแล้วไว้เดี๋ยวเจ้าค่อยไปหาข้าใหม่"[ส่งสึรุกิให้คางุระอุ้มต่อ]

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปหาท่าน"

"อื้ม!"[หายไป]

...เมื่อฮารุกะกลับมาที่ป่าของตนเองก็ออกตามหามาสึกิอยู่พักใหญ่เพราะจะได้ไปนั่งเล่นด้วยกันแต่ก็ยังไม่เจอเขาเลยทำให้ฮารุกะไปนอนพักกับพวกลูกหมาป่า...

"เห็นท่านพี่บ้างไหม"[เอนตัวนอนข้างๆ]

"ข้าไม่เห็นเลยคาจว่าคงไปเฝ้าที่ภูเขาหิมะ"[นอน]

"ก็คงเป็นอย่างนั้น"[ข่มตานอน]

...ฮารุกะกับหมาป่าได้นอนด้วยกันจนถึงเวลาตอนเช้าฮารุกะก็ได้ตื่นขึ้นมาออกตามหามาสึกิอีกครั้งแต่ก็ไม่พบจนกระทั่งมีสายลมแรงๆพัดมาพร้อมกับกระดาษแผ่นนึง...

"เอ๋...จนหมายจากท่านพี่งั้นหรอสงสัยจะเป็นตามที่คุมะบอกสินะ"[ค่อยๆเปิดจดหมายอ่าน]

...[เนื้อความในจดหมาย]...

......เอาล่ะข้าเองนะพี่ชายของนายข้าออกมาสำรวจในเขตแดนมรณะหรือแถวเขตแดนอื่นๆยังไม่พบร่องรอยอะไรมากแต่บังเอิญไปได้ยินบทสนทนาของเทพองค์ใดซักองค์คุงกันถึงเรื่องการกลับมาของฟีนิกซ์เพลิงมรณะเข้าไม่แน่สัตว์ในตำนานตนนั้นอาจสร้างสงครามโลกครั้งที่สี่อยากให้รักษาตัวคอยระวังตัวให้ดีส่วนข้าจะออกสำรวจหาเบาะแสและคอยส่งข่าวมาให้ ......

ด้วยความรักและหวังดี คาสึโอะ มาสึกิ

"ฟีนิกซ์งั้นหรอกลับมางั้นหรอเป็นไปไม่ได้ผู้อาวุโส...ไม่ใช่ว่าร่วมกันจัดการมันหรอ"

"บ่นพึมพำอะไรของเจ้า"[ยืนอยู่ข้างหน้า]

"เย้ย!มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันอย่าโผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง"[กุมหน้าอก]

"ข้ามาตั้งนานแล้วเจ้านั่นแหละไม่สนใจไรเลย"

"ว่าแต่..สึรุกิมาไม่มาหรอ"

"มานะแต่เห็นไปเล่นอยู่กับพวกหมาป่าน่ะเดี๋ยวก็มา"

"ท่านฮารุกะคะ"[วิ่งตะโกนเรียกมาแต่ไกล]

"ใจเย็นสิมีอะไรหรอทำไมดูรีบร้อนนัก"

"มีมนุษย์กลุ่มนึงระหว่างเดินทางโดนลอบทำร้ายตอนนี้กำลังต่อสู้อยู่ค่ะ"

"นำทางไปที"[ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง]

...เมื่อเสือประจำป่าพูดอย่างนั้นทำให้ฮารุกะมีความเป็นกังวลอยู่ไม่น้อยเพราะการโดนลอบทำร้ายเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดการเสียชีวิตมากที่สุดเขาจึงรีบออกคำสั่งให้นำทางทันที...

"เพียงแค่ให้ของสิ่งนั้นมาพวกเจ้าก็ไม่ต้องมาตายที่นี่"

"แล้วเจ้าเป็นจะมาเอาของมีค่าเช่นนี้กันล่ะเก็บให้ท่านเทพนำไปดูแลไม่ดีเสียกว่าหรอ"

"ไม่ยอมงั้นหรองั้นเจ้าก็ตายกันที่นี่แหละ"[จะฟันคอของคนตรงหน้าตนเอง]

"มีหรือข้าจะยอม"[นำรากต้นไม้มาจับโจรเหล่านั้นเอาไว้ไม่ให้หนี]

"ท่านเทพ"[วิ่งไปหลบข้างหลัง]

"ไอคนชั่วปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!"

"โถ่เอ้ยเจ้าซินหลี่ใครกันแน่ที่เป็นคนชั่วเจ้าฆ่าคนมากี่รายแล้ว"

"แม้แต่สหายของตนเองเจ้ายังฆ่าเขาได้ลงคอเลย!"

...[ย้อนอดีตไปตอนที่มาสึกิคอยช่วยชาวบ้าน]...

"ใจเย็นเข้าไว้ออกไปทางนั้นแล้วพวกเจ้าจะปลอดภัย"

"นี่คาสึโตะเจ้าน่ะพักก่อนไม่ดีกว่าหรอ"

"เรื่องแค่นี้เอง"

...ทั้งสองคุยกันไปพักใหญ่จนมีพวกก่อกบฎจะมาแทงคาสึโตะมาสึกิจึงเอาตัวไปยังเอาไว้ทำให้เขาโดนแทงแทนคาสึโตะเมื่อคาสึโตะเห็นอย่างนั้นก็รีบฆ่าผู้ก่อกบฎทันที...

"เกิดเหตุอันใดขึ้น"

"มีผู้ก่อกบฎจะแทงข้าแต่มาสึกิมากันไว้น่ะสิ"[ถ่ายพลังวิญญาณให้มาสึกิ]

"งั้นหรอ"[ชักกระบี่]

"ก็ใช่น-"[โดนแทงจากด้านหลัง]

"คาสึโตะ!"[พูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจพร้อมกับสายตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ]

"ซินหลี่เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึไงเจ้าคิดจะทำอะไรเจ้าจะฆ่าคาสึโตะรึไงนี่เจ้าแทงโดนจุดตายเลยนะ"[พยายามห้ามเลือดของคาสึโตะ]

"ข้าแค่กำจัดคนที่อยู่คนละฝ่ายกับข้าเพียงแค่นั้น"

"นี่เจ้า-"[กระอักเลือดเพราะความโกรธกับแผลที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว]

"เจ้าคงจะรู้นะว่าข้าอยู่ฝั่งไหน"[หายตัวออกไป]

...[ปัจจุบัน]...

"แล้วคิดว่าข้าไม่เจ็บปวดบ้างรึไง"

"ข้าผ่านอะไรมาตั้งหลายอย่างไอน้องชาย"[ตัดรากไม้ออกเป็นชิ้นๆ]