เริ่มเรื่อง
เสี่ยวหมิง
ท่านพ่อ! ท่านแม่!
เสี่ยวหมิง
เสี่ยวหลินนางเอากระบี่ข้าไปเล่นอีกแล้ว
เสี่ยวอวี่
แล้วเจ้าจะเสียงดังไปทำไมกัน
เสี่ยวหมิง
ก็นั้นมันอาวุธประจำกายข้านะ!
เสี่ยวอิ๋น
เดี๋ยวน้องก็เอามาคืน
เสี่ยวหลิน
ข้ายืมไปแค่แป๊บเดียวเอง
เสี่ยวหลิน
นี่ท่านถึงขนาดต้องวิ่งมาฟ้องท่านพ่อกับท่านแม่เลยหรอ?
เสี่ยวหมิง
เสี่ยวหลินเจ้านี่มัน!!
เสี่ยวซือ
เสียงดังอะไรของเจ้านะเจ้ารอง
อาซือ!! // สองสามีภรรยาพูดพร้อมกัน
เสี่ยวหลิน
// มองเสี่ยวซือ
เสี่ยวหลิน
คารวะพี่ใหญ่ // เดินเข้าไปทักทาย
เสี่ยวซือ
คารวะท่านพ่อท่านแม่ // ยิ้มให้ทั้งสอง
เสี่ยวซือ
อาหลินของเราโตขึ้นมากเลยนะเนี่ย
เสี่ยวอวี่
ไม่ใช่แค่โตขึ้นนะนิสัยและความสามารถก็พัฒนาขึ้นมากเลย
เสี่ยวอิ๋น
อาซือ ช่วง2-3ปีมานี้เจ้าเป็นยังไงบ้าง
เสี่ยวอวี่
ได้ข่าวว่าได้เป็นถึงอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวเลยหนิ
เสี่ยวซือ
ก็ดีครับ ไม่เหนื่อยซะเท่าไหร่
เสี่ยวหมิง
พี่ใหญ่ท่านไม่อยู่บ้านตั้งนานข้าคิดถึงท่านจังเลย~ // กำลังจะเดินเข้าไปกอด
เสี่ยวหลิน
หยุดเลยนะ // ดีดหน้าผากเบาๆ
เสี่ยวหมิง
โอ้ยย~ // ทำหน้าบึ้งตึง
เสี่ยวหลิน
นี่ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว
เสี่ยวหลิน
เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้วนะ
เสี่ยวหมิง
ทุกคนดูนางสิ // ทำหน้าน้อยใจ
เสี่ยวอิ๋น
พี่ใหญ่ของพวกเจ้ากลับมาเหนื่อยๆ ให้เขาไปพักเถอะ // เดินไปหาเสี่ยวซือ
เสี่ยวอวี่
เวินซาง!! // เรียกหา
เวินซาง
คะ? // เดินเข้ามาในห้องโถง
เสี่ยวอวี่
พาอาซือไปที่ห้องทีสิ
เวินซาง
คุณชายใหญ่เชิญค่ะ // เดินนำเสี่ยวซือไป
เสี่ยวซือ
//เดินตามเวินซางไป
เสี่ยวหมิง
พี่ใหญ่ข้าไปด้วยคนสิ // รีบเดินตามไป
เสี่ยวหลิน
ท่านพ่อ ท่านแม่หากพวกท่านต้องการพบข้าข้าอยู่ที่สวนนะ // หันหลังกำลังจะเดินออกไป
เสี่ยวอิ๋น
เจ้าจะไม่ขึ้นไปคุยกับพี่เจ้าหน่อยหรอ?
เสี่ยวหลิน
ให้เขาพักเถอะค่ะ // รีบเดินออกไป
เสี่ยวอิ๋น
ท่านพี่อาหลินนางยิ่งโตยิ่งเย็นชานะ // เป็นกังวล
เสี่ยวอวี่
ไม่เป็นไรหรอก นางอาจจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วก็ได้ // ปลอบใจเสี่ยวอิ๋น
เวินซาง
คุณหนูหลินคะ น้ำชาค่ะ // ยกชาเข้ามา
เสี่ยวหลิน
ขอบคุณนะคะพี่เวินซาง
เสี่ยวหลิน
พี่ดูแลทุกคนที่นี่มานาน พี่ไม่คิดที่จะลาหยุดเลยหรอคะ?
