ภรรยาใบ้กับสามีตาบอด ยอมดูแลตลอดชีวิต

ต่อ

จางเถา

//จับไม้เท้าเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็ก

เฝิงเยี่ยนหมี่

//มอง

จางเถา

หมีหมี่เจ้าอยู่ตรงไหน ที่เดิมหรือไม่

นางมองหาก้อนหินก้อนหนึ่ง

เฝิงเยี่ยนหมี่

//หยิบก้อนหิน โยนไปตรงเท้าจางเถา

จางเถา

เจ้าอยู่ตรงนั้นนี่เอง

จางเถา

//เดินไปทางเเรงลมที่นางโยนก้อนหินมา

เฝิงเยี่ยนหมี่

//ลุกขึ้นยืน

เฝิงเยี่ยนหมี่

//เดินไปพยุงเขา

จางเถา

เจ้าจะมาหาข้าทำไมกัน

จางเถา

เจ้านั่งรอข้าอยู่ตรงนั้นก็ได้

เฝิงเยี่ยนหมี่

//ใช้นิ้วจิ้มปากเขา

จางเถา

ข้ายังไม่กินอันใดเลย

จางเถา

//เอามือจับหน้าเยี่ยนหมี่

จางเถา

เจ้าล่ะมีอะไรลงท้องหรือยัง

เฝิงเยี่ยนหมี่

//ส่ายหน้าไปมา

จางเถา

รอข้าอยู่งั้นรึ

เฝิงเยี่ยนหมี่

//พยักหน้า

จางเถา

งั้นไปกินกันเถอะเจ้าเตรียมไว้เเล้วใช่หรือไม่

เฝิงเยี่ยนหมี่

//พยักหน้า

จางเถา

//ไปนั่งเก้าอี้

เฝิงเยี่ยนหมี่

//นั่งเก้าอี้ข้างๆ

เฝิงเยี่ยนหมี่

//หยิบชามขึ้นมา

จางเถา

เจ้านี่นะจะป้อนข้าวข้างั้นรึ

()หมายถึง คิดในใจนะเจ้าคะ

เฝิงเยี่ยนหมี่

(ถ้าไม่ใช่เพราะข้าพี่เถาคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้)//ตักข้าวจ่อปาก

จางเถา

เจ้ายังโทษเป็นความผิดของเจ้าอีกอยู่หรือ

เฝิงเยี่ยนหมี่

(ท่านพี่เถามีบุญคุณกับข้าขนาดนี้ ต่อให้ข้าต้องดูแลท่านตลอดชีวิตก็ย่อมได้)//เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดปาก

จางฮวน

//เเอบมอง

จางเถา

เจ้าเลิกโทษตัวเองเถอะนะ//จับหน้านาง

เฝิงเยี่ยนหมี่

//พยักหน้า

จางเถา

วันนี้หมีหมี่ถึงวัยปักปิ่นแล้วมานี่มาเดี๋ยวพี่ปักปิ่นให้เจ้า//เอามือลูบหน้า

เฝิงเยี่ยนหมี่

//น้ำตาคลอ จับมือเขาช่วยเขาปักปิ่นให้

เฝิงเยี่ยนหมี่

(มีแต่พี่เถาที่ไม่เคยลืมวันเกิดของข้า)

นางน้ำตาไหลมองชายหนุ่มอย่างซาบซึ้งใจ

ตัวประกอบ

คุณชายก็เข้าใจเลือกภรรยานะขอรับท่านหมอหลวง

จางฮวน

แม่นางเฝิงเป็นเยี่ยงไรรึ

จางฮวน

สำหรับข้านางก็เป็นหญิงที่ทั้งงามมีคุณธรรม

จางฮวน

ไม่เห็นจะผิดปกติกับหญิงคนไหนเลย

ตัวประกอบ

นางงดงามแล้วไงขอรับ ท่านหมอ ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่สมประกอบอยู่ดี

จางฮวน

เจ้าเอาอะไรมาพูดกัน//มองตาเขม็ง

จางฮวน

นางมิมีสิ่งใดที่ไม่สมประกอบงั้นรึ

ตัวประกอบ

เหตุใดจะไม่สมประกอบในเมื่อนางพูดไม่ได้ มิใช่ว่านางเป็นใบ้หรอกหรือ

จางฮวน

นางไม่ได้ป่วยทางร่างกาย ไม่ได้ไม่สมประกอบเพียงเเต่นางป่วยใจต่างหาก

หวังจื่อ

ท่านหมอรู้เยอะเสียจริง

จางฮวน

แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่

ตัวประกอบ

เจ้าเองก็คงมีชีวิตมิต่างจากพวกนั้นหรอก

จางฮวน

นี่เจ้าพูดดีๆนะ นั่นบุตรชายข้านะ

หวังจื่อ

ข้าก็มาหาจังหวะพาเเม่นางเฝิงขึ้นเตียงอย่างไรเล่า

จางฮวน

นี่เจ้า!!? หยาบช้าที่สุด

ตัวประกอบ

ก็เพราะอยู่ในป่าสินะเจ้าถึงได้ป่าเถื่อนเช่นนี้

หวังจื่อ

เจ้ายังล่าสัตว์เข้าไปหาของในป่าเหมือนกับข้าเจ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับข้าหรอก ฮ่า ฮ่าๆ

หวังจื่อ

//ไม่สนใจเดินเข้าไปในบ้าน

เฝิงเยี่ยนหมี่

//หวาดกลัว

เฝิงเยี่ยนหมี่

//หลบหลัง

จางเถา

ใครกัน//หันหน้าไปหาเสียงเท้าที่เข้ามาใกล้ๆ

หวังจื่อ

ข้าเองจางเถา//เดินเข้ามาใกล้

หวังจื่อ

วันนี้ข้าจับไก่มาได้ ข้าเลยอยากเอามาแบ่งให้แม่นางเฝิงสักหน่อย

เฝิงเยี่ยนหมี่

//ส่ายหน้าไปมา

หวังจื่อ

กลิ่นตัวของแม่นางเฝิงหอมจริงๆเลย//ทำหน้าตาหื่นๆ

จางเถา

เจ้ามายุ่งกับนางนะ//เเกว่งไม้เท้าไปมา

หวังจื่อ

เฮ้ออ ไม่เป็นไร วันหน้าเจ้าอย่าเผลอเชียวนะจางเถา หึๆ//เดินออกไป

จางเถา

ไม่ต้องกลัวนะ

จางเถา

หมีหมี่

เฝิงเยี่ยนหมี่

//พยักหน้า

จางฮวน

//ส่ายหน้าไปมาอย่างเวทนา

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