มาขายนิยายตัวเองเเต่ง

ผมว่าผมจะไปอยู่นอนเล่นคุยเล่นกับบรรพบุรุษ เเต่เจอไอ้เชี่ยนี่ก่อน [ยังไม่ถึงเวลาตาย ไปเกิดใหม่นู่นไป๊!!!!] เนี่ยมันเเม่งพูดงี้ตั้งเเต่เจ็ดชั่วโมงสามสิบหกนาทีกับห้าสิบสี่ ไม่ห้าสิบห้าเเหละ มันเจอผมก็พูดเเต่งี้อ่ะน่ารำคาญชะมัด [ยังไม่ถึงเวลาตาย ไปเกิดใหม่นู่นไป๊!!!!] เเล้วจะให้กูไปทางไหนละเห้ย!!! [ยังไม่ถึงเวลาตาย ไปเกิดใหม่นู่นไป๊!!!!] คุณเเสงสีขาวๆโปรดทราบมิทราบว่าจะให้กระผมคนนี้ไปทางไหนขอรับ [.......] เอ้าเเม่งเงียบว่ะ เอาไงของมันว่ะ [ตรงไปเลี้ยวซ้ายสามครั้งเลี้ยวขวาสองครั้งตรงไปเดี๋ยวเจอ] เหลือจะเชื่อเลยครับทุกท่าน!!! มันพูดคำอื่น! [ไปสิ!! ] จร้าๆ ไปเเล้ว เเม่งโครตเบื่อมันเลยครับ เบื่อขี้หน้าว่ะเเม่ง! ผมก็ไม่อยากเชื่อมันหรอกเเต่ ยังไงๆก็เดินมาล่ะเดินไปให้สุดเเล้วก็คงไม่เสียหายอะไร พอผมไปถึงผมก็เจอ ประตูบานใหญ่มาก ใหญ่สุดๆ ผมสงสัยเลยเอื้อมมือไปเเตะมัน อยู่ๆก็มีเเสงสีขาววูบมากระทบตาของผม ผมมองอะไรไม่เห็นเลย สักพักผมตื่นขึ้นมาเจอกับ! กับ.....กับ.....เชี่ยไรเนี่ย!? โว้ยยยยยยกูอยู่ที่ไหนเนี่ย ผมตื่นขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมพื้นผ้าขนาดเล็ก เเอบโทรมมากๆจนน่าตกใจเเต่สิ่งที่ผมตกใจที่สุดคือ ผมอยู่ที่ไหน!? อะไร ยังไง ร่างที่ผมมาอยู่เนี่ยเป็นใครทำไมถึงได้ผอมเป็นไม้เสียบผีขนาดนี้โว้ยยยยย! ผมโว้ยวายไปพักใหญ่ โว้ยวายไปงั้น เเหละเเต่ก็ไม่เห็นมีใครมา พอเหนื่อยก็พักเอง เห้อ ซีวิตหนอซีวิตบักเพียวคือมาเป็นตั้งซี้น้อ ตั้งเเต่เข้ามาที่นี่ก็เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงสามสิบเจ็นนาทีกับอีกสองไม่สามวิ เห้อ ผมไม่รู้เลยครับว่าผมจะทำอะไรก่อนดี บ้านก็โทรมร่างกายก็โทรม เสื้อผ้าก็โทรม อะไรๆก็โทรมไปหมด เเบบนี้จะทำอะไรได้ เเรงเดินยังไม่มีเลย โว้ย!!ไม่รู้เเม่งล่ะวุ้! ค้นบ้านคือทางออก ใช่ค้นบ้านค้นบ้านหาอะไรกินใช่ๆเพื่อมีอะไรให้กิน ความคิดดีจังว่ะหุๆ ผมก็หาค้นบ้านของเจ้าของร่างไปพักเติบๆเเต่ไม่เจอ ไม่เจออะไรเลยครับ ไม่มีเลยโบ๋เบ๋ ไม่มีเลย ฮึกเเรงจะเดินเเทบไม่มีจะให้มาตายอีก รอบรึไงฟ่ะ __________________________________________ การที่เข้ามาอยู่ในร่างที่ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียง