เราดำเนินเรื่องต่อ ขออภัยสำหรับการสะกดผิด ขอบคุณสำหรับการสนับสนุน.
N/L: ตอนนั้นเองที่ฉันตัดสินใจไม่พูดหลังจากอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถูกตี หิวโหย และเป็นคนที่อ่อนแอที่สุด ฉันพูดไม่ได้ ฉันเงียบ แยกออกจากหลายสิ่งมันเพิ่งเกิดขึ้น ในห้องของฉันและบางครั้งฉันไม่กินฉันเริ่มได้ยินเสียงในหัวของฉันบางอย่างที่ไม่ทำให้ฉันประหลาดใจอีกต่อไปเพราะฉันคิดว่าฉันเป็นคนประหลาดแล้วที่ อายุสามขวบไม่มีเด็กพูดชัดเจนและคิดว่าเป็นผู้ใหญ่ราวกับว่าเป็นคนอายุ 20 ปีหรือมากกว่านั้น
N/L: เมื่อเสียงนั้นปรากฏขึ้น ก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเพียงคนเดียวของฉัน ฉันบ้า ฉันจะบอกว่าโรคจิตมาก แต่เราไม่เคยทำอะไรต่อหน้าใคร เพราะเราเริ่มฆ่าคน เหยื่อรายแรกคือพ่อของ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและทุกอย่าง เพราะบางทีอาจล่วงละเมิดทางเพศเรา บางอย่างที่วันรุ่งขึ้นเราจะให้เขาจ่าย และมันก็เป็นเลือด ไม่มีใครรู้ว่าเราฆ่าเขาและทุกอย่างขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงที่ว่าเป็นอุบัติเหตุ
N/L: นั่นคือสาเหตุที่เราเริ่มหายไปจากทุกคนที่รบกวนฉัน จนกระทั่งเราจุดไฟเผาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่มีเด็กเหลืออยู่เพียง 10 คน และทุกคนก็แปลกใจที่มีเพียงเด็ก 10 คนเท่านั้นที่ไม่เคยยุ่งกับฉัน และถ้าฉันรู้ว่าพวกเขาจะพูดว่า "เพราะคุณฆ่าเด็ก" แต่ฉันเตือนพวกเขาว่าฉันเป็นคนหนึ่งด้วยก็ไม่เป็นไร หลังจากวันนั้น ฉันก็หนีไปใช้ชีวิตอยู่ตามถนนเป็นเวลาหลายเดือน จนกระทั่งได้พบกับใครบางคนที่เอาหลังคาคลุมศีรษะให้ฉัน ซึ่งฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องกังวล
N/L: แต่ไม่มีอะไรที่เป็นสีชมพู เพราะเป็นแบบนี้ก็ต้องยอมจ่าย และมันคงไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด คนที่รับฉันไว้ดูแลฉันอย่างดีมาตลอด 13 ปี ซึ่งเขาสอนฉันหลายสิ่งหลายอย่างว่าเขาเป็นนักเลงและ ทุกคนกลัวมาก แต่เมื่ออายุได้ 13 ปี เขาเริ่มมีพฤติกรรมแปลก ๆ กับฉัน มันพิเศษกว่านั้น ฉันจำได้ดี ราวกับว่ามันเป็นเมื่อวาน
N/L: วันนั้น การทำร้ายฉัน ทำลายความไว้วางใจทั้งหมดที่มีในตัวเขา ทำให้ฉันเจ็บปวดมาก ทำให้ฉันเข้าใจว่าฉันจะอยู่คนเดียวเสมอ และเข้าใจว่าถ้าพวกเขาอยู่กับฉัน มันก็เพื่อผลประโยชน์เท่านั้น.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments