Bro'S Than. ( Krongthab )
chapter. 1 | 2
กันต์ .Gun.
คุณท้องแล้ว!//กอด
น้ำพึง .Namphung.
คุณควรรู้ตั้งนานแล้วมั้ย!
น้ำพึง .Namphung.
ท้องใหญ่ขนาดนี้
ทุกคนบนโลกต้องโชคร้ายทุกคนมั้ย
กันต์ .Gun.
ดีใจจังในที่สุดก็มีเจ้าตัวน้อยอยู่ในบ้าน
น้ำพึง .Namphung.
ตอนแรกว่าจะบอกตั้งนานแล้ว แต่คุณดันพามาโรงพยาบาลซะก่อน
น้ำพึง .Namphung.
ดีใจน้ำตาแตกเลยมั้ยนั่น555
กันต์ .Gun.
ก็คนมันดีใจนี่นา
กันต์ .Gun.
ไหนลูบหน่อยซิ//ลูบท้อง
กันต์ .Gun.
ก๊อกๆออกมาคุยกันเร็วๆได้มั้ยครับ
น้ำพึง .Namphung.
//ลูบหัวอีกคน
กันต์ .Gun.
แบบนี้ต้องบอกแม่ให้มารับขวัญหลานแล้ว
น้ำพึง .Namphung.
รีบจัง รอบอกวันคลอดเลยก็ได้
กันต์ .Gun.
ไม่ได้ๆต้องรีบบอก
ทุกคนย่อมต้องเจอกันโชคร้ายกันทั้งนั้น
กองทัพ .Krongthab.
กองทัพมาแล้ว//วิ่งมา
น้ำพึง .Namphung.
อย่าวิ่งสิลูก!
กองทัพ .Krongthab.
ขอโทษครับ
น้ำพึง .Namphung.
น้องทัพไปตามคุณพ่อลงมาได้มั้ยครับ
น้ำพึง .Namphung.
จะได้กินข้าวกัน
กองทัพ .Krongthab.
ได้ครับ//เดินขึ้นไปด้านบน
อยู่ที่ว่าจะหนัก หรือ เบาก็เท่านั้น
กองทัพ .Krongthab.
วันนี้เที่ยวๆกัน
น้ำพึง .Namphung.
นั่นสิอยากไปพอดี
น้ำพึง .Namphung.
คุณไปที่ไหนกันดี
กันต์ .Gun.
งั้นเราไปสวนสาธารณะกลางเมืองดีมั้ย
กองทัพ .Krongthab.
ไม่เห็นน่าหนุกเลย
กองทัพ .Krongthab.
ไปเล่นน้ำดีกว่านะ
กันต์ .Gun.
แต่สวนสาธารณะมีเค้กส้มวางขายเต็มเลยน้าา
กองทัพ .Krongthab.
เค้กส้ม//ตาเป็นประกาย
น้ำพึง .Namphung.
อย่ามาล่อเด็กด้วยของกินสิ//ตีไหล่เบาๆ
กันต์ .Gun.
ไม่ได้ล่อแค่บอกให้รู้เฉยๆ
กันต์ .Gun.
ตกลงไปสวนน้ำเนอะ
กองทัพ .Krongthab.
ไม่ๆๆทัพจะไปสวนสารธารณะ
กันต์ .Gun.
อ้าว!ไหนบอกอยากเล่นน้ำ
กองทัพ .Krongthab.
คนเราต้องรู้จักเปลี่ยนแนวคิดบ้าง ถ้าจะเล่นอย่างเดียวแบบนี้จะไม่ดีต่อสุขภาพ
กองทัพ .Krongthab.
ต้องไปสวนสารธารณะ
น้ำพึง .Namphung.
5555ไอเปี๊ยกของแม่//ลูบหัว
กันต์ .Gun.
ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะไม่ไหวแล้ว
กันต์ .Gun.
คุณแวะซื้อของก่อนมั้ยจะได้ไม่ต้องไปซื้อที่นั่นอีก
น้ำพึง .Namphung.
ว่าจะแวะอยู่เหมือนกัน
น้ำพึง .Namphung.
ทัพไปกับแม่มั้ย
กองทัพ .Krongthab.
ทัพอยากตากแอร์ในรถ ข้างนอกร้อน
น้ำพึง .Namphung.
งั้นอย่ากดปุ่มนี้นะครับถ้ากดแล้วทัพจะออกจากรถไม่ได้แล้วพ่อกับแม่ก็จะช่วยไม่ได้ด้วย
กองทัพ .Krongthab.
ครับ จะไม่กดแน่นอน
กันต์ .Gun.
งั้นพ่อไปเข้าห้องน้ำแบบนึง
น้ำพึง .Namphung.