นามก็งี้เเหละ เเต่ที่ความทรงจะของเจ้าของร่างผ่านชะเเว็บมาในหัวผมอะนะ โลกนี้มีอยู่สามเผ่าครับ เผ่าที่ใหญ่ที่สุดคือเผ่าปีศาจ ที่ใหญ่รองลงมาคือเผ่าสวรรค์ ในโลกอื่นๆเผ่าสวรรค์มักจะใหญ่สุดใช่มั้ยละครับเเต่ไม่ใช่ในโลกของผมเห้อ~ เเละเผ่าที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเเทนที่จะเป็นเผ่าปีศาจเเต่กับเป็นเผ่ามนุษย์เเทนซะงั้น จริงๆ เเล้วจะว่าไปก็คิดว่ามันมีเเค่เผ่าปีศาจ กับมนุษย์เท่านั้นเเหละครับ เอ้ะทุกท่านกำลังสงสัยสินะว่าเผ่าสวรรค์เป็นยังไง อ่อเพราะว่าเผ่าสวรรค์น่ะ มีน้อยมากยากที่จะพบเจอจริงๆไงละครับ ผมว่ามันก็ไม่ต่างจากโลกก่อนเพราะ โลกก่อนน่ะไม่มีที่เผ่าสวรรค์เเละปีศาจ หรืออาจจะมีเเต่เราไม่รู้น่ะ!? มันยังไงกันเเน่ ช่างเถอะผมไม่คิดมากดีกว่า ผมก็เเนะนำเผ่าไปเเล้วมาเเนะนำตัวดีกว่า ร่างที่ผมสิงสถิตอยู่เนี่ยชื่อ นาริน อายุสิบห้าจะเข้าสิบหกปีนี้ครับ ไอ้ที่ตายมานอนไร้เรี่ยวแรงเเบบนี้ก็เพราะเป็นไอ้ลูกชังล้วนๆ ไม่มีอะไรผสม ร่างกายดันอ่อนเเอเเต่เด็ก เรียนก็ไม่เก่ง มิหนำซ้ำยังด่าใครไม่เป็นอีก เก่งสุดก็ไอ้คนทรยศ เเต่noจ้ะไม่ใช่สำหรับไอ้เพียวผู้นี้ หึ อย่าหวังเลยว่าจะรอดจากสกิลปากไอ้เพียว ตั้งเเต่ที่เล่ามารู้สึกศูนย์เสียพลังงานเป็นอย่างมากเลยล่ะครับ การที่ร่างกายยังไม่ได้ทานอะไรมานานถึงสองวันทำให้รู้สึกเหนื่อยเเบบบอกไม่ถูกเลยละครับ ผมอยากจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่งนะครับไอ้ที่ผมพูดๆอยู่เนี่ยทุกคนคงสงสัยมากละสิว่าทำไมทางเราถึงไม่เข้าเนื้อเรื่องสักที มัวเเต่พร่ำเพรื่ออยู่ได้ ผมจะตอบให้ก็เพราะยังคิดไม่ค่อยออก การดนสดของนิยายยากมากครับไม่รู้ว่าจะไปทางไหนก่อนดี โฮะๆ หยอกเล่นน่า โอ๊ะ! มีคนเดินมา "ไงไอ้ขยะ"หญิงสาวหน้าดาธรรมดากล่าวขึ้นในมือถือถาดอาหารอยู่ จากการที่ผมสำรวจดูเเล้วเธอน่าจะเป็นสาวรับใช้ของบ้านหลังนี้เเหละครับ ผมหันไปมองเเบบสงสัยครับสงสัย เอาจริงนะคือมึงไม่ควรพูดออกมาเลยว่าขยะ เเหม เเหมอิสั_เเหม๊ "ว่าคนอื่นขยะตื่นเช้ามาได้ส่องกระจกรึป่าวครับ"ผมขานตอบไปอย่างมันใจเลยทีเดียว "หน๊อย เเก!!!" