Episode 3

หลี่เมิ่ง : ..................... (มองซ้าย มองขวา) มาได้ไงเนี่ย

-         หลี่เมิ่งเริ่มมองดูสถานที่ที่เธอพึ่งตื่นขึ้นขึ้นมาด้วยความแปลกใจ ที่นี่ดูเป็นที่พักสวย

และแปลกตาอยู่พอสมควร -

-         ขณะที่กำลังเดินสำรวจ จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างมาจากข้างนอก –

หลี่เมิ่ง : ...................(แอบมอง) เดี๋ยว.....เมื่อกี้เงาอะไร  (หลี่ตามอง) หมาป่าหรอ  หมาป่า!  ทำไงดี ทำไงดี โดนกินแน่ๆ

เฮ้ย....อ่ะ อ้าว เดี๋ยวๆ อย่ามาทางนี้ อย่ามา!!!!!

-         อยู่ดีๆก็มีหมาป่าตัวหนึ่งเดินย่างกรายเข้ามา -

หลี่เมิ่ง : อย่า.....อย่ามาทางนี้!!!!!

ราชาหมาป่า : เจ้าเข้ามาทำอะไรในป่านี้

หลีเมิ่ง : (หือ....หมาป่าพูดได้......) เอ่อ.....เออ....ค่ะ คะ คือว่า

-         ราชาหมาป่าก้าวเท้าเข้าหาหลี่เมิ่งอีกก้าว เพื่อเป็นการเตือนว่า

จะบอกข้าดีๆ หรือจะให้ข้ากินเจ้า -

หลีเมิ่ง : งื้อ.....ก่ะ กะ ก็ ช้านหลงป่าเข้ามา (อย่านะอย่าเข้ามานะ)

ราชาหมาป่า : โกหก ข้าให้โอกาสเจ้าพูดอีกครั้ง ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดความจริง เจ้า มาทำอะไร ในป่านี้?

หลี่เมิ่ง : คือ.......ฉัน............เอ่อ........ฉัน........

ราชาหมาป่า : พูด 1

หลี่เมิ่ง : ฉันมา......

ราชาหมาป่า : พูด 2

หลี่เมิ่ง : (ตายแน่ ตายๆๆๆ)

ราชาหมาป่า : พูดดดดดดด

หลี่เมิ่ง : อ๊า!!!!!!!! ฉันมาตามหาพ่ออออออออ

ราชาหมาป่า : พ่อ? พ่อหรอ? แล้วพ่อเจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องมาหาในป่านี้ด้วยยยยย?

หลี่เมิ่ง : (โอ๊ยดุอีกแล้ว) โถ่..เอ้ย! ก็ฉันคิดว่าหมาป่าอย่างพวกคุณจับพ่อฉันไปน่ะสิ เลยเข้ามาหาพ่อที่นี่ไง!  (.......ปัดโท่วเอ้ย.....จะตะโกนทำไมเนี้ยเรา ตายแน่ ตาย ตาย ตาย)

-         หลังจากที่หลี่เมิ่งตอบคำถามแบบโผงผางออกไป ก็ได้แต่ยืนตัวเกร็งหลับตาปี๋เพื่อรอความตาย -

.

เงียบ

.

หลี่เมิ่ง : หือ (เงียบจัง)

-         พอลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือ จู่ๆร่างหมาป่าที่อยู่ตรงหน้าก็เริ่มกลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม

รูปร่างสูง หุ่นดี อย่างกับเจ้าชาย ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เข้ามาใกล้อีก เข้าใกล้อีก

จนเธอล้มนั่งลงกับพื้น –

หลี่เมิ่ง : ............... (อึ้ง)

ราชาหมาป่า : เจ้าคิดว่าพวกข้าทำอย่างงั้นหรอ

หลี่เมิ่ง :...............(อึ้งมาก)

ราชาหมาป่า: .......................

หลี่เมิ่ง :...............(เป็นไปได้ยังไงกลายร่างเป็นคนได้อย่างนั้นหรอ ).

.

.

.

ราชาหมาป่า : มองข้าพอรึยัง ข้าถามเจ้าว่าเจ้าคิดอย่างนั้นจริงหรอ

หลี่เมิ่ง : จ่ะ จะ ว่าใช่ ก็ใช่แหละ (ยังอึ้งอยู่) ก็ในป่านี้พวกคุณคุมไม่ใช่...รึ...ไง...

ราชาหมาป่า : จริงด้วยสินะ....ข้าว่าที่เจ้าพูดก็ถูก ป่านี้ข้าคุม ไม่แน่ข้าอาจจะฆ่าพ่อเจ้าไปแล้วก็ได้ ว่ามั้ย?

หลี่เมิ่ง : ............................(จุก)

ราชาหมาป่า : หึ (แสยะยิ้ม) ข้าว่านะ เจ้าจะคิดอะไรก็เรื่องของเจ้าแล้วกัน แต่เรื่องของในป่าแห่งนี้พวกมนุษย์อย่างพวกเจ้า

ไม่รู้จะเป็นผลดีต่อพวกเจ้าที่สุด

-         ราชาหมาป่าทำทีท่าจะเดินจากไปแต่หลี่เมิ่งเธอก็รีบลุกขึ้นด้วยใจกล้าพูดรั้งเขาเอาไว้ -

หลี่เมิ่ง : เดี๋ยวก่อน  แล้วทำไมคุณถึงไม่ฆ่าฉัน แล้วพ่อฉันล่ะหายไปไหน ถ้าไม่ใช่พวกคุณทำ

ราชาหมาป่า : เจ้าไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่า เจ้าแค่กลับไปรอพ่อเจ้าอยู่ที่บ้านจะเป็นผลดีกว่า อีกไม่นานพ่อเจ้าก็จะกลับไปหาเจ้าอย่างปลอดภัยเอง

หลี่เมิ่ง : แต่ว่า...................................

~ฟุบ~

-      จู่ๆภาพตรงหน้เธอก็ถูกตัดไป -

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***