เวินซาง
ข้าเองก็เป็นเด็กกำพร้า ถ้าไม่ได้ท่านเซียนทั้งสองช่วยไว้ข้าคงไม่มีชีวิตเหมือนทุกวันนี้
เสี่ยวหลิน
ขอบคุณพี่จริงๆนะที่ดูแลพวกเรามาโดยตลอด
เสี่ยวหลิน
พี่เองก็เหมือนครอบครัวของข้าคนหนึ่งมีอะไรก็บอกข้าได้นะ
เวินซาง
ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงคะ
เสี่ยวหลิน
พี่ไปเถอะ ข้าว่าจะฝึกวรยุทธสักหน่อย
เวินซาง
เข้าใจแล้วค่ะ // โค้งตัวแล้วเดินออกไป
เวินซาง
คุณชายใหญ่!! //อุทานเบาๆ
เสี่ยวซือ
ชู่~ // กวักมือบอกให้นางเดินออกไป
เสี่ยวหลินที่กำลังฝึกวรยุทธอยู่คนเดียว
เสี่ยวหลิน
เจ้าเป็นใคร!!รีบออกมา // หันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว
เสี่ยวซือ
หึ้ย!! //ป้องกันด้วยเอง
เสี่ยวหลิน
พี่ใหญ่!! // หยุดชะงัก
เสี่ยวซือ
ทักษะการระวังตัวของเจ้านี่ใช้ได้เลยนะ
เสี่ยวหลิน
ท่านมาทำไม? // เดินไปนั่งที่โต๊ะ
เสี่ยวซือ
ข้าก็แค่คิดถึงน้องสาวของข้าก็แค่นั้นเอง // เดินตามไปนั่งที่โต๊ะ
เสี่ยวหลิน
เสี่ยวซือ ข้าขอความจริง // น้ำเสียงเย็นชา + รินน้ำชายืนให้เสี่ยวซือ
เสี่ยวซือ
ข้าว่าจะมาคุยกับเจ้าเรื่องไปเรียนที่โรงเรียนสอนวรยุทธนะ // รับน้ำชามาดื่ม
เสี่ยวหลิน
เรื่องนี้ข้าว่าเอาไว้ค่อยคุยกันดีกว่านะ // ยกชาขึ้นมาจิบ
เสี่ยวซือ
ทำไมล่ะ เจ้าไม่อยากคุยกับข้าหรอ?
เสี่ยวหลิน
ข้าแค่อยากฟังความคิดเห็นของท่านพ่อท่านแม่ด้วย
เสี่ยวหลิน
ข้าว่าท่านกลับมาเหนื่อยๆควรไปพักผ่อนได้แล้ว // รีบพูดตัดบท
เสี่ยวอิ๋น
เวินซางไปตามทุกคนมากินข้าวหน่อยไป
เวินซาง
ค่ะท่านหญิง // กำลังจะเดินไปตามทุกคน
เสี่ยวหมิง
ท่านพ่อท่านแม่~//เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร
เสี่ยวอิ๋น
อ่าว อาหมิงแล้วพี่ใหญ่เจ้ากับอาหลินละ//มองไปทางลูกชาย
เสี่ยวหมิง
ข้าเองก็ไม่รู้ //นั่งลงที่โต๊ะ
เสี่ยวอวี่
เจ้านี่ไม่เคยรู้อะไรเลยจริงๆสินะ //ยิ้มทะเล้นไปทางเสี่ยงหมิง
เสี่ยวหมิง
โถ่ ท่านพ่อก็ //ทำหน้ามุ้ย
เวินซาง
สงสัยทั้ง 2 ท่านจะอยู่ที่สวนงั้นเดี๋ยวข้าไปตามให้นะเจ้าคะ
เสี่ยวซือ
ไม่ต้องไปหรอกข้ามาแล้ว //เดินมานั่งที่โต๊ะ
เสี่ยวอวี่
แล้วน้องเจ้าละ //มองหาเสี่ยวหลิน
เสี่ยวอิ๋น
พวกเจ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอ?
เสี่ยวซือ
เปล่าหรอก นางเป็นคนไล่ข้าออกมาเอง //ทำหน้าละห้อย
เสี่ยวอิ๋น
แล้วทำไมน้องถึงทำแบบนั้นละ //มองหน้าเสี่ยวซือ
เสี่ยวหลิน
ที่ข้าไล่เขาออกมาเพราะข้าแค่อยากจะคุยเรื่องนี้พร้อมกับพวกท่าน //เดินไปนั่งลงที่โต๊ะ
เสี่ยวอวี่
แล้วเรื่องอะไรละที่เจ้าอยากจะคุยกับพวกเรา
เสี่ยวซือ
เรื่องที่จะพาเสี่ยวหลินกับเจ้ารองไปเรียนที่โรงเรียนสอนวรยุทธที่ข้าเป็นอาจารย์อยู่นะครับ
ไป๋ลู่
เป็นความคิดที่ดีหนิอาซือ //เดินเข้ามา
ไป๋ลู่
น้องรองของเจ้าจะได้ตั้งใจฝึกวรยุทธซะที
เสี่ยวหมิง
ท่านป้าไป๋ลู่!!
เสี่ยวหลิน
คารวะท่านป้า //ลุกขึ้นทักทาย
เสี่ยวซือ
คารวะท่านป้า //ลุกขึ้นทักทาย
ไป๋ลี่
หลานๆของข้าเผลอแป๊บเดียวก็โตกันจนหมดแล้วหรอเนี่ย //เดินตามเข้ามา
คารวะท่านน้า //ทั้ง3กล่าวพร้อมกัน
เสี่ยวอิ๋น
นี่พวกท่านมาได้ยังไงกัน //เดินเข้าไปทักทายด้วยความดีใจ
เสี่ยวอวี่
คารวะพี่หญิงลู่ สบายดีหรือไม่น้องลี่ //กล่าวทักทายทั้ง2คน
ไป๋ลี่
พวกข้าทั้งสองสบายดี //ยิ้มทักทาย
ไป๋ลี่
พวกข้าไม่ได้มากันแค่สองคนนะ
ไป๋ลี่
ยังมีอีกคนนึงอยู่นะ
เสี่ยวอิ๋น
ใครกันหรือน้องลี่?
เสี่ยวหมี่
ไม่คิดว่าข้าไม่ได้มาที่นี่แค่ไม่นานจะจำข้ากันไม่ได้แล้ว //เดินเข้ามา
เสี่ยวหมี่
คาวระท่านพี่ท่านพี่สะใภ้ //ยิ้มอย่างสดใส
เสี่ยวหมี่
ไงอาหลิน อาซือ อาหมิง สบายดีหรือไม่
เสี่ยวซือ
คารวะท่านอา พวกข้าสบายดี
เสี่ยวหมิง
ท่านอาเสี่ยวหมี่~
เสี่ยวหมิง
ข้าคิดถึงท่านจังเลย~ //วิ่งเข้าไปกอด
เสี่ยวหลิน
ท่านนี่มันไม่รู้จักโตเลยจริงๆสินะ //มองเสี่ยวหมิง
เสี่ยวหมี่
อาหลินหลานอาโตเป็นสาวแล้วหรอเนี่ย
เสี่ยวหลิน
คารวะท่านอาหญิง //กล่าวทักทาย
เสี่ยวอวี่
เอาละๆ ไหนๆก็มากันแล้วงั้นก็มากินข้าวด้วยกันเถอะ //เชิญทุกคนนั่งที่โต๊ะ
เสี่ยวอิ๋น
เวินซางข้าขอจานเพิ่มหหน่อยสิ
เวินซาง
ได้ค่ะ //เดินไปเตรียมจานมาเพิ่ม
เสี่ยวอวี่
เจ้าก็มานั่งกินด้วยกันสิ
เวินซาง
ทุกท่านทานให้อร่อยนะคะ
เสี่ยวอิ๋น
เจ้าเองก็เหมือนคนไหนครอบครัวข้า
เสี่ยวอิ๋น
นั่งกินข้าวด้วยกันจะเป็นอะไรไป
เสี่ยวอวี่
ใช่ ข้าเองก็เห็นด้วย
เสี่ยวอวี่
งั้นก็แล้วแต่เจ้าเถอะนะ
ไป๋ลู่
แล้วเจ้าจะพาน้องๆไปเรียนตอนไหนละ//หันไปถามทางเสี่ยวซือ
เสี่ยวซือ
คิดว่าน่าจะอีกสัก3-4นี้แหละครับ
ไป๋ลี่
ถ้าไปก็แจ้งข่าวพวกข้าด้วยนะ
ไป๋ลี่
ข้าจะได้ไม่เป็นห่วง
เสี่ยวหมี่
แล้วเจ้าไปเป็นอาจารย์มาเป็นยังไงบ้างละ
เสี่ยวซือ
ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรมากหรอกครับ
เสี่ยวซือ
เพียงแค่คิดถึงบ้านมากกว่า
เสี่ยวหมี่
เจ้าหลานคนนี้ของข้าโตป่านนี้แล้วยังไม่เลิกนิสัยติดบ้านอีกหรอเนี่ย
เสี่ยวซือ
//ยิ้มนิดๆไปทางเสี่ยวหมี่
เสี่ยวอิ๋น
แล้วพวกท่านละไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้
ไป๋ลู่
คิดถึงพวกเจ้านะแล้วก็ได้ข้าวว่าเจ้าซือกลับมาแล้วเลยอยากมาเจอหน้าหลาน
เสี่ยวหลิน
ข้ามีของที่อยากจะให้ท่านด้วย
เสี่ยวหลิน
