บทที่2

@นาริน

ตอนนี้เรากำลังนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหารแต่พี่ชายและพี่สาวของเรานี่สิ2คนนั้นยังไม่เสด็จลงมาจากห้องเลยคะนี่ก็ใกล้จะได้ไปเรียนแล้วด้วยไม่รู้ว่าพวกมันทำห่าอะไรกันอยู่พูดแล้วก็หงุดหงิด

เรา:ป้าใจ!!

(ป้าใจคือคนใช้ที่บ้านเราเอง)

เรา:ไปตาม2คนนั้นลงมาสิ!!บอกพวกมันให้รีบลงมาก่อนที่ฉันจะขึ้นไปลากคอพวกมันเอง!!

ใบหน้าที่บึ้งตึงและน้ำเสียงที่หยาบกระด้างคิ้วทั้ง2ข้างขมวดเข้าหากันบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดอยู่

ป้าใจ:คะ..ค่ะๆ ป้าจะรีบไปตามให้นะคะ

แล้วป้าแกก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนส่วนเราก็นั่งอารมณ์เสียอยู่ที่โต๊ะอาหาร

......ใครทำให้ลูกสาวคนสวยของป๊าอารมณ์เสียแต่

เช้าเนี้ยย หื้ม!!

ป๊ากับม๊าเราเดินเกาะแขนกันเดินมาที่โต๊ะอาหาร

แหม๋หวานกันจริ้ง!ๆถึงป๊ากับม๊าเราจะมีอายุกลางวัย

แต่ทั้งคู่ก็ยังหวานกันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

เรา:จะอะไรอีกล่ะ!! ก็ลูกชายลูกสาวหัวแก้วหัว

แหวนป๊าม๊ายังไม่เสด็จลงมากันสักที!!แล้วนี่ก็ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วด้วย!!!โตกันเป็นควายกันล่ะยังต้องจะคอยให้ตามคอยด่าพวกมันกับเรื่องพวกนี้อีก!!!

หงุดหงิดๆเว้ยยยย ไม่ชอบอะไรชักช้าแมร่งเสียเวลาชิบหาย!!!

ป๊าจีโน่:เอาน๊าาลูกเดี๋ยว2คนนั้นก็ลงมาน๊าา!ป๊าว่าเราทานข้าวรอพี่เขาก่อนนะลูก!

ป๊าเอามือมาลูบที่หลังเราเพื่อที่จะให้เราใจเย็น

ม๊านานา:แล้วเลิกเรียนนารินจะไปไหนอีกไหมลูก!

ม๊าหันมาถามเรา

เรา:คงจะบ้านป้ามิวเหมือนเดิม!!

เราตอบไปด้วยเสียงเรียบๆเราเป็นแบบนี้แหละพูด

หวานไม่เป็นกับเขาหลอก

......มาแล้วๆๆๆ

เสียงพี่ชายและพี่สาวตะโกนพร้อมวิ่งลงมาจากบันได

พรึ่บ!!! ปึก!!

ทุกคน:เฮือกก!! (สะดุ้งตกใจ)

เราปามีดหันสเต็กไปที่2คนทันที!แต่พวกมันพากันหลบทัน..มีดหันสเต็กที่เราปาไป"เลยไปปักที่รูป

ป๊าจีโน่ทันที!!ตรงหัวป๊าเราเป๊ะ

ป๊าจีโน่:เชี้ยยยยย รูปกู!!!

ป๊าเดินเข้าไปดูรูปตัวเองแล้วยกมือลูบหัวตัวเอง

ป๊าจีโน่:โอ้โห้หหห!! ตรงกระบานกูเลยยเล่นซะกูเสียวหัวเลยไหมไอ้ลูกคนนี้!ทำไมลูกกูโหด

แบบนี้ว่ะ!!

เรา:ช้า!!!

เราตะคอกใส่พวกพี่ๆเรา

นาคิน,นารา:ขอโทษ!!

ก้มหน้าสำนึกผิด

ม๊านานา:นารินลูกเล่นอะไรห๊ะ!ถ้าโดนพวกพี่ๆเขา

ขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ!!นาริน

ม๊าขึ้นเสียงใส่เรา..เรามองม๊าแล้วยกยิ้มร้ายๆให้

เรา:จะทำยังไง!ก็ตาย!ล่ะสิ!! จริงไหม หึ!!

เราหันไปมองนาคินกับนารา ที่ยืนน่าชีดอยู่

นาคิน,นารา:"___"

นาคิน:นี่พวกกูพี่มึงนะนาริน!!

เรา:แล้วไง!! ไปได้ล่ะ!!เสียเวลาชิบหาย!

