ตำนานจอมยุทธ์ภูตถังซาน
ตอนที่ 02
ทั้งสามคนเดินทางไปที่ที่นึง
ในระหว่างการเดินทางทั้งสามคนเดินเล่นพูดคุยกันตามภาษาพ่อลูก
เอ้าสือข่า
//กำลังทำอาหารอยู่
นิ่งหลงหลง
เสี่ยวเอ้า//หันมา
นิ่งหลงหลง
(ข้าจะบอกเขายังไงดี)//มือสั่น
นิ่งหลงหลง
(ข้าไม่อยากทำให้เจ้าเสียใจเลย เสี่ยวเอ้า)
นิ่งหลงหลง
(ข้าจะทำยังไงดี)
นิ่งหลงหลง
เจ้าฝึกเสร็จแล้วเหรอ//หันหลัง
เอ้าสือข่า
ข้าพึ่งฝึกเสร็จ
เอ้าสือข่า
นิ หลงหลงข้ามีขนมมาให้เจ้าด้วยนะ//ว่างลง
นิ่งหลงหลง
(เสี่ยวเอ้า)//มือสั่น
เอ้าสือข่า
หลงหลงเจ้า...เป็นอะไร
เอ้าสือข่า
เอาเถอะ เจ้ารีบเข้านอนเถอะ
เอ้าสือข่า
ไว้พรุ่งนี้ข้าจะทำมาให้ใหม่//เดินไป
นิ่งหลงหลง
เสี่ยวเอ้า//หันมา
นิ่งหลงหลง
ทำไมเจ้าต้องทำดีกับข้าด้วย
เอ้าสือข่า
หลงหลงเจ้าเป็นคนที่ข้ารักที่สุด
เอ้าสือข่า
ถ้าไม่ให้ดีกับเจ้าจะให้ข้าไปดีกับใครล่ะ
หลงหลงร้องไห้หนักมากเพราะว่าหลงหลงไม่กล้าบอกเรื่องกฎของสำนักให้เขาฟัง
เอ้าสือข่า
หลงหลงๆ เจ้าเป็นอะไร
นิ่งหลงหลง
เสี่ยวเอ้ารู้ไหม...พวกเราคบกันไม่ได้
นิ่งหลงหลง
พวกเราจบกันแค่นี้เถอะ
เอ้าสือข่า
หลงหลงเจ้ารู้ไหม ข้ารักเจ้าตั้งแต่แรกพบ
เอ้าสือข่า
เมื่อก่อนข้ามันเป็นคนไม่เอาไหน จนข้าได้มาพบกับเจ้า
เอ้าสือข่า
เงาบนตัวเจ้าค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจข้า
เอ้าสือข่า
รู้ไหม พอข้ารู้ว่าในใจก็มีข้าอยู่ในนั้นเหมือนกัน
เอ้าสือข่า
เจ้ารู้ไหมว่าตอนนั้นข้ารู้สึกดีใจแค่ไหน
เอ้าสือข่า
ต่อให้เอาอะไรมาแลก ข้าก็ไม่มีวันที่จะลืมความรู้สึกนั้นไปแน่นอน
เอ้าสือข่า
ข้าอดทนฝึกฝนอย่างหนัก เพื่อที่ข้าจะได้อยู่กับเจ้า
เอ้าสือข่า
ต่อจะให้ฝึกฝนยากแค่ ขอแค่ข้านึกถึงรอยยิ้มของเจ้า
เอ้าสือข่า
ข้าก็มีใจที่จะฝึกฝนต่อไป
เอ้าสือข่า
หลงหลงรักเจ้าแล้วล่ะ
นิ่งหลงหลง
เสี่ยวเอ้า! ขอร้องล่ะ
เอ้าสือข่า
จริงๆไม่ต้องพูด ข้าก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
เอ้าสือข่า
ถึงข้าจะรู้ดีว่าข้าไม่มียืนเคียงข้างเจ้าได้
เอ้าสือข่า
หึ ข้านิมันโง่ๆ//วิ่งออกไป
Comments