Ep.1

*สถานที่เเละบุคลไม่มีอยู่จริง ไม่ได้กล่าวหรือเจาะจงสถานที่หรือบุคคลใดๆทั้งสิ้น เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น *****

ณ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเเห่งหนึ่ง...

"เอาล่ะ...คุณเตรียมเด็กเอาไว้เเล้วใช่ไหม?"

"เตรียมเสร็จเเล้วค่ะท่าน..."

"ดีมาก...ไปเอาเงินมา..." ฉันหันไปบอกเลขาฯของฉัน

"ครับ" เขารับคำเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าเงิน

"ครั้งนี้มีเด็กผู้ชาย 12 คน ผู้หญิง 18 คนค่ะท่าน"

"ฉันจะเอาตัวเด็กไปวันนี้ บอกพวกเด็กๆ ด้วยล่ะ"

"รับทราบค่ะท่าน..."

'''ว้ายยยยยย!!!!'''

จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงร้อง

"นี่พวกคุณทำร้ายน้องผมทำไม!!??" เสียงเด็ก ผู้ชายตะโกนด่าเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้น...?" ฉันเลิกคิ้วถามผอ.ที่เป็นเจ้าของที่นี่

"เด็กๆ คงทะเลาะกันค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะกลับมานะคะ" เธอลุกขึ้นเตรียมออกไป

"ไม่ต้อง...ฉันจะไปเอง..." ฉันพูดพลางลุกขึันเดินออกไป

"แต่ท่านค่ะ...!" เธอพูดรั้งฉันไว้

"เธอกล้าขัดใจฉันเหรอ..."

"ไม่กล้าค่ะ..." เธอตัวสั่นอย่างเเรง

"ดี...งั้นฉันไปล่ะ" ฉันเดินออกยังสวนหญ้า

ฉันเห็นเด็กผู้ชายกำลังยืนปกป้องเด็กหญิงที่มี รอยพกชํ้าตามเเขนเเละขา

"อย่าเข้ามานะ ไอ้พวกหน้าตัวเมีย! ทำร้ายได้เเม้เเต่เด็กผู้หญิง พวกเเกมัน..."

' พลั่ว!!! '

"หยุดเดี๋ยวนี้..."ฉันเดินเข้าไปห้าม

พวกเด็กๆพากันหนีกระจาย เหลือเเค่เด็กสองคนที่ถูกรังเเก

"เป็นอะไรไหมริน...เจ็บตรงไหนอีกไหม..."

"ไม่ค่ะพี่ทีน รินไม่เจ็บตรงไหนเลยค่ะ"

เด็กผู้หญิงคนนี้ทั่งที่เจ็บมากขนาดนี้ยังกล้าบอกว่าตัวเองไม่เจ็บอีก...

"ขอบคุณค่ะพี่สาวที่ช่วยพวกเรา" เด็กหญิงโค้งตัวเพื่อขอบคุณฉัน

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่น้องคู่นี้น่ารักจังเลย ชื่ออะไรกันบ้างจ้ะ" ฉันถามเเบบยิ้มๆ

"ผมชื่อทีนครับ เเละนี้น้องสาวผมชื่อนะรินครับ...เมื่อกี้ขอบคุณคุณมากนะครับที่ช่วยเหลือพวกเราจะตอบเเทนคุณวันหลังนะครับ"

"ไม่ต้องตอบเเทนอะไรฉันหรอกนะเด็กน้อย...งั้นฉันไปล่ะ บาย..." ฉันยิ้มให้เด็กชาย

ฉันเดินออกไปเพื่อจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

จู่ๆก็มีเสียงเรียก

"พี่สาวครับๆ!!!"

"มีอะไรหรอ เด็กน้อย..."

"คือว่า...อยากจะขอร้องพี่สาวช่วยรับน้องของผม...ไปเป็น...เอ่อออ...'' เขามีท่าทีลังเลอย่างมาก

"มีอะไรก็พูดมาเถอะ" ฉันรีบพูดเร่งรัดเขา

"คือว่า...ช่วย...ช่วย...ร.รับน้องสาวของผมไปเป็นลูกบุญธรรมได้ไหมครับ!?"

"ฮึ..." ฉันอดยิ้มไม่ไหว จริงๆเลยนะ ฉันเพิ่งอายุ เเค่ 18 ปีให้ฉันเป็นเเม่คนเนี่ยนะ

เเต่ฉันก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ

"โปรดให้คำตอบด้วยครับ!!!"

"ไปพาน้องนายมานี่สิ..."

เด็กชายคนนี้ถือว่าไม่เลวเลยเเฮะ

"ค.ครับ!" เขารีบวิ่งไปในบ้านทันที

"บอสครับ คุณจะรับเลี้ยงพวกเขาหรอครับ?"

"รับไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ฉันถูกใจเด็กสองคนนี้จริงๆ"

"ตามใจบอสเเล้วกันครับ (บอสไม่เคยถูกใจไคร

มาก่อน เเต่ทำไมมาถูกใจเด็กพวกนี้กันนะ?)"เลขาพูด

"มาเเล้วครับพี่สาว"

"พี่ทีน..."

"ไปเถอะริน..."

"พี่...รินไม่ไปค่ะ! รินจะอยู่กับพี่!"

"เเต่ริน...!"

"เอาล่ะๆ เด็กน้อย ขึ้นรถมาได้เเล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาลก่อน"

ถ้าไม่พาไปโรงพยาบาลก่อนพวกตำรวจคงคิดว่าฉันเเอบลักพาตัวพวกเขามาเเน่ๆ

"ครับพี่สาว..."

"เเต่พี่..."

"ขึ้นมาเถอะจ้ะ ไม่ต้องกลัว..."

เด็กน้อยสองคนขึ้นรถมานั่งข้างๆ ฉัน

"ฉันชื่อ โครว อาร์ ต่อจากนี้พวกเธอเรียกฉันว่าเเม่เลยนะ" ฉันต้องเป็นเเม่คนด้วยอายุเเค่นี้เหรอ

ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหงาเหมือนเเต่ก่อน

"เเต่พี่สาวยังสาวอยู่เลยนะครับ" เด็กชายพูด

โอ้ว น่าสนใจดีจังเลยเด็กคนนี้ ชักจะชอบขึ้นมาเเล้วสิ

"ก็จริงอยู่ที่ฉันเพิ่งจะอายุ18 เเต่ฉันอยากมีลูกมานานเเล้ว ถือว่าพวกเราเป็นเเม่เป็นลูกกันเถอะนะ"

"เเต่ว่า..."

"ชั่งเรื่องอายุไปเถอะนะ เอาตามนี้นะ"นี่ฉันพูดบ้าอะไรไปเนี่ย เเต่ก็ช่างเถอะ เด็กพวกนี้ก็ไม่เลวเลยเเฮะ

"เเต่ว่าพี่สาวครับ..."

"ต่อไปพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้ว มัมจะเปลี่ยนชื่อให้ลูกนะ "

ต่อไปพวกเธอจะต้องมาอยู่กับฉันในฐานะผู้สืบทอดตระกูลโครว พวกเธอจะต้องเป็นคนใหม่

"เอ๋ะ!? เปลี่ยนชื่อด้วยหรอครับ?"

ถึงเเม้พวกเธอจะโต้เเย้งหรือจะคัดค้าน เเต้ยังไงพวกเธอก็ต้องเปลี่ยน มันเป็นกฏ ให้ตายสิ ที่จริงเเล้วต้องอบรมสั่งสอนตั้งเเต่พวกเขาเกิด เเต่ไม่เป็นไร

"ใช่เเล้ว..ว่าไหมเด็กน้อยน่ารัก'' ฉันหันไปถามเด็กหญิง

"ได้ค่ะ รินอยากมีเเม่มานานเเล้ว"

ว้าวใสซื่อดีจังเลยเเฮะ บริสุทธิ์ขนาดนี้ไม่อยากให้เขาเข้าตระกูลเลยเเฮะ

"เฮ้ออออ..." เด็กชายถอนหายใจอยากเหนื่อยใจ

"งั้นเธอชื่อ โครว นารินนะ^^"

เเต่ฉันลืมไปเลยเเฮะว่าตัวเองตั้งชื่อคนไม่เป็น

"ค่า~ มัมมัม"เด็กหญิงยิ้มสดใส

น่ารักจังเลย...

"อุ้ยน่ารักกกกก" ฉันเผลอกอดเด็กหญิงอย่างไม่รู้ตัว

"เอ่ออ ( ชื่อของรินมันเปลี่ยนตรงไหนหรอ ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหม)"

"เเล้วพี่ชายรินล่ะค่ะ?"

"อืมมมม...อ้อ...ชื่อโครว ทีทีนไหมจ้ะ"

เอาชื่อเดิมเลยเเล้วกัน

"เเล้วเเต่เลยครับ"

"งั้นก็โอเคร..."

"..."

ฉันพาเด็กๆ มาโรงพยาบาล ให้หมอตรวจร่างกายของเด็ก หมอบอกว่าไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง

ฉันให้หมอตรวจร่างกายเด็กๆอย่างละเอียด ว่ามีโรคประจำตัวอะไรไหม ผลปรากฏว่า พวกเขาปกติดีไม่มีโรคประจำตัวอะไร

เมื่อเสร็จธุระจากโรงพยาบาล ฉันก็ได้พาเด็กไปที่งานทะเบียนราษฎรในเมือง ซึ่งเเน่นอนว่ามีปัญหามากมาย ทั้งเรื่องที่ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ เเละยังเรื่องที่เด็กอายุต่างกันกับฉันเพียงเเค่ไม่กี่ปี

"พวกเเกกล้าขัดใจฉันเหรอ?"ฉันพูดอย่างเย็นชา

พวกนี้น่ารำคาญชะมัด ฆ่าทิ้งให้หมดเลยได้ไหมนะ

พวกเขาคงสัมผัสถึงความไม่พอใจของฉันได้ จึงยอมฉันเเต่โดยดี

"ข.เข้าใจเเล้วครับ พวกเราจะทำตามที่ท่านสั่งเดี๋ยวนี้ครับ..."

"เข้าใจเเล้วก็ดี..."ฉันพูดพลางมองไปทางเด็กน้อยที่กำลังเล่นอยู่กับเลขาของฉันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ของเด็กๆ นั้นทำให้ฉันยิ้มออก

น่ารักจริงๆ นั่นเเหละ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***