แวมไพร์สุดหล่อกับพ่อหนุ่มเย็นชา
ความบ้าคลั่ง
ทำไมอยู่ด้วยกันเป็นแบบนี้ไปได้
ถ้าฉันรู้สึกมันจะเป็นยังไงนะ
ย้อนกลับไปเมื่อ 18 ปีที่แล้ว
ฮานาโกมิ แม่บุญธรรม
ลูกจ๋าออกมากินข้าวได้แล้ว
ฮานาโกมิ แม่บุญธรรม
เดี๋ยวข้าวจะเย็นหมดนะ
ฮานาโกมิ แม่บุญธรรม
นาเระลูกอยู่ในนั้นไหม
ฮานาโกมิ แม่บุญธรรม
ออกมาเดี๋ยวนี้นะ
ฮานาโกมิ แม่บุญธรรม
ถ้าไม่ออกมาแล้วจะพังประตูเข้าไปนะ
นาเระคุง (ฆาตกร)
เปิดประตูมาได้เลยครับ
นาเระคุง (ฆาตกร)
ผมไม่ได้ล็อคประตู
หลังจากที่ฮานาโกมิเธอเดินไปเปิดประตูเธอก็บอกว่า
ลูกชายของเธอกำลังร้องไห้แถมยังมีเลือดติดอยู่ตรงปากของเขา
เธอร้องเรียกคิวพ่อบุญธรรม
เขาได้ยินเสียงลูกบุญธรรมของเขาร้องไห้
นาเระคุง (ฆาตกร)
ทำไมกันล่ะ
นาเระคุง (ฆาตกร)
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ก็ได้
นาเระคุง (ฆาตกร)
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้5555+
นาเระคุงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและร้องไห้ไปด้วยอย่างสะอึกสะอื้น
เขาไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไง
ภาพหลอนพวกนั้นมายังติดตาเขาอยู่
เขารีบวิ่งออกไปจากห้องของตนเอง
และเข้าไปหยิบมีดในห้องครัว
พร้อมที่จะข่มขู่ตัวเองให้สูญเสียการควบคุมในร่างกาย
นาเระคุง (ฆาตกร)
อย่าร้องไห้เด็ดขาดเลยนะ!!!
นาเระคุง (ฆาตกร)
ไอ้คนขี้ขลาด!!!
นาเระคุง (ฆาตกร)
ถ้านายร้องไม่เป็นนิดเดียวแล้วก็!?
นาเระคุง (ฆาตกร)
ฉันจะไม่ยกโทษให้แน่//สะอึกสะอื้น
นาเระคุง (ฆาตกร)
พอสักทีได้ไหมขอร้องล่ะ!!!
นาเระคุง (ฆาตกร)
หยุดทำร้ายจิตใจของฉันได้สักที!!!
นาเระคุง (ฆาตกร)
ฉันเกลียดคำพูดพวกนั้น!!!
นาเระคุง (ฆาตกร)
ที่ยังวนเวียนในหัวฉันอยู่!!
ฮานาโกะมิและคิวต่างพากันรู้สึกเป็นห่วงลูกบุญธรรมของเขา
ไหนบอกให้ลูกคุณทำของพวกเขาใจเย็นๆลง
และนึกถึงสิ่งดีๆเข้าไว้ต่อจากนั้นพวกเขาก็
พยายามปลอบใจลูกของเขาและบอกว่ามันเป็นเพียงภาพหลอน
จนทำให้เริ่มวุ่นวายทั้งหมดหยุดลง
Comments