นิธาร
...นิธาร...
...เมื่อนิธารหลงไหลกาลข้ามทาง...
...อันส่องดาวเรืองแสงสว่างไสว...
...เมื่อข้ามพบแสงดุจอันพาไป...
...แหวนอุไรนำพาให้เจอกัน...
...----------------...
นิธารเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง คณะศิลปศาสตร์ วันนี้นิธารได้ไปศึกษาสำรวจเกี่ยวกับโบราณวัตถุพร้อมกับเพื่อนๆร่วมคณะ
หลังจากไปสำรวจนิธารก็ได้ไปร้านแห่งหนึ่งที่ชอบสะสมและขาย ของโบราณเต็มหน้าร้าน
ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่นิธารไปศึกษา เกี่ยวกับโบราณวัตถุมากนัก นิธารเกิดความสนใจ จึงเข้าไปทันที
หลังจากที่เขาไป คุณลุงก็เอ่ยปากขึ้นมาทันที
ลุง:มาแล้วหรอ...คุณ...นิ...ธาร
นิธาร:คุณลุงรู้จักผมด้วยหรอ
ลุง:เปล่า แต่มีคนฝากของมา
นิธาร:ใคร!?หรือครับคุณลุง
ลุง:คนสำคัญ
นิธาร:คนสำคัญ นิใครครับ ลุงพอมีชื่อเขาไหม
ลุง:เปล่า ไม่มีหรอก เขาให้แค่กล่องใบนี้มา ฉันไม่เคยเปิดหรอกนะ ว่าข้างในมีอะไรบ้าง แต่เจ้าของกล่องสั่งมา ให้เปิดตอนนี้คุณเข้าห่อนอน เท่านั้น!!
นิธาร:ลุงแน่ใจได้อย่างไรว่าเป็นของผม
ลุง:สัญชาตญาณฉันบอกมา อืม...ตอนนี้ฉันกำลังจะปิดร้านแล้ว กรุณาคุณออกจากร้านกันได้แล้ว
นิธาร:ครับ
ลุง:ไม่ต้องถามอะไรให้มากความ เอาเป็นว่า...คุณไปเปิดดูตามที่ผมได้พูดไปซะ...ดี...กว่า
หลังจากที่นิธารออกจากร้าน นิธารได้ดูนาฬิกาปรากฏว่า นิธารเข้าไปร้านนั้นเป็นเวลา6ชั่วโมง ซึ่งนิธารก็แปลกใจเป็นอย่างมา พูดไม่กี่ประโยคทำไมถึงเวลาไปเยอะขนาดนี้ กลับถึงบ้านนิธารได้แต่นั่งคิด แล้วมองที่กล่องใบนั้น จู่ๆพ่อก็มาถามเรื่องการเรียน
พ่อ:เรียนวันนี้เป็นไงบ้างลูก
นิธาร:สบายมากพ่อ วันนี้แค่ไปดูโบราณวัตถุ
พ่อ:อ่อ น่าสนุกดี แต่...ทำไมหน้าตาของลูก ดูมึนๆซึมๆจังลูก มีอะไรจะปรึกษาพ่อไหม บอกพ่อมาได้เลยน่ะ
นิธาร:ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่เพลียนิดนอน
พ่อ:งั้นลูกก็ควรพักให้เยอะๆน่ะ พ่อไปก่อนแหล่ะ พ่อต้องไปทำงานต่อ
นิธาร:ดูแลสุขภาพด้วยครับ พักผ่อนให้เยอะน่ะคร้าบ...รักพ่อครับ
พ่อ:พ่อก็รักลูกมาก... มา! ให้พ่อหอมสักทีสิ โต ขึ้น เยอะ แล้วเนี่ย
นิธาร:คร้าบพ่อ
พ่อ:ไปก่อนน่ะ
นิธาร:ครับ บ้าย...
หลังจากที่คุณพ่อออกไปแล้วนิธารได้เอากล่องมาเปิดดู ข้างในมีแต่สมุดบันทึกเล่มเดียว
นิธารเอามาเปิดอ่านดู ถึงกลับตกใจ บันทึกนี้เมื่อ รัตนโกสินทร์ศก 78
นิธาร:นิอยู่ในช่วง รัชกาลที่4 เลยว่ะเนี่ย
หลังจากนั้นนิธารได้อ่านหนังสือ สรุปใจความสำคัญ พบว่าสมุดเล่มนี้เล่าถึงความรักชายรักชายที่ถูกกีดขวางในเรื่องความรัก
นิธาร:สมัยนั้นมีชายรักชายด้วยเหรอว่ะ แปลกดีแฮ่ก
หลังจากที่นิธารอ่านหนังสือจบกำลังจะเข้านอน จู่ๆแหวนก็หล่นออกมาจากในสมุด
นิธาร:อะไรว่ะ เมื่อกี้ไม่เห็นมีอะไรอยู่ในสมุดเลย ก็อ่านจบทุกหน้าแล้วนิ แต่ทำไม...แหวนวงนี้หล่นมาจากไหน
หลังจากที่นิธารได้คิดอยู่ชั่วครู่ก็ได้วางแหวนตั้งไว้บนสมุดแล้วเข้าไปนอน
วันนี้มานิธารรีบไป หาร้านคุณลุงคนเดิมพอ ไปถึงกลับไม่เจอ ร้านคุณลุงพบ แต่ลานว่าง ถามคนบริเวณแถวนั้นกลับไม่มีใครรู้จัก และไม่เคยเห็นสักคน นิธารแปลกใจ ทั้งๆที่เมื่อวาทเขาพึ่งเข้าไปในร้าน แต่กลับมาวันนี้ดันไม่เจออะไรเลย
