เกิดใหม่ในถังซานฉันต้องมีสามีให้ได้
enfant? ลูก?
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เป่ยหลิง
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เจ้าหายไปไหนมาตั้งหลายปี//เศร้า+1
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
อย่างที่จดหมายบอก
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้าไปตามหายาฟื้นคืนชีพท่านน้า
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
มันเป็นไปไม่ได้หรอกเป่ยหลิง
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ตอนนี้ท่านเเม่ก็เหลือแต่กระดูกเเล้ว
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เจ้าทำยังไงก็ไม่ได้ผลหรอก
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ยังไงมันก็ต้องมีสักวิธี
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้าไม่มีวันยอมหยุดเเค่นี้หรอก
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เเต่เป่ยหลิง
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เจ้าก็รู้
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ต่อให้ข้าตายท่านน้าก็ต้องฟื้น
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
เหอะ ช่างเถอะ
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ห้ามยังไงเจ้าก็ไม่ฟัง
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
//เดินหนี
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้า........//พูดเบาๆ
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้าคงผิดเองที่ทำให้เจ้าโกรธ
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้าขอโทษนะเสี่ยวหรง
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
//กอดจากด้านหลัง
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ยังไงข้าก็จะทำมันให้ได้
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ถ้างั้นเจ้าก็ช่วยถ้าดูเเลสิ่งนี้ดีกว่านะ
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
สิ่งใดรึ
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
มาเเย่วค่า
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
เม่ยเม่ยช้าหน่อยสิ
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
เดี๋ยวก็ล้มหรอก
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ค่า~ พี่ชาย
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
เฮ้อ~
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
มีอะไรงั้นหรอครับ
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
นิดหน่อยนะ//ยิ้ม
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
ครับ.........
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
ในที่สุดผมก็จะได้ไปเที่ยวเเล้วใช่ไหมครับ
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
คิคิๆๆ
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
ช่างตลกจริงๆ
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
ใช่ไหมคะ คนดี
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ใช่ค่ะ
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
นี่มันคือ?
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ลองทายดูสิ//ยิ้มน่ากลัวนิดๆ
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ปะป๊า มาม๊าน่ากลัว~//ร้องไห้
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
โอ้ๆ เม่ยเม่ยเป็นคนเก่งไม่ร้องน้า
หลานจวิ๋นซือ(พ.อ.2)
ใช่เเล้ว
หลานจวิ๋นซือ(พ.อ.2)
เม่ยเม่ยของปะป๊าเก่งที่สุด
หลานจวิ๋นซือ(พ.อ.2)
เพราะฉะนั้นไม่ร้องนะครับ
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
คา คะ //สะอื้น+หยุดร้อง
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
โอ๋ๆ
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
ไอ้ลูกตัวแสบกล้าหนีออกมาหรอหะ
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
พ่อมาได้ไงเนี่ย//ตะโกน+วิ่ง
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
ก็มาลากแกไปเรียนไงเฟ้ย
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
กล้าโดดเรียนเราะ
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
ผมป่าวนะ
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
พี่สาวหลิงชวนข้ามา~//ยังวิ่งอยู่
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
ชะอุ้ย
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
แฮะๆ ท่านพ่อ
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
เจ้านี่เองซ่งฉาง!
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
กล้าพาน้องหนีเที่ยวรึ
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
ข้า เอ่อ
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
พี่ชายใหญ่ชวนข้ามา~//ตะโกน
จางเป่ยหลง(พ.อ.3)
จริงรึเฉินเฟ่ย
จางเฉินเฟ่ย(คนโต+ลูกพ.อ.3)
ไม่ครับท่านพ่อ
หลิงซานหรง(พ.อ.4)
หลิงซ่งฉาง~
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
ท่านพ่อก็มา~ อ้าก~//วิ่ง+2
จางเป่ยหลง(พ.อ.3)
เฮ้อ~ ทำไมบ้านนั้นมันดูเสียงดังกันจริง
จางเฉินเฟ่ย(คนโต+ลูกพ.อ.3)
นั้นสิครับ
เว่ยหลิงหลาง(พ.อ.5)
เป่ยซาน หลานจื่อ
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
ครับ!
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ค่ะ?