เอาไว้กินข้าวเสร็จข้าจะนำมันมาให้ท่านก็แล้วกัน
หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จ
เสี่ยวหลิน
ข้าขอตัวสักครู่//ลุกเดินขึ้นไปที่ห้อง
เสี่ยวหลิน
//เดินลงมาพร้อมกล่องใบหนึ่ง
ไป๋ลี่
นั้นคืออะไรหรออาหลิน
เสี่ยวหลิน
มันคือยาที่ข้าปรุงขึ้นมานะ
เสี่ยวหลิน
ข้าได้ข่าวว่าช่วงนี้ท่านป้านอนไม่หลับเลยเป็นห่วง
เสี่ยวหลิน
//ยื่นกล่องยาให้ไป๋ลู่
ไป๋ลู่
ขอบใจเจ้ามาก//รับกล่องยามา
เสี่ยวหมี่
อาหลินแต่ข้าว่ามันจะไม่-
เสี่ยวหลิน
ปล่อยภัยแน่นอนท่านไม่ต้องเป็นห่วง
เสี่ยวหมี่
ถ้างั้นท่านพี่ไป๋ลู่ลองเปิดดูสิ
ไป๋ลู่
อืม //ค่อยๆเปิดกล่อง
เสี่ยวหมิง
ว้าว~นี่มันยาขั้นสูงเลยนี่นา
เสี่ยวอิ๋น
เสี่ยวหลินนี้เจ้าทำได้ยังไงกัน
เสี่ยวอิ๋น
ยาชนิดนี่กว่าจะปรุงขึ้นมาได้ต้องใช้เวลานานมากเลยนะ
เสี่ยวหลิน
ข้าเพียงแค่ศึกษาจากตำราก็เท่านั้น
เสี่ยวอวี่
ลูกของข้านี่มีพรสวรรค์มากจริงๆ// โอบไหล่เสี่ยวอิ๋น
เสี่ยวอิ๋น
ท่านนี้เนียนอีกแล้วนะ// แขนกระแทกท้องเสี่ยวอวี่เบาๆ
เสี่ยวอวี่
ถ้างั้นทุกท่านเดี๋ยวข้าไปส่งหน้าประตู
ไป๋ลี่
ถ้างั้นพวกข้าสองคนกลับก่อนนะ
ไป๋ลี่
คาวระพี่หญิงและพี่เขย//เดินขึ้นรถ
คารวะท่านน้า// ทั้ง3พูดพร้อมกัน
ไป๋ลู่
ไว้มีโอกาสแล้วพวกข้าจะมาใหม่// เดินขึ้นรถ
เสี่ยวอิ๋น
คารวะพี่หญิง// โค้งตัวลง
เสี่ยวอวี่
คารวะพี่หญิง// โค้งตัวลง
คารวะท่านป้า// ทั้ง3พูดพร้อมกัน
เสี่ยวหมี่
งั้นข้ากลับก่อนนะทุกคนไว้มีโอกาสจะมาหานะ
เสี่ยวหมี่
คาวระท่านพี่ท่านพี่สะใภ้// เดินขึ้นรถ
คารวะท่านอา// ทั้ง3พูดพร้อมกัน
เวินซาง
ขอให้ทุกท่านเดินทางปลอดภัยเจ้าคะ// โค้งตัวลง
เสี่ยวอิ๋น
พวกเจ้าก็ไปพักผ่อนกันได้แล้ว
เสี่ยวหมิง
ครับท่านแม่ // เดินขึ้นห้องไป
เสี่ยวหลิน
//เดินขึ้นห้องไปแบบเงียบๆ
เสี่ยวซือ
//เดินมาเสี่ยวหลินไป
เสี่ยวหลิน
ท่านเดินตามข้ามาทำไม// เปิดประตูกำลังจะเข้าห้อง
เสี่ยวซือ
แค่อยากจะดูให้แน่ใจว่าเจ้าเข้าห้องแล้ว
เสี่ยวหลิน
ไม่จำเป็น // กำลังจะปิดประตูใส่
เสี่ยวซือ
เดี๋ยวสิ!! // เอามือดันประตูไว้
เสี่ยวหลิน
มีอะไรอีกหรอ// เริ่มหงุดหงิด
เสี่ยวซือ
แค่อยากจะถามเจ้าเรื่องโรงเรีย-
เสี่ยวหลิน
ข้าจะให้คำตอบกับท่านพรุ่งนี้
เสี่ยวหลิน
ทีนี้ข้าจะปิดประตูได้รึยัง
เสี่ยวซือ
ได้สิ// เดินถอยออกมา
เสี่ยวซือ
//เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
Comments