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความโกรธจัด "หือ"ผมดันเกิดมามีสัญชาตญาณความกวนตีนผมเลยเอียงคอใส่เธอเเบบสงสัย "นี่เเก ฉันเอาอาหารมาให้ กลัวว่าเเกจะตายไปซะก่อน อย่าลืมสำนึกบุญคุณด้วยล่ะ"หญิงสาวกล่าวออกมาด้วยความถือดี อ่อจร้าๆ พูดออกมาได้น่าไม่อาย ร่างนี้ตายไปนานเเล้วจร้า ผมควรสำนึกไหมเนี่ย เเหม๊พูดออกมาได้ "อือ" ผมครางตอบออกมาเเบบไม่ได้ใส่ใจ เเต่อาหารที่เอามาให้เนี่ย...มันเเบบถ้าถามว่ากินได้มั้ยกินได้ กินได้เเน่ เเต่กินไปจะตายมั้ยอันนี้คนละเรื่องเลยครับ โอ้ยยยปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย ทำไมผมต้องมาทำอะไรเเบบนี้ด้วยครับเนี่ย ฮึก ปาดน้ำตาเเปป เป็นเพราะตัวเองเป็นลูกชังสินะครับ "ไอ้ขยะ!! อยู่มั้ย!!!"นานไงผมว่าเเล้ว โดนเรียกเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อวานล่ะน่ะ น่ารำคาญจริง "เห้ยได้ยินที่กูเรียกป่าวว่ะ" เสียงชายหนุ่มอายุราวสิบหกสิบเจ็ดปีตะโกนเรียก "ได้ยินครับ ได้ยินครับ" ผมทนเสียงร้องโหยหวนนี่ไม่เป็นผมเลยตัดสินใจไปเปิดประตูให้เขาส่ะเลย "มึงทำอะไรอยู่ทำไมถึงเปิดช้า"เอ่อ.....หึ "เเล้วคุณเห็นสภาพผมตอนนี้มั้ยละครับเเรงเดินเเทบจะไม่มีจะเอาอะไรอีกละครับ" "หุบปาก!!"ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่น ผมเเอบสะดุ้งอยู่หน่อยๆ "ทำไมผมต้องหุบด้วยละผมก็เเค่พูดความจริง" ผมตอบออกไปด้วยความสงสัย "เรื่องของมึงเถอะ พ่อให้กูมาตามมึงไปหา" "ครับ?" "ยังจะยืนเซ่ออีกนะมึง ไปดิว่ะไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูไปเอาข้าวมาให้เเดก เดินไปหาพ่อเดี๋ยวตายห่าก่อน กูไม่อยากมาเก็บขยะ" อ๋อจร้า "ครับ เเต่ว่าผมไม่มีเสื้อผ้าใส่....." "ห้ะ? ไม่มีเสื้อผ้า?" "ใช่ครับ" "ไม่มีสักตัวเลยหรอว่ะ?" "ครับ" "น่ารำคาญจริง เออเเปปหนึ่ง" ทุกคนทำไมผมต้องมาพูดกับเขาด้วยน่ากลัวชิบหาย ผมคงต้องยืนรอเขาสิน่ะ เท่าที่ความทรงจำของร่างนี้จำได้นะครับ ไอ้คนที่พูดกับผมเมื่อที่ เป็นพี่ชายเเท้ๆร่างนี้ เขาชื่อนาวิน หรือวินเฉยๆ ไอ้คุณวินเนี่ยเป็นประเภทที่ ด่าคนเก่งรำคาญคนเก่งชอบทำตัวเเบบที่ทุกคนเห็นเมื่อกี้เเหละครับ ผมจะรอดจากเงื้อมมือเขาป่าวว่ะครับ "เห้ย มึงมั่วเเต่ยืนเซ่ออะไรอีก เอานี่เอาเสื้อกูไปใส่ก่อน " โอ้โหลงทุนมาก "เเล้วจะให้ผมไปอาบน้ำที่ไหนครับ?" ".......