เกิดใหม่เป็นน้องหรงหรง(ตำนานจอมยุทธภูติถังซาน บทที่2:อาจารย์และศิษย์

บทที่2:อาจารย์และศิษย์

เว่ยเฉินหนิง

ถึงแล้วที่นี่คือบ้านของข้า

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

ว้าวสวยจัง//ตะลึง

ซือเยียน

นั้นสิเจ้าคะ//อึ้ง

เว่ยเฉินหนิง

เข้าไปข้างในกันเถอะ//เดินนำ

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

//เดินตาม

ซือเยียน

//เดินตาม

เว่ยเฉินหนิง

//เปิดประตูห้องรับแขก

เว่ยเฉินหนิง

เข้ามาสิ//เดินนั่ง

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

ท่านอาจารย์อยู่ที่คนเดียวหรือเจ้าคะ//เดินไปนั่ง

ซือเยียน

//เดินมายืนอยู่ข้างหลังอิ๋นฮวา

เว่ยเฉินหนิง

หืมเจ้าเรียกข้าว่าอาจารย์รึ//มอง+แอบยิ้มเล็กน้อย

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

เออ..ม..ไม่ได้หรือเจ้าคะ//ทำตัวไม่ถูก

เว่ยเฉินหนิง

ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้แต่เจ้ารู้ถึงสิ่งที่เจ้าพุดหรือเปล่า//จ้อง

เว่ยเฉินหนิง

ว่าแต่เจ้าไม่เมื่อยรึ//ถาม

ซือเยียน

ข้าชินแล้วเจ้าค่ะ//ยิ้ม

เว่ยเฉินหนิง

ว่าไงเจ้ารู้ความหมายหรือไม่

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

มีเหตุผลที่ข้านับท่านเป็นอาจารย์เพราะข้ารู้สึกว่าท่านแข็งแกร่งและข้าต้องการให้ท่านสอนข้าในฐานะอาจารย์ของข้า//ลุกขึ้น+เดินมาอยู่ตรงหน้าเฉินหนิงและคุกเข่าคาราวะ

ซือเยียน

ว้ายคุณหนู//ตกใจ

เว่ยเฉินหนิง

ลุกขึ้นเสียเถอะ//ลุกขึ้นมา+ประคองตัวอิ๋นฮวาให้ลุกขึ้น

เว่ยเฉินหนิง

เจ้าช่างเป็นที่หลักแหลมเสียจริง//ยิ้ม

นิ่งอิ๋นฮวา(ตอนเด็ก)

ท่านจะรับอิ๋นฮวาเป็นศิษย์ได้หรือไม่

เว่ยเฉินหนิง

ได้สิไม่มีปัญญาหากเจ้าคิดว่าข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าได้หละนะ

เว่ยเฉินหนิง

ว่าแต่เจ้าอายุเท่าไหร่