หลังจากนั้นยิธารได้ทานอาหารเย็นที่ร้านแห่งหนึ่งกับกลุ่มเพื่อน แล้วเล่าเรื่องราวที่นิธารพบตั้งแต่เมื่อความถึงวันนี้ ให้ทุกคนฟัง
ฝ้าย:มึงแน่ใจน่ะ ว่าไปถูกทาง
นิธาร:แน่ใจสิว่ะ เพราะกูจำทาง จำสถานที่ได้ แต่ดันไม่เจออะไรเลย ถามคนแถวนั้น ก็ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย
เจมส์:อ๋อ กูก็งงว่ะ ตั้งแต่เมื่อวาทมึงเขาไปในร้านนั้นตั้ง6ชั่วโมง โดยที่มึงไม่รู้ตัว วันนี้มึงกลับไม่เจอร้านนั้น อ๋อ มันแปลกดีจริง
ฝ้าย:แล้วสมุดเล่มนั้นมึงได้เอามาไหมว่ะ
นิธาร:เอามา นี้ไงอยู่ในแฟ้ม
ฝ้าย:โห้!ของยุคไหนว่ะเนี่ย
นิธาร:รัชกาลที่4
เจมส์:โห้ ร.4 เลยเหรอว่ะ
นิธาร:มันมีแหวนติดมาด้วย แต่กูลืมเอามาง่ะ
ฝ้าย:อุ้ย! กูอยากเห็นแหวนวงนั้นว่ะ
เจมส์:กูก็อยากเห็น
นิธาร:อืม นั้พรุ่งนี้กูจะเอามาให้ดู นั้นกูไปแหละ ขอสมุดคืนด้วย พรุ่งนี้เจอกันมหาลัย
เจมส์:เคร
ฝ้าย:บาย...
พอกลับถึงบ้านนิธารได้เห็นแหวนวงนั้นตั้งอยู่บนเตียง นิธารเห็นจึงเอามามองดูใกล้ๆ จนพบว่าข้างในแหวนมีรอยแกะสลักอยู่ว่า"นิธาร+เตเพีย" นิธารแปลกใจ จึงลองสวมใส่ดูปรากฏว่าใส่ได้ พอดีกับนิ้วมือ
พอจะถอดออกกลับถอดไม่ได้ นิธารพยายามหาทุกวิถีให้แหวนออกจากมือแต่ ทำเท่าไรก็ไม่ออก นิธารจึงต้องเข้าไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเอาออกใหม่
ตอนเช้าที่สดใส นิธารตื่นขึ้นมาถึงกลับงงใหญ่ คิดว่าตัวเองคงฝันไป จึงเดินมาจากห้องนอน พอเดินลงมาก็มีป้าคนหนึ่งมาถาม
ป้าหล่อง:วันนี้คุณพฤกษ์จะรับประทานข้าวเช้าไหมเจ้าค่ะ
นิธาร:ใครชื่อพฤกษ์
ป้าหล่อง:ก็คุณพฤกษ์นี้ไงเจ้าค่ะ
นิธาร:ผมไม่ได้ชื่อพฤกษ์ป้า
ป้าหล่อง:ถ้าคุณพฤกษ์ไม่ใช่ชื่อคุณพฤกษ์แล้วคุณพฤกษ์จะชื่ออะไรเหรอเจ้าค่ะ
นิธาร:ผมชื่อนิธาร
ป้าหล่อง:นี่คุณพฤกษ์เปลี่ยนชื่อใหม่แล้วเหรอเจ้าค่ะ
นิธาร:อืม ต่อไปนี้ผมจะชื่อนิธาร
ป้าหล่อง:คะ คุณ...นิ อะไรแล้วเจ้าค่ะ
นิธาร:นิธารครับ นิธาร
ป้าหล่อง:อ้อๆ นิ ทาน
นิธาร:ไม่ใช่ครับป้า ผมชื่อนิธาร
ป้าหล่อง:เจ้าค่ะ ตกลงคุณนิทานจะรับประทานข้าวเช้าไหมเจ้าค่ะ
นิธาร:กิน
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จนิธารก็ลองถามป้าหล่องเรื่องศักราชสมัยนี้
นิธาร:ป้า
ป้าหล่อง:เจ้าค่ะ
นิธาร:ผมมีเรื่องจะมาถามหน่อย ยุคนี้ใช้ศักราชแบบไหน
ป้าหล่อง:อ้อ...ค่ามิรู้ได้เจ้าค่ะ
นิธาร:อ้าว...อุสาตั้งความหวัง
นิธารอยากทดสอบว่านี้ใช้ความฝันไหมจึงกัดแขนตัวเองไปหลายครั้งแต่ก็เจ็บทุกครั้ง
ทำให้นิธารเชื่อว่าหลงมาในอดีตจริงๆ
นิธาร:ป้านี้รัชกาลที่เท่าไรง่ะ
ป้าหล่อน:พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เจ้าค่ะ คุณนิ...ทานถามทำไมเหรอเจ้าค่ะ
นิธาร:เปล่า ครับป้า
สีหน้าของนิธารเริ่มจะร้องไห้ไม่คิดว่าตนจะย้อนอดีตมาไกลขนาดนี้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments
May
ตอนแรกไม่เท่าไร ตอนสองเริ่มสนุกแหละครับ แต่งต่อ ผมรอไว้แล้ว
2022-10-15
1
TEEARM
พรุ่งนี้#2
2022-10-09
3