Ras Club(สโมน แรส)คนเพื่อนผี
ประวัติความเป็นมาเริ่มขึ้นแลัว
มิมอรณี(นางเอก)
นี่แหละเรื่องเป็นแบบนี้น่ะเดกิณ
เดกิณ(พระเอก)
อ๋อ...เข้าใจแล้ว
มิมอรณี(นางเอก)
ไปหาของที่อื่นดีกว่าป่ะ
มิมอรณี(นางเอก)
ที่นี่ไม่ปลอดภัย
ทั้ง2ก็เดินไปทางอื่นลึกขึ้นลึกขึ้น
มิมอรณี(นางเอก)
นี่มันก็ค่ำแล้ว
มิมอรณี(นางเอก)
ทำไมเรายังไม่เจอของกินอีกล่ะ
เดกิณ(พระเอก)
เธอรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ
มิมอรณี(นางเอก)
จะไปไหนเดกิณ
เดกิณ(พระเอก)
ไปหาของกินไง
มิมอรณี(นางเอก)
เอ้า...ฉันก็จะไปด้วยไง
เดกิณ(พระเอก)
ไม่ได้ที่นั่นมันอันตราย
เดกิณ(พระเอก)
สัตว์มีพิษไง
เดกิณ(พระเอก)
ที่นั่นก็เป็นลำธารด้วยแล้วก็พืชพันธุ์เจริญเติบโตมาก
มิมอรณี(นางเอก)
งั้นหรอ....
เดกิณ(พระเอก)
เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่ตรงนี้จนกว่าฉันจะกลับมา
เดกิณ(พระเอก)
ถ้ามีคนเรียกไม่ต้องไปนะ
มิมอรณี(นางเอก)
สอนฉันยังกับฉันเป็นเด็กเลยฮึ่ย!
มิมอรณี(นางเอก)
เข้าใจแล้วค่าา
เดกิณ(พระเอก)
โอเคงั้นฉันไปนะ
มิมอรณี(นางเอก)
ค่ำแล้วเนี่ย
มิมอรณี(นางเอก)
ไหนบอกแปปเดียว
มิมอรณี(นางเอก)
มืดก็มืดยุงก็กัด
มิมอรณี(นางเอก)
มองอะไรไม่เห็นเลย
มิมอรณี(นางเอก)
ไปหากองฟืนมาก่อดีกว่า
และแล้วมิมก็ลืมคำพูดของเดกิณ
มิมอรณี(นางเอก)
เดี๋ยวก่อนนะ
มิมอรณี(นางเอก)
นี่เราเดินมั่วมาเจอกองฟืนเฉยเลย
มิมอรณี(นางเอก)
นี่มันร่มของเดกิณนี่
มิมอรณี(นางเอก)
นี่ก็คือลำธารที่เดกิณบอกนี่
มิมอรณี(นางเอก)
เดกิณเดกิณฮู้วอยู่ไหม
มิมอรณี(นางเอก)
ลอยเท้าเดกิณนี่
มิมอรณี(นางเอก)
ตามไปตามไป
มิมก็เดินมาจึดที่บ้านแห่งหนึ่ง
มิมอรณี(นางเอก)
เราเดินมาที่ไหนกันละนี่
เดกิณ(พระเอก)
ฉันอยู่นี่!!!
มิมอรณี(นางเอก)
อยู่ไหนล่ะอยู่นี่!!
เดกิณ(พระเอก)
ในบ้านนี้แหละ!!
มิมอรณี(นางเอก)
เข้าไปทำอะไรในนั้น
มิมอรณี(นางเอก)
เดกิณได้ยินฉันไหทำไมเงียบล่ะ
มิมได้เดินเข้าไปอย่างช้าๆ
ตามทางเดินจะมีเทียนจุดตามทางเดิน
มิมอรณี(นางเอก)
ข้างในอย่างกับวังแหนะ
มิมอรณี(นางเอก)
เดกิณฉันมาแล้ว
มิมเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
ที่เดกิณถูกยึดข้อมือข้อท้าวไว้
มิมอรณี(นางเอก)
ฉันจะพานายออกไปเอง
มิมอรณี(นางเอก)
คุณเป็นใคร
เดกิณ(พระเอก)
มิมระวังตัวนะ
เดกิณ(พระเอก)
คงจำหน้าได้นะมิม...
มิมอรณี(นางเอก)
คุณหนูเซเอน!!
มิมอรณี(นางเอก)
คุณทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
คุณหนูเซเอนลูบคำไปที่หน้าของเดกิณ
เดกิณ(พระเอก)
แต่ผมไม่ได้คิดถึงคุณ
ข้อมือทั้งสองและเท้าทั้งสองถูกไปติดไว้กลับกำแพง
มิมอรณี(นางเอก)
ปล่อยฉันนะ!!
เดกิณ(พระเอก)
ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะนะ
??
ฉันจะปล่อยเมื่อคุณเป็นคู่ครองฉัน
??
ให้นางอสรพิษนี่หนีไปแบบนี้ง่ายๆหรอ
เดกิณ(พระเอก)
คุณจะทำอะไรเขา!!
??
เป็นห่วงมันมากใช่ไหม!!!
มิมอรณี(นางเอก)
อึกปีศาจ...
??
เจอแบบนี้ยังหนีไปได้ไหม!
เดกิณ(พระเอก)
อย่าทำอะไรเขานะ!!!!!
และปีศาจฝูงนั้นก็ค่อยไปหายไป
??
ไม่มันเป็นแบบนี้ไปไม่ได้
แยมเม่อ(เพื่อนมิมอรณี)
ตอนนี้เดกิณกับมิมรอดรึยังคะ
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
น่าจะรอดแล้ว
แยมเม่อ(เพื่อนมิมอรณี)
จริงดิ
เนนิน(เพื่อนมิมอรณี)
เย้ดิรอไร
เอสสรา(เพื่อนคนที่4)
เย้~~
กิตนา(เพื่อนคนที่3)
รอดแล้วโว้ย
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
แต่...
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
ตอนนี้พวกเขาไม่รู้อยู่ไหน
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
แล้วเราไปหาไม่ได้
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
อาจมีสิทธ์กลับมาที่นี่ไม่ได้
เนนิน(เพื่อนมิมอรณี)
แล้วพวกเราต้องทำยังไงคะ
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
ทำยังไงก็ได้ให้พวกเขาได้ยิน
เนนิน(เพื่อนมิมอรณี)
//ตะโกน//เดกิณณณณมิมมมมมม
แยมเม่อ(เพื่อนมิมอรณี)
ไม่ใช่ละ
คุณยายเฟย์(นักเล่าประวัติ)
เราต้องทำให้พวกเขาได้ยินโดยไม่ต้องตะโกน
เนนิน(เพื่อนมิมอรณี)
ยังไงหรอคะ
Comments