งั้นแม่ก็จะไปแล้วเหมือนกัน อย่าลืมที่บอกนะครับ
กองทัพ .Krongthab.
ครับไม่ลืม
น้ำพึง .Namphung.
//เดินออกไป
น้ำพึง .Namphung.
//เดินออกมา
น้ำพึง .Namphung.
//เห็นรถที่กองทัพนั่งอยู่โดนชน
น้ำพึง .Namphung.
กองทัพ!!//รีบวิ่งเข้าไปดู
กันต์ .Gun.
//เดินออกมาพอดี
กันต์ .Gun.
น้ำพึง!เดี๋ยวก่อน!//เห็นน้ำพึงวิ่งไป+วิ่งตาม
น้ำพึง .Namphung.
กองทัพลูกฮึก
น้ำพึง .Namphung.
อยู่ตรงไหนลูก
ตัวประกอบชาย
ตำรวจ 1 : ช่วยหลบออกจากทางนี้ด้วยนะครับ
น้ำพึง .Namphung.
ปล่อย!ฉันจะหาลูก!
ตัวประกอบชาย
ตำรวจ 1 : ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเถอะครับ!ทางเราจะหาลูกคุณกลับมาให้!
ตัวประกอบชาย
ตำรวจ 1 : แต่ขอความกรุณาช่วยหลบออกจากตรงนี้ก่อนนะครับ
น้ำพึง .Namphung.
ฮึก!ต้องช่วยลูกฉันนะฮืออ
ตัวประกอบชาย
ตำรวจ : ทางเราสัญญาครับว่าจะพาร่างของเด็กออกมาให้ได้
กันต์ .Gun.
น้ำพึง!//วิ่งเข้ามา
น้ำพึง .Namphung.
ฮึก..ลูก
น้ำพึง .Namphung.
คุณ..ลูกติดอยู่ในรถทำไงดี
กันต์ .Gun.
ลูกต้องปลอดภัยเชื่อเถอะ//ปลอบ
ตัวประกอบชาย
ตำรวจ : พบร่างเด็กแล้วครับ!!
ตัวประกอบชาย
รอสักครู่นะครับ รถพยาบาลกำลังมา
น้ำพึง .Namphung.
อ..ค่ะขอบคุณจริงๆนะคะ
กันต์ .Gun.
ขอบคุณด้วยอีกแรงนะครับ
ตัวประกอบชาย
ไม่เป็นไรครับหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว
น้ำพึง .Namphung.
ค่ะ//ร้องไห้
ไม่มีใครไม่เจอความโชคร้าย
หมอ
ขออนุญาตแจ้งญาติคนไข้ให้ทราบนะคะ
หมอ
ดวงตาของน้องคนไข้เนี่ยได้แรงกระแทกเล็กน้อย
หมอ
ทำให้เลนส์สายตาผิดปกติ
หมอ
แต่ไม่ถึงขั้นตาบอดแต่จะสายตาสั้นหรือยาวต้องตรวจสอบอีกที
หมอ
นอกจากนี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้วค่ะ ทุกส่วนในร่างกายปกติอยู่
น้ำพึง .Namphung.
สายตาสั้นหรือยาว...
น้ำพึง .Namphung.
ฉันไม่น่าปล่อยให้ลูกอยู่ในรถคนเดียวเลย
กันต์ .Gun.
ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว
กันต์ .Gun.
อย่าโทษตัวเองเลย
กันต์ .Gun.
ถ้าหมอตรวจแล้วว่าสายตาสั้นหรือยาวก็แค่หาแว่นให้หรือไม่ก็ซื้อคอนเทคเลนส์มาใส่ก็ได้
น้ำพึง .Namphung.
ฉันรู้สึกผิดจังฮืออ
ทุกคนล้วนมีโชคร้ายทั้งนั้น
ทั้งที่สมบูรณ์มาตั้งแต่เกิดแท้ๆแต่กับต้องมาเจอสิ่งที่คาดการณ์ไว้ไม่ได้
เกิดมาเปี่ยมไปด้วยความฉลาดที่ถูกนำเข้ามาในหัวแบบไม่ต้องฝืนหรือพยายาม มีไหวพริบ เจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์ตั้งแต่เด็ก ฐานะดีพอสมควร ครอบครัวสมบูรณ์แบบ ไม่ขาดความอบอุ่น ชีวิตมีความสุขมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ในครอบครัวไม่เคยบังคับยอมได้ทุกอย่าง
แต่สุดท้ายก็ต้องพบเจอกับความโชคร้ายอยู่ดี
ทำไมกันนะ ทำไมต้องฝังปมลงมาที่กลางจิตใจขนาดนี้
The second page has ended.
Comments