Episode 1:4ปีก่อน

"ตื่นได้แล้วลูก"เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นปลุกให้เด็กน้อยตื่นขึ้นจากนิทรา

"อืม ครับแม่มีอะไรเหรอครับ"เด็กชายลุกขึ้นพร้อมเอ่ยถาม

"วันนี้ถึงเวลาแล้วนะลูกวันที่ลูกรอคอยไง"ผู้เป็นแม่ตอบกลับ

"จริงเหรอครับ"เด็กชายพูดอย่างตื่นเต้น"วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้รับสกิลใช่ใหมครับ"

"ใช่จ้ะ เอาล่ะลูกไปแต่งตัวเร็วเข้าจะได้ไปที่วิหารกัน"

"ครับ"เด็กชายตอบรับก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

30นาทีผ่านไป

"เอาล่ะพร้อมกันแล้วนะ"เสียงชายวัยกลางคนพูด

"ครับ/ค่ะ"เสียงเด็กชายและน้องสาวดังขึ้น

"ดีไปกันเถอะ"

"ครับคุณพ่อ"เด็กชายพูดก่อนจะขึ้นรถไป

"นี่พี่ชายๆ"เสีนงเด็กผู้หญิงเรียกพี่ชายของเธอ

"หืม มีอะไรเหรอ"เด็กชายขานรับ

"พี่จะต้องมี่สกิลเก่งๆแน่เลยใช่ใหมค่ะ พี่จะต้องเป็นวีรบุรุษแน่ๆเลย"เด็กหญิงพูดเยินยอพี่ชายตนเอง

"เดี๋ยวสิยังไม่แน่ซักหน่อยฮ่าๆๆ"เด็กชายพูดหัวเราะ

ต่อมา

"ถึงซักที"เด็กหนุ่มพูดตอนลงมาจากรถ

"นี่ๆๆทางนี้"เสียงเรียกของเด็กหญิงดังขึ้น

"ไง"เด็กชายทักทายเด็กหญิง

"มันถึงเวลาแล้วนะไปกัน"เด็กหญิงลากเด็กชายไป

เด็กหญิงหญิงที่มาลากเด็กชายไปนั้นเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากกับเด็กชายเรียกว่าเป็นเเฟนกันเลยก็ได้

"ฉันอยากรู้จริงๆว่าสกิลของนายจะเป็นแบบใหนไปรับสิ"เด็กหญิงพูดใส่เด็กชาย

"อืม"เด็กชายรับคำก่อนจะรับสกิล

"สกิลที่หลับใหลระดับLRได้รับแล้ว""สกิลแห่งความว่างเปล่าระดับLRได้รับแล้ว""สกิลแห่งการรอคอยระดับURได้รับแล้ว"

หัวหน้ากิลรู้สึกแปลกใจมากเพราะถึงแม้สกิลแต่ล่ะสกิลจะเป็นระดับURขึ้นไปแต่กลับไม่มีสกิลใหนที่มีประโยชน์อะไรเลยเรียกได้ว่าสกิลบอลไฟระดับNยังดีกว่าเลย

"อะไรกันทำไมถึง"เด็กชายตกใจมากที่หัวหน้ากิลพูดออกมา

"สกิลของนายมันไร้ประโยชน์"

"อ-เอ่อนี่ไม่เป็นไรน่าเดี๋ยวคอยดูกันก่อนดีกว่านะ"เด็กหญิงเดินมาปลอบใจเด็กชาย"เดี๋ยวฉันมานะฉันไปรับสกิลก่อน"

"เอ่อ-อืมได้เลย"เด็กชายหยุดสติหลุดแล้วมองดูเด็กหญิง

"สกิลนักธนูเวทระดับUR""สกิลแห่งความแม่นยำระดับLR""สกิลตาทิประดับSSRได้รับแล้ว"

"ว้าว"หัวหน้ากิลถึงกับอุท่นออกมา

"สุดยอดเลยเก่งมาเลยน่ะ"เด็กชายลุกขึ้นแสดงความยินดีกับเด็กหญิง

"อืม"เด็กหญิงยิ้มรับเขินๆ

ในขณะนั้นเอง

"สกิลผู้กล้าระดับURได้รับแล้ว"

เสียงดังขึ้นจนเด็กชาย/หญิงต้องหันไปมอง

เด็กชายผมสีทองหน้าตาดูเป็นมิตรหล่อเหลาเอาการได้รับสกิลผู้กล้ามา

"ว้าววววววววววว"เด็กหญิงมองดูตาเป็นประกาย

เด็กชายที่มองดูอยู่ก็รู้ได้ในทันทีสายตาที่เด็กหญิงมองเขากับเด็กชายผมทองนั้นต่างกันมากเขาก็เจ็บใจขึ้นมานิดๆ

หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็ผ่านไปทุกคนรอบตัวเขาเริ่มตีตัวออกห่างเขาพ่อแม่น้องสาวเพื่อนต่างก็เย็นชาใส่เขาไม่เว้นแม้แต่เด็กหญิงคนนั้นที่ทุกวันสายตาที่มองเขาเริ่มเปลี่ยนไปจนกระทั่ง

1ปีต่อมา

ปาร์ตี้ที่เด็กหนุ่มอยู่นั้นมีอยู่4คนคือเขา เด็กชายผมทอง เด็กหญิง และเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยพูด

"ฉันว่าการรับนายเข้ามาในปาร์ตี้เป็นความคิดที่ผิดไปก็ได้"เด็กชายผมทองพูดขึ้น"ฉันเห็นว่าเธอขอให้นายเข้ามาด้วยฉันก็นึกว่านายจะมีประโยชน์อะไรบ้างแต่นายกลับทำให้ฉันผิดหวังซะได้"

"อะไรกันฉันก็พยามเต็มที่แล้วนะ"เด็กชายพูด

"นายคอยเป็นธุระทางการเงินให้ปาร์ตี้เราได้ก็จริง"เด็กหญิงพูดขึ้น

"อืม"เด็กชายตอบรับ

"แต่นอกเหนือจากนั้นนายมันไร้ค่าไม่คิดอย่างงั้นเหรอ"

เหมือนกระจกได้ตกลงหัวใจของเด็กชายเริ่มแหลกระเอียดเขาไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากนี้จากเด็กหญิง

"ฮ่าๆๆถูกต้องเเล้วล่ะฮ่าๆๆๆ"เด็กชายผมทองหัวเราะออกมา"นายไม่มีประโยชน์กับพวกเราอีกแล้วล่ะ"

ทันทีที่พูดจบเด็กชายลุกออกมาจากโต๊ะทันที

"นายจะไปทั้งๆแบบนี้นะเหรอ"ยูริเด็กสาวอีกคนพูดขึ้น

"เธอไม่ได้ยินที่พวกเขาบอกรึไงกัน"เด็กหนุ่มตอบด้วยอารมย์ที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ

"เจ้าคนขี้ขลาดนายลองคิดดูสิว่าอะไรกันแน่ที่นายทำได้"ยูริพูดเหมือนเธอจะเป็นคนเดียวที่แคร์เด็กชายถึงจะแค่นิดเดียวก็ตาม

เด็กชายไม่พูดอะไรแล้วเดินออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***