เราก็เดินมาขึ้นรถทันทีสองคนนั้นก็วิ่งตามหลังเรามา

#ตัดมาที่มหาลัย

พอมาถึงมหาลัยพวกเราก็รีบขึ้นเรียนทันทีนาคินกับเราเรียนคณะบริหารส่วนนาราเรียนหมอ ต้อนแรกม๊าจะให้เราเรียนหมอด้วย แต่เราไม่ชอบขนาดโรงบาลเรายังไม่อยากจะเข้าเลย... ตอนนี้ก็เที่ยงเเล้วนาคินมันก็บ่นหิวข้าวตลอดจนเริ่มเรารำคาญ

นาคิน:นารินไปหาอะไรกินกันเถอะ!กูหิวเเล้วอะ

เมื่อเช้ากูยังไม่ได้กินอะไรเลย

มันเดินไปบ่นไป จนมาถึงโรงอาหารเรากับนาคิน

สั่งซื้อข้าวกันเรียบร้อยแล้วพวกเราก็มานั่งที่โต๊ะ

พรึ่บ!!!

มีคนมานั่งข้างเรา เราหันไปมองเป็น2แฝดพี่น้อง ไวท์กับเดย์พวกเฮียแกเรียนกันอยู่ปี4ใกล้จะจบล่ะ แกเป็นลูกชายของป้ามิวกับลุงแดนเองค่ะ ส่วนป้ามิวก็เป็นพี่สาวม๊าเราเอง

เฮียไนท์:แล้วน้องนาราล่ะไม่มากินข้าวด้วยกันเหรอ?

นาคิน:ป่านนี้มันคงไปอ่อยผู้ชายที่ไหนแล้วก็ไม่รู้!

ปึก!!

เราปาขวดน้ำใส่หัวไอ้นาคิน

นาคิน:โอ้ยยย!!! นาริน!!ปาขวดใส่หัวกูทำไมเนี้ย

!!เจ็บนะเว้ย!!พวกเฮียคิดดูดิเมื่อเช้านี้มันก็เกือบจะฆ่าผมกับนาราแล้วด้วย

แล้วพวกเฮียก็หันมาหาเรา

เรา:ไม่มีอะไรหลอกแค่ทดสอบความแม่นเฉยๆ

เราก็ตักข้าวเข้าปาก

เฮียเดย์:ทดสอบความแม่นอะไรว่ะ!!

ยกคิ้วถามเรา

นาคิน:ก็มันเล่นปามีดหันสเต็กใส่พวกผมอะดิดีนะพวกผมหลบทันถ้าหลบไม่ทันป่านนี้หัวของพวกผม

คงเหมือนรูปของป๊าแน่ๆ มีดเสียบตรงกระบานรูปป๊า

เลยยย!!

พวกเฮีย:เชี้ยยยย!!!!

เรา:ก็ใครบอกให้กูนั่งรอพวกมึงนานล่ะ ก็รู้ๆอยู่ว่ากูไม่ชอบการรออะไรนานๆชักชาเสียเวลา

เฮียเดย์:เฮ้อออ!! โหดแบบนี้จะมีผัวกับเขาไหมเนี้ย หื้ม!! นาริน

เฮียเดย์จะเอามือมาลูบหัวเราแต่เรามองค้อนใส่แก

แกรีบชักมือกลับที่เดิมทันที เราไม่ชอบให้ใครมาลูบหัวเรา

เฮียเดย์:แฮร่ๆ โทษทีๆลืมตัว

เฮียไนท์:วันนี้เข้าสนามแข่งมั้ยนาริน

เรา:วันนี้คงไม่!จะไปบ้านพวกพี่ไปหาอะไรสนุกๆทำ

เราพูดเสียงเรียบๆแล้วยกยิ้มร้ายๆให้พวกเฮีย

เฮียไนท์พยักหน้าให้เราคงจะรู้อยู่แกใจว่าเราหมายถึงอะไร..จากนั้นก็ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร

@บ้านป้ามิว

ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านป้ามิวแล้วค่ะส่วนนาคินก็ไปห้าง

กับนารา2คนนี้สายช้อปกันทั้งคู่

ป้ามิว:ว่าไงหลานรักของป้า

ป้ามิวนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา

เรา:จะมาหาอะไรสนุกๆทำน่ะ!พอจะมีอะไรสนุกๆ

ให้ทำไหมป้ามิว

ป้ามิว:หึ"มีสิ พอดีป้าจับไอ้คนหนีหนี้ป้ามาได้ป้า

เอาไว้ให้นารินโดยเฉพาะเลยนะ ลูกเมียไม่มีติดพนัน

ติดเหล้าติดยาจับผู้หญิงไปข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งไปหลายคน หลานช่วยสงเคราะห์ให้มันหน่อยสิ!

