ยอดหญิงถล่มปฐพี ตอนที่ 7 เผ่าอสูรหิมะ 2

ยามซื่อ (09:00 - 10:59)

เผ่าอสูรหิมะ

จอมมารหิมะขาว 'มู่หยาง' ยืนใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีอายุครบหมื่นปีในวันนี้พอดี มันสูงจนเลยก้อนเมฆ ผลของมันไม่มีแม้แต่แมลงมารบกวน

นี่เป็นสมบัติของเผ่ามาช้านาน ว่ากันว่านางจิ้งจอกอสูรหิมะสัตว์อสูรผู้ปกป้องคุ้มครองเผ่าเป็นผู้หามาปลูก นางจำศีลอยู่บนภูเขาที่ไหนสักแห่งและจะกลับมากินมันเมื่อถึงเวลา

ใช้เวลา500ปีสูงเสียดฟ้า ผลิดอกออกผลเมื่อครบหมื่นปี

มู่หยาง

ผลอสูรหมื่นตา มีทั้งสิ้นหมื่นลูก มีดวงตาที่หลับใหลหมื่นดวง ผลใดสุกจะลืมตา กัดกินจะกรีดร้องราวมีชีวิต เนื้อหวานชุ่มฉ่ำสีแดงโลหิต แม้ไร้วรยุทธ กลับเติบโตไม่หยุดยั้ง ตันเถียนสูญสลายกลับกลายเป็นหนึ่ง

มู่หยางทบทวนบทกวีที่บรรพบุรุษสืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น เขามองดวงตาหวานหยดย้อยที่จ้องมองมาและกระพริบตาปริบๆจากบนต้นแล้วยู่ปากด้วยความรังเกียจ

มู่หยาง

ยี้!

ใครกินลงก็กินไป เขาจะไม่แตะมันเด็ดขาด

ลูกกระจ๊อกเผ่าอสูรหิมะ

ท่านประมุขขอรับ! ท่านประมุข!

มู่หยาง

มีอะไร?

ลูกกระจ๊อกเผ่าอสูรหิมะ

พรรคมารอัคคีมาขอเข้าพบท่านประมุขขอรับ!

จอมมารหิมะขาวขมวดคิ้ว ร้อยวันพันปีไม่เคยมา หรือว่า..

มู่หยาง

บอกเหตุผลที่มารึเปล่า

ลูกกระจ๊อกเหงื่อแตกราวน้ำฝน

ลูกกระจ๊อกเผ่าอสูรหิมะ

พวกมัน.. จับตัวคุณหนูเหม่ยหลินมาขอรับ!

จอมมารเลือดขึ้นหน้า เร้นกายชั่วพริบตาก็มายืนอยู่ต่อหน้าแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ที่แค่มองก็รู้ว่าไม่ได้มาดี เหม่ยหลิน ไม่กล้าสบตาบิดา ใบหน้าของเธอที่ซีดขาวอยู่แล้วมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าจากการไม่ได้กินไม่ได้นอน

คนพรรคมารอัคคีมองปราดเดียวก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าประมุขมู่หยางโกรธมากแค่ไหน

ยู่หลง

ส่งผลอสูรหมื่นตามาให้ข้า แล้วลูกเจ้า..

มู่หยาง

ข้าบอกเจ้าแล้วว่าไอ้เวรนั่นมันปกป้องเจ้าไม่ได้!

จอมมารหิมะขาวตวาด เขามองยู่หลงเหมือนธาตุอากาศ

เหม่ยหลิน

เขาปกป้องข้าจนตัวตาย..

เหม่ยหลินน้ำตาไหลพราก ความสงสารฉายบนดวงตาประมุขมู่วูบหนึ่งก่อนกลับมาดุดัน

มู่หยาง

จับนางมาทำไม! ตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากที่นี่ไปแต่งงานกับมนุษย์หน้าโง่นั่นนางก็ไม่ใช่ลูกข้าแล้ว

ประมุขหันหลังกลับ ตัดใจจะเดินจากไป เขาจะไม่เอาสมบัติของนางจิ้งจอกอสูรมาแลกกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเด็ดขาด เขาเกลียดลูกตัวเอง เพราะนางเกิดมา ภรรยาของเขาจึง..

ฉับ!!!

เหม่ยหลิน

อ๊ากกกกกกก!!!

เหม่ยหลินทรุดเข่าลงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

มู่หยางหันขวับ ภาพที่เห็นทำเอาจอมมารหิมะขาวตื่นตระหนกอย่างปิดไม่มิด

แขนซ้ายของนางถูกตัดขาดเลือดสีแดงฉานพุ่งออกจากบาดแผลราวน้ำพุ

ยู่หลงแสยะยิ้มมุมปาก ดาบคมกริบในมือเปื้อนเลือดและหยดลงบนพื้น

ยู่หลง

ถ้าตายก็ไม่เป็นไรงั้นเหรอ?

มู่หยาง

ไอ้..เวร

ยู่หลง