ไม่มีห้องน้ำหรอในบ้านมึงเนี่ย" "ไม่นะครับ" "เเล้วมึงใช่ชีวิตที่เเสนโส มมของมึงยังไงว่ะห้ะ" "ปกติผมจะเดินไปหลังบ้านไปอาบน้ำที่นั้นครับเเต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเดินไปไม่ถึง..." "เห้อไอ้ชิบหาย"มือหนาของชายหนุ่มได้ไปคว้าคอเสื้อของตัวเล็กเเล้วลากคนตัวเล็กไปหลังบ้านที่มีลำธารเป็นสายทอดยาวอยู่ "อย่าตายไปก่อนนะมึง" "ครับ" "รีบอาบดิ กูไม่อยากมานั่งรอ" ผมตัดสินใจพยักหน้ารับเเล้วรีบลงไปอาบน้ำทันที ร่างของตัวเล็กเดินลงไปในลำธารทันที เเผ่นหลังที่ขาวเนียนดั่งเทียนขาว โดนพรมด้วยน้ำตามลำธารที่ใสสะอาด ขะ..ขาวจังว่ะทำไม่รู้มาก่อนว่าไอ้นี้จะขาวเเล้วเสือกตัวเล็กขนาดนี้ ไม่ได้การกูคงต้องเก็บซ้อนมึงไว้ไม่ให้ปีศาจหรือใครหน้าไหนเห็นมึงเเล้วล่ะ ชายหนุ่มพรางคิด จนร่างของตัวเล็กขึ้นจากน้ำเอ่ยว่า "สะ...เสื้อมันใหญ่ไปมั้ย...ครับ" "หือ"สภาพที่ชายหนุ่มเห็นดันทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสียไม่อยากให้ใครหน้าไหนก็ตามได้เห็นมัน เขาคิดสักพักจนเอ่ยตอบคนตัวเล็กไป "ก็ใหญ่เเต่ให้ทำไงมึงตัวเล็กเองนี้หว่ากูไม่ผิด" หน้าด้าน!ผมผิดก็ได้ ที่ร่างนี้ตัวเล็กหึร่างใหญ่ก็โดนงอนไปตามสเต็บตั้งเเต่เดินมาจนถึงบ้านหลัก มันงอนอะไรกูว่ะ กูผิดหรอหรืออะไรทำไมมันงอนกู กูควรขอโทษป่าวว่ะ หรืออะไร เเต่ก่อนที่จะมาคิดอะไรเเบบนี้ต้องพามันไปเเดกข้าวก่อนเดี๋ยวตายห่ากันพอดี หึน่าหงุดหงิดจริงๆมาว่าคนอื่นตัวเล็กเเล้วไม่ดูสภาพอาหารการกินบ้างน่ารำคาญ หึ้ยๆ ระวังไว้เถอะอย่าให้โตทันเเล้วกันจะจับทำเมียเเม่งเลยไอ้คนนิสัยไม่ดี!! เหว๋อ! อยู่ๆผมก็โดนลากมาที่นี่ มันคือห้องครัวใช่ทุกคนฟังไม่ผิดครับมันคือห้องครัวเอ๋~ "มึงรอกูตรงนี้เเปปน่ะเดี๋ยวกูไปหาอะไรให้เเดกเดี๋ยวมึงตายก่อน"จร้าๆ เหอะ! สักพักอาหารก็มาหาผมหน้าตาหน้ากินใช้ได้เลยเเหะ ผมนั่งกินอยู่พักใหญ่เลยล่ะครับ "กูว่าน่ะมึงไม่น่าตายเพราะไม่ได้เเดกข้าวหรอกน่าจะท้องเเตกตายมากกว่าท้องหรือหลุมดำว่ะสั_" เอ้าไอ้นี่ยังงอนกูไม่หายอีกหรอว่ะ เห้อช่างเหอะค่อยหาวิธีให้มันพูดกะกูก็ได้ ชิ พามันไปหาพ่อก่อนค่อยว่ากันที่หลัง เป็นไอ้ลูกชังเเท้เเต่ดันมาเล่นตัวกับลูกรักระวังเหอะมึง "พ่อครับผมพามันมาเเล้ว" "อืม ไหนดู"คนสูงชิบหายมองสำรวจผมอยู่ ตัวเล็กจังว่ะใช่ลูกกูรึป่าวว่ะ "ไอ้อ้วน!!!!"