ป้ามิวพูดแล้วยกยิ้มให้เรา

เรา:อยู่ไปก็รกโลกเปล่าๆสินะ!!หึ"

เราลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่หลังบ้านป้ามิว หลังบ้านแกจะเป็นที่เอาฝึกซ้อมต่างๆและเอาไว้ประหารคน!..เราเห็นผู้ชายโดนจับมัดแขนมัดขาอยู่ที่กระดานล้อหมุน อายุก็น่าจะประมาน40กว่าๆมันกำลังตะโกนด่าป้าเราอยู่

...อิมิววว!!!อิเวรร อิสัสนรก!!! ปล่อยกูสิว่ะ!!!

อิดอก!!อิ.... อึก!

พรึ่บบ!!!ปึก!!!!🔪

มันกำลังจะด่าอีกเราเลยปามีดไปเสียบที่ปากมันทันทีแต่มันยังไม่ตายหลอกนะคะเลือดของมันไหลออกมาเต็มเสื้อไปหมด..รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งเตะจมูกเรา..พอเราได้กลิ่นเลือดใจของเรามันก็เต้นรัวๆขึ้นมาทันที

เรา:พูดมากน่ารำคาญ!!ไปหมุนวงล้อสิ!!

เราหันไปสั่งลูกน้องของป้า..มันพยักหน้าให้เราแล้วเดินไปหมุนวงล้อให้เรา พึ่บ!พึ่บ! วงล้อกำลังหมุนด้วยความเร็ว

เราหยิบมีดขึ้นมาแล้วปาไปที่ตัวมันทั้งที่วงล้อยังหมุนอยู่ พรึ่บ!! ปึก!!ปึก!!ปึก! เราปามีดไป3อันเลือดของมันค่อยๆไหลออกกองเต็มพื้นไปหมดคงไม่ต้องให้บอกหลอกนะว่าตายหรือไม่ตาย เรายืนดูวงล้อที่หมุนอยู่ก็ค่อยหมุนช้าลงๆเรื่อยๆจนหยุด มีดที่เราปาไป อันแรกเราปาไปที่ปาก ส่วนอันอื่นๆโดนทั้งกระบานทั้งหน้าอกข้างซ้ายของมันแล้วทั้งอวัยะเพศของมัน หึ"ไม่ตายก็ให้มันรู้ไป เรากำลังยืนดูผลงานเราเพลินๆ พรึ่บ!!ปึก!!

เราปามีดใส่คนกำลังเดินเข้ามา เราหันไปเป็นเฮียเดย์ที่ยืนหน้าซีดอ้าปากค้างอยู่ มีดที่เราปาไปเฉียดที่หัวแกไปนิดเดียว

เฮียเดย์:นะ...เฮียเอง!!

เฮียพูดเสียติดๆขัดๆ

เรา:บอกเเล้วใช่ไหมว่าเวลานารินทำอะไรที่นี้ห้ามเข้ามาโดนสุ่มสี่สุ่มห้า!

เฮียเดย์:ทะ..โทษที เฮียลืม!!

เราเดินเข้าไปใกล้ๆเฮียเดย์ แล้วมองด้วยสายตานิ่งๆ

เรา:อย่าลืมบ่อยนักนะ! คราวหน้าไม่ใช่แค่เฉียดอาจจะโดนกระบานเต็มๆเลยก็ได้เข้าใจไหมที่พูด!!

เฮียเดย์พยักหงึกๆให้เรา จากนั้นเรากับเฮียเดย์ก็เดินเข้ามาในบ้าน เห็นเฮียไนท์นั่งคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นผู้ชายคนนั้นหันมามองเราด้วยความสงสัย..เราเดินเข้าไปหาเฮียไนท์กับป้ามิว

ป้ามิว:เรียบร้อยใช่ไหม

เรา:เรียบร้อยไปดูผลงานได้เลยค่ะ!!

ป้ามิว:นั่งก่อนสิ!

เรานั่งลงที่โซฟาไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ยังมองเราอยู่

เราเลยหันไปมองหน้ามัน..มันก็หลบสายตาเรา

#หึ"แมร่งหน้าจับกดชิบหายเลยว่ะ(มันพูดในใจ)

เราได้ยินเลยหันไปมองมันอีกครั้ง!มันยกยิ้มอ่อย

ให้เรา "แต่เรามองมันด้วยสายตานิ่งๆ

เฮียไนท์:เอ่อออ...นี่เพื่อนเฮียเองเจคอบ

มันหันมายิ้มให้เรา แต่เราไม่สนใจควายเผือกอย่าง

มันหลอกไม่อยากสนทนาด้วย เบื่อน้ำลายนึกถึงมันพูดในใจแล้วอยากจะกระทืบมันให้ตายคาตีนจริงๆ

เรา:อืมม!! ไม่มีไรแล้วขอตัวกลับก่อน