ความฟันแห่งวันวาน บทที่1

() =ในใจ ___ =คำพูดที่พูดไม่มีเสียง ~ หรือ..=ลากเสียง // =การกระทำ *อาจจะมีอย่างอื่นเพิ่มเติม

ตึก

อึก

(ที่นี้ที่ไหน)

เขาได้มองดูรอบตนเอง ที่ดูเหมือนคุ้นแต่ก็ไม่คุ้นเคย

มือของเขาจับกับมือของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร

ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ได้เอ่ยขึ้น

หญิงปริศนา

เป็นอะไรไปหรอลูก //มองมายังเขา

(ใครลูก? ผมหรอ?)

พอเขามองดูตัวเองอีกที ก็กลายเป็นเด็กอายุ5ขวบไปแล้ว

(นี้มันอะไรกันผมจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่เตียงนิ)

(หรือว่าผมจำผิด)

(แล้วผมก็ต้องอายุมากกว่านี้นิ)

(อ่า อยู่ๆก็รู้สึกง่วงขึ้นมานิดหนึ่งแฮะ)

หญิงปริศนา

ลูก..

เสียงที่แผ่วเบาได้เอ่ยขึ้น ทำให้เขาตั้งสติได้

ครับ

เขาเผลอตอบออกไปตามความคุ้นเคย

หญิงปริศนา

//ยิ้ม

หญิงปริศนา

พวกเราไปกันเถอะจ๊ะ ลูกรัก

ครับ

ผู้หญิงคนนั้นยังคงยิ้มและเดินจับมือเขาไป ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกทำให้เขาเกิดเคลิ้มไปตามเล็กน้อย

เขาตอบไปพลางคิดไปพลางว่า คนตรงหน้านี้เป็นใครเขารู้จักด้วยหรอ?

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงเดินตามผู้หญิงคนนั้นไป

เด็กชายปริศนา

เฮ้! ___มาเล่นด้วยกันสิ

เขาได้หันไปหาเด็กชายคนนั้น เหมือนว่าเด็กชายคนนั้นกำลังเรียกชื่อเขาอยู่เพียงแต่เสียงที่เขารับรู้ได้ ไม่ได้ยินเสียงทีเด็กชายคนนั้นพูดออกมาเลยสักนิด

...

เขาได้หันไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง แต่เมื่อหันไปหาก็ไม่ได้เจอผู้หญิงคนนั้น

(หายไปไหน?)

เขาได้มองมือข้างนั้นที่ได้จับมือกับผู้หญิงคนนั้นไว้อย่างนึกเสียดาย

เด็กชายปริศนา

เฮ้มัวทำอะไรอยู่ยังไม่รีบมาอีกเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ซะหรอก

อื้ม

เขาได้ตัดสินใจเดินตามเด็กผู้ชายคนนั้นไป

อยู่ๆภาพก็ตัดไปตอนที่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะห้องเรียนคนเดียว

(ห้องเรียน?)

(ทำไมผมถึงไม่อยู่ที่นี่?)

(เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?)

ตัวเขานั้นค่อนข้างมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้มาก

เด็กหญิงปริศนา

1: นี่ๆๆ พวกเธอได้ไปดูหนังเรื่อง___นี้ไหม?

เด็กหญิงปริศนา

3+4: ดูสิสนุกมากเลยแหละ

เด็กหญิงปริศนา

2: ใช่ๆ

เด็กชายปริศนา

1: เฮ้พวกนาย ฉันมีเกมใหม่มาด้วยวะ

เด็กชายปริศนา

2: เกมอะไรวะ

เด็กชายปริศนา

4: //ยื่นหน้าออกไปดู

เด็กชายปริศนา

3: เกมนี้ฉันก็มี

เด็กชายปริศนา

2: จริงหรอวะ

เด็กชายปริศนา

3: ใช่ๆเพิ่งซื้อเมื่อวานเลย

เด็กชายปริศนา

1: เออกูก็ซื้อเมื่อวานกัน

เสียงพูดคุยได้ดังสนั่นไปทั่วห้อง

...(เฮ้อ ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย)