ทั้งสามหันมามองคนเข้ามาใหม่ด้วยความงง "ไอ้อ้วนของเค้าเป็นไงบ้าง" ไอ้อ้วน? อ้วนพ่อมึงอะอ้าว กูพ่อมันนี่หว่า/พ่อกูกับพ่อมันก็คนเดียวกันนี้หว่า ตัวเท่ากะปอมร้องอ้วนสั_เอ่ย กูคงต้องพานาคินไปตัดเเว่นใช่ป่าววะ เห้อหัวจะปวดกับลูกคนนี้ "ไอ้อ้วนของเค้า"ท่าทางที่จะพุ่งมากอดนี้อะไรกัน "ช้าก่อนอานนท์"ผมยกมือห้ามผมยังไม่อยากมาตายตอนนี้หรอกนะครับ.ละเเล้วผมก็เกือบตายด้วยน้ำมือของพี่คนรองที่ชื่อนาคินครับ ผมก็ตัวเล็กเเค่นี้กอดผมเอาส่ะหายใจไม่ออกเลยครับ ฮือ~ ดีนะที่ได้คุณพี่นาวินคนเดิมจับเเยกออกไม่งั้นผมคงได้ไปฝึกปราณหิมะที่ห้องสี่เหลี่ยมพื้นผ้าเเน่ๆ เกือบได้ไปเรียนสาขาดาวรุ่งมุ่งสู่เมรุเเล้วมั้ยไอ้รินเอ่ย มาที่นี่ยังไม่ถึงอาทิตย์เกือบได้กลับบ้านเก่าวุ "ฮือๆ ไอ้อ้วนของเค้าใจร้าย เเงงง" "หุบปากไปน่า น่ารำคาญจะร้องซากอะไร" ฮ่าฮ่าๆ น่าเหลือเชื่อจริงครับพี่คนรองที่ร้องไห้คร่ำควญอยู่นานโดนพี่ใหญ่นาวินด่า เเต่คุณพ่อเรียกผมมาทำไมนะไม่เเน่ใจเลย น่ากลัวจังเลยเเหะจะทำอะไรผมก็ไม่รู้ ยิ่งเป็นลูกชังอยู่ด้วย เห้อ เด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมถึงได้น่าซีดขนาดนี้นะเเต่ช่างเถอะ จะบอกเลยดีกว่า อืมจะบอกว่าไงดีน่ะ "ริน พ่อจะให้ลูกไปวัดค่าพลังเวทย์เเล้วธาตุของเวทย์พรุ่งนี้ เพราะพี่ของลูกรู้เเล้ว" เอ้าทำไมถึงเเทนตัวผมว่าลูกนะไม่ใช่ว่าผมเป็นลูกชังหรอกหรอหรือยังไงกันเเน่ "คะ..คุณพ่อครับเเล้วพี่ได้ธาตุอะไรครับ...." หือครั้งเเรกเลยนะเนี่ยที่นารินเเรกฉันว่าพ่ออืมน่ารักจังเเหะ "เห้อเด็กโง่ ทุกคนในตระกูลของเรามีธาตุเเสงกับธาตุมืดเเล้วลูกต้องไปลุ้นว่าลูกจะได้ธาตุอะไร เเสงหรืออาจจะมืดเเต่พี่ของลูกนะได้ธาตุเเสงส่วนมากคนในตระกูลจะได้ธาตุเเสงน้อยคนนักจะได้ธาตุมืดน่ะ" อธิบายยาวเยียดเป็นหางวาวเลยเเหะจน นาคินกล่าวออกมาว่า "พวกพี่ได้ธาตุเเสงทั้งคู่ครับไอ้อ้วน" กูทนไม่ไหวล่ะ"อ้วนห่าไรล่ะไอ้คิน ไอ้รินตัวเล็กเท่าบักกะปอมนิ มึงไปตัดเเว่นมาก่อนไป" สุดจะทนกับคนอย่างไอ้คินโว้ยยยยเออ ลืมไป"พ่อครับรินบอกว่ารินไม่มีเสื้อใส่เลยพารินไปซื้อเสื้อก่อนไม่ดีหรอครับ" ฮือ? ไม่มีเสื้อได้ไงน่ะเราก็ส่งเสื้อผ้าไปให้ตลอดนิทำไมถึงไม่มี ช่างเถอะ "อื้มไปกันวันนี้เลยมั้ย" "ก็ดีครับ"นาวินกล่าวออกมา __________________ห้าง____________________ อืมใหญ่จังเเหะ เเต่ขอบอกไว้ก่อนทุกคนคงคิดว่าผมจะเจอจอมมารที่ห้างสินะ เเต่noจ้ะไม่ใช่เเน่นอน ไม่ใช่ที่ห้าง ที่ผับก็ไม่ใช่เพราะมีบ่อยเเล้วเเบบในผับกับในห้างมันบ่อยเเล้วอะเลยไม่อยากให้มี ขออนุญาตตัดอนาคตคนที่คิดว่าสถานที่วัดธาตุหรอ ขอบอกไว้ก่อนว่าไม่อีกเช่นเคย โรงเรียนเเน่ๆ เหอะๆไม่ใช่ที่โรงเรียนเเน่นอน เเล้วอีกอย่างไม่ใช่ที่บ้านด้วยฮ่าๆคิดนักล่ะซิว่าเจอที่ไหน ไม่บอกหรอกเพ้อเอาเองหุ รอยยิ้มนี้ชั่งคล้ายดวงอาทิตย์น้อยๆจัง รอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนเเม่เลยเเหะน่ารักจังอื้มคงต้องเก็บรอยยิ้มนี้ไว้ไม่ให้ใครเห็นเเล้วละ ใครน่าไหนก็จะไม่ให้เห็นเลยคอยดู ในที่สุดป๊ากับพี่วินคนเดินเพิ่มเติมคือมีถุงเสื้อผ้ามาด้วย"อ้ะนี่"อยู่พี่วินด็เอาถุงเสื้อผ้ามาให้ผมเเปลกจังเเหะ ผมก็เลยรับมา ทุกอย่างก็เงียบมากเลยครับจนผมรู้สึกอึดอัด เหมือนป๊าจะทนไม่ได้เลยพูดขึ้นมาว่า"นารินลูกอยากได้อะไรมั้ย" ทุกคนดันอึ้งไปสักพักเลยละครับ ส่วนผมก็คิดอยู่นานเลยตอบไปว่า "ผมอยากได้m79 เเล้วก็กระเบิดครับ" ทุกคนเงียบไปอีกรอบสองจนกระทั่งอ้ายวินของเรากล่าวขึ้น"มึงจะเอาไประเบิดบ้านพ่อมึงรึไงว่ะ ปัญญาอ่อนนะมึง" "ผมเเค่จะเอาไปป้องกันตัวเองนะครับ ทำไมต้องว่าด้วยจะฟ้องพ่อ" "พ่อไม่เกี่ยว"ผมกำลังจะเอ่ยเเต่โดนคุณพ่อดักไว้"ลูกเปลี่ยนสิ่งที่อยากได้เถอะครับนาริน" ผมเลยได้คิดอีกรอบหนึ่ง "อยากได้ปืนครับ ปืนสั้นยาวเก้าศอก" "สั้นบ้านพ่อมึงดิไอ้สั_" "วินพ่อลูกกับพ่อรินก็กูไงเกรงใจกูบ้าง! อีกอย่างนะรินเลือกอะไรให้มันดีๆ อย่าให้พ่อโดนด่าเยอะ" "ครับ งั้นผมขอเป็นมีดพกก็ได้ครับ" "อืมครับเดี๋ยวพ่อจะหาให้นะ" "ครับ"ผมก็เลยยิ้มให้พวกเขา อืมดวงอาทิตย์สาดส่องออกมาอีกครั้งสินะชั่งอบอุ่นจริงๆ"ถ้างั้นเราจะกลับเลยดีมั้ยครับเนี่ย" ------------บ้าน-------------- "นารินพรุ่งนี้ลูกอย่าลืมนะว่าลูกต้องไปวัดพลังธาตุของโลกพรุ่งนี้อย่าตื่นสายล่ะแล้วรีบมาบ้านหลักให้เร็วที่สุด"คุณพ่ออย่างคิริลล์กล่าวบอกลูกอีกครั้ง "ได้ครับผมจะรีบมา" ผมตอบออกไป "พ่อครับ ถ้าพ่อให้มันกลับบ้านที่เเสนโส มม ของมัน มันจะไม่ตายห่าไปก่อนหรอครับ"