เว่ยหลิงหลาง(พ.อ.5)
พวกเจ้าทำไมถึงได้มาด้วย
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
ข้าทำงานเสร็จแล้ว
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ข้าก็ทำการบ้านอาจารย์เสร็จแล้ว~
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
ผมยังมีตัวตนอยู่ไหมครับ
จางเฉินเฟ่ย(คนโต+ลูกพ.อ.3)
เ
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
บ
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
มี
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
ค
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
รั
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
บ
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
ค่ะ
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
//ยิ้มกลบเกลื่อนเพราะไม่กล้าพูด
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
น่ารักกันจริงๆพ่อลูกบ้านนี้//หัวเราะ+ยิ้ม
หลานเม่ยเม่ย(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
มาม๊ายิ้มเเล้ว~
เฉินเม่ยจาง(คนกลางโต+ลูกพ.อ.6)
คะ ครับ //เหนื่อย
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
555555 //เหนื่อย
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
//เหนื่อย
หลิงซานหรง(พ.อ.4)
//กูไม่เหนื่อยโว้ย
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
เสี่ยวหรงนี่มันอะไร?!
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ข้าให้เจ้าทายมิใช่รึ//ยิ้ม
จูเป่ยหลิง(พ.อ.1)
ข้า..........
หลานจวิ๋นซือ(พ.อ.2)
ซิงหรงเจ้าก็เเค่บอกความจริงไปก็ได้นี่
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
ก็ข้าไม่อยากพูดนี่
เสี่ยวซิงหรง(น.อ.)
นายก็รู้
เฉินเจินจิน(พ.อ.6)
5555 เจ้านั้นแอบน่าสงสารนะ ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
หลิงซานหรง(พ.อ.4)
เจ้าว่างั้นหรอ
เว่ยหลิงหลาง(พ.อ.5)
น่าสงสารจริงๆ~
จางเป่ยหลง(พ.อ.3)
ไปว่าผู้อื่นเช่นนี้ระวังเจ้าจะได้ศัตรูเพิ่มนะ
จางเฉินเฟ่ย(คนโต+ลูกพ.อ.3)
ใช่ครับท่านพ่อเว่ย-หลิง-เฉิน
จางเฉินเฟ่ย(คนโต+ลูกพ.อ.3)
ช่วยฟังท่านพ่อจางพูดหน่อยเถอะครับ
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
ท่านพ่อไปว่าผู้อื่นเช่นนี้ไม่ดีนะ
หลิงซานหรง(พ.อ.4)
เจ้ากล้าว่าข้าทั้งๆที่โดดเรียนเนี่ยนะ!!?
หลิงซ่งฉาง(คนโตรอง+ลูกพ.อ.4)
อุ้ย! แฮะๆ //ยิ้มแห้ง
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
ช่างน่าเวทนาเสียจริงๆ
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
เสียจริงๆ
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
5555
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
55555
เสี่ยวหลานจื่อ(คนเล็ก+ลูกพ.อ.2)
พวกเค้าน่าสมเพชจังพี่ชาย
เว่ยเป่ยซาน(คนกลางรอง+ลูกพ.อ.5)
นั้นสิน้องพี่
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
เฮ่อ~
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
ทำไมบทข้ามันช่างน้อยขนาดนี้
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
เจ้าถามข้าก่อนไหม
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
บทเเถบไม่มี
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
พูดอยู่ไม่กี่คำ
จูจางจวิ๋น(คนกลางโต+ลูกพ.อ.1)
เจ้าพูดเหมือนข้าได้บทยาวนักแหละ
จูซิงเฉิน(คนเล็กรอง+ลูกพ.อ.1)
นั้นสินะ
เสี่ยวเอ้า
พวกเจ้าควรถามพวกข้าก่อนนะ
อวี้เสี่ยวกัง
ข้ายังไม่มีบทออกเลย
จูจู๋ชิง
ที่สำคัญที่สุดทำไมลูกพวกเค้าถึงได้เยอะเช่นนี้
มู่ไป๋
ข้าเเค่เห็นจำนวนคนก็ไม่ไหวแล้ว
ถังซาน
พี่รองทนได้ยังไงกัน
Comments