จุดเริ่มต้น

episode.. /00

ทุก โรงเรียนล้วนแล้วต่างก็มีที่ไปที่มาของมันมีเรื่องเล่าที่เล่าต่อกันมารุ่นต่อรุ่น ยิ่งเป็นโรงเรียนเก่าแก่แบบนี้แล้วด้วย ไม่มีพลาดผมไม่อยากจะคิด เลยว่า ที่นี่มันจะมี.....หรือป่าว ยิ่ง เป็นโรงเรียนที่ถูกสร้างขึ้นมาใยยุคกลาง แบบนี้ด้วย โรงเรียนที่เป็นรูปทรงปราสาทโบราณเก่าแก่ ...... มันทำให้ผม.....?

.................................................

สวัสดีครับ ผมคิมหันต์ นักเรียนที่มักจะเข้าห้องปกครองบ่อยที่สุด และ สภานักเรียน ก็จะส่งผมมายังห้องสำนึกผิดอยู่เสมอ ใช่แล้วล่ะที่นี่คือ โรงเรียนศาสนาคริสต์ โรงเรียนที่นับถือผู้เป็นพระเจ้ามากกว่าสิ่งใด

โรงเรียนประจำ ที่น่าเบื่อที่สุด ที่นี่มันเป็นโรงเรียนชายล้านนิไม่มีหญิงให้มองแม้แต่คนเดียวไม่ให้น่าเบื่อได้ยังไง ผมเข้าๆๆออกห้องนี้จนชินแล้วล่ะ ห้องที่มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงเท่านั้นที่มันให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อย กับหนังสื่อ เก่าเล่มใหญ่ที่หนาเตอะ ในลิ้นชักบนเตียงนอน ที่ผมไม่เคย คิดว่าจะแม้แต่จะมองมันด้วยซ้ำ ผมได้กลิ่นไอดินข้างนอกคงฝนตกและตกหนักมากเลยด้วย ผนังในห้องถึงได้เย็นเฉียบ และชื่น แบบนี้ และมันมักจะมากับกลิ่นสาปของอะไรบางอย่างอยู่เสมอ

ปัง ปัง ปัง

จู่ๆผมก็ ได้ยินเสียงเหมือนใครกำลังปิดประตูในห้องน้ำดังปังๆๆประตูที่มันก็พังมานานแล้ว มากแล้ว ไม่ว่าจะปิดยังไงก็ปิดไม่ได้หรอก

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร คงเป็นเสียงลมมั้ง ( ปลอบใจตัวเอง เย็นไว้ รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง )

" ฮือๆ ฮือๆ ฮือๆ "

ไม่รู้ว่าผมหลับไป ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังร้องให้

\( ลม มั้ง ไม่มีอะไรหรอก \)

ในขณะที่ผมกำลังจะหลับตาลง อีกครั้งผมก็ได้ยินมันอีกแล้ว

" ฮือๆ ฮือๆ ช่วยด้วย ช่วย ผมด้วย ฮือๆ ฮือๆ "

ผม ได้ยินมัน ชัด มากเพราะที่นี้มันเป็นห้องแถบๆๆ และ ที่สำคัญมันเป็นห้องปิดตาย เหมือนกับห้องใต้ดินที่ใช้คุมขังนักโทษ ในหนังอะไรแบบนั้นเลย

" ใคร มันเล่นอะไรว่ะ อย่านะ อย่าเล่นกับพี่ แบบนี้นะ บอกเลยว่าพี่ไม่ชอบ "

ผมบอกกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปยังห้องน้ำที่มันมัน มีหลอดไฟเล็กๆอยู่ในห้อง จะเปิดจะปิดก็ ไม่ต่างกันเลย บอกตรง แต่ผมก็เปิด มัน ติดๆๆดับๆๆกระพริบๆๆ เหมือนกับหนังผีสยองขวัญเลยทีเดียว

" ช.....ช่วย..ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ฮือๆ ฮือๆ "

" ใครน่ะ "

ผมถามออกไปแบบว่ากล้าๆๆ กลัว

" ช่วยด้วย "

ไม่มีเสียงร้องให้แล้วมีแต่เสียง ช่วยด้วยที่มันฟังดูแล้วชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ตอบกับมา

" ช่วยด้วย "

" แล้วจะให้ผมช่วยอะไร ล่ะ "

" ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที "

" หึหึ ผมคงพาคุณออกไปจากที่นี้ไม่ได้หรอก ขณะตัวผม ผมยังเอาไม่รอดเลยครับ"

" ตกลงมึงจะไม่ช่วยกู ใช่ไหม "

" อ้าวทำไมถึงพูดไม่ เพราะเลยล่ะ ครับพี่ชาย "

" มึงไม่ต้องมา พูดมากกู ลำคาน หึหึ

แล้ว มึงไม่กลัวกูหรอ"

" แล้วพี่เป็นใครล่ะครับผมที่ผมต้องกลัวพี่น่ะ "

" หึหึ งั้นก็ดีเลย "

" ดี อะไรล่ะ พี่ เล่นไปคนเดียวเถอะ "

ผมรู้แล้วว่ามันเป็นใคร มันจะเป็นใครไม่ได้นอกจากไอ้ ประธานนักเรียนขี้ เก๊ก มันชอบ แกล้งผมอยู่เป็นประจำ

ในขณะที่ผมกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนี้ ก็เหมือนกับมีอะไรสักอย่างมาสัมผัสที่ขา ของผม

ผมได้แต่ ถอนหายใจ

" มึงเลิกเล่นได้แล้วไอ้ประธาน ขี้ เก๊ก ขี้ เก๊กไม่พอยัง ขี้โม้อีก ต่างหาก "

ยังมันยังไม่ ปล่อยผม อีก

ผมก็เลยก้มลงไปดูมัน น่าตลกชะมัดเลย มันจะลงทุนไปไหน ถึงขนาด นอน ก้มหน้าลงกับพื้นเลย

ผมเลยค่อยๆๆ ก้มลงไปจับที่มือของมัน ไอ้นี่มันลงทุนสุดๆๆ เย็นเฉียบอย่างกับอะไร

" เลิกเล่น ได้แล้วมึง กู จะไปนอน "

" หึหึหึๆๆ "

มัน ทำเสียง หึหึ แล้วก็ค่อยๆๆ เงยหน้าขึ้นมามันทำให้ผมเห็นหน้ามันชัดเจนขึ้น และมันก็....

" ม..... มึ....มึง.. "

และทุกอย่างก็ดับมืดลงทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***