ชายปริศนา

ครู: เอ้าๆ นักเรียกเงียบได้แล้ว

ชายปริศนาที่เดินเข้ามาดูเหมือนว่าน่าจะเป็นคุณครู ทำให้ทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงต่างก็เงียบกันและนั่งที่ของตนเอง

ชายปริศนา

ครู: วันนี้ครูจะมาบอกเรื่องสำคัญให้ทราบว่า____

เสียงของคุณครูคนนั้นได้หายไปตอนเขาเริ่มคิดว่านี้เป็นความฝันหรือเรื่องจริงกันแน่

ถ้านี่เป็นความฝันเขาก็ขอให้ตัวเองตื่นซะตอนนี้ยังดีเสียกว่า

(เฮ้อ น่าเบื่อ)

(บรรยากาศพวกนี้ทำไมมันดูคุ้นเคยแปลกๆกันนะ?)

(ถึงมันจะดูอบอุ่นแต่ก็เป็นบรรยากาศที่เหงาเอาเรื่องอยู่นะ)

(ช่างเป็นบรรยากาศที่ครื้นเครงแต่ก็เงียบสงบ)

นกปริศนา

จิ๊บ

หือ

เขารู้สึกถึงบรรยากาศที่คุ้นเคยมากกว่าเดิมเมื่อมองไปยังนกตัวนั้น

นกปริศนา

จิ๊บๆ

มันทำท่าเหมือนรู้จักเขา

ทำให้เขาเผลอยิ้มและใบหน้าก็เริ่มอ่อนโยนขึ้น

...

ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าขีดจำกัดมาถึงเพียงเท่านี้

ภาพก็ได้ตัดมาที่เด็กน้อยที่ได้นอนบนเตียงอันใหญ่

ในห้องกว้างเป็นอย่างมากแต่มันดันมีเพียงแค่ตู้เสื้อผ้าใหญ่ๆและเตียงนอนใหญ่ๆกับโต๊ะข้างๆที่เอาไว้วางน้ำเปล่าและหนังสือไว้ และหน้าต่างใหญ่อีกบานหนึ่งที่สอดส่องแสงเข้ามา

อื้ม~

เขาค่อยๆลืมตา ในหัวตอนนี้ของเขาขาวโพลนไปหมด

(ที่นี้?)

(อ่า บ้านผมเองนี่น่า)

ยมทูต

เจ้าหมดเวลาแล้วนะ

(หมดเวลาอะไร?)

ยมทูต

ถ้าเจ้ายังไม่ยอมไปเจ้าอาจจะฝันไปตลอดกาล

ยมทูต

ตัวข้านั้นไม่อยากให้เจ้าอยู่แบบนี้

ยมทูต

เจ้าจงยอมไปเสียทีเถิด

ยมทูต

ข้าสัญญา ว่าข้าจะภักดีต่อเจ้าตลอดทุกภพทุกชาติ

(ไปไหน? แล้วทำไมผมต้องไป?)

(ภักดี? นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือผมฝันไปอีกแล้ว?)

(นายเป็นใครผมยังไม่รู้จักเลยนะ)

(เฮ้อ..)

นายเป็นใคร?

ยมทูต

เจ้าจำข้าไม่ได้จริงๆหรือ

ยมทูต

ไม่เป็นไร ถึงเจ้าจะจำข้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

ยมทูตตนนั้นได้เอ่ยเสียงเศร้าออกมา ทำให้เด็กน้อยรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเขาคิดว่ามันแปลกทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแต่ทำไม เหมือนเขาเคยเจอมาก่อนนะเป็นความรู้สึกคิดถึงหรือเปล่านะ

ยมทูต

เราจะได้พบกันใหม่___

ยมทูต

//จุ๊บไปที่หน้าผากของเด็กน้อย

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